17/12/07

INITIATION 2

Με άλικο κρασί τον πότιζε, βαρύ από κανέλλα και γαρύφαλλα και φίλτρα μαγικά για να ξεχάσει. Γιά σύμβολα περίεργα του μίλαγε. Γιά σπείρες κι άστρα και γιά τη χώρα του Ποτέ, εκεί που βασιλεύουν οι νεράιδες.
Τον Ήλιο...το Φεγγάρι...του έδειχνε σε σχέδια περίτεχνα, θολά στα κουρασμένα μάτια. Μισόκλεινε τα βλέφαρα, έγερνε το κεφάλι, να θυμηθεί κάτι που έπρεπε κι όμως δεν το θυμόταν. Κι αυτή, θλιμένη δίπλα του, μ' αγριεμένα μάτια, όλο την κούπα πρόσφερε με το άλικο κρασί.
Έπινε και ζαλιζόταν, ξέχναγε και χανόταν. Κεριά έκαιγαν στην ομίχλη και βαριές κουρτίνες χώριζαν το φως απ’τα φαντάσματα. Και κουδουνίζαν τα βραχιόλια της... τα λεπτά τα χέρια της νοήματα του έκαναν...το διάφανο κορμί της υποσχόταν ηδονή.


Κι εκείνος δάκρυζε και πάσχιζε να θυμηθεί, να καταλάβει τι συμβαίνει. Άκουγε αγγέλους μυστικά να τον καλούν και τη φωνή της σιγανά να τραγουδάει.
Δάκρυζε δίχως να ξέρει το γιατί ... έκλαιγε γιά χαμένα ιδανικά στα όνειρά του. Κι εκείνη τον βασάνιζε γλυκά με τη ματιά κι έγλειφε την αρμύρα από τα μάγουλά του. Ηλιοβασίλεμα στη λογική του, έμενε μόνον η καρδιά του...

Κι εκείνη έσκυβε και τον ρώταγε να πει τα μυστικά του. Ποιός ήταν, γιατί έκλαιγε γιατί ήταν μαύρη η αρματωσιά του. Έγλειφε τα δάκρυα πίνοντας την ψυχή του...και προσπαθούσε πονηρά ν’απομακρύνει το σπαθί του.
Κι αυτός συνέχιζε να κλαίει... γιατί αμυδρά θυμόταν τη γενιά του. Τους ωχρούς συντρόφους που χάθηκαν στο χρόνο, τις στοιχειωμένες μάχες, την ασπίδα που κρεμόταν στη γέρικη βελανιδιά, το κρυμμένο για πάντα δισκοπότηρο...

Και ο Ηλιος ανέτελλε και έδυε και οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη, κι αυτός έμενε εκεί μιά σκουριασμένη πανοπλία ανάμεσα στους κισσούς, χωρίς μαντήλι στη λόγχη του, χωρίς έρωτα, χωρίς ούτε καν θάνατο...
Γιατί Αυτή... ήταν η Ωραία Κυρία δίχως Οίκτο και δυστυχώς γι’ αυτόν, η έμπνευσή του...


Σημείωση πρώτη: Το κείμενο είναι η άποψή μου - του Ιππότη - στο έξοχο κείμενο «Initiation» (12/12/07) της isis unveiled που...νομίζω πως το έγραψε εξαιτίας μου. Ακόμη κι αν δεν το έγραψε γιά μένα, πάντως την ευχαριστώ γιά την έμπνευση που μου έδωσε. Aν το επιτρέψει θα το αναδημοσιεύσω στην Πολεμική Σημαία...αν όχι διαβάστε το εκεί.
Σημείωση δεύτερη: ''Η Ωραία Κυρία δίχως Οίκτο'' (LA BELLE DAME SANS MERCI) είναι ένα υπέροχο ποίημα (1820) του Τζων Κητς που αποτελεί μόνιμη έμπνευση γιά όλους και στο οποίο θα επανέλθουμε στο μέλλον.
Σημείωση τρίτη: Ο πίνακας (1893) είναι ομώνυμο έργο του J. W. Waterhouse, εμπνευσμένο από το ποίημα του Keats.

Ιnitiation

της isisveiled (12/12/2007)

Σε τάσι ασημένιο σκαλιστό, όλη την νύχτα του δινε να πιει κρασί άλικο με κανέλλα και γαρύφαλλα. Κι αν πρόσεχες καλύτερα, θα έβλεπες και τα σκαλιστά εκείνα σύμβολα που έλεγαν για τις σπείρες και τα άστρα, για συμπτώσεις νοήμονες, για Ανατολή και Δύση, για Λυκόφως… Μα εκείνος στην δεύτερη γουλιά δεν μπορούσε να διακρίνει παρά τα περιγράμματα. Τις βαριές κουρτίνες να κρέμονται, και κέρινες στήλες να καίνε στο δωμάτιο, την όψη της λυγερή να σκύβει πάνω του. Μόνο τα χέρια της έβλεπε καθαρά ακόμα, καθώς πλησίαζαν με το τάσι γεμάτο το αρωματικό ποτό. Λευκά και λεπτά δάχτυλα, και βραχιόλια πολλά που συνόδευαν το ευχάριστο κουδούνισμα του μυαλού του με τον ήχο τους, καθώς ανασήκωνε το χέρι της.

Κι άκουγε πουλιά περίεργα μέσα στο δωμάτιο να κελαηδούν, κάτι να λένε, κι άλλοτε να κλαίνε μαγεμένα από την ίδια τους την φωνή. Δάκρυζε κι αυτός, κι εκείνη έσκυβε και έγλειφε την αλμύρα απ’ τα δάκρυα, αλλά άφηνε τις σταγόνες να κυλήσουν. Γιατί μέχρι να φτάσουν στο στόμα του είχαν γίνει γλυκά και μυρωδάτα. Σαν άνθη βιολέτας και μόσχος, σαν ηλιαχτίδες που λύγιζαν το ηλιοβασίλεμα στο βυσσινί του ουρανού.

Κι όλο τον ρώταγε χωρίς να μπορεί αυτός ν’ αποκριθεί πόσο καιρό κλαις?. Κάτι πήγαινε να ψελλίσει πως μα μόλις τώρα.. κι ύστερα θυμόταν πως πάνε κιόλας χρόνια που κλαίει και η αρματωσιά είχε αρχίσει να σκουριάζει απ’ τα δάκρυα. Κι έτσι δεν της απαντούσε… Μόνο έτρεχαν κι άλλο τα δάκρυα του στα μάγουλα και το στόμα του, στο χέρι της, στα μαλλιά της που όσο μούσκευαν γίνονταν μαύρα της νύχτας…

Μέχρι να πάψει να θυμάται του δινε να πιει. Κι όταν ήρθε η ώρα, και ο ήλιος ξαναβγήκε πανώριος, τον έντυσε μια νέα λαμπερή πανοπλία, έδεσε στην λόγχη του το μαντήλι της και του ψιθύρισε έρωτας, όπως θάνατος, και τον έστειλε στην μάχη.

8 σχόλια:

Unknown είπε...

καλημέρα

καταρχήν να ευχαριστήσω αν υπήρξε το κείμενο μου η αφορμή για το δικό σου. Πρέπει να παραδεχτώ πως κι εσύ ήσουν η αφορμή για το δικό μου, αν και σπανίως γράφω κείμενα που να απευθύνονται πραγματικά σε κάποιον. Ομως beauty is in the eye of the beholder, και έτσι έχω γράψει πολλά κείμενα.

η Belle Dame sans Merci είναι από τα αγαπημένα μου θέματα, και κάποτε μία διαφωνία ως προς την ορθογραφία του τίτλου οδήγησε στην απόκτηση ενός καλού φίλου.

θέλω επίσης να ξέρεις, πως εκτιμώ ιδιαίτερα αυτούς που αποδέχονται την πραγματικότητα ως έχει, ακόμα κι αν δεν μπορεί να τους προσφέρει τίποτα περισσότερο από έμπνευση.

και πάλι καλημέρα

SUN W KNIGHT είπε...

Καλησπέρα Ίσιδα. Το κείμενο ακολουθεί από παράγραφο σε παράγραφο το δικό σου, όπως όμως αντιλαμβάνεται τη συνάντηση ο Ιππότης.Το τέλος διαφέρει κι έχει σημασία.

Κι εγώ εκτιμώ τους πραγματιστές.
Τί περισσότερο από έμπνευση μπορεί άλλωστε να προσφέρει η πραγματικότητα; Ετσι κι αλλοιώς, στον δικό μου κόσμο τίποτα.

Unknown είπε...

ωραία και τώρα που ανταλάχθησαν οι καθιερωμένες φιλοφρονήσεις οφείλω να σημειώσω το εξής : είναι πολύ κρίμα κατά τη γνώμη μου που στα κείμενα σας υπάρχει αυτός ο υφέρπων μισογυνισμός. Στο συγκεκριμένο κρύβεται πίσω από την φράση "και προσπαθούσε πονηρά να απομακρύνει το σπαθί του". Οσο βλέπετε έτσι το θηλυκό στοιχείο δεν πιστεύω πως είστε αρκετά "ιππότης" για να διεκδικήσετε οτιδήποτε. Τα πάντα γύρω μας θέλουν σεβασμό. Ειδικά μάλιστα όταν απευθυνόμαστε στην αρχετυπική τους μορφή. Θα σας πρότεινα λοιπόν, αντί να κυνηγάτε μαντήλια ανεμόμυλους να δώσετε περισσότερη προσοχή και σεβασμό στην πραγματικότητα που σας περιβάλλει. Αν το κάνετε αυτό, θα διαπιστώσετε πως η ασπίδα και η πανοπλία σας είναι ολοκαίνουριες και ετοιμοπόλεμες, αλλιώς θα μείνουν χάρτινες για πάντα..

Ανώνυμος είπε...

HAIL SUN KNIGHT! HAIL WARLORD! HAIL CROM! HAIL MANOWAR!

Ανώνυμος είπε...

HAIL!
ΚΡΑΔΑΙΝΩ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΩ ΤΟΝ ΙΠΠΟΤΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ! ΕΛΠΙΖΩ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΤΙΚΗ! ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ MANOWAR KAI TΩΝ WARLORD EΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΝΑΜΕΝΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ SUN KNIGHT. ΑΔΕΡΦΕ ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΗΛΙΑΚΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ! ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ H A I L! ΣΤΟΝ SWORDBROTHER CROM!
ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΜΕ ΣΦΥΡΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ!
Σ1. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΚΑΤΕΥΤΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ.
Σ2. ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ Ο FIDEI DEFENSOR ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΙΟ ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΗ ΕΠΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ (ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΤΕ ΣΤΟ THY KINGDOM COME)!
Σ3. ΝOW IS THE TIME TO STRIKE OUR FINAL BLOW! ONE BY ONE...

Ανώνυμος είπε...

I am the God Thor
I am the War God
Here in my Northland
My fastness and fortress
Reign I forever!

Here amid icebergs
Rule I the nations;
This is my hammer
Giants and sorcerers
Cannot withstand it!

These are my gauntlets
Wherewith I wield it
And hurl it afar off;
This is my girdle;
Whenever I brace it
Strength is redoubled!

The light thou beholdest
Stream through the heavens
In flashes of crimson
Is but my red beard
Blown by the night-wind
Affrighting the nations!

Jove is my brother;
Mine eyes are the lightning;
The wheels of my chariot
Roll in the thunder
The blows of my hammer
Ring in the earthquake!

Force rules the world still
Has ruled it, shall rule it;
Meekness is weakness
Strength is triumphant
Over the whole earth
Still is it Thor's-Day!

I am the God Thor
I am the War God
Here in my Northlands
My fastness and fortress

Reign I forever!
Forlorn forever...

SUN W KNIGHT είπε...

Hail Hammerheart.
Χαίρομαι που κάποιοι με θυμούνται μετά από τόσα χρόνια.
SOL INVICTUS...

Skouliki είπε...

πολυκοσμια ...... φλιτ

επισης χρονια πολλα

αααααααααααααααααααααα σωσε με