ΑΥΘΑΔΕΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

Μαύρα πουλιά αποβάλλονται από την έξοδο των περιττωμάτων καθώς ο διάβολος με κεφάλι πουλιού και καθισμένος σε θρόνο/αποχωρητήριο, καταβροχθίζει και ταυτόχρονα αφοδεύει τους κολασμένους.

Λευκά πουλιά γεννιούνται από την πηγή της ζωής, ανάμεσα στα πόδια της γυναίκας, που με ηδυπάθεια περιμένει στο λιβάδι με τους ασφόδελους.
Τα πουλιά, λευκά και μαύρα, πετούν να ξεφύγουν. Μοιάζουν με τρομαγμένες ψυχές που παγιδεύτηκαν χωρίς τη θέλησή τους.
Συνειρμοί και εκπορεύσεις.

Η γυναίκα και ο διάβολος συγγενεύουν εξ αγχιστείας. Ζούν σε παράλληλους κόσμους και υφαίνουν διαφορετικά σχέδια, διεκδικούν όμως το ίδιο προνόμιο.
Κάποιες φορές συνεργάζονται, συχνά η πρώτη ενεργεί σαν όργανο του δεύτερου, σπανιότερα αντιμάχονται, πάντα κοινός τους στόχος είναι η απόκτηση της πολύτιμης ψυχή μας.
Ενώ εμείς αναζητούμε τα μυστικά του σύμπαντος, συγκινούμαστε στην εκδήλωση του Ωραίου, ονειρευόμαστε με ανοιχτά μάτια και παίζουμε ξέγνοιαστοι με άδολη χαρά, οι δυό τους απεργάζονται το χαμό και την υποταγή μας.
Αυθάδεις, κτητικοί και ζηλότυποι.
Η γυναίκα θέλει την ψυχή μας γιά να εμψυχώσει τον πεζό της μικρόκοσμο και να προστατέψει την αναπαραγωγική λειτουργία που της έταξε η φύση. Ο διάβολος τη θέλει γιά να θρέψει τη ματαιοδοξία του και να επιβεβαιώσει την υποτιθέμενη ανωτερότητά του.

Γιά την επίτευξη του ανίερου σκοπού τους και οι δύο χρησιμοποιούν ως αντάλλαγμα τις υποσχέσεις. Η γυναίκα την υπόσχεση της ηδονής ανάμεσα στα πόδια της, ο διάβολος την υπόσχεση της γνώσης των αχράντων μυστηρίων. Το σαρκώδες φρούτο και το δένδρο της ζωής.
Η αλήθεια είναι πως μας αρέσουν οι υποσχέσεις τους. Τα θέλουμε και τα δύο, δίχως όμως να καταβάλλουμε το παράλογο τίμημα. Στον αρχαίο κόσμο δεν αντιμετωπίζαμε τέτοιου είδους διλήμματα. Τότε η γυναίκα είχε τη θέση που της άρμοζε και ο διάβολος υπήρχε μόνον στις φοβίες των περιθωριακών.

Τώρα όμως, τι θα κάνουμε ; Πως θα ξεφύγουμε αλώβητοι ;

Θα φυλάξουμε στο μυστικό δωμάτιο την πρότυπη ψυχή μας και θα τους δώσουμε ένα πιστοποιημένο αντίγραφο του σύγχρονου, υποκριτή εαυτού μας. Το αντίγραφο θα καλύπτει τις προσδοκίες τους. Γιατί ο διάβολος όπως και η γυναίκα, αντιλαμβάνονται ναρκισσιστικά τη φύση της ψυχής κι αυτό που θα πάρουν . . . θα τους μοιάζει και θα τους αρέσει.


Ο διάβολος: Του Hieronymus Bosch από την Κόλαση, από το τρίπτυχο “ Ο κήπος των απολαύσεων ”. Σημειώνω πως ο Μιλτωνικός “Lost Archangel” χαίρει πάντα του σεβασμού μας.
Η γυναίκα: Του Milo Manara από την εικόνα 20 (Judgement) της Μεγάλης Αρκάνα των Ταρό. Εύα ή Λιλήθ, μικρή η διαφορά.
Η μουσική: Ο χορός των Άστρων από τρείς ενδιαφέρουσες γυναίκες. Επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Οι τελευταίοι στίχοι λένε: «Μην τρομάζεις - Κακό μη βάζεις ξανά στο μυαλό - Φτάνει η αγάπη μου φτάνω εγώ - Κι όλα είναι δικά σου». . . Δεν φτάνουν καλή μου . . .

Η ψυχή μας: Η αιώνια εφηβεία μας, η ελευθερία μας.
Κάποιοι αναρωτιούνται τι αξία έχει η ψυχή χωρίς τον Μεφιστοφελή. Επειδή επίσης δεν πιστεύουμε στον Παράδεισο. Αφελείς, που δεν ξέρουν πως πίσω από τα σύννεφα, αδημονεί μιά Βαλκυρία.