18/2/08

ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ . . .

« Ονειρευόμουν σταυροφορίες, ταξίδια εξερευνητών που χάνονται τα ίχνη τους, δημοκρατίες έξω από την ιστορία, θρησκευτικούς πολέμους που καταπνίγηκαν πριν ξεσπάσουν, επαναστάσεις ηθών, μετακινήσεις ηπείρων και φυλών:
σ’ όλα τα μάγια πίστευα ».

Θα είναι Άνοιξη, κάποιος ξανθός Απρίλης όπως λέει ο ποιητής. Μιά χάλκινη σάλπιγγα προσκλητήριο θα σημάνει κι εγώ θ’ αναστηθώ μέσα στον πιό βαθύ μου ύπνο. Θα ξυπνήσω λίγο πριν την αυγή, το κάλεσμα θ’ ακούσω και θα θυμηθώ.
Θα πλυθώ με παγωμένο νερό, θα ξυριστώ και θα κοιτάξω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Με ανήσυχη ακόμη απορία θα προκαλέσω το επιτιμητικό βλέμμα του βλοσυρού αγνώστου μέσα μου, έτσι ώστε ο άλλος μου εαυτός να εγερθεί.
Μουσική θρησκευτική, το Stabat Mater του Pergolesi, μεταφυσική υπόκρουση θα βάλω και σαν υπνοβάτης έτοιμος από καιρό, θα επιβεβαιώσω την επερχόμενη αλλαγή.


Γυμνός θα ακολουθήσω την τελετή της αναχώρησης και θα αναζητήσω την αναγνώριση των σημείων στην οικειότητα των πραγμάτων, που χρόνια τώρα με περιβάλλουν.
Πρώτο, το δωρικό άγαλμα του Θεού θα λάμψει μέσα στο σκοτάδι. Δεύτερη, η ξύλινη τσέχικη μαριονέτα του Φάουστ, με νεύμα θα με χαιρετήσει δίχως κανένας να πειράζει τα σχοινιά. Τρίτος, ο τόμος με τα άπαντα του Μπάϊρον με θόρυβο θα πέσει από το ράφι και στην πρώτη του Manfred σελίδα θα σκιστεί.
Τέταρτο, το ανάγλυφο του Δον Κιχώτη θα αφήσει το βιβλίο που κρατά με το ένα χέρι και θα σφίξει με το άλλο το σπαθί.
Πέμπτον, μπροστά στο κάδρο με το αντίγραφο The Rider του Ντύρερ θα σταθώ και ο ιππότης θα με κοιτά και θα με δείχνει με τη λόγχη.

Μετά της πεντάδας τον έλεγχο, στους αρχαγγέλους θα μιλήσω και γυμνός ακόμη στο μυστικό δωμάτιο θα κλειστώ να ξαναπάρω πίσω την ψυχή μου. Την υποκρισία και τη θλίψη θα πετάξω μακρυά και γελώντας άγρια θα μεταμορφωθώ. Η χαρά και η δύναμή μου θα επιστρέψουν και στο πρόσωπό μου το αρχαϊκό μειδίαμα θα φωτιστεί. Το αρχέτυπο του ήρωα θα ξαναγεννηθεί.
Έπειτα, την επιδοκιμασία της τοιχογραφίας της Φλόρας και την ευλογία της μάσκας του Βορτούμνους θα επιδιώξω και τρυφερά θα χαϊδέψω το κεφάλι του μπρούτζινου ελαφιού πριν από το τζάκι σηκώσω το ατσάλινο σπαθί.
Τέλος, την μαύρη πανοπλία μου θα φορέσω και την δική μου ασπίδα από την ταπισερί με τις ασπίδες του Burne-Jones θα ξεκρεμάσω.


Η γυναίκα μου από τον θόρυβο ανήσυχη δεν θα με αναγνωρίσει και μακριά θα τραβηχτεί. Μόνον η μικρή μου κόρη τη συγγένεια του αίματος θα νοιώσει και δεν θα φοβηθεί και με αγκαλιά σφιχτή θα με αποχαιρετήσει. Κι εγώ θα της θυμήσω πως τίποτε, κανείς δεν πρόκειται ποτέ να μας χωρίσει και την πόρτα πίσω μου θα κλείσω ερμητικά. Κι έτσι, με ένα χαμόγελο την κοινότυπη ζωή μου θα αρνηθώ και ότι κι αν πέρασα θνητός θα λησμονήσω.


Αθάνατος ξανά, το φτερωτό μου άλογο θα καβαλήσω και με τους άλλους στην τελική ευθεία θα συναντηθώ. Μέσα στο λυκαυγές, τις εραλδικές σημαίες θα ξεδιπλώσουμε, τα κοντάρια θα προτάξουμε και θα καλπάσουμε γιά τελευταία φορά, ο λόχος των καταραμένων ιπποτών, να καθαρίσουμε την ασχήμια από τη γή. Και καθώς θα ιππεύουμε ενάντια στου σύγχρονου κόσμου τη σαπίλα και την παρακμή, η δύναμη της θέλησής μας αλχημικά θα μετουσιώνει τα στοιχεία. Φωτιά και αέρας θα εξαγνίζουν χώμα και νερό και ο ήλιος θα μένει ακίνητος στον ουρανό σε μιά άχρονη πύρινη ανατολή. Μιά κάψουλα ενέργειας θα καίει τα πάντα στο πέρασμά μας, θα λιώνει το μπετόν και θα εξολοθρεύει τους τιποτένιους και τους φαύλους. Τίποτα πιά δεν θα μας σταματά και πίσω μας δάσος ζωντανό από βελανιδιές και πεύκα θα μεταμορφώνει το τοπίο της φωτιάς.

Και πάνω μας αληθινά ο θάνατος δεν θα έχει εξουσία . . .


«Κι ο θάνατος δεν θα έχει εξουσία.
γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο, πουνέντες το φεγγάρι,
με τον άνθρωπο θα σμίξουν όταν γλειφτούν τα κόκαλα
και τα γλειμμένα κόκαλα σκορπίσουν,
θα ΄χουν αστέρια στους αγκώνες και στα πόδια
αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,
αν και πνιγμένοι στα βαθιά, θ’ αναδυθούν
αν εραστές χαμένοι αυτοί, δε θα χαθεί η αγάπη
κι ο θάνατος δε θα ‘χει εξουσία
».


Ο πρόλογος: του Αρθούρου Ρεμπώ από το «ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ» (ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ ΙΙ ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ). Μετάφραση Χριστόφορου Λιοντάκη.
Ο επίλογος: του Ντύλαν Τόμας από το «ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕ ΘΑ ΄ΧΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ». Μετάφραση Γιώργου Μπλάνα.
Ο πρώτος πίνακας: Sound του Frank Frazetta.
Ο δεύτερος πίνακας: Kull in Valusia του Justin Sweet.

17 σχόλια:

Λακων είπε...

Διαβάζοντας την προετοιμασία σε κατάλαβα ως "συμπολεμιστή".
Έχεις όντως εντοπίσει τα πιο "έντιμα" στοιχεία της Ελλάδας.

Ανώνυμος είπε...

Ισως ό,τι καλύτερο έχεις γράψει.
Αισθητικά ανώτερο και συγκινητικό.
Χαίρομαι που σε γνώρισα από κοντά και μπόρεσα να αισθανθώ τις εικόνες. Κρύβεσαι πράγματι πολύ καλά...

Surrealist είπε...

!!

Μην αμφιβάλλεις (?).

Οι αναφορές σου όπως ταιριάζουν... θα επανέλθω για να διαβάσω και προηγούμενα κείμενα.

Σ΄ευχαριστώ, καλή συνέχεια!

cynical είπε...

Μακάρι μια πωρωμένη ορθολογίστρια όπως εγώ, βαθιά ριζωμένη στη γη, να μπορούσα να σε παρακολουθήσω! Δεν νομίζω ότι το ξίφος πάντως έβγαλε και κάτι καλό.

aerostatik είπε...

cynical, και ο sun w knight δηλώνει ορθολογιστής...

Ανώνυμος είπε...

Πολύ εμπνευσμένο κείμενο. Να το χωνέψουν όλοι πως το Heavy Metal (σε όλες του τις εκδοχές και όχι μόνο στην νεότερη εξηλεκτρισμένη μουσική μορφή) δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ!!! Ride on Πολέμαρχε!

Pegasus είπε...

Σαν πεθάνω εδώ θάρθω με τα μύρια
φαντάσματ' άυπνα μέσα σ'άυλα γνέφια,
ή σ'ασημοβολής μαϊκά σεντέφια
τ' άγια της νύχτας να χαρώ μυστήρια

Να ιδώ των ξωτικών τα πανηγύρια,
των τελωνιών τα θεότρελλα κέφια,
του νεραϊδοχωρού ν' ακούσω ντέφια
και σέρηνων τραγούδια ή και μαρτύρια.

Κι άμα στ' αστέρινά τους χρυσαμάξια
οι αγγέλοι φύγουν κι ο ήλιος φέξη πίσω,
ύμνο στην τετραγάλανη μονάξια,

πουλί τ'άγριου γιαλού, θα κελαηδήσω,
τεχνίτρα η πικροθάλασσα παράξια
της λαλησιάς μου θα βαστάει το ίσο.

Λορέτζος Μαβίλης

(Άσχετο αλλά ταιρίαζει η ατμόσφαιρα)

cynical είπε...

aerostatiK, μπορεί να δηλώνει ότι θέλει ο Ιππότης και να είναι έτσι στην άλλη του ζωή, (υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι) αλλά αυτό που δείχνει εδώ μέσα σίγουρα είναι κάτι άλλο, μα εντελώς άλλο. Βγαλμένο μέσα από τα μύχια σκοτάδια του μεσαίωνα, το έρεβος της ρομαντικής ψυχής που σπαράζει. Τώρα αν είναι ο Byron ορθολογιστής, εγώ θα φάω τα μουστάκια μου.
Είναι κι αυτό μια πλευρά του μεταμοντέρνου. Έχουνε γραφεί τόμοι επ' αυτού, γιαυτή τη στροφή προς τα πίσω, στην μεσαιωνική μυθιστορία και ιδανικά. Δεν είναι τυχαίο που ο Αρχοντας των δακτυλιδιών σπάει ταμεία, άσχετο αν ο Τολκιν ειναι πιο σύγχρονος.

Ανώνυμος είπε...

Ο ΣΦΥΡΟΚΑΡΔΟΣ ΘΑ ΞΑΝΑΘΥΜΙΣΕΙ ΤΑ ΑΘΑΝΑΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΑΜΗ...ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΗ...

All myths of men and gods will apply
when sanity and reason begin to die
the dragons you've denied and wish to slay
may rise to conquer us all someday!

HAIL SUN KNIGHT HAIL CROM!

Ανώνυμος είπε...

ΟΠΟΥ ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΔΙΑΒΑΣΤΕ HAMMERHEART! (ΤΕΧΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ)
HAIL!

ε είπε...

"Ήρθαν κάποτε, λύκοι ανήμεροι πάνω σε άτια βαρβάτα για να καταστρέψουν ό,τι φτιάχτηκε μέσα στη σαπίλα του αίματος από τα σφιγμένα στήθη, από τους μικρούς που πυρέσσουν και φλέγονται για την αναγνώριση της κοινής γνώμης... Κάτω από τις οπλές των αλόγων τους, έπεσε η παρακμή και έτρεμε ο κόσμος. Ανταμώθηκαν λυκαυγές και χώρισαν στο λυκόφως: Νικητές."

Τρέμουν, Ιππότη.

Ανώνυμος είπε...

Kαλώς σε βρισκω και γω "πολεμιστή"..
;-)

SUN W KNIGHT είπε...

Λάκωνα: Προς το παρόν υπομένουμε την πραγματικότητα ...

Reactive mind: Δεν κρύβομαι. Υποκρίνομαι, ανέχομαι και περιμένω ...

Surrealist: Τα θαυμαστικά επιδοκιμάζουν ή αποδοκιμάζουν ...

Cynical: Καλή μου το ξίφος είναι η μόνη θρησκεία των ορθολογιστών. Και βέβαια είμαι ορθολογιστής. Ούτε σπαράζω, ούτε έρχομαι από το σκοτάδι του Μεσαίωνα, που παρεμπιπτόντως είχε και αρκετό φως. Νοσταλγώ το παρελθόν αλλά έρχομαι από το μέλλον.
Η ιδεολογία και η λογοτεχνία δεν είναι ασύμβατες με τον ορθολογισμό. Η ποίηση είναι «ορθός» λόγος. Βεβαίως ο Byron ήταν και ορθολογιστής.
Καμμία σχέση δεν έχω με το μεταμοντέρνο. Ήμουν κάποτε σημαιοφόρος των Νόλντορ, σήμερα όμως είμαι απλός φρουρός ...

Crom: Heavy Metal γιά λίγους ...

Pegasus: Αδερφέ άνοιξε επιτέλους την ιστοσελίδα ...

Hammerheart: Όπως ξέρεις ο Τσάμης είναι χριστιανός και θεολόγος. Τον εκτιμώ απεριόριστα γιά τη μουσική του, δεν ασπάζομαι όμως την θρησκευτική φύση του πνεύματος. Αντιλαμβάνομαι τον Χριστιανισμό μόνον σαν αναπόσπαστο μέρος της ευρωπαϊκής ιστορίας. Hail …

Εχετλαιέ: Εκείνη τη μέρα ο ήλιος δεν θα δύσει ...

Υβόννη: Χαίρομαι ...

Ανώνυμος είπε...

Φίλε,
Δεν είναι μόνο ότι νοιώθω ότι οφείλω να σου γράψω κάτι.
Είναι ότι μετά την πρώτη φορά μου αρέσει πολύ (που λεει κι ο τραγουδιστής ο της Πάνιας).
Νομίζω επίσης ότι σας αρέσει κι εσάς.
Επί του προκειμένου, όλη η περιπέτεια της στραμπουληγμένης σου γραφής ξεκινά από ένα σπίτι που έφτιαξες, από ανθρώπους και παρουσίες σε αυτό το σπίτι και από αντικείμενα οικεία.
Όμως το σπίτι εκτός από τρόπαια, τις αντίστοιχες μικρές και μεγάλες ήττες, εκτός από κάποιες αναμνήσεις που τις φυλάμε σε κουτάκια όπως κάνουν τα κορίτσια και μια τάφρο, που χωρίζει τους έγγαμους από την πριν ζωή σας, εκτός από καλώς συγκερασμένα πρόσφατα και αρχαιότερα αποτυπώματα,
Ένα τέτοιο σπίτι γιώτα –χι, φασματικό και υλικό ταυτόχρονα, περιέχει και άλλα πράγματα που μετά το σβήσιμο της γόμας όσο επιμελείς και αν είμαστε αφήνουν τα ίχνη τους όπως, ενδεικτικά,
Σκόνη, ένα χαλασμένο ραδιόφωνο και μπαταρίες στο συρτάρι,
Τα μίκυ- μάους που μου τα εξαφάνισαν, στο σπίτι στην εξοχή το καλοκαίρι,
Αρκετά τεύχη του περιοδικού Φαντάζιο: για δες πού βρέθηκαν και βρέθηκε και το περιοδικάκι που χώραγε στην φόρμα στη σκοπιά –εξ εφόδου συνειρμός γιατί είσαι λες φρουρός,
Μια ξύστρα και ένα προϊστορικό στυλό μπικ που δεν γράφει πια και πάλι καλά που δεν ξεχείλισε να τα λερώσει όλα,
Βιβλία και σημειώσεις από το ίδρυμα, κάτι πολιτικά χαρτιά κι ανάμεσά τους μια κασσέτα,
Εισιτήρια των 50 λεπτών, που παίζουν ακόμα, μια προκήρυξη από την τελευταία απεργία για το ασφαλιστικό, ένα απόκομμα του Παναθηναϊκού και σημειώσεις για ψώνια
Μετοχές του Βόμβυκα (προνόμιο) και της Διεθνούς Βιομηχανίας Ενδυμάτων, που αυτά κι αν δεν παίζουν εδώ και καιρό.
Είμαστε πάνω 1,1% και άλλα απολιθώματα.
Γιατί τους δώσαμε τόση από την ζωή μας, αλλά και των ανθρώπων μας.
Γιατί σε αυτό το σπίτι θέλουν να έρθουν κι άλλοι να πεθάνουν μαζί μας,
Οικειοθελώς...
γιατί σε αυτό το σπίτι λέμε "γεννηθήτω το θέλημά σου"
....Φίλε,δεν είναι ο κόπος και ο φόβος μέχρι να μετακομίσουμε, είναι ότι κι αυτό δεν φθάνει....-

Surrealist είπε...

Τα θαυμαστικά δηλώνουν δηλώνουν αυτό που είναι ένταση (θαυμασμό)... Να είσαι καλά σε διαβάζω!!!! Καλησπέρα!

SUN W KNIGHT είπε...

Ανώνυμε: Φίλε, που για μένα είσαι επώνυμος και τη γνώμη σου εκτιμώ, με την στραμπουληγμένη μου γραφή θα σου απαντήσω. Σαν θνητός βέβαια γιατί όταν θα γίνω αθάνατος τίποτε από όλα αυτά δεν θα με ενδιαφέρει.
Όπως γνωρίζεις από την μακρόχρονη στην αλχημική παράδοση θητεία σου, τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν είναι σημεία αναφοράς και γιά το παρελθόν και γιά το μέλλον. Βέβαια, από όσα ενδεικτικά αναφέρεις, συμπίπτουμε μόνον στα χαμένα Μίκυ Μάους, στα βιβλία και στις σημειώσεις από το «ίδρυμα».
Φίλε, μην ανησυχείς γιά την μετακόμιση και την πιθανή μετουσίωση των στοιχείων. Κομμάτια από τη ζωή μας είναι τα προσωπικά μας αντικείμενα, όχι οι πόρτες και οι τοίχοι των δωματίων. Έτσι κι αλλοιώς το επαπειλούμενο φάσμα μας ακολουθεί...

Surrealist: Μου αρέσουν τα θαυμαστικά σου, προτιμώ όμως τα σχόλιά σου...

Surrealist είπε...

Θα το φροντίσω, έχεις δίκιο, απλά σε θεωρώ ξεχωριστό άνθρωπο, με την απόλυτα δική σου ταυτότητα
και βεβαίως πάντα εντυπωσιασμένη από τις αναρτήσεις σου, οπότε και σωπαίνω για να μην φέρω δυσαρμονία της ομορφιάς σου, επίσης δεν επιυμώ να ταράξω αυτό που όμορφα στο βλέμα μου απλώνεται όταν σε διαβάζω... ειλικρινά!
Αυτά...
Σ' ευχαριστώ, καλό βράδυ!!