7/11/08

ΤΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ

Έμενα τότε σε ένα μικρό δυάρι κοντά στην οδό Πατησίων, ευγενική παραχώρηση των γονέων μου. Σπούδαζα Μηχανολογία στο Πολυτεχνείο κι απολάμβανα γιά δεύτερη χρονιά την ανέμελη φοιτητική ζωή με τα έξοδα πληρωμένα και την οικογένεια στην επαρχία.
Είχα μιά μεγάλη, άσεμνη φωτογραφία λολίτας, κρεμασμένη πάνω από το προσκέφαλό μου και μιά αφίσα των Motörhead καρφωμένη με αλυσίδα στον ξεφτισμένο τοίχο της εισόδου. Το σκοτεινό διαμέρισμα θύμιζε σπηλιά κι εγώ ζούσα ανάμεσα σε δίσκους και βιβλία, ανιχνεύοντας τον πραγματικό κόσμο με ανώριμες ιδέες και αδιέξοδες ανησυχίες.

Το προσκλητήριο των αθανάτων με βρήκε περασμένα μεσάνυχτα, καθώς άλλαζα αδιάφορα, σταθμούς στο ραδιόφωνο. Μιά πρωτάκουστη μελωδία πάγωσε τη ροή του χρόνου κι όταν ο τραγουδιστής άρχισε να απαγγέλει, γύρισα απότομα σελίδα στο προσωπικό μου αγιολόγιο.
Το παλιό εξώφυλλο του Hλεκτρικού Βerserker απέκτησε επιτέλους αντάξιο περιεχόμενο και η πρώτη περίοδος, που είχε ανοίξει με την υπόσχεση μιάς εικόνας έκλεισε με το πνεύμα της μουσικής.


Slowly crossing as the river runs below

Never stopping for whats waiting soon will show

And this the last time looking back I’ll see
My home for he awaits me reaching for my
Soul. Ηe calls my name, and waves me on
The fallen one he stands in flame ...


Στάθηκα γιά λίγες στιγμές στο πεδίο της μάχης, στη γέφυρα της δόξας και του θανάτου, είδα τον έκπτωτο άγγελο να μου γνέφει και δάκρυσα από ανεξήγητη υπερηφάνεια. Η δύναμη της επικής μουσικής έσπασε μέσα μου τον σκληρό πυρήνα κι απελευθέρωσε απωθημένα πρότυπα.
Ο αετός της υπεροψίας θα έμενε καρφωμένος στην πλάτη μου γιά χρόνια μετά κι ένας αλαζόνας ιππότης επρόκειτο να γεννηθεί.

Κι έτσι ξεκίνησε η δεύτερη εποχή του Heavy Metal.




Το τραγούδι: Bridge of Death, σύνθεση του Joey DeMaio.
Στο κείμενο, οι στίχοι της εισαγωγής.
Το LP: Hail to England (1984) των MANOWAR.
Τους έκανα εξώφυλλο γιά πρώτη φορά στην Ελλάδα λίγα χρόνια αργότερα (τον Απρίλιο του 1987, ΗΜ τεύχος 28) ανταποδίδοντας κατά κάποιο τρόπο το μαγικό βάπτισμα.
Ο αετός: Εικονογράφηση του Gary Ruddell από το εξώφυλλο του πρώτου τους άλμπουμ, Battle Hymns (1982).
Χρονολογία μετάβασης: 1984 - 1985.
Η μουσική: Επικό Heavy Metal. Eγώ ονομάτισα γιά πρώτη φορά σε γραπτό κείμενο, αυτό το μουσικό είδος, γιά να περιγράψω τον ήχο των Manowar .

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Θυμάμαι όταν μετά το τέλος της πρώτης συναυλίας Μanilla Road, φεύγοντας από το συναυλιακό χώρο, εγώ και ο Defender εντοπίσαμε σε κάποια απόσταση έναν τύπο με τον αετό της υπεροψίας καρφωμένο στην πλάτη του και όταν τον καλέσαμε με το όνομα σου αυτός απομακρύνθηκε βιαστικά με την παρέα του. Αναρωτιέμαι...
Είχα υπόψη μου τη σχέση σου με το Ίδρυμα και χαίρομαι που εκτός από αδελφός του σπαθιού είσαι και συνάδελφος. Για τους Μεγάλους τι να γράψει κανείς;. Hail!

aerostatik είπε...

με είχες πάρει και μένα μαζί στη συναυλία των Manowar, θυμάσαι ?

Ανώνυμος είπε...

Ο τρίτος μου Heavy Metal δίσκος, την άνοιξη του 1984, ήταν το "Hail to England", τον οποίο έχω ακόμα με το αυτοκόλλητο της "Seagull" στο εξώφυλλο. Η πρώτη ακρόασή του ήταν πραγματικά αποκαλυπτική!!! Πέρασαν μήνες για να τολμήσω να τον αποθέσω ξανά στο πιστό μου pick-up. Αναμφίβολα το κορυφαίο και ΒΑΡΥΤΕΡΟ Metal άλμπουμ που ηχογραφήθηκε ποτέ (και ακούω και πολύ Death Metal, επί τη ευκαιρία). Hail!

Χριστίνα είπε...

Εμένα, τώρα, γιατί μ' έπιασε μια γλυκειά συγκίνηση διαβάζοντας την εγγραφή σου;

librarian είπε...

Ωραία χρώματα έχει εδώ.

SUN W KNIGHT είπε...

Crom: Δεν ήμουν εγώ. Hail...

Aerostatik: Θυμάμαι επίσης πως παραδόξως σου άρεσε η συναυλία...

Grimkrieg: Hail...

Christina: Μάλλον επειδή έχουν περάσει 24 χρόνια...

Librarian: Γειά σου φίλη των βιβλίων. Χρώματα και λέξεις...

Ανώνυμος είπε...

καλοί και οι manowar αλλά από ένα σημείο κ έπειτα μετακόμισαν από τις περιοχές βόρεια του αέλιου τοίχους, στο auburn, new york

Dormammu είπε...

24 χρόνια πίσω και Secret of Steel το πρώτο τραγούδι τους που άκουσα. Τι να πώ παραπάνω.....

Η τριλογία Into Glory Ride, Hail to England και Sign of the Hammer αξεπέραστη. Μετά, λυπάμαι που θα το πω, αλλά για μένα τελείωσαν. Και ο πρόσφατος δίσκος τους χάλια και γεμάτος κλισέ..

Ανώνυμος είπε...

Απο DEFENDER OF THE SECRET OF STEEL

Από τους Warlord και το βασίλειο του Καλοκαιριού ξαναδίνω το παρών.
Ήταν... το Blood of my enemies που με μύησε,
ήταν... το 1ο σου αφιέρωμα Manowar (όταν έβγαιναν από το σκοτάδι να πολεμήσουν το θάνατο) που με ενέπνευσε,
είναι... αναμενόμενο η War Flag να ασχολείται ακόμα με ΕΚΕΙΝΗ την εποχή,
είναι... ο φίλος και συμπολεμιστής μου Crom με τον οποίο αλωνίζαμε την Αθήνα σε δισκάδικα, συναυλίες και βιβλιοπωλεία μήπως και δούμε τον Εμπνευστή μιας ολόκληρης μεταλικής γενιάς.
ΥΨΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΜΥΘΙΚΆ ΜΑΣ ΣΠΑΘΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΝΑ ΦΥΣΑ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ W.SM.SUN KNIGHT!
HAIL BROTHER!

Ανώνυμος είπε...

War Flag μεγαλώσαμε...

Εκτός από τους Manowar και τον Ted Nugent υπάρχουν ο Glen Branca η D. Gallas και πολλοί αλλοι.


Northeastern Wind

SUN W KNIGHT είπε...

Καλλίμαχε: ...Γνώριζαν το μυστικό του ατσαλιού, ήταν οι άγιοι της εφηβείας μας...

Dormammu:...Black is the forest, white was the snow...

Defender:...Where blood of our enemies lies...Hail...

SUN W KNIGHT είπε...

Northeastern Wind: Οι φανατικοί, οι αμετανόητοι και οι σκληροπυρηνικοί δεν μεγαλώνουν ποτέ...

librarian είπε...

Φίλη των βιβλίων;;; ΜΜΜΜ' αρέσει αυτός ο χαρακτηρισμός...
Ευχαριστώ...
:)

Unknown είπε...

οι αλλαζόνες ιππότες ψάχνουν μια αφορμή για να εμφανιστούν. το μέταλ, ίσως είναι μια αρχή...

φιλιά βρόχινα...

Roadartist είπε...

τι όμορφο κομμάτι αυτό που ακούγεται..

Λακων είπε...

Το εξώφυλλο νόμιζα πως είχε σχέση με Slayer.

SUN W KNIGHT είπε...

Librarian: Χαίρομαι...

Νεράιδα της βροχής: Δικές μου οι αφορμές...δική σου η αρχή...

Roadartist: Όμορφο και πένθιμο...

Λάκωνα: Ο αετός των Slayer είχε πάντα τον σεβασμό μας αλλά δεν ήταν ποτέ στις σημαίες μας...

Ανώνυμος είπε...

loipon,eimai pragmatika syginimenos.kai mono to akoysma ton lekseon war flag&sun knight moy thymisan ta efivika moy xponia,otan ksekinaga to metal.panta esena&ton stergioy epsaxna prota apola sto hammer!hails gia to blog&thn prosfora soy sto true metal ola ayta ta xronia.gia epic&nwobhm&thn ypoloiph true metal skini ti na leme,pisteyo oloi edo mesa oi warriors katalavainoyn.elpizo na ta poyme&apo konta.LET THE KING REIGN!

SUN W KNIGHT είπε...

The King will come.
Hail...

Ανώνυμος είπε...

Οι φανατικοί, οι αμετανόητοι και οι σκληροπυρηνικοί δεν μεγαλώνουν ποτέ... mallon poronontai perissotero.METAL TO THE BITTER END!(daneismeno apo toys theoys toy nwobhm EXCALIBUR)

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=Izivuj5yxUA&feature=related

SUN W KNIGHT είπε...

Ανώνυμε:
...To the bitter end...Hail...

BaronRojo:
...Hijos de Caín...Hail..

Ανώνυμος είπε...

Αν σεβόντουσαν την ιστορία τους,θα τό΄χανε διαλύσει προ-πολλού...

Η περήφανη αποδοχή της ήττας είναι πάντα σεβαστή,η πλαδαρότητα της παρακμής ανυπόφορη...

Και όλα αυτά κάνουν τις μέρες που περιγράφεις να φαντάζουν ακόμα μακρινότερες,και στο άκουσμα των αρμονικών του Blood of My Enemies τα δόντια μας να σφίγγουν ακόμα περισσότερο...

motormount

Ανώνυμος είπε...

To mail σου...

Ανώνυμος είπε...

Τέλη του 1993: Σε μια απο τις Σαββατιάτικες συναντήσεις του American Comics Club στην καφετέρια Manhattan της Ομόνοιας,δύο τύποι έρχονται φορτωμένοι με δίαφορα. Ανάμεσα στα "διάφορα" είναι και δυό παχιά albums με trading cards απο γνωστούς fantazy καλλιτεχνες.
Πιάνω μια σύντομη κουβέντα με τον έναν απο τους δυο.Η διαδοχή της συζητησης πηγαίνει αναπόφευκτα στον Frank Frazetta,τους Molly Hatchet κι απο εκεί στο Heavy Metal και το περιοδικό Metal Hammer.
Οταν ομολογώ στον τύπο πως με συναρπάζουν όσα διαβάζω στην στήλη του Sun Knight με αφοπλίζει με το εξής επικό:
"Τι τον διαβάζεις αυτόν ρε! Αυτός είναι άρρωστος..."
-"Εγώ πιστέυω οτι είναι ο καλύτερος!" του απαντώ καθώς παίρνει το δρόμο για τις σκάλες,μειδιώντας...

Χαίρε Sun Knight !
Σ'ευχαριστώ για όλα!

Τόλης,Μαρούσι.

Ανώνυμος είπε...

Οι Manowar επιτέλεσαν πραγματικό άθλο, διότι έβγαλαν τουλάχιστον 3 αριστουργηματικούς δίσκους, όπου ενώ έπαιζαν ένα είδος μουσικής κατ'εξοχήν κιθαριστικό (epic/power metal), ταυτόχρονα είχαν στις τάξεις τους τον πιο άχρωμο κιθαρίστα της συγκεκριμένης σκηνής!! Τον συμπαθή κατά τ'άλλα Ross The Boss. Πριν κάποιος βιαστεί να μου πει για το "πόσο καλός" είναι ο Ross, απλά να αναλογιστεί πως στην ίδια μουσική σκηνή, υπήρξαν κιθαρίστες όπως ο Bill Tsamis, o Criss Oliva (RIP), o Jack Starr, o Terry Gorle, o Jon Drenning και ο Jerry Fogle (RIP). Ευτυχώς που υπήρχε η εκπληκτική φωνή του Adams και το συνθετικό ταλέντο του DeMaio, μαζί με τον ιδιαίτερο ήχο του μπάσου του, που προσέδοσε τελικά κάτι το ιδιαίτερο στο συγκρότημα!

Ανώνυμος είπε...

''Επικό Heavy Metal. Eγώ ονομάτισα γιά πρώτη φορά σε γραπτό κείμενο, αυτό το μουσικό είδος, γιά να περιγράψω τον ήχο των Manowar''

Είχε προηγηθεί η Black Dragon, ονοματίζοντας ήδη από τις αρχές του 1985, την μουσική των Manilla Road ως epic heavy metal. Καιρός να το αποδεχτείς ότι δεν ήσουν ο πρώτος...Είναι πάντως γεγονός ότι εσύ διέδοσες τον όρο στην Ελλάδα