ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ

Στον Κήπο των Θεών πέρα από τον Ωκεανό, στα πέρατα της Δύσης, στη χώρα των Υπερβορείων, φυτρώνουν οι μαγικές μηλιές της αιώνιας ζωής. Οι χρυσοί καρποί τους είναι τα μήλα της αθανασίας και της παντοτινής νεότητας.

Τα πρώτα μήλα ήταν γαμήλιο δώρο της Γης προς την Ήρα. Οι σπόροι τους φυτεύτηκαν στον κήπο των Εσπερίδων και η Ήρα όρισε φύλακα ένα άγρυπνο φίδι με εκατό κεφάλια. Αργότερα, ο Ηρακλής σκότωσε το φίδι τοξεύοντάς το με βέλη βουτηγμένα στο δηλητηριώδες αίμα της Λερναίας Ύδρας και οι Εσπερίδες από τη λύπη τους μεταμορφώθηκαν σε δέντρα. Οι μηλιές έμειναν αφύλακτες κι όταν οι Ολύμπιοι ξεχάστηκαν, ο κήπος ξεθώριασε όπως και οι αθάνατοι στις αναμνήσεις των θνητών. Καθώς κυλούσαν οι αιώνες και στο Νότο εξαπλωνόταν η νέα θρησκεία των Χριστιανών, η Υπερβορέα απέμεινε ο τελευταίος προμαχώνας των Aρχαίων. Οι Ολύμπιοι αποσύρθηκαν στα ψηλά βουνά κι ο κήπος με τα μήλα πέρασε στην εποπτεία των Βόρειων Θεών.

Η Ίντουν της βλάστησης και της άνοιξης τον ανακάλυψε πρώτη, πριν ακόμη συναντήσει τον αγαπημένο της Μπράγκι, βάρδο των ουρανών. Μάζευε εκεί τα φρούτα στο μαγικό της καλάθι και τα μοίραζε στους άρχοντες της Άσγκαρντ. Με τα μήλα των Εσπερίδων οι Αίσιρ παρέμεναν νέοι, ωραίοι και αθάνατοι μέχρι την τελευταία μάχη του Λυκόφωτος.

Στην διεστραμμένη χριστιανική μυθολογία, η τροφή των παλαιών θεών προκάλεσε την πτώση των ανθρώπων. Το καταραμένο μήλο του Παραδείσου συνδέθηκε μέσω της Εύας με την ασχήμια, τον πόνο και τον θάνατο. Το φίδι δεν άλλαξε πολύ, όμως το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού δεν καρποφορούσε πιά αθανασία.

Γνωρίζοντας την αλήθεια, ο χριστιανός βασιλιάς των ιπποτών αποσύρθηκε ετοιμοθάνατος στον κόσμο της μετάβασης των αρχαίων. Τρείς μαυροφορεμένες βασίλισσες, που θύμιζαν τις κόρες του Έσπερου, τον μετέφεραν εκεί μ’ ένα πλοίο. Στο Άβαλον, το νησί με τις μηλιές της αιώνιας νεότητος, αναμένει από τότε το κάλεσμα της επιστροφής.

Ερπετά και θηλυκές μορφές τριγυρίζουν πάντα κοντά στα μήλα της χαράς και της ζωής. Μας εμποδίζουν και μας παρενοχλούν ή με υστερόβουλη αγάπη μας προσφέρουν και μεσολαβούν. Είναι άραγε αναγκαστικοί συμμέτοχοι της επιτυχίας, αναπόφευκτο τίμημα που πρέπει να πληρωθεί ή μέρος της κατάρας που μας ακολουθεί ;

Αναζητώ κι εγώ τον αμετάβλητο χρόνο. Όμως πέρα από τις υπερβατικές αρχές και τα ορατά σύμβολα διατηρώ τις εύλογες επιφυλάξεις μου. Ανάμεσα στο καλό και το κακό, παραμένω ανήθικος αισθητιστής και βλέπω επίχρυσα μήλα στα άγουρα στήθη και στα γλυκά χείλη, στους σάρκινους καρπούς, στο γυναικείο κορμί. Προσδοκώ βέβαια, μονάχα ψεύτικη αθανασία στον πόθο και την ηδονή.




Ο κήπος των Θεών: Στην πιό διαδεδομένη εκδοχή βρισκόταν στη μακρινή Δύση, δίπλα στους στύλους που ο Τιτάνας Άτλαντας κρατούσε στους ώμους του στηρίζοντας το θόλο του ουρανού. Ο Ηρακλής έφερε τρία χρυσά μήλα στις Μυκήνες ολοκληρώνοντας τους άθλους του. Η Αθηνά τα επέστρεψε αργότερα στον κήπο των Εσπερίδων.
Οι Εσπερίδες: Κόρες της Νύχτας. Η Αίγλη, η Ερύθεια και η Εσπερέθουσα. Κόρες του Έσπερου.
Το φίδι: Ο δράκος Λάδωνας, που γέννησαν ο Φόρκυς και η Κητώ. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, γέννημα της Έχιδνας και του Τυφώνα.
Η Ίντουν: Προσωποποίηση της αναζωογόνησης της Φύσης κατά την επιστροφή της άνοιξης.
Ο χριστιανός βασιλιάς των ιπποτών: Ο βασιλιάς Αρθούρος.
Ο πίνακας: Eve and the Serpent (1997) του Chris Achilleos.