10/8/09

ΛΕΥΚΗ ΒΡΑΖΙΛΙΑ, 1982

Ήταν Καλοκαίρι, ήμουν 16 χρονών και το Παγκόσμιο Κύπελο στην Ισπανία μονοπωλούσε το ενδιαφέρον όλων, όχι όμως και το δικό μου. Αν και πρωταθλητής στη τσόχα του Subbuteo, σπάνια έπαιζα μπάλα στο χορτάρι και αδιαφορούσα τελείως γιά το ποδόσφαιρο.
Όλα άλλαξαν όταν ο ποδοσφαιρόφιλος και κοσμογυρισμένος, καπετάνιος θείος μου, με παρότρυνε να δώ έναν αγώνα της Βραζιλίας υποστηρίζοντας πως «...αυτοί δεν παίζουν όπως οι άλλοι...είναι τεχνίτες, μάγοι και χορευτές...».

Έτσι είδα το πρώτο μάτς ενάντια στους Σοβιετικούς, τρελάθηκα και μπήκα στο παιχνίδι. Ήταν 14 Ιουνίου όταν η νικητήρια βολίδα του Eder με πήρε γιά πάντα μαζί της στα δίχτυα της βραζιλιάνικης μανίας. Ταυτίστηκα με την ομάδα κι άρχισα να παρακολουθώ διεξοδικά τους αγώνες γιά να συγκρίνω παίχτες και τεχνικές και να μπορώ να αξιολογήσω πιθανούς αντιπάλους. Έμαθα μέσα σε λίγες μέρες όσα δεν γνώριζα για το ποδόσφαιρο όλα τα περασμένα χρόνια.

Η Βραζιλία μάγευε και νικούσε κι εγώ δεν έβλεπα πιά ποδοσφαιριστές που απλώς έτρεχαν και συνδυάζονταν αλλά αρχοντικούς υπεραθλητές, που πρόσφεραν τελετουργικό θέαμα υψηλών προδιαγραφών. Ο προπονητής Tele Santana τους έστελνε στο γήπεδο με ένα τόσο προφανές όσο και απόλυτο σχέδιο παιχνιδιού: επίθεση δίχως όρια, δίχως αναστολές. Κι εγώ τους θαύμαζα και νοερά έπαιζα μαζί τους με ένταση και πάθος, νοιώθοντας την άγρια έξαψη της υπεροχής.

Ώσπου, αναπάντεχα, διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μου στις 5 Ιουλίου. Στο στάδιο Sarria της Barcelona παίχτηκε ένα παιχνίδι ενάντια στην Ιταλία, που όχι μόνο καταρράκωσε άμεσα το ηθικό μου, αλλά επίσης θα επηρέαζε τη στάση μου έμμεσα στο μέλλον σαν ένα ευρύτερο μάθημα γιά το βρώμικο γήπεδο της πραγματικής ζωής.

Στο 5΄ του αγώνα ο Ιταλός Rossi έβαλε το πρώτο γκολ προμηνύοντας τα δεινά που θα ακολουθούσαν. Στο 12΄ ο Socrates ανταπέδωσε αλλά ο Rossi σκόραρε ξανά στο 25΄. Στο δεύτερο ημίχρονο, μετά από απανωτές φάσεις και εναλλαγές ο Falcao ισοφάρισε γι’ ακόμη μιά φορά στο 68΄.
Η Βραζιλία θα προκρινόταν στον επόμενο γύρο αν με άμυνα διατηρούσε την ισοπαλία... όμως δεν υπήρχε σχέδιο υποχώρησης, μονάχα επίθεση και φαντασμαγορία. Ο καταραμένος Rossi στο 74΄ έκλεισε οριστικά την αυλαία.

Καρφωμένος μπροστά στην τηλεόραση, έμαθα εκείνο το απόγευμα, εκείνο το καλοκαίρι, πως μπορείς να είσαι ο καλύτερος κι όμως να χάνεις, πως μπορείς να χάνεις κι όμως να παραμένεις ο αγαπημένος.

Η ιστορία επαναλήφθηκε στο Μεξικό το 1986, με τον ίδιο προπονητή και σχεδόν την ίδια ομάδα, αφήνοντας παρόμοια πικρή γεύση.
Σήμερα εξακολουθώ να μην ενδιαφέρομαι για το ποδόσφαιρο. Όμως από τότε δεν έχασα επίσημο αγώνα της Βραζιλίας κι ας μην ήταν πιά λευκή κι ας μην έπαιζε μαγικά. Δεν διακρίνω πιά ξεχωριστά πρόσωπα, μόνον την ίδια κίτρινη φανέλα της εφηβικής μου εμμονής.
Κάθε τέσσερα χρόνια επιστρέφω σ’ εκείνη τη χρονιά, σταθερός εκεί, στην πρώτη σειρά των οπαδών, αμετανόητος πάντα και φανατικός, φωνάζοντας γιά τη νίκη.





Λευκή Βραζιλία: Ο πυρήνας της Εθνικής του 1982 ήταν λευκοί Βραζιλιάνοι. Ο Ζίκο, λευκός Πελέ.
Το μεγάλο παιχνίδι: BRAZIL - ITALY 2-3.
Η σύνθεση της Ομάδας: 1.VALDIR PERES, 2.LEANDRO, 3.OSCAR, 4.LUISINHO, 5.CEREZO, 6.JUNIOR, 8.SOCRATES, 9.SERGINHO, 10.ZICO, 11.EDER, 15.FALCAO.
Αναπληρωματικοί: 12.SERGIO, 22.CARLOS, 7.PAULO ISIDORO, 13.EDEVALDO, 14.JUNINHO, 16.EDINHO, 17.PEDRINHO, 18.BATISTA, 19.RENATO, 20.CARECA, 21.DIRCEU.
Οι προηγούμενοι αγώνες: Στον προκριματικό γύρο, τον Ιούνιο, στο έκτο γκρούπ: BRAZIL - USSR 2-1, BRAZIL - SCOTLAND 4-1, BRAZIL - NEW ZEALAND 4-0. Στον δεύτερο γύρο, στις 2 Ιουλίου, στο γκρούπ C: BRAZIL - ARGENTINA 3-1.
Οι φωτογραφίες: Με την σειρά που εμφανίζονται ZICO/FALCAO, ZICO, SOCRATES, FALCAO, EDER. Η Εθνική Βραζιλίας, 1982 FIFA World Cup.

19 σχόλια:

aerostatik είπε...

ο άσχετος τερματοφύλακας και μοναδικός υπαίτιος της ήττας δεν ήταν λευκός ?

Ανώνυμος είπε...

Πραγματι αυτο το παιχνιδι ηταν μαθημα ζωης. Πως για να φτασεις στη νικη σε οποιοδηποτε αγωνα, πολυ περισσοτερο ποδοσφαιρικο, χρειαζεται πειθαρχεια, οργανωση, σκληρη προπονηση στο αντικειμενο, υπομονη,επιμονη και κυριως εμπιστοσυνη στις δυναμεις σου.
Η Βραζιλια τοτε ηταν περιφερομενος θιασος ποδοσφαιριστων τσαρλατανων, που επαιζε παιδικο συστημα μπουλουκι με λιγο απο επιδειξη τεχνικης. Υπηρχε περιπτωση νικης ποτε?
Φορτσα Ιταλια!

Ο Ιταλός

Ανώνυμος είπε...

από Black Wind

Μένω εντυπωσιασμένος... όχι από την αισθητική θεώρηση ακόμη και του ποδοσφαίρου, την οποία περίμενα, αλλά από το ότι κι εγώ τότε πρωτοείδα τη Βραζιλία και φανατίστηκα... και επίσης ασχολούμαι ελάχιστα με το ποδόσφαιρο...Τελικά φαίνεται ότι οι αντιλήψεις δένουν ακόμη και στα πιο απροσδόκητα σημεία. Εγώ θα γνώριζα το Metal δύο χρόνια μετά.

Α, και στον τελικό ήμουν με τη Γερμανία.

SUN W KNIGHT είπε...

Αερόστατε,
Ιταλέ,
Black Wind:

Παραμένω παθιασμένος οπαδός.
Την επόμενη χρονιά... θα φορώ την κίτρινη φανέλα του 1982...

Ανώνυμος είπε...

αν και ασχετο με τη συγκεκριμενη δημοσιευση, πολυ χαιρομαι που ξαναβλεπω αρθρα του Sun Knight!! 10 χρονια απο το τελευταιο του αρθρο στο Metal Hammer, ειναι πολλα!! επιτελους σε ξαναβρισκουμε, αδερφε!!

IRON EAGLE 21 είπε...

Aν και ορκισμενος οπαδος της Αγγλιας&των Σφυριων η Βραζιλια παντα ασκουσε πανω μου μια περιεργη γοητεια...και παντα ηταν η δευτερη ομαδα μου στο Μουντιαλ.Οι παιδικες αναμνησεις μας ακολουθουν αιωνια αυτο ειναι σιγουρο...καταπληκτικο κειμενο

SUN W KNIGHT είπε...

Ανώνυμε,
Iron Eagle 21:

Hail...

Ανώνυμος είπε...

Απο το 1980 που παρακολουθω ποδόσφαιρο δε θυμάμαι να ξαναπέρασε ομάδα σαν εκείνη τη μαγική Σελεσάο που μάγεψε τους πάντες σε εκείνο το ισπανικό μουντιάλ του 1982...Ζικο,Σοκρατες,Φαλκαο,Εντερ,Τζουνιορ,Σερεζο οι ποδοσφαιρικοι μαγοι που πλαισιωναν αυτο το πραγματικο εργο τέχνης...Τι και αν αποκλειστικε απο την μετεπειτα νικητρια Ιταλια!!...η Ιστορια και η φιλαθλη μνημη της εδωσαν μια περιοπτη θεση στον πανθεον των πολυ μεγαλων ομαδων διπλα σε εκεινη την ιπταμενη Ολλανδια του Κροιφ και τη Χρυση Ουγγαρια του Πουσκας...αναδεικνυοντας αλλη μια βασιλισσα χωρις στεμμα!!

Ανώνυμος είπε...

Είδες τι λέει ο Aerostatic...
Σου χαλάει τη σούπα ο Βαλντίρ Περέζ.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
SUN W KNIGHT είπε...

Ανώνυμε φίλαθλε,
εμείς τη χρίσαμε αρχιέρεια της στρογγυλής θεάς...

Ανώνυμε μάγειρα,
βλέπω μόνον επιλεκτικά και κατά βούληση...

Ανώνυμε βλάκα,
ο μόνος λόγος που δεν σβήνω το σχόλιό σου είναι η παραδειγματική του χρησιμότητα προς άλλους επίδοξους υβριστές...

SS LAZIO-1 είπε...

White Is Right!
Fight,Fight,Fight!

bhoy είπε...

Ευτυχώς ο ΣΟΚΡΑΤΕΣ ήταν μαύρος,με ελληνικό όνομα...(γι΄αυτό τον ανέχεστε,ε;)


υ.γ.απέναντι σε κάθε Lazzio,ευτυχώς υπάρχει κι η Livorno

Unknown είπε...

Λοιπόν, άκουγα σήμερα τον σέντρα fm που μεταδίδει τον αγώνα Παραγουάη - Σλοβακία (σούπα) και επειδή ουδείς ασχολείται με τον αγώνα, οι μεταδότες κάνουν ένα τηλεφωνικό γκάλοπ για την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών. Ανέφεραν όλες τις ομάδες εκτός της Βραζιλίας του 82 και ειλικρινά απόρησα. Μου ήρθε μία διάθεση να σερφάρω λίγο και έπεσα στο άρθρο αυτό, επί του οποίου έχω να πω τα εξής:
Έχω καλυφθεί πλήρως και ακόμα παραπάνω.
Η πρώτη ομάδα που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το Περού του Κουμπίλιας, του Όμπλιτας και του Μουνάντε το 1978, που διέλυσε την πολυδιαφημισμένη Σκωτία, αλλά με ξενέρωσε η συνέχεια και το ξεπούλημα στην Αργεντινή.
Έκτοτε για εμένα δεν υπάρχει άλλη ομάδα από την Βραζιλία του 82.
Εκείνο το μοιραίο ζεστό βράδυ του Ιουλίου, το περίμενα πως και πως γιατί η καλή φίλη της μάνας μου έλειπε διακοπές και εξασφάλισα τα κλειδιά στην έγχρωμη πανδαισία (εμείς δυστυχώς είχαμε ακόμα ασπρόμαυρη). Σκηνοθέτησα το βράδυ μου όσο μπορούσα καλύτερα. Φόρεσα το τυχερό μου σορτς adidas (έκανα πρωταθλητισμό στο εφηβικό μπάσκετ), έφτιαξα το δικό μου σνακ (τηγανιτές πατάτες τσιπς - 2 φριτούρες) και... κάθισα να απολαύσω το θρίαμβο. Όταν -το βράδυ- γύρισα αποσβολωμένος σπίτι μου από την ήττα, αντιλήφθηκα ότι θα ήταν το πρώτο βράδυ μου που δεν θα κοιμόμουνα από την απογοήτευσή μου, γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναδώ αυτήν την ομάδα. Έχω πια συνειδητοποιήσει ότι η Βραζιλία του 82 ήταν η πρώτη μου σοβαρή γκόμενα και η πρώτη μου ερωτική απογοήτευση, αφού με άφησε νωρίς. Ακόμα και σήμερα, 30 χρόνια μετά, δεν την έχω ξεπεράσει.
Η Βραζιλία του 86 ήταν καλή ομάδα, είχε και καλό τερματοφύλακα (Κάρλος) αλλά Βραζιλία του 82 δεν ήταν. Ούτε υπήρξε ποτέ καμία άλλη, είτε ήταν του Ρομάριο και του Μπεμπέτο, είτε του Ρονάλντο και του Ροναλντίνιο, είτε του Κακά και των άλλων.
Ήταν τόση η συναισθηματική μου φόρτιση μετά την ήττα από την Ιταλία, που δεν μπορούσα επί ημέρες να αντέξω την σκέψη ότι δεν θα ξανάβλεπα την αγαπημένη μου Βραζιλία.
Και όπως ακριβώς με το θάνατο του Σένα, έτσι και σήμερα μπορώ να αναπαράγω απόλυτα τις στιγμές που έζησα και με όλες τις λεπτομέρειες εκείνο το μοιραίο βράδυ της 5ης Ιουλίου.

Ανώνυμος είπε...

Ειλικρινά και εμένα ακόμα μου την έχει δώσει απίστευτα, ας περάσαν 28 χρόνια,πως αυτή η τρομερή ομάδα αποκλείστηκε απο αυτον τον κοκκαλιάρη(Ροσι).Μεγάλη καψούρα η Σελεσαο του 1982.. τεράστια πικρα ο αποκλεισμός της.Ξαναβλέπω videakia το youtube απο τα παιχνίδια της και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που την έζησε. Η πιο μαγική ομάδα όλων των εποχών!

Ανώνυμος είπε...

Zico,Socrates,Falcao,Cerezο τo καλύτερο κέντρο στην ιστορία του ποδοσφαίρου...Eder το καλύτερο αριστερο πόδι και το δυνατότερο σουτ ever.....ρωτήστε τον Dassajew !!

Unknown είπε...

Εντάξει, υπάρχει και το ισότιμο κέντρο Πλατινί - Ζεγκινί - Τιγκανά - Ζιρές.

SUN W KNIGHT είπε...

Η Βραζιλία του 1982 δεν ήταν ομάδα... ήταν η Ιδέα του Ποδοσφαίρου...

Ανώνυμος είπε...

Εκπρόσωπος του jogo bonito και ομάδα -σύμβολο του βραζιλιανικού ποδοσφαίρου....αξεπέραστη!.Πολλές φορές φαντάζομαι πόσα θα έριχνε σε εκείνη την τότε αχώνευτη Γερμανία αν θα πήγαινε τελικό.