22/12/09

NATALIS INVICTI

Εἴμαστε μεῖς ἅλλη γενιά, ἄλλο σπέρμα!
Χαλάσαμε πολὺ μιὰ νιὁτη πλέρια.
Τώρα, τοῦ ἡλιοῦ καθὼς μᾶς κρούει τὸ γέρμα,
στερνά, γιὰ πάντα σκώνουμε τὰ χέρια.
Κι ἀπέ, βαριὰ τὰ μπήγουμε μὲς στὰ ἔρμα
σπλάγχνα τῆς Γῆς καὶ στὰ φαρμακονέρια
τῆς Στόχασης: ψηλὰ γιὰ ν᾿ ἀνεβοῦμε,
πρέπει πολὺ βαθιὰ νὰ κατεβοῦμε.


Ξεπέσαμε βαθιά στη γη, μα πιo βαθιά δεν έχει. Τα οικόσημα έσβησαν, δίπλωσαν οι σημαίες, το αίμα έγινε νερό. Χωρίσαμε και χαθήκαμε, χάσαμε τα πάντα και δεν βρήκαμε τίποτα.
Άγνωστοι κι ανώνυμοι ακόμη και μεταξύ μας, άσκοπα περιφερόμαστε ανάμεσα στους άψυχους θνητούς. Μας καταδίκασαν σε γλυκερή ισότητα, συμπάθεια και διαρκή ειρήνη. Συνηθίσαμε στη σιωπή, δεσμώτες στη φυλακή της ύλης. Αλίμονο στους ηττημένους που ακμάζουν στην υποταγή.

Ποῦ πᾶμε; Ἀκούω πᾶσ᾿ ἄνοιξη τ᾿ ἀηδόνι
ὄλβια ζήση στὸ πάθος του νὰ βρίσκει.
Δὲν ἔχει χτὲς καὶ σήμερα. Ἡ Δωδώνη
κι ὁ Ἅγιος Τάφος βαθιά μας ὄρθιος μνήσκει.
Κι ἂν καταρρέουν οἱ πίστες, μεῖς αἰώνιοι
περνᾶμε ἀπ᾿ τὴ ζωὴ στὸ θάνατο ἴσκιοι
καὶ στὴ ζωὴ ἀπ᾿ τὸ θάνατον! Ὄχι ὄντα,
εἴμαστε Ἰδέες, ποὺ ζοῦνε πολεμώντα.

Όμως μην μας λυπάστε. Γιατί στα όνειρά μας αποκηρύξαμε τη σάρκα και θωρακίσαμε με ατσάλι τις ψυχές. Κι αν εμείς ζήσαμε λαθραία σ’ έναν κόσμο που δεν μας άξιζε, άλλοι στο μέλλον θα μας αγαπήσουν και στη μνήμη μας θα εκδικηθούν.
Ο Θεός θα ξαναγεννηθεί και θα μας ευλογήσει. Και τότε οι σκιές μας από τον Άδη στις έμπυρες σφαίρες θα επιστρέψουν για να καθαρθούν και να σταλούν ξανά στη μάχη. Αιώνιος πόλεμος είναι ο νέος κόσμος που προσδοκούμε. Ζωή μέσα στο θάνατο, τιμή μέσα στη πίστη, φως μέσα στο σκοτάδι, θάνατος μέσα στο φως.

Να μας φοβάστε. Γιατί δεν είμαστε όντα ... είμαστε Ιδέες, που ζούνε πολεμώντα ...




Οι ημ/νίες: 22η Δεκεμβρίου, η κάθοδος του Ήλιου στο νοτιότερο σημείο της τροχιάς του. 25η Δεκεμβρίου, το τέλος του χειμερινού ηλιοστασίου και η αναγέννηση του Ανίκητου Θεού. Ο Ήλιος που ξαναγεννιέται είναι ο θεός των νέων στρατιών.
Η εικόνα: Golden Gate από το The Flower Book (1882/1905) του Edward Burne-Jones. Η είσοδος του Ήλιου στον Κόσμο.
Οι στίχοι: Από το επικό ποίημα του Κώστα Βάρναλη, Ο Προσκυνητής (1919).

7 σχόλια:

καλλίμαχος είπε...

Κλύθι πυρός νοερού βασιλεύ, ώ Χρυσήνιε Τιτάν,Ανίκητε Ήλιε.
Κλύθι φάους ταμία, που κρατάς το κλειδί της πηγής,
που διαφυλάτεις την ζωή,
που κυβερνάς τους υλικούς κόσμους από ψηλά.
Με πλήρη και απόλυτον αρμονίαν.
Κέκλυθι εσύ που κατέχεις μεσαίαν έδραν υπέρ αιθέρος,
και τον κεντρικό φεγγοβόλο κύκλο του κόσμου
εγέμισες τα πάντα με την δική σου πρόνοια
που διεγείρει τον νού.
Θεών πανάριστε, πυριστεφές, συ η εικών του θεού
που γέννησε τα πάντα,
συ ανυψώνεις τις ψυχές.

Άκουσέ με και καθάρισέ με και διώξε τις κηλίδες
που μολύνουν την ψυχή μου.
Διαφύλαξέ με μακρυά από τις ποινές, καταπραΰνων το ταχύ
βλέμμα της δίκης που τα βλέπει όλα.
Εις δε το σώμα μου χάρισε ακεραιότητα και υγεία.
Και αν κάτι έρχεται εναντίον μας από τα περιστρεφόμενα
αδράχτια της μοίρας, που κλώθονται κάτω από την περιδίνηση
των αστέρων, συ απόδιωξέ το ως ορμητική κίνησις.

Ώ Μέγιστε Άνακτα φώτιζε το νου μας
και χάριζε στην ψυχή μας άχραντον φως.

BaronRojo είπε...

...
Alma de hierro en formas de mujer
madera noble curada por el Sol
...

P A L A D I N είπε...

Πατέρας Πόλεμος - Ήλιος Ανίκητος
Hail Sun Knight!

aerostatik είπε...

http://tamtamradio.blogspot.com/2009/12/blog-post_21.html
αρχέγονο φως

SUN W KNIGHT είπε...

Καλή χρονιά...

P A L A D I N είπε...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.