ΜΕΛΙΣΣΑ ΚΑΙ ΒΕΣΤΑΛΗ

Στην αρχαία Ρώμη οι Βεστάλες συντηρούσαν την ιερή φλόγα στο ναό της Εστίας, στη Ρωμαϊκή Αγορά. Ιέρειες της Vesta, θεάς της οικογενειακής εστίας, οι παρθένες Vestales κρατούσαν αμόλυντη την πόλη. Παραβίαση του καθήκοντος, ιεροσυλία της σαρκικής αγάπης και σβήσιμο της φλόγας σπίλωναν ανεπανόρθωτα την καθαρότητα της φυλής. Η ατίμωση επέφερε ως μέγιστη τιμωρία την καταδίκη της μνήμης. Κι όχι μόνον ολική εξάλειψη του ονόματος αλλά και ενταφιασμό πριν τον θάνατο.

DAMNATIO MEMORIAE

C…
VIRGINI VESTALI MAXIMAE

Λευκό το Φόρουμ κ’ έρημο απ’ το φεγγάρι κάτου.
Στην ησυχία, ένα σκυλί θρηνητικά αλυχτάει
κάπου μακρυά. Κατάμονη στο Ιερό η Βεστάλη,
το φως της Ρώμης ζωντανό μεσ’ στη νυχτιά φυλάει.
Άξαφνα, σ’ ένα θόρυβο που ακούστηκε, πετιέται,
σωριάζει ξύλα στη φωτιά κι αθόρυβα έξω βγαίνει:
δεν ξέρει πως είναι στιγμές οι ώρες της Αγάπης
και σε μιά πλάναν αγκαλιά – πρώτη φορά – ξεχνιέται.
Τί κι αν εσβήστηκε η φωτιά στο Ιερό, Βεστάλη,
τί κι αν σε θάψουν ζωντανή κι από το άγαλμά σου
το βέβηλο θα σβήσουνε, Ποντίφισσα, όνομά σου ;
Μιά τέτοια νύχτα τη ζωή ολάκερην αξίζει...

Τη γλύκα που απ’ την ηδονή στα χείλια σου έχει ανθίσει,
αν και νεκρή, μιά μέλισσα θα ’ρθεί να την τρυγήσει.

Όμως τί κι αν η θεά απέσυρε πρόσκαιρα την προστασία της από την πόλη... Η Μεγάλη Μητέρα επιβλέπει την αγνότητα στη γη. Τα δάκρυα δεν ωφελούν άπιστη Βεστάλη και θα σε θάψουν ζωντανή. Και τη φωτιά της Εστίας μια μέλισσα της Δήμητρας θα ξανανάψει. Το νέκταρ απ’ το άνθος σου, κάποια συλλέκτρια θα φέρει στην κυψέλη. Κι εγώ θα περιμένω εκεί μεταμορφωμένος σε κηφήνα. Για χάρη του Μέγιστου Ποντίφικα και του Ρωμαϊκού Λαού θα τιμήσω το μέλι που θα παραχθεί...



Ο πίνακας: Lachrymae, του Lord Leighton. Λατινικά δάκρυα.
Το ποίημα: Του Κώστα Ουράνη από την συλλογή ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ.
Η μέλισσα: Σύμβολο μυητικής ανάστασης. Μέλισσες - ιέρειες της Δήμητρας και της Αρτεμης.