9/8/11

ΤΟ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙ

Το σκουλαρίκι ήταν χρυσό, ψεύτικο αλλά εντυπωσιακό. Έμοιαζε με τεχνούργημα των Αζτέκων, με επινώτιο των κουρσάρων της Καραϊβικής, ίσως και με τα κρεμαστά περπενδούλια της αυτοκράτειρας Θεοδώρας στο περίφημο, βυζαντινό ψηφιδωτό της Ραβέννας. Κουμπωτό στο αυτί, συναπαρτιζόταν από τρία ξεχωριστά κομμάτια με συνολικό μήκος περίπου ένα δάχτυλο. Σχεδόν ακουμπούσε στον ώμο μου και λαμποκοπούσε σαν αληθινό κόσμημα.

Το σκουλαρίκι αποτελούσε για κάμποσα χρόνια αναπόσπαστο μέρος του «πολεμικού» μου εξοπλισμού στα φανταστικά πεδία μάχης μιάς παρατεταμένης εφηβείας. Από τα αμφιθέατρα του Πολυτεχνείου στην υπόγεια Βικτώρια το χειμώνα κι από εκεί στα ροκάδικα στέκια της Ίου τα καλοκαίρια. Ο ρόλος του ήταν συγκεκριμένος αν και υπαινικτικός: σηματοδοτούσε την αντισυμβατική αισθητική μου και πρόδιδε την ανατρεπτική μου διάθεση.


Η κοπέλα μου με κοιτούσε περίεργα κι ο πατέρας μου μου απαγόρευε να τον πλησιάζω σε ανοιχτούς χώρους κοινωνικής συναναστροφής. Τα μακρυά μαλλιά, τα μαύρα δερμάτινα, τα σκισμένα τζιν, τα καρφιά και οι αλυσίδες, όλα ήταν για τον κοινωνικό περίγυρο ανάρμοστα και απρεπή, αλλά κανένα τόσο εξωφρενικό και προκλητικό όσο εκείνο το σκουλαρίκι.

Το ξαναβρήκα πρόσφατα ψάχνοντας σε μια κούτα, μαζί με κονκάρδες, διακοσμητικά καρφιά, ραφτά σήματα κι άλλα τοτεμικά σύμβολα της βαρυμεταλλικής δεκαετίας του ’80. Φορτισμένο αντικείμενο έχει διαφυλάξει μέσα του κάτι από το πνεύμα της εποχής.

Τα χρόνια πέρασαν, τη χαίτη αντικατέστησε η φαλάκρα και τη βαρβαρική εμφάνιση ο καθωσπρεπισμός ενός τυπικού σαρανταπεντάρη. Σήμερα, εξακολουθώ τα καλοκαίρια να φορώ έναν μικρό, πειρατικό κρίκο, μακρινό συγγενή εκείνου του σκουλαρικιού.
Κι όταν κάποιες «συνειδητοποιημένες» φίλες της τελευταίας περιόδου, με πειράζουν γιατί δεν βλέπουν «αυθεντική» τρύπα στο αυτί, χαμογελώ συγκαταβατικά δίχως να τις ειρωνευτώ. Δείχνω ευπροσήγορος και καταδεχτικός κι ακούω τις ανούσιες απόψεις τους με προσποιητό ενδιαφέρον. Καθώς οι μύχιες σκέψεις μου πλανώνται ανάμεσα στα πόδια τους, αναρωτιέμαι καμμιά φορά αν πρέπει να τους αναφέρω για το χρυσό μου σκουλαρίκι, το κίβδηλο, το αυθεντικό...

Όμως γρήγορα αλλάζω γνώμη... Οι ιδιωτικοί μας μύθοι είναι συχνά δυσνόητοι και αινιγματικοί, ιδίως αν δεν έχεις ζήσει την εποχή τους. Και δεν μπορείς να τους μοιραστείς με άμοιρους και αδαείς.
Άλλωστε τα πράγματα που μας αφορούν πολύ προσωπικά δεν πρέπει να μας δεσμεύουν στο παρελθόν. Αντιθέτως, οφείλουν να μας θυμίζουν πως πάντα υπάρχει διέξοδος στο μέλλον.





Η φωτογραφία: David Coverdale. Αρχηγός, τραγουδιστής και στιχουργός των Whitesnake. Το μεγάλο μου ίνδαλμα εκείνης της εποχής. Εμβληματική μορφή της δεκαετίας του ’80. Αρχετυπικός φαλλοκράτης και μέγας ηθικοδιδάσκαλος στις ερωτικές σχέσεις των δύο φύλων.


8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πάντως η σχέση του Coverdale με εκείνο το τσουλάκι τον 'μίκρυνε' πολύ στα μάτια μας.

Ανώνυμος είπε...

Επίθετο

κίβδηλος -η -ο

(για νόμισμα, ιδιαίτερα μεταλλικό) που είναι προϊόν παραχάραξης, μη γνήσιος, πλαστός

εντόπισαν κίβδηλο κέρμα των 2 ευρώ

(μεταφορικά) για οτιδήποτε παρουσιάζει εξωτερικά μια ψευδή και παραπλανητική εικόνα ενώ στην πραγματικότητα στερείται αξίας

SUN W KNIGHT είπε...

Ανώνυμε Nο 1:
Κι όμως, ήταν ωραίο το τσουλάκι...

Ανώνυμε Νο 2:
Είναι όντως δύσκολο να κατανοήσεις πως μπορεί κάτι (ή κάποιος) να είναι ταυτόχρονα ψεύτικο (-ος) κι αληθινό (-ός). Ιδιαίτερα αν ο ίδιος είσαι άμοιρος (ανυποψίαστος) και αδαής...

Pegasus είπε...

Αυτό με τους ρόμβινους κρίκους;! Μου φαίνεται το φόρεσαν κι εγώ αυτό κάποια φεγγαρια... :-)

Ανώνυμος είπε...

ο ανώνυμος1

Κι αν ήταν ο Μέρλιν εδώ θα έλεγε στον Αρθούρο: "Κοιτώντας το τσουλάκι είναι σαν να κοιτάς το σκουλαρίκι, ταυτόχρονα ψεύτικο και αληθινό, ταυτόχρονα κίβδηλο και αυθεντικό."

SUN W KNIGHT είπε...

Pegasus,

πάντοτε οι μικρότεροι αδερφοί φορούν τα σκουλαρίκια των μεγάλων. Καμμιά φορά συμβαίνει και το αντίστροφο..:-)
Πάντως, τσουλάκι ακόμη δεν έχουμε μοιραστεί..:-)


Ανώνυμε 1,

σοφά τα λόγια του Μέρλιν. Δυστυχώς, ο Αρθούρος είχε πάρει το δικό του τσουλάκι στα σοβαρά...

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον η Γκουένεβηρ και ο Λάνσελοτ είχαν πάρει τον έρωτα στα αστεία... Με αποτέλεσμα η πρώτη να απομονωθεί και ο άλλος να στραφεί ενάντια στα ιδανικά του. Όμως, στο πλήρωμα του χρόνου όταν ο Μέρλιν ζει στα όνειρα, το παρελθόν έρχεται στο παρόν και η διέξοδος στο μέλλον, χαρίζεται στους θνητούς.

Ανώνυμος είπε...

"Sword and Sorcery"
"Μύθος και πραγματικότητα"
"Λυρισμός και έπος"
"Θάνατος και δόξα"
"Το σκουλαρίκι και το τσουλάκι"


Καλές διακοπές!


GUARDIAN LORD