2/3/12

ΧΑΜΕΝΟΣ ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

«Ταξιδιώτη, όταν περάσεις από κοντά μου, μη μου απευθύνεις, σε ικετεύω, την παραμικρή λέξη παρηγοριάς: θα λύγιζες το κουράγιο μου. Άσε με να πυρώνω το πείσμα μου στη φλόγα του μάρτυρα εθελοντή. Πήγαινε... μη τυχόν και σου εμπνεύσω τον οίκτο. Το μίσος είναι πιο αλλόκοτο απ’ ότι νομίζεις – το φέρσιμό του είναι ανεξήγητο, σαν τη σπασμένη εικόνα ενός ραβδιού χωμένου στο νερό. Όπως ακριβώς με βλέπεις, μπορώ ακόμα να κάνω επιδρομές μέχρι τα τείχη τ’ ουρανού, επικεφαλής μιας λεγεώνας δολοφόνων, και να γυρίσω πίσω στη θέση αυτή, για να συλλογιστώ, και πάλι, τα υπέροχα σχέδια της εκδίκησης.»

Παλαιότερα έτρεφα μέσα μου μια κρυφή αυταπάτη που με βοηθούσε να ασπάζομαι την ήπια ανωτερότητα ενός μυημένου Στωικού. Πίστευα πως κάτω από την κοινότυπη επιφάνεια, κατά βάθος ήμουνα μάρτυρας εθελοντής, ιππότης μοναχός, φανατικός εκδικητής. Και διαισθανόμουν πως αν το αποφάσιζα θα μπορούσα την ώρα της ανάγκης να σπάσω τα δεσμά του φυλακισμένου θηρίου.
Μονολογούσα κι αστειευόμουν πως πριν με πνίξει ο βάλτος της ευμάρειας θα είχα πάντα μια τελευταία επιλογή: τη Λεγεώνα των Ξένων. Legio Patria Nostra, το πολυεθνικό πρωτότυπο του ευρωπαϊκού στρατού, το τελικό καταφύγιο κάθε πολεμόχαρου τυχοδιώκτη. Αποφασιστική σωτηρία και λόγια του αέρα ενός καλομαθημένου νεαρού που συνήθιζε να κομπάζει εκ του ασφαλούς.

«Είναι ίσως και τα γηρατειά που ’ρχονται, προδοτικά, και σ’ απειλούν με τα χειρότερα. Δεν έχεις πια πολλή μουσική εντός σου για να κάνεις τη ζωή να χορέψει, αυτό είναι. Όλη η νιότη πήγε κιόλας να πεθάνει στην άκρη του κόσμου μες στη σιωπή της αλήθειας. Και πού να πας έξω, σας ρωτάω, όταν δεν έχεις πια εντός σου την αναγκαία δόση παραφροσύνης; Ένα χαροπάλεμα είναι η αλήθεια, που τελειωμό δεν έχει. Η αλήθεια τούτου του κόσμου είναι ο θάνατος. Πρέπει να διαλέξεις, ή το τέρμα ή το ψέμα. Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να σκοτωθώ.» 

Έγινα πιά μεσήλικας, τίποτα δεν αλλάζει, οι αντιφάσεις έχουν εμπεδωθεί. Ακόμη κάθε βράδι διαβάζω Μπάυρον και Γκαίτε και κάθε πρωί φοράω τη γραβάτα μου και συναλλάσσομαι κανονικά με τους άθλιους ανθρωπάκους της εμπορευματικής κοινωνίας που με περικυκλώνει και με συντηρεί.
Ανακόλουθος και διχασμένος πείθω με ψέματα τον εαυτό μου πως κάποτε θα ξημερώσει εκείνη η μέρα, που η Φρουρά του Διαβόλου θα φτάσει στα τείχη του ουρανού. Και συνεχίζω να μεγαλώνω μέσα στη σιωπή, περιμένοντας έστω στο φως του τέλους να διακρίνω του χαμένου ορίζοντα τη γραμμή...




Το πρώτο απόσπασμα: Από τα ΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΛΝΤΟΡΟΡ (1869) του Λωτρεαμόν (1846-1870).
Το δεύτερο απόσπασμα: Από το ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (1932) του Σελίν (1894 -1961).
Φιλολογική άσκηση: Η σύνταξη ενός ενιαίου κειμένου με την επιλεκτική ενσωμάτωση σκέψεων του Λωτρεαμόν και του Σελίν στην προσωπική μου εξομολόγηση.
Η εικόνα: Η πιo διάσημη φωτογραφία της Λεγεώνας των Ξένων (Bois-lEveque, 27 Σεπτεμβρίου 1917).
Πέντε λεγεωνάριοι με το ανώτατο στρατιωτικό παράσημο ανδρείας: Lieutenant-Colonel Paul-Frédéric ROLLET (Γάλλος, ο Σημαιοφόρος, επονομαζόμενος και Πατέρας της Λεγεώνας), Adjudant-Chef Max-Emmanuel MADER (Γερμανός), Caporaux Andres AROCAS (Ισπανός), Caporaux Fortunato LEVA (Ιταλός), Caporaux Jaїme DIETA (Ισπανός).

8 σχόλια:

Nikolai Romanov είπε...

LEGIO PATRIA NOSTRA! Το τελευταίο καταφύγιο των ονειροπόλων, των ρομαντικών των "καθαρμάτων"! Άν και σήμερα η λεγεώνα δεν είναι όπως κάποτε, παραμένει ίσως το τελευταίο μέρος όπου δοξάζεται ο "θεός του πολέμου"! Κατ'εμέ οι τελευταίοι πραγματικοί λεγεωνάριοι ήταν αυτοί του 1 REP που συμμετείχαν στο πραξικόπημα του OAS!
ΥΓ για όποιον ενδιαφέρεται ας επισκεφτεί το ιστολόγιο που δημιουργήασαμε λέγεται "Λευκή Φρουρά" http://belogvardyeets.blogspot.com/

Ghost είπε...

Εξαιρετικό κείμενο, λιτό, μα τόσο περιεκτικό σε νοήματα, πιστεύω οτι εκφράζει την κατάσταση αρκετών απ'όσους επισκέπτονται το συγκεκριμένο ιστότοπο.
"Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων".
Τί μένει λοιπόν στο τέλος?Ίσως ένα κρυφό, ειρωνικό μειδίαμα για όσα μας περιβάλλουν, μια (φθίνουσα?) θέληση οτι δεν θα πέσουμε αμαχητί & μια ασθενική, σχεδόν ανεπαίσθητη ελπίδα οτι κάπου, κάποτε....

Grimkrieg είπε...

....και δυστυχείς όσοι δεν εκμεταλλευτήκατε την ευκαιρία εντάξεώς σας σε μια κάποια επίλεκτη μονάδα του Ε.Σ. όταν, ΙΣΩΣ, το μπορούσατε....
Mεταξύ άλλων, για ν΄αποκτήσετε και μια πιο "προσγειωμένη" άποψη για τη σπουδαία Λεγεώνα των Ξένων, διαβάστε το "The French Foreign Legion" του Douglas Porch (ed. HarperPerennial), και/ή δείτε την εξαιρετική ταινία "March or Die".

ΛΕΩΝ ΣΤ είπε...

Μόλις πρόσφατα ανακάλυψα τη "Φρουρά του Διαβόλου" του G.R. Elford. Επική αληθινή ιστορία.
Επίσης αυτές τις μέρες είδα το Coriolanus του Ράλφ Φάινς, βασισμένο στο ομότιτλο έργο του Σαίξπηρ. Ποτέ ξανά δεν έχω δει σε ταινία την προσωποποίηση του Καπετάν Ένα του Καζαντζάκη. ΕΠΟΣ!

IRON MAN είπε...

Διαβάζοντας το κείμενο σου μου ήρθε στο μυαλό μια αγαπημένη μου ρήση΄΄Με τον όμοιό σας η εκδίκηση είναι αμφίβολη.Με τον ανώτερο σας είναι αφέλεια.Με τον κατώτερο σας είναι ανανδρία΄΄Ντενί Ντιντερό[1713-1784]Άσχετο?'Ισως!Και άσε τους άθλιους ανθρωπάκους στην ησυχία τους!ΜΗΝ ξεχνάς οτι είσαι του συστήματος,ενός συστήματος βουτηγμένο στην διαφθορά,στην ασυδοσία,στην υποκρισία,στο ψέμα!Κοίτα να αλλάξεις όσα μπορείς,ίσως τότε αντικρύσεις έναν καλύτερο ορίζοντα...

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα Ιππότη.

Με μεγάλη χαρά σε ξαναβρίσκω. Και με μεγάλη καθυστέρηση, βέβαια, αφού είσαι "on-line" σχεδόν 5 χρόνια.

Η στήλη σου στο Heavy Metal/Metal Hammer, ήταν από τις πιο αγαπημένες, τόσο ως κείμενο όσο και ως μουσικές επιλογές (από τη δική σου, τη forgotten jewels και τη monuments, έμαθα πολλά εκείνα τα αρχαία χρόνια των 80s και 90s).

Διαβάζω τώρα τις παλαιότερες αναρτήσεις και τα σχόλια, και θυμάμαι το χαμό που γινόταν πολλές φορές στη στήλη της αλληλογραφίας το ΗΜ/ΜΗ με τα κείμενά σου.

Πιστεύω πως ήταν ωραίες και αγνές εποχές. Ίσως πάλι να φταίει και το ότι ήμουν καμιά 15-20αριά χρόνια νεότερος και τις έχω εξιδανικεύσει.

Και τότε, οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν τι ήθελες να πεις. Βλέπεις ήταν απασχολημένοι με το αν πουλήθηκαν ή όχι οι Metallica και με το αν θα βρούνε γκόμενα/ο μεταλλού/ά.

Και πήγαιναν άκλαυτοι π.χ. οι Riot (ακούω τώρα το δίσκο Thundersteel, τι δισκάρα!!!), οι Manilla Road, το NWOBHM κλπ.

Και περνούσαν απαρατήρητα τα όσα έγραφες, που ήταν άξια προσοχής, είτε συμφωνούσες είτε όχι.

Όταν έχεις κοινά πράγματα να μοιραστείς, η διαφωνία γίνεται γόνιμος διάλογος και κερδίζεις από αυτόν διότι βάζεις το νιονιό σε λειτουργία.

Όταν εσύ μιλάς για Αξίες κι ο άλλος εννοεί τον μπάφο, το σπασμένο αυτοκίνητο και το ανοιγμένο κεφάλι του απέναντι(κ)οπαδού ... άστο ... καμένο χαρτί ...

Δεν υπόσχομαι συμμετοχή στο σχολιασμό (λόγω χρόνου) αλλά σίγουρα θα σε διαβάζω.

Καλώς σε (ξανα)βρήκα

Flammentrupp

SUN W KNIGHT είπε...

Nikolai Romanov,
Ghost,
Griekrieg,
ΛΕΩΝ ΣΤ,

...Legio Patria Nostra - ex vi termini...
Κάπου, κάποτε, μια βραδιά διαφορετική από τις άλλες, η Φρουρά του Διαβόλου θα σημάνει προσκλητήριο, το παιχνίδι θα ξαναρχίσει...

IRON MAN,

Η ανάγνωσή σου είναι λανθασμένη γιατί είναι προβληματικός ο τρόπος που σκέπτεσαι και βεβαίως δεν αντιλαμβάνεσαι το πλαίσιο των αξιών μου. Στυλοβάτης του συστήματος είναι ο άθλιος ανθρωπάκος της αναφοράς μου: ο "επιχειρηματίας", ο "έμπορος", ο ωφελιμιστής, ο άνθρωπος της επιδίωξης του κέρδους και του χρήματος, πλούσιος ή φτωχός.
Οι φιλολογικές μου ασκήσεις δεν σε αφορούν αλλά έχει σημειολογικό ενδιαφέρον ότι τις διαβάζεις...

Flammentrupp,
Πάντα χαίρομαι όταν εμφανίζονται αναγνώστες από το αρχαίο και ηρωικό παρελθόν...

aerostatik είπε...

ολόκληρη ανάρτηση έγραψα a la maniere de sun knight...