1/2/15

WHOLE LOTTA LOVE

Wanna whole lotta love
Way down inside - Way down inside
Way down inside, woman, you - Woman
Woman, you - you need it
Need - Love
                                                       
Ο Ρόμπερτ Πλαντ τραγουδάει με πάθος για την αγάπη που χρειάζεται μέσα της η γυναίκα. Κομπάζει φιλήδονα, προστάζει και προειδοποιεί πως είναι αυτός, που θα της υποδείξει την δική της ερωτική ανάγκη. Ο Πλαντ υποκρίνεται το λαχάνιασμα της εκσπερμάτωσης με τον δικό του θεατρικό τρόπο ακόμη κι αν έχει αντιγράψει αυτούσιους, τους βασικούς στίχους του τραγουδιού. Η macho στάση του προάγει τον εφηβικό σεξισμό της νέας δεκαετίας αλλά, πάντως, δεν είναι αυτός που κάνει την ειδοποιό διαφορά. Τα θεμέλια του μεταλλικού ήχου θα οικοδομηθούν πάνω στο αξεπέραστο κιθαριστικό riff του Τζίμι Πέιτζ, που υπογράφει τη μουσική...


Το εμβληματικό Whole Lotta Love ανοίγει το άλμπουμ Led Zeppelin II, ακροβατώντας στο μεταίχμιο δυο εποχών. Πυλώνας της σκληρής μουσικής, είναι ίσως το πρώτο «καθαρό» Heavy Metal κομμάτι, που ξεπροβάλλει αυτόνομο μέσα από τον προηγούμενο, βαρύ και θολό ήχο άξιων προπομπών όπως οι Iron Butterfly και οι Vanilla Fudge, οι Steppenwolf και οι Blue Cheer.
Με το Whole Lotta Love οι Led Zeppelin αποθεώνονται τόσο πρόωρα όσο και οριστικά. Μακρυμάλληδες, νεαροί λευκοί θεοί, επενδύουν τα αλαζονικά τους είδωλα στον εκκωφαντικό ήχο της ηλεκτρικής καταιγίδας και επιτυγχάνουν έναν μοναδικό συνδυασμό ανώτερης αισθητικής...

Οι Led Zeppelin δεν έλαβαν μέρος στο φεστιβάλ του Woodstock, που πανηγυρικά αποχαιρετούσε τη δεκαετία του ’60 καθώς η ειρήνη σάπιζε, τα λουλούδια μαραίνονταν και οι χίπις διαλύονταν. Το Led Zeppelin II ήταν το άλμπουμ που έριξε από την πρώτη θέση το Abbey Road των Beatles. Ο ήλιος μιας άγριας εφηβείας άστραφτε ήδη πάνω στο βαρύ μέταλλο της νέας εποχής, που από τα περασμένα θα διατηρούσε μοναχά την αυθεντική βοή των μηχανών των Αγγέλων της Κόλασης...

«I'm gonna give ya my love - Ah - I'm gonna give ya every inch of my love - Ah». Ο εικοσάχρονος Ρόμπερτ Πλαντ θα έδινε τελικά στη γυναίκα του τραγουδιού, όλη του την αγάπη... μετρημένη σε μήκος, μέχρι το τελευταίο, σάρκινο εκατοστό...

                                                                                                                                   



Η μπάντα: Led Zeppelin (1968-1980). Jimmy Page (rhythm and lead guitars), Robert Plant (vocals), John Paul Jones (bass guitar), John Bonham (drums). Αγγλοσαξωνικό Hard Rock με δυνατές δόσεις Folk, Blues και Ψυχεδέλειας.
Το άλμπουμ: Led Zeppelin II. Οκτώβριος του 1969. Κατέκτησε την πρώτη θέση στους καταλόγους των επιτυχιών Βρετανίας και Αμερικής και πούλησε παγκοσμίως πέντε εκατομμύρια κόπιες μέσα στους πρώτους έξι μήνες κυκλοφορίας.
Το εξώφυλλο: Εντυπωσιακό και ιερόσυλο κολάζ πάνω σε μια ιστορική φωτογραφία των πιλότων του «Ιπτάμενου Τσίρκου» - της μοίρας μάχης του Κόκκινου Βαρώνου, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ελάχιστος φόρος τιμής: Λίγες γραμμές, που όφειλα ως φανατικός θαυμαστής της «αντίπαλης» μεγάλης σχολής: των Deep Purple, των Rainbow και του David Coverdale.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και οι άξιοι συνεχιστές:
https://www.youtube.com/watch?v=Fz7eeOe0gNU

Anonymous 2112

tzortzadams είπε...

Και εγώ παρότι παντοτινός θαυμαστής του αντίπαλου δέους, δε μπορώ να σταθώ απαθής σε αυτή τη κορυφαία στιγμή της λευκής μουσικής. Μουσικές ανέγγιχτες από το χρόνο, στέκουν αγέρωχες και περήφανες στο πέρασμα του.

Flammentrupp είπε...

Καλησπέρα Ιππότη.

Όχι και τόσο του γούστου μου οι LZ αλλά και μόνο το Immigrant Song φτάνει -στιχουργικά και μουσικά- για να τους κατατάξει στους Αιώνιους Πρόμαχους.

Battle Angel είπε...

Ερωτικός μυστικισμός... ενίοτε άγριος και ασυμβίβαστος... που ενεργοποιεί την αιώνια εφηβική λίμπιντο. Χαρακτηριστικό και των δύο σχολών... ya every inch of my love!

MaryStormgazer είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
SUN W KNIGHT είπε...

Heavy Metal για λίγους...

Ανώνυμος είπε...

αντιγραφή πλήρης του you need love του willie dixon.
οι ζέπελιν ήταν όντως μεγάλο γκρουπ,πάτησε όμως και πολλές φορές έκλεψε την μουσική των μαύρων,το σημαντικότερο ίσως μουσικό κίνημα του 20ου αιώνα,τα blues.
κ'επειδή θα το αρνηθούν πολλοί.τους παραπέμπω σε αφιέρωμα του Νίκου Κοντογούρη για τους
ζέπελιν στο ποπ και ροκ του δεκέμβρη το 94,σε οπoιαδήποτε βιογραφία του γκρουπ,καθώς και στην wikipedia.

Χρίστος είπε...

Αξιοσημείωτη στιγμή, στην επί ετών παράλληλη σύμπλευση των βασικών εκπροσώπων των δύο αυτών σχημάτων, αποτελεί η μνημειώδης συνάντηση και σύμπραξή τους στο σπουδαίο ¨Coverdale - Page¨[1993]. Με την ευγενή σου καλοσύνη Πολέμαρχε, άφησε μια πρόταση με τις εντυπώσεις σου από την ακρόαση αυτού, του συχνά αγνοημένου, δισκογραφικού πονήματος...