Η εξέλιξη των βασικών δομών στις
ανθρώπινες κοινωνίες είναι στενά συνδεδεμένη με την κατεύθυνση των ιδεών μέσα
στο ιστορικό γίγνεσθαι. Μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο, η παγκόσμια ιστορία
κατευθύνεται από τις χαοτικές δυνάμεις της εντροπίας προς την ομογενοποίηση και
την σύμμειξη των πολιτισμών. Ωστόσο, σε πείσμα των πονηρών καιρών και παρά τα
μεγάλα προβλήματα που τον ταλανίζουν, ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός παραμένει ακόμη ανώτερος
και ξεχωριστός. Τελευταία και μοναδική ελπίδα διάσωσής του ενάντια στην
καλπάζουσα παγκοσμιοποίηση είναι ο σκληροπυρηνικός ευρωκεντρισμός.
Έχοντας πλήρη επίγνωση της απεχθούς
οικονομοκρατίας που κυριαρχεί στις εμπορικές και καταναλωτικές κοινωνίες μας, παραθέτω
παρακάτω επιγραμματικά το βασικό σχεδιάγραμμα ενός διαφορετικού κοινωνικού και
πολιτικού συμβολαίου για την επανίδρυση της Ευρώπης, επάνω όχι πλέον στα σαθρά
θεμέλια του χρήματος αλλά στους συμπαγείς πυλώνες του κοινού μας πολιτισμού:
1) Φυλή και Πατρίδα
Πολιτική ένωση των συγγενών εθνών
της ηπείρου σε ένα υπερκράτος. Διεύρυνση των συνόρων με ενσωμάτωση των Ρώσων και
όλων των λοιπών Σλάβων στη νέα Ευρωπαϊκή ένωση. Ανάδειξη των ανεξάρτητων αλλά
επικαλυπτόμενων πολιτισμικών κύκλων, που καθορίζουν τα όρια της Ευρωπαϊκής
ομοεθνίας. Προστασία της ποικιλότητας της εθνόσφαιρας, που εγγυάται την
περιοδικότητα της εναλλαγής ισχύος μέσα στον ευρύτερο Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Προτεραιότητα
στην καταπολέμηση της υπογεννητικότητας της φυλής, με έμφαση τόσο στην αύξηση
του γηγενούς πληθυσμού όσο και στην ευγονική. Απομάκρυνση των ξένων μεταναστών
με υποχρεωτική επαναπροώθηση στις χώρες προέλευσης. Επιστροφή στις κλασσικές αξίες
της Ελληνορωμαϊκής Αυτοκρατορίας με ανάσχεση της υπερβολικής επιρροής των προτεσταντικών,
Γερμανικών λαών και του συνδρόμου του Καρλομάγνου. Απεξάρτηση από την κηδεμονία
των Αμερικανών, που δυστυχώς σταθερά απομακρύνονται από τον δυτικό πολιτισμό.
2) Θρησκεία της Ευρώπης
Επανεύρεση των ζωογόνων δυνάμεων
της πνευματικής σύστασης της φυλής μας. Αγνωστικισμός, ποιητικός πανθεϊσμός,
επανιεροποίηση της φύσης, ανεξιθρησκεία, προτεραιότητα στην αισθητική των
συμβόλων έναντι της υπερφυσικής θρησκευτικότητας. Διατήρηση της Χριστιανοσύνης
της Καινής Διαθήκης στα πλαίσια της ιστορικής παράδοσης με παράλληλη ανάδειξη της
πνευματικής συνέχειας του ύστερου φιλοσοφικού παγανισμού υπό την σκέπη του
Ανίκητου Ήλιου. Αποδόμηση κάθε είδους θεοκρατίας. Λατρεία των Θεών μόνον ως
εξιδανικευμένων προτύπων του ανθρωπίνου γένους και κέντρων προβολής των συλλογικών
αξιών της κοινότητας. Θεολογία του Υπερανθρώπου. Επίκληση στον άγιο και τον
ήρωα, που υπερβαίνοντας τον εαυτό τους πλησιάζουν τους θεούς και προετοιμάζουν την
έλευση του Υπερανθρώπου.
3) Πολίτευμα, Στρατός, Παιδεία
Τάξη, ιεραρχία, ανεκτικότητα. Ελευθερία και δικαιοσύνη. Δημοκρατία των επιλέκτων. Αναθεώρηση
και αναβάθμιση της Πολιτικής Δημοκρατίας με δραστικό περιορισμό του αριθμού των
ικανών να εκλέγουν και να εκλέγονται πολιτών. Αντικειμενική εφαρμογή αυστηρών
κριτηρίων ηλικίας, παιδείας, κοινωνικής προσφοράς και υποχρεωτικής στρατιωτικής
θητείας. Ριζοσπαστική διασύνδεση της Δημοκρατίας με την συγκρότηση του νέου Ευρωπαϊκού
Στρατού. Πολίτες οπλίτες ενταγμένοι σε ιστορικές κοινότητες κοινής καταγωγής, που
θα εκπαιδεύονται με τις αρχές ενός συνδυαστικού προγράμματος ανθρωπιστικών
σπουδών και στρατιωτικής αγωγής. Στρατός άμυνας και κυριαρχίας, φρουρά του
πολιτισμού.
Φιλοσοφικό ιδεώδες του εντελούς
ανθρώπου. Αισθητικό ιδεώδες της κλασσικής Ελλάδας. Αναζήτηση της αλήθειας. Κλασσικές
σπουδές και αθλητισμός. Παιδεία που στοχεύει σε ρωμαλέα και στοχαστικά άτομα,
στην αρμονική σύνθεση σώματος και πνεύματος, στη διανοητική και σωματική
ισορροπία. Εμπέδωση της κοινής ιστορικής συνείδησης και μεθοδική καλλιέργεια
του σεβασμού προς την κοινή Ευρωπαϊκή πατρίδα. Περιήγηση προσκυνήματος και περισυλλογής
στους αναρίθμητους τόπους μεγαλείου του γιγαντιαίου μουσείου τέχνης και ιστορίας,
που είναι η ίδια η Ευρωπαϊκή ήπειρος.
4) Εργασία, Οικονομία, Τεχνολογία
Προσανατολισμός της κοινωνίας προς τα ιδεαλιστικά πρότυπα της αλληλεγγύης και της δόξας, ενάντια στον υλισμό της κατανάλωσης και της συσσώρευσης. Υιοθέτηση ενός τρόπου ζωής που θα εξισορροπεί
τον ατομικισμό με τον κοινοτισμό, τα δικαιώματα της ιδιωτικής ζωής με τις
υποχρεώσεις προς την Πολιτεία. Διάκριση των λειτουργιών. Οικονομία που θα παράγει και θα εκτελεί σύμφωνα
με τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό της κυβερνητικής πολιτικής. Εντατική αξιοποίηση των
μηχανών και της τεχνολογίας των αυτομάτων ώστε να απαιτείται λιγότερη εργασία
από τον καθένα αλλά να προσφέρεται δημιουργική εργασία για όλους. Εξασφάλιση
αυτάρκειας με εγχώρια παραγωγή όλων των αγαθών. Επαγγελματική εκπαίδευση και
καταμερισμός σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δεξιότητες. Ελεύθερη αγορά μέσα σε
ελεγχόμενα πλαίσια. Θέσπιση ορίων τόσο στο ελάχιστο εισόδημα όσο και στον
υπερβολικό πλουτισμό με σκοπό την διαμόρφωση μιας εύρωστης και πολυπληθούς,
μεσαίας οικονομικής τάξης. Επανοικοδόμηση του Δημόσιου χώρου μέσω μιας
μνημειακής, κρατικής αρχιτεκτονικής, που θα μετατρέψει τα δημόσια κτίρια σε κύρια
πολιτιστικά σύμβολα της κοινότητας. Ανάπτυξη με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον και
βιώσιμη εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Απόλυτη προτεραιότητα στη
ρομποτική τεχνολογία και την κατάκτηση του Διαστήματος.
Διεστραμμένο τέκνο του δυτικού
πολιτισμού, ο ισοπεδωτικός ολοκληρωτισμός δηλητηριάζει με ανυπόστατες προλήψεις
τον βασικό ορίζοντα των ιδεών. Για να τον σταματήσουμε πρέπει να αναζητήσουμε
τα δραστικά αντίδοτα στην καθαρότητα των πηγών, φτάνοντας πίσω στις απαρχές του χρόνου, στις
πρωταρχικές, αρρενωπές αξίες του πολιτισμού που περιγράφεται στο ιερό βιβλίο
της Ιλιάδας.
Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της Ευρώπης
είναι τόσο παλιός όσο η αντίθεση των ελεύθερων Αρχαίων Ελλήνων προς τον
δεσποτισμό της Ανατολής αλλά η τελική συγκρότησή της δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί.
Ελλάς και Ρώμη, Βυζάντιο και Καρλομάγνος, ενωμένη και διασπασμένη
Χριστιανοσύνη, Σταυροφορίες, Αναγέννηση, Μεταρρύθμιση, εξάπλωση στις άλλες
ηπείρους και αποικιοκρατία, επιστημονική επανάσταση και ορθολογισμός,
Διαφωτισμός και Γαλλική Επανάσταση, εποχή του Βοναπάρτη, Ρομαντισμός, Έθνη και
Αυτοκρατορία, Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, Φασισμός και Κομμουνισμός, τεχνολογία
και μαζικός πολιτισμός... Η ενότητα της Ευρώπης σφυρηλατείται
μέσα στο ανελέητο καμίνι της διαλεκτικής και δεν είναι απλώς διανοητική
κατασκευή. Ως κληρονόμοι της, οφείλουμε να διατηρήσουμε αλλά και να ανανεώσουμε
την παράδοσή της, γιατί αυτή είναι η μοναδική ελπίδα της ανθρωπότητας για
παγκόσμια τάξη, ευημερία και επέκταση του ανθρώπινου ζωτικού χώρου στους
κόσμους του μέλλοντος.
Κάποτε, πάνω στα θεμέλια της, εμείς
οι αντιδραστικοί ονειροπόλοι θα οικοδομήσουμε έναν νέο Ηρωϊκό και Αριστοκρατικό
πολιτισμό δικαιοσύνης και ελευθερίας. Προς το παρόν δεν έχουμε περιθώρια
επιλογής πέρα από την αυτονόητη αυτοσυντήρηση. Είτε ενεργά θα περιφρουρήσουμε
την κοινή μας Ευρωπαϊκή ταυτότητα, είτε άπραγοι θα χαθούμε μέσα στην επερχόμενη
πολυπολιτισμική πλημμυρίδα.
Η εικόνα: Χρυσό νόμισμα (313)
του Μεγάλου Κωνσταντίνου. INVICTUS CONSTANTINUS.
Απεικονίζεται ο Κωνσταντίνος ως συμπολεμιστής του Ανίκητου Ήλιου.
40 σχόλια:
Υπέρ της Ευρώπης
Ενάντια στην Ε.Ε.
"Υπέρ της Ευρώπης
Ενάντια στην Ε.Ε."
+1
Hail swordbrothers.
Αδελφέ του Σπαθιού,
μπορείς να διευκρινίσεις τι εννοείς λέγοντας "συνδρόμου του Καρλομάγνου";
Συνδέεις την επεκτατική του Καρλομάγνου με την σύγχρονη θεωρία Lebensraum, σαν ένα αιώνιο σύνδρομο των Γερμανών;
Χαίρε.
Ρωμανός Αλλοβρόγης.
εκπληκτικο κειμενο! ο ευρωπαικα προσανατολισμενος εθνικισμος, ειναι η μονη σωτηρια λυση
Σε έναν Λαό Κυρίων αρμόζει μόνον η ελεύθερη οικομονία, ενάντια στο ψυχρότερο των τεράτων.
*οικονομία
Υπέρ της Ευρώπης
Ενάντια στην Ε.Ε
+2
Οταν λεει ο ανωνυμος της 9 Μαΐου 2014 - 5:42 μ.μ. για "ελευθερη οικονομια", ας μας το προσδιορισει λιγο καλυτερα, διοτι αν εννοει παντελη ελλειψη κρατους προνοιας, τα παντα ιδιωτικοποιημενα κλπ, μαλλον εχει ερθει σε λαθος ιστοσελιδα! Ας παει με τους φιλελεδες φιλους του να φορεσουν τα κουστουμακια τους και γραμμη κατευθειαν για τα μπουζουκια! Μην ξεχασει πριν πεσει για υπνο, να φιλησει και τα λεφτα που εχει στο πορτοφολι του...
Η ελέυθερη οικονομία είναι πάρα πολύ ξεκάθαρη και προσδιορισμένη θεωρία. Δεν καταλαβάινω γιατί μερικοί κολλάτε.
Το "κράτος πρόνοιας" και το "κοινωνικό κράτος" είναι θεωρίες και πρακτηκές που εδράιωσε ο Φιλελευθερισμός στον Ευρωπαικό Διαφωτισμό και στην Αμερικανική Επανάσταση.
Τα κουστούμια και τα μπουζούκια και άλλα τέτοια ας τα αφήσουμε, εγώ λέω.
Ρωμανός Αλλοβρόγης.
Αν και τα καυστικά σχόλια περί μπουζουκιών είναι μάλλον άδικα η απορία του ανώνυμου είναι μάλλον βάσιμη.
Το "κράτος πρόνοιας" μπορεί να ήταν υπαινιγμός (και όχι κύριο πρόταγμα του φιλελευθερισμού) αλλά αν μιλάμε για εδραίωση θα πρέπει να αναφερθούμε στον παλιό σοσιαλισμό (δημοκρατικό μεν, αλλά όχι σοσιαλδημοκρατικά φιλελεύθερο).
Και κυρίως στον δημοκρατικό σοσιαλισμό που αντιλήφθηκε την δύναμη των κοινωνικών πολιτικών που εφάρμοσαν τα εθνικιστικά πολιτεύματα κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
Αυτός ο ενδιάμεσος πόλος στην οικονομία που οδήγησε στην δημιουργία του "κοινωνικού κράτους" και δεν ήταν ούτε ολοκληρωτικά κρατικιστικός ούτε φιλελεύθερος, υπήρξε σταθερά των εθνικιστών (σε μια συνεχνιακή μορφή) αλλά και των σοσιαλιστών αργότερα (σε ένα αστικοδημοκρατικό πλαίσιο). Πρακτικά μπορεί να εφαρμόστηκε και από φιλελεύθερους πολιτικούς. Τον αντιλαμβάνονταν όμως σαν χρονική παρένθεση. Συνεπώς το "κοινωνικό κράτος" συνδέεται ιστορικά με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό και όχι με τον φιλελευθερισμό (και για όσους απορούν, κάποτε ο δημοκρατικός σοσιαλισμός ήταν κάτι διαφορετικό από τον φιλελευθερισμό).
Στα της ξεκάθαρης και προσδιορισμένης έννοιας της ελεύθερης οικονομίας ας κρατήσουμε κάποιες επιφυλάξεις. Αν διαβαστούν μόνον οι αμερικανικές της προσεγγίσεις ...θα χαθεί το τόπι (νεοφιλελεύθερη εκδοχή, μονεταριστική εκδοχή, κλασική εκδοχή και πάει λέγοντας).
Πάντως εκτός από το μεθοδολογικό θέμα (για το αν είναι ξεκάθαρη έννοια η ελεύθερη οικονομία)εκείνο που φίλε Allobrogix δεν καταλαβαίνεις εξηγείται έτσι απλά: Ο εθνικισμός, όπως προέκυψε από την ρομαντική θεώρηση (εκείνη που τον προσδιόρισε τελικά) και όχι από την κρατικιστική εκδοχή του Διαφωτισμού, η παραδοσιοκρατία, ο συντηρητισμός ως εκδοχή του εθνικισμού, ο ιδεαλισμός που εδράζεται στην κλασική ελληνική αντίληψη, σε τελική ανάλυση όλες εκείνες οι τάσεις που ο μέσος νεορομαντικός σήμερα υποστηρίζει, είναι αντίθετες στον πολιτικό φιλελευθερισμό, στην ελευθερία της αγοράς, στον ανταγωνιστικό υλιστικό ατομικισμό, στις θεωρίες δικαιωμάτων και στις ίδιες τις αξιακές καταβολές του Διαφωτισμού.
Συνεπώς, θα πρέπει να θεωρείς αναμενόμενες τις αντιδράσεις ανθρώπων που προέρχονται από αυτό που σχηματικά καλούμε πολιτικό νεορομαντισμό στις φιλελεύθερες ιδέες σου.
Και ένα γενικό σχόλιο, που δεν αφορά τον φίλο Allobrogix και έχει να κάνει με το πολιτικό κλίμα της εποχής:
Οι "δεξιοί" οφείλουν κάποτε να αντιληφθούν πως οι εθνικιστές και οι παραδοσιοκράτες είναι το ίδιο αντίθετοι σε εκείνους όσο και στους αριστερούς...
Με τον όρο "ελεύθερη οικονομία", αναφέρομαι στον μόνο πραγματικό Αναρχισμό, τον Αναρχοκαπιταλισμό. Και ναι, εννοώ ότι όταν αγοραζώ αυτό που μου πουλάς, δεν παίρνει κανένας νταβατζής (το Κράτος εν προκειμένω, το ψυχρότερο τον τεράτων που λέγαμε, βασικά ο Νίτσε το έλεγε αλλά τέλος πάντων)μερτικό!
Δεν έχει κανένα κράτος ανάγκη ο Αριστοκρατικός Άνθρωπος. Οι σχέσεις μεταξύ των Ελεύθερων Ανθρώπων, δεν χρειάζονται κανένα για να ρυθμιστούν.
Όσοι λοιπόν κολλάτε με τον όρο "Αναρχοκαπιταλισμός", αντικαταστείστε τον με τον όρο "Αριστοκρατική Αναρχία". Ελεύθεροι Άνθρωποι με Αριστοκρατικά Ιδεώδη που σε συμβολικό και μόνο επίπεδο, μπορούν να ενώνονται διά του Μονάρχη, βλ. Αναρχομοναρχισμός.
Δεν μπορείτε να ομιλείτε περί "κοινωνικού δαρβινισμού" μόνο σε κοινωνικό-φυλετικό επίπεδο και να μην το επεκτείνετε και στο οικονομικό.
Δεν θα γράψω περισσότερα απλά να θυμίσω πως ό,τι πιο αντι-διαφωτιστικό (προ 1789 δλδ) είναι η απουσία του κράτους (συμβατό με το: "ζήτω το Έθνος, κάτω το Κράτος", και κατά συνέπεια ό,τι πιο Παραδοσικό κι πιο κοντά στον Ιπποτισμό του συκοφαντημένου, μα τόσο αγαπητού μας "Μεσαίωνα" (στο πλαίσιο του Φεουδαλισμού βεβαίως - βεβαίως).
Αν τα παραπάνω δεν σας βάλουν τουλάχιστον σε σκέψη, ενθυμούμενοι και την ρήση ότι η Παράδοση (ας βάλει εδώ ο καθένας την λέξη που νομίζει καλύτερα) δεν είναι δόγμα και δεν έχει Ευαγγέλια (βλ. πχ Το Κεφάλαιο του Μαρξ)τότε πράγματι είμαι σε λάθος ιστοσελίδα.
Επειδή όμως σέβομαι την Αισθητική, τον Ορθολογισμό και τον Αγνωστικισμό του του Οικοδεσπότη μας, θα σταματήσω εδώ.
Εντιμότατε Ιππότα,
ρίξτε μια ματιά εδώ:
http://www.riosmauricio.com/wp-content/uploads/2013/04/Hoppe_Democracy_The_God_That_Failed.pdf
Η Φυσική Τάξις και η Φυσική Αριστοκρατία, μπορεί να επιβιώνει μέχρι και σήμερα και να προετοιμάζεται για το Μέλλον, χωρίς φοβικά σύνδρομα και αντικοινωνικές εσωστρέφειες.
Lgz
υ.γ.
Κοστούμια φοράω (η πανοπλία του Gentleman), μπουζούκια δεν γουστάρω και προτιμώ να φιλάω Δεσποσύνες ;)
Allobrogix, μέσα σε μια πρόταση πέρασες από τον αναρχοκαπιταλισμό, στην αριστοκρατική αναρχία και από εκεί στον αναρχομοναρχισμό!
Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι οι όροι που χρησιμοποιείς, εκτός από τον πρώτο, είναι αντιφατικοί (καθότι η αριστοκρατία: α) εμπεριέχει σαν λέξη το συνθετικό Κράτος και β)υποδηλώνει τρόπον τινά και ιεραρχία ενώ η αναρχία την έλλειψή της ανάγκης για ιεράρχιση) θα σου πρότεινα για άλλη μια φορά να μην αναπαράγεις τα επιχειρήματα των διαφωτιστών και των νεωτεριστών.
Γιατί αυτό κάνεις όταν λες ότι πριν το 1789 δεν υπήρχε κράτος.
Μπορεί αυτό να υποστηρίζει ο φιλελευθερισμός αλλά η αλήθεια είναι ότι πριν το 1789 δεν υπήρχε αστικό συνταγματικό κράτος.
Κράτος, ως οργανωμένη κοινότητα σε μια συγκεκριμένη επικράτεια αναγνωρισμένη από τις υπόλοιπες σαφώς και υπήρχε. Από την αρχαιότητα μάλιστα.
Ευτυχώς στην αγαπημένη μας αρχαιότητα και στον αγαπημένο μας μεσαίωνα δεν υπήρχε αστικό κράτος και ελεύθερη αγορά.
Υποθέτω δε ότι γνωρίζεις πως στην συντεχνιακή οργάνωση η παραγωγή και η τιμή ήταν κεντρικά-κρατικά προκαθορισμένες. Και όπως είναι γνωστό η συντεχνιακού τύπου οργάνωση ήταν το οικονομικό σύστημα κατά τον μεσαίωνα.
Επιπλέον θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες αναφέροντας τις προσπάθειες που έκαναν τα μεσαιωνικά κράτη -ακόμη και η εκκλησία- για να ξεριζώσουν κάθε απόπειρα κυριαρχίας του οικονομισμού, της τοκογλυφίας, φιλελεύθερων αιρέσεων τύπου "Καθαρών" και άλλων παραγώγων της οικονομικής ελευθεριότητας, προκειμένου να σώσουν την αριστοκρατική δομή από το δηλητήριο του αστισμού.
Τα περί παράδοσης-δόγματος εγώ τουλάχιστον μάλλον δεν κατάλαβα που κολλάνε.
Τις προτροπές "να μπούμε σε σκέψη", ως κύριος -που λες και εσύ- εγώ τουλάχιστον, δεν τις λαμβάνω υπόψιν. Γιατί ο κύριος εκφράζει ευγενικά την γνώμη του χωρίς να προσπαθεί να υποβάλει στους άλλους σκέψεις και προσανατολισμούς και μάλιστα με ύφος υποτιμητικό που υποδηλώνει ότι αυτός κάτι παραπάνω γνωρίζει (έ, τον εξυπνάκια!).
Τα περί λάθος και σωστών ιστολογίων κι αυτά δεν με εκφραζουν από όπου κι αν προέρχονται. Για όνομα, διαβάζουμε οτιδήποτε είναι ωραίο! Ποιος είναι αυτός που θα διώξει αναγνώστες από ξένα ιστολόγια μάλιστα.
Όσο για τον Νίτσε, ενδιαφέρον φιλόσοφος αλλά καμία σχέση με την παραδοσιοκρατία. Μα καμία.....
Τέλος, για το αν μπορεί κανείς να μιλά για "κοινωνικό δαρβινισμό" χωρίς να περιλαμβάνει την οικονομία, έχουμε και λέμε. Πρώτον δεν μιλούν όλοι παραδοσιοκράτες για κοινωνικό δαρβινισμό, καθώς και ο Δαρβινισμός είναι θεωρία της Νεωτερικότητας.
Δεύτερον, για να μπορεί ο Πλάτωνας να μιλά για αριστοκρατική ιεράρχιση στην κοινωνία όχι μόνο χωρίς να δίνει σημασία στον οικονομικό παράγοντα αλλά και τοποθετώντας την εμπορική τάξη στον πάτο της πολιτειακής ιεράρχισης, ε..τότε μάλλον μπορεί να το κάνει και ο κάθε ιδεαλιστής.
ΥΓ. Το παράξενο με την περίπτωσή σου δεν είναι αυτά που υποστηρίζεις. Αν εσύ έχεις βρει τρόπο να συνδέεις τον ιπποτισμό και την αριστοκρατία με τον φιλελευθρο καπιταλισμό, πολύ καλά. Κανένα πρόβλημα.
Να επιτρέψεις όμως και σε εμάς να είμαστε επιφυλακτικοί γιατί γνωρίζουμε ότι αυτό το πάντρεμα επιχειρήθηκε στην Βρετανία και κατέληξε -μέσω των "αγίων στοών", βεβαίως, βεβαίως- στην ολική υποταγή του αριστοκρατικού συντηρητισμού στον φιλελευθερισμό και στην διαμόρφωση της νοοτροπίας του αγγλοσαξονικού υλισμού, τον οποίο -μας επιτρέπεις φαντάζομαι- να μην γουστάρουμε.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος
Ρε σεις
μπας και αντί για Allobrogix θα πρεπε να γράφει Adonis το παλικάρι;
Προς ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος
πως 3 γραμμές σχολίων μου ενέπνευσαν τέτοιο οίστρο είναι καταπληκτικό.
Πραγματικά άσχετος ο μονόλογος, γιατί μπέρδεψες το σχόλιο του Ανώνυμος με το δικό μου... εγώ δεν αναφέρθηκα σε αναρχοκαπιταλισμό κτλ.
Ξανα, η ελεύθερη οικονομία είναι ένας όρος απλός και συγκεκριμένος. Και ο φιλελευθερισμός είναι πολιτική θεωρία που όρισε το "κράτος πρόνοιας".
Ο Φιλελευθερισμός λοιπόν, το προϊόν του διαφωτισμού βλ. Τζων Λοκ, είναι η αντίθεση του Φεουδαρχισμού, του Ιμπεριαλισμού και βεβαίως του προτεσταντικά ιερού Καπιταλισμού. Τον πάντρεμα του φιλελευθερισμού με τον καπιταλισμό, είναι μια νεότερη Αγγλοαμερικανική πατέντα προβολής του Ιμπεριαλισμού/Αμερικανοκρατίας σαν μια ελεύθερη πολιτική εγγύηση. Που ουσιαστικά προβάλει τα οικονομικά θεωρήματα του Φιλελευθερισμού και όχι τις κοινωνικές πρακτικές του. Εξού και η σημερινή σας παρεξήγηση και άγνοια της άρρηκτης σχέσης "κράτος πρόνοιας" και "ελεύθερη οικονομία".
Αξιότιμοι, Χαίρετε,
Ρωμανός Αλλοβρόγης.
Ωραία, μάλλον μπέρδεψα τα ψευδώνυμα αλλά και οι απαντήσεις όπως δόθηκαν στο 8ο και στο 9ο σχόλιο θα πρέπει να ομολογήσουμε πως ήταν εύκολο να μπερδέψουν, γιατί κάποιος καταφέρθηκε εναντίον του "ανώνυμος" για σχόλιο που έκανε υπερ του φιλελευθερισμού και απάντησες εσύ.
ok! Mea Culpa.
Στα θεωρητικά ζητήματα που θέτεις καλό είναι πάντως να θυμόμαστε ότι ο φιλελευθερισμός μπορεί να είναι ένα προιόν -όπως περιγράφεις- δεν προέρχεται όμως μόνο από τον Λοκ. Υπάρχουν και οι οικονομικές θεωρητικές του πτυχές (Σμιθ, Ρικάρντο κλπ) στις οποίες μόνον αντίθεση στον ιερό προτεσταντικό καπιταλισμό δεν υφίσταται.
Συνεπώς, το πάντρεμα του φιλελευθερισμού με τον καπιταλισμό είναι εγγενές στην φιλελεύθερη θεώρηση (και όχι κάποιο νεότερο αμερικανικό πάντρεμα)και αποτέλεσε αναπότρεπτη ιστορική εξέλιξη όταν οι τεχνολογικές εξελίξεις έδωσαν την δυνατότητα να προκύψει η βιομηχανική παραγωγή.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος
Οι περισσότεροι εθνικιστές του μεσοπολέμου πίστεψαν ότι ο φιλελεύθερος καπιταλισμός αποτελεί το προστάδιο για την οριστική επικράτηση του κομμουνισμού.
Η ιστορία μας δείχνει ότι μάλλον έσφαλαν και πως ισχύει το αντίστροφο.
Ο κομμουνισμός, όπου επικράτησε, αποτέλεσε το προστάδιο για την έλευση του όντως ψυχρότερου αλλά και πολυμορφικότερου των τεράτων. Της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Αλλοβρόγη, επειδή θα συμφωνήσουμε με την ανάλυση του ΑΝΩΝΥΜΟΥ του 2ου περί της διάκρισης ανάμεσα στο δημοκρατικό σοσιαλισμό και τον φιλελευθερισμό, θα μπορούσες να μας παραπέμψεις σε ακριβείς πηγές που να καταδεικνύουν αυτό που λες;
Μπορείς να αναφέρεις, πέρα από τον Τζ. Σ. Μιλλ στα κείμενα του οποίου υπάρχουν κάποιες κοινωνικές αλλά και ιδεαλιστικές επιρροές, ποιοι στοχαστές του φιλελευθερισμού (και όχι μεταγενέστεροι της σοσιαλδημοκρατίας ή της χριστιανοδημοκρατίας) παρουσίασαν τις αρχές του κοινωνικού κράτους;
Καλοδεχούμενη η όποια απάντησή σου αλλά ξαναδιαβάζοντας το αρχικό σου σχόλιο στο οποίο διερωτάσαι γιατί μερικοί "κολλάμε" στην πρόκριση της φιλελεύθερης θεώρησης και στις ερμηνείες της, αληθινά προβληματιζόμαστε.
Εφόσον αναφέρεσαι στην ιστορία ιδεών του 18ου αιώνα θα γνωρίζεις πως από τότε και καθόλη την ιστορική συνέχεια -από τον Χέρντερ ως τον Έβολα-, υπήρχαν και υπάρχουν κάποιοι ρομαντικοί (αντιδραστικοί σύμφωνα με εσάς) οι οποίοι δεν συμφωνούν με τον φιλελευθερισμό και με τον προσανατολισμό που έδωσε στον δυτικό κόσμο η επιρροή του διαφωτισμού.
Τι σε κάνει να απορείς, λοιπόν;
ΥΓ. ΑΝΩΝΥΜΕ ΔΕΥΤΕΡΕ, προσυπογράφουμε αυτό που σημείωσες για την απεξάρτηση του ελληνικού εθνικισμού από τα νύχια της δεξιάς. Σήμερα εκεί πρέπει να δοθεί η μεγάλη μάχη.
Φυσικά και η Αριστοκρατία προϋποθέτει την Ιεραρχία και είναι αντίθετη σε κάθε μορφή ισοπεδωτικής ισότητας. Το ίδιο κάνει και ο Λιμπερταριανισμός (αντίθετος του Λιμπεραλισμού, αυτό το λαθος το κάνουν πολλοί).
Κατεξοχήν αντι-δημοκρατικός και ενάντια σε κάθε μορφή εξισωτισμού. Δεν είναι τυχαίο που οι σοσιαλιστές και μπολσεβίκοι κατηγορούν τον ελευθεριακό καπιταλισμό (πραγματικό φιλελευθερισμό και αναρχισμό) ως νέα φεουδαρχία!
Επαναλαμβάνω:
Η Φυσική Τάξις και η Φυσική Αριστοκρατία, μπορεί να επιβιώνει μέχρι και σήμερα και να προετοιμάζεται για το Μέλλον, χωρίς φοβικά σύνδρομα και αντικοινωνικές εσωστρέφειες.
Βάζω ξανά το λινκ
http://www.riosmauricio.com/wp-content/uploads/2013/04/Hoppe_Democracy_The_God_That_Failed.pdf
αν δεν έχετε χρόνο να το διαβάσετε όλο, κάντε αναζήτηση εντός του κειμένου: "nobilitas naturalis". (σελ. 69-75)
Το βασικό είναι η Ιδιοκτησία και δη η Γη!
Κλείνω με τον αγαπημένο μοναρχικό Erik von Kuehnelt-Leddihn (πρέπει να διαβαστεί ως αντιδιαστολή, δυστυχώς δεν μπορώ να τα παρουσιάσω διπλα-δίπλα):
The Herdist Instinct (Leftism)
The plains
The city, the megalopolis
Equality
Identity
Democracy
Revolutionary
Determinism
Security, safety
Nationalism, internationalism
The soldier, militarism
Industrialism
Individualism, atomism
Collectivism
The apartment, the hotel
Anthropocentrism
Homogeneity of masses
Monotony
Centralism
Horizontal order
Contractual society
State capitalism, socialism, fascism, communism
Big business capitalism
Anonymity and impersonalism
Subjection to the demands of the time
Worship of new fashion, of the youth
Feeling of the finite, fear of death
The hectic life
Cowardice
Escapism
Blood, race, nation
Statism
Totalitarianism
Atheism, paganism, unitarianism
Relativism
The Romantic Sentiment (Rightism)
The mountains
The village, the chalet, the rural community
Liberty
Diversity and hierarchy
Monarchy or aristocracy
Evolutionary
Free will
Adventure
Patriotism, Supranationalism
The knight, the warrior
Craftsmanship
Personalism
Communitarianism
The castle, the farm
Theocentrism
Mosaic of families
Harmony
Decentralism, federalism, polycentrism
Vertical order
Service, patriarchal authority
Free markets, laissez-faire
Distributism
Personal Responsibility
Timelessness, conservatism
Worship of the old, of age, the proven
Sense of immortality
The contemplative life
Courage
Facing of issues
Soil, community, country
Anarchism
Authoritarianism
Church, fundamentalism
Absolutism
Ανώνυμος 1
Προς ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος,
"δεν προέρχεται όμως μόνο από τον Λοκ. Υπάρχουν και οι οικονομικές θεωρητικές του πτυχές (Σμιθ, Ρικάρντο κλπ) στις οποίες μόνον αντίθεση στον ιερό προτεσταντικό καπιταλισμό δεν υφίσταται."
Πρωτον βεβαιως όπως λέω και εγώ φιλελευθερισμός+καπιταλισμός είναι στην σημερινή πολιτική σφαίρα ένα μείγμα. Και δεν σκόπεβα στην ανάλυση αυτού γιατί απλά σχολίασα τη σχέση κοινωνικού κράτους με φιλελευθερισμό.
Όμως, ο Σθιμ, σκοτσέζος και Μεθοδιστής -εκ της φύσης του δηλ Καπιταλιστής- δεν ασχοληθηκε με τον φιλελευθερισμό σαν Ιδεολογία, αλλά μόνο με το ελεύθερο παγκόσμιο εμπόριο (ΟΧΙ ελευθερη οικονομία) και την έσχατη συσσώρευση κεφαλαίου (αρχή του Αρμινιανισμού). Ο καπιταλισμός δεν είναι ιδεολογία και άνθησε σε πολιτικά συστήματα ιμπεριαλιστικά, μοναρχικά, κομμουνιστικά και βεβαίως δημοκρατικά.
Προς Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας,
1,
"θα συμφωνήσουμε με την ανάλυση του ΑΝΩΝΥΜΟΥ του 2ου περί της διάκρισης ανάμεσα στο δημοκρατικό σοσιαλισμό και τον φιλελευθερισμό"
Έχετε δηλαδή ταυτίσει το κράτος πρόνοιας, δικαίου και κοινωνικής αυτοδιάθεσης με τον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό. Κάτι τέτοιο διακρίνω.
Κάνετε μέγα λάθος, και πρέπει να αναθεωρήσετε την ταύτιση του κράτους πρόνοιας με τον σοσιαλισμό. Απλά θα σας προτρέψω στον μεγα ιμπεριαλιστη και συντηρητικό Μπίζμαρκ που ήταν ο πρώτος που έθεσε σε πλήρη πρακτική το κράτος πρόνοιας. Αυτός που έβαλε το Γερμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα εκτός νόμου.
Αφού μου ζητάς "ακριβείς πηγές" για την φιλελεύθερη θεωρία του κράτους πρόνοιας σε προτρέπω να διαβάσεις τον Μέγα Φιλελεύθερο και Εμπνευστή των 2 μεγαλύτερων εθνικών επαναστάσεων στην ανθρώπινη ιστορία, Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, και κατά προτεραιότητα το έργο του "Du contrat social ou Principes du droit politique". Ο Ρομαντισμός είναι συνθετική ουσία που κρατά τον Ευρωπαισμό μέσα στους αιώνες.
2,
"Χέρντερ.. υπήρχαν και υπάρχουν κάποιοι ρομαντικοί (αντιδραστικοί σύμφωνα με εσάς -..?? δν καταλαβαίνω που το πάς με το ΕΣΑΣ και Εμας??) οι οποίοι δεν συμφωνούν με τον φιλελευθερισμό και με τον προσανατολισμό που έδωσε στον δυτικό κόσμο η επιρροή του διαφωτισμού."
Ο Χέρντερ δεν συμφωνεί με τον φιλευθερισμό και την επιρροή του Διαφωτισμού;; Χέρντερ είχε υπογραμμίσει ότι η αντίληψη του έθνους προωθούσε τη δημοκρατία και την ελεύθερη αυτο-έκφραση(Ρουσσώ) της ταυτότητας ενός λαού. Διακήρυξε την υποστήριξη του στην Γαλλική Επανάσταση και βάδισε στο πλευρό του Γκέτε και το διάσημο Freiheitsbaum.
Τα βιβλία αυτά είναι μεγάλα φιλοσοφικά έργα που πρόσφερε στη φυσική εδραίωση του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού στις βάσεις του Ελληνορωμαϊκού κόσμου. Εδώ λοιπόν πιστεύω οτι κινείται και η κεντρική ιδέα του κειμένου του Ιππότη του Ήλιου, και να μας θυμίσει για το χρέος μας σαν Έλληνες στις αρχές και παραδόσεις αυτές. Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι ο Ιμπεριαλισμός, Καπιταλισμός, Παγκοσμιοποίηση είναι οικονομικές πρακτικές και δεν ταυτίζονται με ιδεολογίες και πολιτικές φιλοσοφίες. Κατα την γνώμη μου, είναι παράγωγα του πνευματικού αδιεξόδου και της ματαιοδοξίας του Προτεσταντισμού.
Ρωμανός Αλλοβρόγης.
Φίλοι της φλεφαλο αυτό με κέντρισε και μένα. Το ότι μέσα από τα σχόλια του Allobrogix και του ανώνυμου (που κατά λάθος μου νόμισα ότι ήταν το ίδιο πρόσωπο) κατάλαβα ότι οι φιλελεύθεροι εξακολουθούν να εκπλήσονται όταν διαφωνούν με κάποιους που δεν είναι αριστεροί. Λες και οι εθνικιστές είμαστε κάτι οικείο τους, κάτι που το διαχειρίζονται κατά το δοκούν.
Εμείς που όταν καταγγέλαμε τον διαφωτισμό και απορρίπταμε τον φιλελευθερισμό, ο Μαρξ, ο Όουεν και οι άλλοι αριστεροί διανοητές ήταν αγέννητοι.
Φλεφαλό warriors και φίλοι εθνικιστές ας ελπίσουμε ότι οι πολιτικές εξελίξεις σε λίγες μέρες θα μας βοηθήσουν να πετάξουμε την δεξιά έξω από τον εθνικιστικό χώρο.
Ανώνυμε1, συγγνώμη που σε μπέρδεψα με τον άλλο σχολιαστή.
Είναι σεβαστή η γνώμη και οι πηγές σου αλλά θα επιτρέψεις σε κάποιους να μην τις συμμεριζόμαστε.
Στο θέμα της αριστοκρατίας θα σημειώσω ότι το κεντρικό γνώρισμα της αριστοκρατικής ιεράρχισης από την εποχή του όμηρου δεν ήταν ούτε η ιδιοκτησία ούτε η γη. Ήταν η πολεμική ανδρεία (που θεωρούνταν κληρονομική εξου και η ευγένια από το καλό γένος). Ο πολεμιστής-προστάτης της κοινότητας μόνο όταν είχε αυτή την ιδιότητα αποκτούσε την γη και γευόταν τις χαρές της ιδιοκτησίας. Όταν η αριστοκρατία εκφυλίστηκε σε οικονομική ταξική πρόταση βγήκαν οι γκιλωτίνες (και δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μου).
Για μένα μια πρόταση που προβάλει κοινωνική ιεράρχιση πάνω στη σωστή διαχείριση του πλούτου και της οικονομίας όπως αυτή που αν κατάλαβα προτείνεις, μπορεί να είναι ολιγαρχική, όχι όμως αριστοκρατική. Είναι λυμμένο από την αρχαιότητα αυτό.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος
ΑΝΩΝΥΜΕ Δεύτερε, όπως φαίνεται πρέπει να περιμένουμε για μια ακόμη εβδομάδα τους Γάλλους, τους Αυστριακούς και άλλους Ευρωπαίους για την εκλογική μας αντεπίθεση.
Αλλοβρόγη, υπεκφεύγεις να απαντήσεις στο κεντρικό ερώτημα, ανοίγεις νέα θέματα και δεν παραθέτεις πηγές με ακρίβεια.
Όσο για το τι μας συμβουλεύεις να κάνουμε με τον κάθε "Μέγα" που αναφέρεις, άστο καλύτερα. Προτιμούμε τον Βασίλη Ι. Μέγα, που είναι Έλληνας και καλός συγγραφέας του φανταστικού.
Όπως και να έχει πάντως εφόσον θες συζήτηση για τον Χέρντερ και τον Μπίσμαρκ δεν θα αρνηθούμε κάποιες διευκρινήσεις.
Για το "ΕΣΑΣ και το ΕΜΑΣ" στο οποίο αναφέρεσαι, η διάκριση που υποδηλώνουμε είναι σαφής. Οι "Εμείς" είμαστε όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως εθνικιστές και αντλούμε θεωρητικές επιρροές από την πολιτική θεωρία του Ρομαντισμού και οι "εσείς" είστε εκείνοι που αυτοπροσδιορίζεστε ως φιλελεύθεροι και αναζητάτε τις επιρροές σας -κυρίως- στην πολιτική θεωρία του Διαφωτισμού. "Τι δεν καταλαβαίνεις;", που λέει και η ατάκα της εποχής.
Ο Χέρντερ, λοιπόν, καθόλη την πνευματική του διαδρομή από το 1769 κι έπειτα υπήρξε ένας στοχαστής που εξαπέλυσε δριμύ κατηγορώ κατά του φιλελευθερισμού και της πολιτικής κουλτούρας του Διαφωτισμού (βλέπε "Journal meiner reise im Jahr 1769"), που παρουσίασε την πολιτική θεωρία του εθνικισμού ως κοινοτιστική απάντηση στον ατομικιστικό φιλελευθερισμό (βλέπε "Auch eine Philosophie der Gesichte" 1774) και που συγκρούστηκε με την επιστημολογία του Διαφωτισμού (βλέπε "Πραγματεία περί της καταγωγής της γλώσσας -αυτό υπάρχει και στα ελληνικά", 1772). Έγραψε και κάποια πιο "μαλακά" έργα, όπως το "Idden zur Philosophie der Geschichte der mens chheit" στην ύστερη σταδιοδρομία του, που και σ' αυτά όμως η χαλάρωση έχει να κάνει με το οικουμενιστικό ιδεώδες, όχι με τον φιλελευθερισμό, και χωρίς να χάνει την εθνικιστική δυναμική του.
Τα όσα του καταλογίζεις περί δημοκρατίας είναι τουλάχιστον κωμικά. Θα μπορούσαμε να σου αναφέρουμε δεκάδες φράσεις του στις οποίες εκθειάζει την μοναρχία. Ωστόσο, το ενδιαφέρον με τον Χέρντερ δεν είναι το πολιτειακό. Του άρεσαν κάποια δημοκρατικά στοιχεία και κάποια αριστοκρατικά, πάνω απ' όλα τον ενδιέφερε όμως το πολίτευμα να είναι εθνικό (όχι οικουμενιστικό) και λαϊκό-κοινοτιστικό (όχι με ατομικιστικές επιρροές) προκειμένου να εκφράζει τα μύχια της εθνικής ψυχής. Δεν τον ενδιέφερε τόσο αν θα ήταν δημοκρατικό ή μοναρχικό, αλλά προσδοκούσε με λαχτάρα να ήταν αυθεντικά εθνικό.
Στο θέμα της Γαλλικής Επανάστασης είχε εκφράσει φιλική στάση. Αλλά η ερμηνεία του δεν ήταν φυσικά τέτοια που τον έφερνε κοντά της λόγω του νεωτερικού-φιλελεύθερου χαρακτήρα της, όπως δήλωσες. Ο Χέρντερ, πρώτα απ' όλα πρέπει να θυμηθούμε ότι έζησε την επανάσταση σε μεγάλη ηλικία, όταν είχε γράψει τα σημαντικά έργα του (το 1769 από το 1789 απέχει κατιτί). Αρχικά την αντιλήφθηκε ως γεγονός συλλογικής εθνικής αφύπνισης των Γάλλων και όχι ως πολιτειακή ανατροπή. Στο πολιτειακό η θέση του ήταν παρόμοια με αυτή του ΑΝΩΝΥΜΟΥ 2. Θεωρούσε ότι η γαλλική αριστοκρατία είχε χάσει τον πολεμικό της χαρακτήρα και είχε εκφυλιστεί σε μια ταξική εξουσία οικονομικής καταπίεσης του λαού και ηθικής παρακμής των ευγενών. Συνεπώς, οι επαναστάτες της έδωσαν αυτό που της άξιζε.
Πέρα πάντως από τον Χέρντερ, μπορούμε να αναφέρουμε τον ντε Μαίστρ, τον Άνταμ Μύλλερ, τον Τζων Ράσκιν από τους μεταγενέστερους και πολλούς άλλους ρομαντικούς, που δημιούργησαν το εθνικιστικό πολιτικό πλαίσιο πάνω σε αντιφιλελεύθερες βάσεις....
...Στο θέμα του Μπίσμαρκ και του κοινωνικού κράτους, ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2 σου έχει δόσει παραπάνω μια καλή απάντηση την οποία αγνοείς μάλλον σκόπιμα. Του κράτους πρόνοιας προηγήθηκε η κοινωνική πολιτική των εθνικιστικών πολιτευμάτων του μεσοπολέμου. Εσύ συμπληρώνεις και την συντηρητική πολιτική προ του Α.Π.Π πολέμου. Σωστά. Ωστόσο, στον συντηρητισμό είχαμε πολιτική κοινωνικών παροχών, ενώ στον φασισμό είχαμε σοσιαλιστική κοινωνικοοικονομική πολιτική. Τίποτε από τα δυο δεν συνέθεσε την ενότητα που πολιτικά ονομάστηκε "κοινωνικό κράτος". Το κοινωνικό κράτος δημιουργήθηκε από τους σοσιαλιστές των πρώτων ετών μετά τον Β' Π.Π και ως έννοια και πολιτική πρακτική αποτελεί το συμπλήρωμα του φιλελεύθερου "κράτους δικαίου". Αυτό χρεώνεται στο πολιτικό σου πλαίσιο. Το συνταγματικό κράτος δικαίου πρόκρινε ο φιλελευθερισμός και επειδή αυτό -λόγω της ελεύθερης αγοράς- δημιούργησε κοινωνικές ανισότητες (τις οποίες συντηρητικοί, ριζοσπάστες εθνικιστές και αριστεροί υπογράμμισαν και αντιμετώπισαν με κοινωνικές παροχές και σοσιαλισμό) ήρθε το κοινωνικό κράτος των δημοκρατικών σοσιαλιστών να τις μετριάσει. Το τέλος του κοινωνικού κράτους συμβολικά τοποθετείται στα μέσα της δεκαετίας του '70.
Ο Μπίσμαρκ μπορεί να έθεσε εκτός νόμου το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στα τέλη της δεκαετίας του 1870. Δεν διευκρινίζεις όμως πως έτσι ονομαζόταν τότε το κομμουνιστικό κόμμα που είχαν φτιάξει ο ίδιος ο Μαρξ με τους συνεργάτες του και πως το κόμμα αυτό δεν είχε καμιά σχέση με εκείνα των μετριοπαθών αστών σοσιαλιστών του κοινωνικού κράτους, καθώς δεν είχαν προκύψει ακόμη εκείνη την εποχή οι ρεφορμιστικές αποσχίσεις.
Αν και ο Μπίσμαρκ για μας δεν είναι πρότυπο συντηρητικού στοχαστή και πολιτικού, καθότι είχε αρκετές νεωτεριστικές επιρροές (θυμήσου ή μάθε την σύγκρουσή του με τους εθνικιστές μετά τον πόλεμο του 1871 για την Αλσατία), θα σου υπενθυμίσουμε πως όταν πρότεινε τις κοινωνικές παροχές .."ένας βουλευτής, θαυμαστής του κλασικού φιλελευθερισμού, τον κατηγόρησε για σοσιαλιστή. Τότε ο καγκελάριος είχε τη χαρά να του αντιγυρίσει ότι σε αντίθεση με τους φιλελεύθερους, οι φεουδάρχες άρχοντες της Πρωσίας διατηρούσαν πάντοτε την αίσθηση της υποχρέωσης--John Weiss, Συντηρητισμός και ριζοσπαστική δεξιά, σελ 110, εκδ. Θύραθεν).
Επειδή μετά απ' όλα αυτά θεωρούμε ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα η συνέχεια του διαλόγου, σαφώς και ανγνωρίζουμε πως μπορεί καθένας να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει και να αντλεί επιρροές από κάθε πνευματική τάση, νεωτερική ή παραδοσιακή.
Μπορούμε όμως και κάποιοι που έχουμε συγκροτήσει ένα πλαίσιο ρομαντικό, εθνικιστικό και παραδοσιοκρατικό να το προκρίνουμε ως τάση και να υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα, τη συνοχή του και την ιστορικότητά του..
Ενάντια στον σύγχρονο κόσμο, ενάντια στον φιλελευθερισμό...
"Το κοινωνικό κράτος δημιουργήθηκε από τους σοσιαλιστές των πρώτων ετών μετά τον Β' Π.Π και ως έννοια και πολιτική πρακτική αποτελεί το συμπλήρωμα του φιλελεύθερου "κράτους δικαίου". Αυτό χρεώνεται στο πολιτικό σου πλαίσιο. Το συνταγματικό κράτος δικαίου πρόκρινε ο φιλελευθερισμός και επειδή αυτό -λόγω της ελεύθερης αγοράς- δημιούργησε κοινωνικές ανισότητες (τις οποίες συντηρητικοί, ριζοσπάστες εθνικιστές και αριστεροί υπογράμμισαν και αντιμετώπισαν με κοινωνικές παροχές και σοσιαλισμό) ήρθε το κοινωνικό κράτος των δημοκρατικών σοσιαλιστών να τις μετριάσει."
Εγώ τι σου λέω δηλαδή;
Με αυτή σου τη φράση συμφωνείς μαζί 100% μου. Που διαφωνείς δηλαδή στο ότι ο Ρουσσώ και οι ρομαντική φιλελεύθεροι του Διαφωτισμού δεν είναι της αρέσκεια Σας, ή της επιλεκτικής Παραδόσεως Σας; Κριμα. Με ειρωνεύεστε επειδή αναφέρω άφοβα τους όρους που σας σοκάρουν και μισείτε λόγο άγνοιας σας... Φιλελευθριμός, Ρομαντισμός, Εθνικισμός είναι το ένα το μεγάλο ρεύμα του Διαφωτισμού. Αμα είσαι εθνικιστής και δεν θεωρείς τον Ρουσσώ ΜΕΓΑ τσάμπα κάθεσε και γράφεις τα κατεβατά. Δεν θα μπω σε διάλογο για το Χέρντερ δεν αξίζει, γιατί τον έχεις αναλώσει σαν αντιφιλελευθερο. Είσαι λαθος, δεν θα σου κάνω φροντιστήριο.
Σαν να μου λες το Κ. Καστοριάδη αντικομμουνιστή, επειδή έκανε κριτηκη στον Μαρξ.
Εσεις δεν είσται ουτε εθνικιστές ούτε ρομαντικοί.
Έχετε μπερδέψει την Παράδοση με την ΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΑ λεβεντόπαιδα. Η Ευρωπαϊκή Παράδοση και ο Ευρωπαισμός είναι βασισμένοι και στην Ελευθερη Οικονομία και στο Φιλελευθερισμό. Αυτοδιάθεση, Εξερεύνηση, Ανακάλυψη, Πρωτοπορία, Νεωτερικότητα... φοβάστε ε;
Εσείς είσται για κάνα Οθωμανικό Βιλιαέτι να χαζολογάτε με κάνα χαρέμι.
Κολλημένοι στην Ελληνική μίζερη μικροπολιτική, εστιάζετε σε αναλώσιμες απόψεις του 80, μάθατε τον Ηρωισμό από νουβέλες στα δισκοπωλεία και φασιστικά φανζιν.
Το μονοπάτι του πολεμιστή επιβάλει πρωτοπορία και νεωτερικότητα.
Εσείς διαλέξατε τον άλλο μονοπάτι, προς ανατολάς.
Καλό δρόμο,
Ρωμανός Αλλοβρόγης.
Αν και, όπως γράψαμε πιο πριν, δεν έχει νόημα να συνεχίσει κανείς τον διάλογο με έναν άσχετο περί της ιστορίας των ιδεών και ανίκανο να ερμηνεύσει βασικούς πολιτικούς όρους, όπως εσύ, επιλέγουμε να δώσουμε μια ακόμη απάντηση.
Σύνομη και συνοπτική, βασισμένη σε πηγές, και όχι σε προσωπικές ερμηνείες σαν τις δικές σου οι οποίες είναι αντιφατικές, προβοκατόρικες, ανάξιες σχολιασμού στην πραγματικότητα.
Σχετικά με το τι είναι Ρομαντισμός έχει προηγηθεί συζήτηση εδώ και έναν σχεδόν αιώνα από κοινωνικούς επιστήμονες και φιλοσόφους. Ο ερευνητής που παγκοσμίως έχει αναγνωριστεί ως εκείνος που έχει θέσει τα κεντρικά και γενικά αναγνωρισμένα κριτήρια σχετικά με το τι είναι Ρομαντισμός, δεν είναι άλλος από τον Rene Wellek. Αν υπήρχε τρόπος να διαβάσει τις γελοιότητες που παραθέτεις είμαστε σίγουροι ότι θα άρχιζε να έχει αμφιβολίες για το αν έχει νόημα η επιστημονική και ακαδημαϊκή έρευνα, εφόσον υπάρχουν κάτι τύποι σαν κι εσένα να καταπιάνονται με τέτοιον τρόπο με θεματικές αυτού του βάθους.
Ενημερωτικά, όχι για εσένα βέβαια μα, για τους υπόλοιπους αναγνώστες που ενδέχεται να είχαν την ατυχία να διαβάσουν τις αποπροσανατολιστικές σου πομφόλυγες, καλό θα είναι να θυμηθούμε ότι ελευθεριακές τάσεις και προσωπικότητες εντός του ρομαντικού κινήματος σαφώς και υπήρχαν. Μπορεί τα ισχυρότερα ρομαντικά ρεύματα να ήταν αντιφιλελεύθερα και συντηρητικά, ωστόσο δεν ήταν τα μόνα. Σαφώς υπήρχαν και κάποια ελευθεριακά, όπως για παράδειγμα εκείνο της ομάδας Σέλλεϋ, Κητς, Βύρωνα.
Αυτό οφείλουμε να το παραδεχτούμε.
Ότι και στον διαφωτισμό υπήρχε θεωρητική ενασχόληση με την έννοια "εθνικισμός" κι αυτό οφείλουμε να το δεχτούμε, αρκεί να διευκρινιστεί ότι ο "εθνικισμός" για τους διαφωτιστές ήταν λέξη συνώνυμη με τον "κρατισμό" (αρκεί να διαβάσει κανείς τον ορισμό των Εγκυκλοπαιδιστών, ενώ ο εθνικισμός του Χέρντερ και των ρομαντικών ήταν -αυτό που εξακολουθεί να είναι και σήμερα- η πολιτική θεωρία που υποστηρίζει ότι το έθνος ως συλλογικός οργανισμός -και όχι το κράτος ως άθροισμα ατόμων- είναι το κεντρικό πολιτικό υποκείμενο της ιστορίας (όχι το άτομο όπως έλεγαν οι φιλελεύθεροι, ούτε οι ενέργεια της ταξικής πάλης, όπως έλεγαν αργότερα οι μαρξιστές).
Την ανοησία ωστόσο ότι ο Ρομαντισμός, ο Εθνικισμός και ό,τι άλλο καταλογίζει ο παραπάνω συμπλεγματικός τύπος "είναι το ένα το μεγάλο ρεύμα του Διαφωτισμού" θα πρέπει να την εκλάβουμε ως το μεγάλο ανέκδοτο της ημέρας.
Για εμάς μπορείς να πιστέυεις ό,τι νομίζεις. Δεν έχουμε πρόβλημα. Η κάθε κρίση είναι σεβαστή. Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν έχουμε φοβηθεί άλλους κι άλλους. Πως είναι δυνατόν να φοβηθούμε έναν ανώνυμο διαδικτυακό προβοκάτορα;
Όσον αφορά το φροντιστήριο που σκέφτεσαι να μας κάνεις, πριν το επιχειρήσεις προσπάθησε να διορθώσεις τουλάχιστον την ορθογραφία σου...
Και για το τέλος, Αλλο..πρόσαλε, όσα κουστούμια κι αν φορέσει ένας φιλελεύθερος μπουρζουάς φραγκολεβαντίνος, δεν θα γίνει ποτέ αριστοκράτης. Είναι αυτή η μυρωδιά απ' το κοκκινόχωμα στα παπούτσια του που τον προδίδει....
Πως μυρίζει το κοκκινόχωμα στα παπούτσια δηλαδή;
Ό'τι να'ναι διαβάζουμε εδώ μέσα.
Οι μεν μπερδεύουν την αριστοκρατία με την πλουτοκρατία, οι δε τους πιστώνουν επαφή με τη γη, ήτοι το πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό της αριστοκρατίας.
"Ό,τι να 'ναι", ακριβώς αυτό είστε οι δυο φιλελεύθεροι σχολιαστές.
Όσο συνεχίζετε να απαντάτε αποκαλύπτετε το χάος που έχει μπερδέψει τα μυαλά σας και πως το υπόβαθρό σας εξαντλείται στα λινκ του internet και στα βιβλία του λυκείου
ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος
Αυτός ήταν ο ανώνυμος 3,
αν και θα συμφωνήσω μαζί του (το έγραψα άλλωστε), στα περί Γης.
Ανώνυμος 1
Αφιερωμένο στα παιδιά της φλεφαλο με ευχές για το ξύπνημα της ευρωπαϊκής αντιφιλελεύθερης Βανδέας μας μετά της εκλογές της Κυριακής. Οι υπόλοιποι ας διαβάσουν και αυτοί. Δεν θα χάσουν.
«Η Δημοκρατία είναι το παιδί του καπιταλισμού… Είναι το όργανο με το οποίο κατορθώνει ο καπιταλισμός να παριστάνη τη θέλησή του ως τη λαϊκή θέληση. Αυτό το είδος της Δημοκρατίας χρειάζεται εκλογές καθολικής μυστικής ψηφοφορίας, άρα οργανωμένα κόμματα και συνεπώς μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται για τον ίδιο λόγο εφημερίδες, άρα μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται εκλογική οργάνωση κάθε φορά και εκλογικούς αγώνες, άρα χρήματα. Και τόσα άλλα που απαιτούν κεφάλαια… Από την άλλη μεριά ο καπιταλισμός, για να συσσωρεύσει τα κεφάλαια στα χέρια εκείνων που τον εκπροσωπούν και να κάμη όλο τον κόσμο σκλάβους του – μα σκλάβους που να νομίζουν πως είναι ελεύθεροι – έχει ανάγκη της ελευθέρας οικονομίας… Κράτη που επικρατεί η διευθυνόμενη οικονομία, όσο και αν είναι δημοκρατικά – και εννοούμε τέτοια που αποσκοπούν το γενικό συμφέρον του λαού – δεν συμφέρουν στον καπιταλισμό. Γιατί μέσα σε τέτοια κράτη δεν είναι δυνατή η εκμετάλλευση του συνόλου του λαού από τους εκπροσώπους του καπιταλισμού… Αλλά ο καπιταλισμός τα ονομάζει τυραννίες… Από τη μια μεριά Αγγλία, Γαλλία, Αμερική (καπιταλισμός)·από την άλλη Γερμανία, Ρωσία, Ιταλία (διευθυνόμενη οικονομία)».
Ιωάννης Μεταξάς
ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος
ΑΝΩΝΥΜΕ δεύτερε, η νίκη χρειάζεται υπομονή!
Κατά τα λοιπά, το πρόβλημα δεν είναι δυο σχολιαστές που θα διαφωνήσουν μαζί σου ή μαζί μας, ακόμη και αν διαστρεβλώνουν την ιστορία των ιδεών με ανεπανάληπτο τρόπο.
Το πρόβλημα είναι αυτό που έχεις υπαινιχθεί σε προηγούμενο σχόλιο. Είναι η τάση της εποχής που μπορεί να παρατηρήσει κανείς στο ευρύτερο πολιτικόιδεολογικό φάσμα.
Τα "ρετάλια της δεξιάς" (και δεν το λέμε αναφερόμενοι στους σχολιαστές) ενώ πριν λίγα χρόνια παρουσίαζαν τον φιλελευθερισμό όπως πραγματικά είναι, ως νεωτερική πολιτική θεωρία, και διαλέγονταν σε αντιφασιστικά μέτωπα με τους εκφραστές των (νεωτερικά συγγενικών τους)ρευμάτων της αριστεράς, καταγγέλοντας στον δημόσιο διάλογο κάθε αναφορά στον εθνικισμό και αποκλείοντας τον ρομαντισμό από τα ενδιαφέροντα του εκδοτικού στερεώματος, σήμερα έχουν αλλάξει στάση.
Αντιλαμβανόμενοι πλέον ότι μετά τις εκλογές του 2012 η μεταπολιτευτική αφήγηση έχει τελειώσει, ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί έχουν αλλάξει και ότι η συνομιλήτριά τους κάποτε αριστερά τους απειλεί από την μια ενώ το πρόσφατα γεννημένο εθνικιστικό ρεύμα τους πιέζει από την άλλη, προκειμένου να προλάβουν τις εξελίξεις προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι το εθνικιστικό πλαίσιο είναι υπό διαμόρφωση και να τρυπώσουν μέσα του, με απώτερο σκοπό να το δηλητηριάσουν ιδεολογικά και να το προσανατολίσουν σταδιακά σε ακίνδυνες γι' αυτούς ατραπούς.
Έτσι, παρατηρούμε στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό "δούρειους ίππους" του κατεστημένου με ψευτοπατριωτικές κορώνες και γυφτομπαρόκ επικοινωνιακά τεχνάσματα να επιχειρούν να περάσουν με το πατριωτικό περιτύλιγμα τις πλέον αντεθνικές πολιτικές.
Αντίστοιχα, στο ιδεολογικό πεδίο εφόσον ο εθνικισμός σταδιακά οδηγείται σε απενοχοποίηση από τις ίδιες τις εξελίξεις, κύκλοι αφανών υπηρεσιών, στοές, διάφορα forum και τα σχετικά, αρχίζουν να τον προσεγγίζουν με τους δικούς τους όρους προκειμένου να τον οικειοποιηθούν και να στήσουν εντός του πεδίου επιρροής του τα δικά τους αναχώματα. Η ρευστότητα και η έλλειψη πολιτικής κουλτούρας που χαρακτηρίζουν τον εθνικιστικό χώρο τους βοηθούν σ' αυτό.
Μην μας παραξενεύει, λοιπόν, αν αυτή η τάση απλωθεί και η επήρειά της οδηγήσει σε αντιφατικές και γκροτέσκες προσεγγίσεις (τις οποίες όμως ο μέσος πολίτης-αναγνώστης θα δυσκολευτεί να φιλτράρει)
Όπως προανέφερες, εκεί θα δώσουμε την μεγάλη μάχη.
Χαιρετισμούς Ιππότη!
Storm Angel
@ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος: δεν είμαι φιλελεύθερος και βούτα λίγο το χέρι στο μυαλό σου πριν γράψεις.
@Ανώνυμος 1: συμφωνείς στα περί Γης, αλλά οι λίστες που παρέθεσες βρίθουν ανακριβειών.
Η πρώτη αριστοκρατία συνδέεται άμεσα με τη γη, από τότε που ο Δίας έκανε έρωτα με την Ήρα σε κορυφή της Ίδης καθώς από κάτω τους φύτρωναν νέο χορτάρι και άνθη, σηματοδοτώντας την άνοιξη και την αναγέννηση της Φύσεως (Ομήρου Ηλιάδα, Ξ',346-350). Σε μια σειρά από αντίστοιχα ιερογάμια σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο, από τους Σουμέριους (Dumuzi και Inanna) μέχρι τους Σουηδούς (Freyr και Geror), καθήκον της τοπικής αριστοκρατίας ήταν να δώσει το έναυσμα ώστε, από το θεϊκό επίπεδο, η γονιμότητα να μεταφερθεί στο ανθρώπινο και από εκεί να γενικευτεί σε όλη τη φύση, αποδίδοντας πολλούς και καλούς καρπούς.
Σε εμάς τους Έλληνες και συγκεκριμένα στους Ίωνες της Αττικής, αυτή η διαχρονική σχέση ευθύνης με τη γη απέφερε επιπλέον την έννοια του Γένους, η οποία καταγράφεται στον αθηναϊκό νόμο. Εδώ η αριστοκρατία έχει την έννοια της εντοπιότητας και συσσωρεύει γύρω της μύθους ευγένειας, καταγωγής δηλαδή από φημισμένους προγόνους. Καθώς η γη προοδεύει από την συνεχόμενη αξιοποίηση, γύρω από τα παλαιά γένη συσσωρεύεται μοιραία και ο πλούτος. Ο πλούτος δεν αποτελεί αίτιο ή προαπαιτούμενο της αριστοκρατίας, αλλά πιθανή συνέπειά της.
Φυσικά η αριστοκρατία στην οποία αναφερόμαστε είναι μια αριστοκρατία της Γεωργικής επανάστασης. Οι γεωργοί μπόρεσαν πρώτοι να αντιληφθούν τη δύναμη της γονιμότητας, καθώς εντρυφούσαν σε όλους εκείνους τους παράγοντες που διαχώριζαν μια καλή σοδειά από μια κακή. Οι γεωργοί σήκωσαν πρώτοι το κεφάλι τους προς τα ουράνια σώματα και σε αυτούς ανήκουν όλες οι παραδόσεις που όριζαν ακριβείς χρόνους μέσα στον ετήσιο κύκλο, όπως και οι γονιμικές τελετές. Σε αυτούς ανήκει και η ίδια η έννοια Παράδοση, η οποία άρχισε ως ανάγκη καταγραφής του κύκλου των εποχών με γονιμικούς όρους. Αυτοί είναι οι πρώτοι και αληθινοί αριστοκράτες.
Αυτά ως απάντηση σε όσα έγραψε ο Allobrogix περί νεωτερικότητας.
Και κάτι για τον Lgz: η Αναρχία είναι το κοινωνικό μοντέλο των τροφοσυλλεκτών και δεν μπορεί να σχετίζεται με την Αριστοκρατία, ούτε φυσικά με την Δημοκρατία. Βεβαίως, ως τροφοσυλλέκτες μπορούν να εννοηθούν και οι πλουτοκράτες του σήμερα, οι οποίοι ευημερούν πάνω σε ετοιμοπαράδοτα αγαθά (κεφάλαια, επενδυτικά προϊόντα κτλ). Σε κάθε περίπτωση, ο κάθε ένας κρινόταν, κρίνεται και θα κρίνεται από την προσφορά του στο σύνολο και, για εμάς, αυτό το σύνολο λέγεται Ελληνικό Έθνος.
ανώνυμος 3
Ανώνυμε 3, προσδιορίσε με ακρίβεια ποιος είσαι για να μπορώ να μην σε μπερδεύω. Στο προηγούμενο σχόλιο που έγραψες δεν το έκανες και για αυτό δεν νομίζω να ευθύνεται το δικό μου μυαλό που επικαλείσαι...
Η προσέγγιση της αριστοκρατίας που κάνεις μπορεί να έχει ενδιαφέρον και ορθό προσανατολισμό αλλά αυτή η διασύνδεση ευθύνης και γης που αποφέρει όπως λες την έννοια του Γένους εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται αόριστη.
Το Γένος συνδέεται ως έννοια περισσότερο με την γέννα και λιγότερο με την γη. Και με κάποιον τρόπο καλό θα είναι να σκεφτούμε ότι η αριστοκρατία σαν πολιτειακά σύστημα (πέρα από θεολογικές και μυθολογικές ερμηνείες) παντού και πάντα έλαβε υπόσταση ξεκινώντας από ένα γεγονός. Τον πόλεμο και την άμυνα της κοινότητας.
Φλεφαλο warriors, συμφωνώ. Αυτό που γράφετε γινόταν και στον μεσοπόλεμο. Η μακιγιαρισμένη δεξιά χτυπούσε συνήθως τα εθνικιστικά παραδοσιοκρατικά κινήματα (Ρουμανία, Πορτογαλία, Ουγγαρία)
ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος
Και κάτι ακόμα.
Μπορεί η αριστοκρατία να ήταν αγροτική στο παραγωγικό της σκέλος αυτό πάντως δε σημαίνει ότι οι αγρότες ήταν και αριστοκράτες.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος
Ανώνυμε 2ε,
ο πόλεμος και η άμυνα της κοινότητας είναι το δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι η διατροφική επιβίωση της κοινότητας. Μια κοινότητα που αντιμετωπίζει τον λιμό αφανίζεται από μόνη της σε διάστημα λίγων ετών. Μια κοινότητα που πεθαίνει της πείνας δεν έχει καμμία δυνατότητα να πολεμήσει και να υπερισχύσει. Η αρχαία αριστοκρατία είχε εδώ ρόλο ουσιώδη, μιας και αποτελούσε το 'κανάλι' μέσω του οποίου η γονιμότητα, προερχόμενη από το θεϊκό (συμβολικό, ιδεατό, ασυνείδητο, λέγε το όπως θες) επίπεδο, μεταφερόταν στο φυσικό περιβάλλον. Επαναλαμβάνω: η τοπική αριστοκρατία ήταν εκείνη που είχε συστηματικό, ετήσιο καθήκον να αναπαραστήσει, να αναβιώσει και να ΒΙΩΣΕΙ τους γονιμικούς μύθους του κάθε έθνους. Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να φαντάζει σε εμάς (που αναζητούμε την τροφή στα ψυγεία μας) ως αφελής ή "μυθολογική προσέγγιση", όμως για μια αριστοκρατία που εκτείνονταν σε χιλιάδες χρόνια και δεκάδες διαφορετικά έθνη, αποτελούσε ζήτημα ΖΩΗΣ ή ΘΑΝΑΤΟΥ.
Είναι αυτός ο συστηματικός χαρακτήρας του ρόλου των παρόχων της τροφής γεωργών/αριστοκρατών, που τελικά απέδωσε αυτό που σήμερα αποκαλούμε Παράδοση.
Το αριστοκρατικό Γένος (που σωστά λες προέρχεται από το γενέσθαι), παράλληλα με την θεϊκή καταγωγή, την πολεμική αρετή και τον Ηρωισμό, αντλούσε αξία και από παράγοντες όπως η Εντοπιότητα, η πολύχρονη επαφή με κάποιον συγκεκριμένο τόπο και, ιδανικά, η Αυτοχθονία δηλ. γέννα απευθείας από τη γη. Π.χ. Κέκροψ και Ερεχθεύς δεν τιμώνταν ως ήρωες-πολεμιστές, αλλά ως ήρωες-οικιστές. Βλέπεις ο Ήρως δεν ήταν αποκλειστικά πολεμιστής, ή έστω, ο 'πόλεμος' δεν περιοριζόταν αποκλειστικά στην ένοπλη αναμέτρηση. Και εδώ θα μπορούσε να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση περί των γονιμικών ιδιοτήτων του ήρωα, στον οποίο αυτές διατηρούνταν ακόμη και μετά θάνατον, στο λείψανο και τα υπάρχοντά του.
Και επειδή επιμένεις στο προνόμιο ή καθήκον του μάχεσθαι ως κυρίαρχο γνώρισμα της αριστοκρατίας, μη ξεχνάς ότι οι αριστοκράτες δεν ήταν οι μόνοι που πολεμούσαν. Στη δημοκρατική Αθήνα π.χ. οι ζευγίτες αλλά και οι θύτες ακόμη, εντάχθηκαν στην πολεμική διαδικασία με άριστα αποτελέσματα.
Δεν διαφωνώ καθόλου με την τελευταία σου παράγραφο.
Εξακολουθώ να διαφωνώ με την πρώτη, εκεί που γράφεις "ο πόλεμος και η άμυνα της κοινότητας είναι το δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι η διατροφική επιβίωση της κοινότητας".
Αν συνέβαινε αυτό θα έπρεπε να θεωρούμε την αριστοκρατία ως κατάσταση με υλιστικό υπόβαθρο καθώς αυτός είναι ακριβώς ο ορισμός του υλισμού.
Έξάλου όπως και ο ίδιος περιγράφεις σε αυτή την φάση που ανθρωπος αγωνίζεται για υλική επιβίωση και τροφή η αριστοκρατία έχει συμβολικό και ιερατικό περιεχόμενο και όχι πολιτειακό ενώ οι τοποθετήσεις μου αφορούσαν ακριβώς αυτό, το καθαρά πολιτικό της υπόβαθρο που είναι εξαρχής συνδεδεμένο με την στρατιωτική κουλτούρα.
Όμως όπως γράφεις και συ αυτά είναι θέματα που δεν μπορούν να αναλυθούν με ακρίβεια σε αυτά τα κουτάκια με τον λίγο χώρο σχολιασμού.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος
Εξήγησα ότι η διατροφική επιβίωση μπορεί να έχει για εσένα υλιστική διάσταση, για εκείνους όμως όχι. Τότε, η διατροφή δεν ήταν μια απλή καταναλωτική διαδικασία και ούτε η τροφή θεωρούταν αυτονόητα διαθέσιμη, μέρος μιας δεδομένης γκάμας χρηματιστηριακών αγαθών.
-"Έξάλου όπως και ο ίδιος περιγράφεις σε αυτή την φάση που ανθρωπος αγωνίζεται για υλική επιβίωση και τροφή η αριστοκρατία έχει συμβολικό και ιερατικό περιεχόμενο και όχι πολιτειακό"-
Ξαναδιάβασε τι είπα. Η πρώτη αριστοκρατία έχει ΚΑΙ ιερατικό ρόλο ΚΑΙ πολιτειακό. Πάρε για παράδειγμα τους Δρυίδες. Ιερείς, δικαστές, δάσκαλοι και εκλέκτορες του πολεμιστή-βασιλιά. Ολόκληρη η πολιτειακή διάσταση των Κελτών καθοριζόταν από αυτούς.
Μη μπερδεύεσαι απο την ελληνική αριστοκρατία των κλασικών χρόνων, όπου ο τίτλος Άρχων Βασιλεύς (το πρόσωπο που ηγείται στις τελετές) είναι συμβολικός. Πλέον έχουμε φύγει από τα αριστοκρατικά ήθη και έχουμε πάει στα δημοκρατικά.
Εντιμότατε Ιππότα,
Εν αναμονή της επόμενης ανάρτησής σας, παρατηρώ πως για πρώτη φορά δεν παίρνετε θέση!
Ελπίζω πάντως να ρίξατε μια ματιά στο βιβλίο που σας πρότεινα.
Με τιμή,
Ανώνυμος 1
προς ανώνυμο 3.
Δεν αναφέρομαι στην κλασική αρχαιότητα, ούτε καν στην αρχα"ική.
Απο την ομηρική και την ορφική ξεκινώ. Και στις δυο περιπτώσεις το κεντρικό κριτήριο αριστοκρατίας και πολιτειακής ισχύος είναι ο στατιωτικός χαρακτήρας του ήρωα.
Κυρίως όμως αναφέρθηκα στα παραπάνω μου σχόλια στην ιστορική εξέλιξη της αριστοκρατίας από την αρχαιότητα ως τον 20ο αιώνα. Περισσοτερο την νεώτερη αριστοκρατία εννοούσα και όχι την αρχαία, ούτε εκείνη της "παγανιστικής" θεολογίας.
Σε όλη την Ευρώπη (Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία) η αριστοκρατία διατήρησε την πολιτειακή της ισχύ οχι λόγω της γης και της ανεύρεσης τροφής (κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα μπορούσαν μια χαρά να βρουν τροφή χωρίς τους αριστοκράτες και να παράξουν πλούτο πέρα από τους αγρούς οι άνθρωποι αλλά στην Γερμανία πχ. εξακολουθούσε να υπαρχει πραγματικό αριστοκρατικό πολίτευμα), ούτε λόγω της ιερατικής διάστασης της αριστοκρατίας (η ιερατικη δομή είχε περάσει στην εκκλησία), αλλά για λόγους στρατιωτικής προτεραιότητας. όταν αυτή η στρατιωτική κουλτούρα υποχωρούσε γίνονταν γαλλικές επαναστάσεις ή απορροφήσεις από τους αστούς (πχ Βρετανία).
Και μια υπογράμμιση: Η διατροφή δεν είναι ποτέ αυτονόητα διαθέσιμη διαδικασία. Ούτε στον καπιταλισμό, ούτε σήμερα.
όσον αφορα τον υλισμό, δεν νομίζω εγώ τίποτε. Απλά δες ένα λεξικό και μια εγκυκλοπαίδεια πως τον ορίζει.
ΑΝΩΝΥΜΟ 2ος
Η τροφή σήμερα είναι αυτονόητα διαθέσιμη από τη στιγμή που μπορείς να την αγοράσεις. Στην αρχαιότητα αυτό δεν ίσχυε. Αν δεν παρήγαγε η γη θα πέθαινες από την πείνα, όσο πλούτο κι αν διέθετες.
Ο Όμηρος έγραψε χιλιάδες χρόνια μετά την εποχή της πρώτης αριστοκρατίας. Ακόμα και στην Ομηρική εποχή, όμως, η καλλιέργεια της γης θεωρείται βασιλική ασχολία όπως και ο πόλεμος. Τρανό παράδειγμα ο Οδυσσέυς, που προκαλεί τον μνηστήρα Ευρύμαχο να αναμετρηθούνε στο όργωμα και το θέρισμα (Οδ.Ραψ.σ'366). Οδυσσέας: βασιλιάς, γεωργός, ιερουργός.
Και βέβαια, το ζητούμενο για τον αριστοκράτη-ήρωα δεν είναι η στρατιωτικοποίηση, αλλά η Τιμή και η Μνήμη της κοινότητας που αποκτάται -μεταξύ άλλων- και από την πολεμική αναμέτρηση.
Όσο για τα υπόλοιπα, μάλλον δεν μπορεί να υπάρξει κοινός τόπος με κάποιον που θεωρεί ότι στη Γερμανία του 19ου αιώνα υπήρχε πραγματική αριστοκρατία. Δέχομαι ότι υπάρχουν λεξικά και εγκυκλοπαίδειες που λένε ακριβώς αυτό. Όμως, τα ίδια λεξικά ορίζουν το γνωστό μας πολίτευμα ως αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Κι επειδή ο SK μας προτρέπει ευγενικά να τελειώνουμε: η παρέμβασή μου αποσκοπεί στο να αναδείξει την γονιμική δυνατότητα μιας άλλης ευρωπαϊκής αριστοκρατίας, μια δυνατότητα που μας περιμένει να ανακαλύψουμε ξανά τη γη μας, που τόσο έχουμε απαξιώσει. Μια Ευρώπη που μαστίζεται από την υπογεννητικότητα οφείλει πρωτίστως να καταπιαστεί με τα όπλα της ζωής. Ειδάλλως, το τέλος της είναι αναπόφευκτο.
Αν για σένα η αγορά είναι αυτονόητη διαδικασία, θα σου θυμίσω ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που είναι άνεργοι, που δεν διαθέτουν γη, που αυτοκτονούν και που αναζητούν τροφή στα συσσίτια. Όλοι αυτοί φαίνεται πως δεν το βλέπουν τόσο απλά το θέμα. Όπως επίσης και ότι σήμερα, όπως και στην αρχαιότητα, αν δεν λειτουργήσουν τα μέσα παραγωγής (γη, εργοστάσια, βιοτεχνίες, εργάτες) όσο πλούτο και να χει κανείς δεν θα υπάρχει τρόφιμο να αγοράσει.
Σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει και για εμένα κοινός τόπος με κάποιον που ενώ συζητάμε για ζητήματα πολιτικής ιδεολογίας ανάγει τα επιχειρήματα του στον Δία και στους κέλτες δρυίδες.
Όμως αυτό δεν έχει σημασία. Ο καθένας καταθέτει τις πηγές και τις απόψεις του. Σημασία έχει να παραθέτουμε πληροφορίες χρήσιμες για όλους και όχι να συμφωνούμε σε όλα.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η παραδοσιοκρατία σαν ιδεολογία μπορεί σήμερα να προσφέρει εναλλακτικές και λύσεις εξόδου από την λαβή του φιλελεύθερου καπιταλισμού.
Αρκεί να δούμε τις αναφορές της στην εξέλιξη της ιστορίας και να μην την αντιμετωπίζουμε μόνο σαν αναπόληση της αρχαιότητας (-->υπάρχει και ο μεσαίωνας και τα νεότερα ρομαντικά κινήματα, εκτός από τον Δία και τα "χιλιάδες" χρόνια πριν τον Όμηρο).
Και αρκεί βέβαια να την προστατεύουμε από ιδεολογικά "τρολαρίσματα" με φιλελεύθερη σκοπιμότητα.
Αυτά, για να κλείσω και εγώ.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ 2ος
ΦΡΟΥΡΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ
ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
WAR FLAG
SOL INVICTUS...
Δημοσίευση σχολίου