ΜΑΚΡΥΝΟΙ ΚΗΠΟΙ

Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν σαν από μακρυά,
στους ουρανούς σα να μαραίνονταν μακρυνοί κήποι
πέφτουν μ’ αρνητικές κινήσεις, ολοένα πέφτουν.

Και μες στις νύχτες πέφτει η γη η βαρειά,
μακρυά από τ’ άλλα αστέρια, μες στη μοναξιά.

Όλοι εμείς πέφτουμε. Πέφτει και τούτο δω το χέρι.
Δες και τους άλλους: μέσα του την πτώση φέρει

καθένας. Μα ένας υπάρχει, που, την πτώση αυτή,
ατέρμονα ήρεμη στα χέρια του κρατεί.

Ζω κι εγώ μόνος στον δικό μου ουρανό, σε απρόσιτους και μυστικούς κήπους του Βορρά. Έχω θαμμένο αλχημικό χρυσάφι εκεί και διάσπαρτα, σπασμένα αγάλματα των παλαιών Θεών. Φύλακες έχω Γρύπες φτερωτούς, να κρατούν μακρυά τους μονόφθαλμους Αριμασπούς, τις ξεπεσμένες Αμαζόνες και τους κοινούς θνητούς.

Στους μακρυνούς κήπους κρύβομαι σαν κυνηγημένος αποστάτης και προσεύχομαι σαν ενάρετος πιστός. Ψηλαφώ τα κομματιασμένα μάρμαρα και συνομιλώ με τους ήρωες και τους αγίους. Ρωτάω να μάθω γιά την μοναχική φύση του Κακού και παίρνω πάντα διφορούμενες και συμβολικές απαντήσεις.

Ο ουρανός είναι ψεύτικος, η αγάπη πικρή και το τραγούδι δίχως ρυθμό και μελωδία.
Συλλογίζομαι την πτώση και αναζητώ τον έναν, που όπως λέει ο ποιητής, την πτώση αυτή, στα χέρια του κρατεί.

I
LIVE
ALONE
IN MY
HEAVEN,

IN MY
LOVES,

IN
MY
SONG

Το ποίημα: ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ, από Το Βιβλίο των Εικόνων του Rainer Maria Rilke. Μετάφραση του Άρη Δικταίου.
Η εικόνα και οι αγγλικοί στίχοι: Tου P. Craig Russell. Η τελευταία σελίδα από το τρισέλιδο αριστούργημά του, Unto this World (Opus 18). Άσκηση πάνω στο ορχηστρικό τραγούδι του Gustav Mahler.

ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΗ

Είναι η Φωτιά το πρώτο και λεπτότερο στοιχείο στην καρδιά του Καλοκαιριού. Το φως στο Νότο μας καλεί εκεί, που τα πάντα τέμνει το σπαθί του Μιχαήλ.
Από το Νερό ξεκινάμε την αναζήτηση στο σούρουπο του Φθινοπώρου. Στην Δύση θα βρούμε το δισκοπότηρο της αγάπης, που προστατεύει ο Γαβριήλ.
Ο Αέρας μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα της αυγής στην αρχή της Άνοιξης. Ο Ραφαήλ κατευθύνει με τη ράβδο της ζωής το μονοπάτι της Ανατολής.
Στη Γη ξαναγυρνάμε μέσα στην ατέλειωτη νύχτα του Χειμώνα. Ο δίσκος του Ουριήλ είναι η ασπίδα του νόμου στο Βορρά.

Το πέμπτο στοιχείο είναι ο Αιθέρας, που ενώνει τη Φύση με τη Μεταφυσική.
Τα αποκαλυπτικά κείμενα γράφουν πως είναι η έννοια της κίνησης και η ύλη του κενού, η ψυχή του κόσμου και η ουσία των αστεριών. Το βεβαιώνουν οι γνώσεις των φιλοσόφων και οι επωδές των μάγων, τα δόγματα των ιερέων και οι τελετές των μυστικιστών.

Ωστόσο, ακόμη μάταια προσπαθούν οι αλχημιστές να κατακτήσουν την αλήθεια του μέσα από τα τεχνάσματα της μεταμόρφωσης και της περιστροφής, τον δρόμο της αγάπης και της υπακοής.
Στην μεταφυσική του πολέμου και της νίκης, η αλήθεια αποσπάται από την αφάνεια μόνον με το ιερό Σπαθί.

Η άνοδος στον κόσμο των Ιδεών και έπειτα η κάθοδος στο σπήλαιο της Λήθης ευθυγραμμίζει τα επίγεια πράγματα με τη θεία τάξη και γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα. Όμως το τίμημα της γνώσης είναι το αίμα, που χύνεται στην αέναη μάχη στα πύρινα πεδία των ουρανών.

Αιώνια πεθαίνει πολεμώντας ο Πρόμαχος στο κέντρο του ηλιακού σταυρού γιά να ξαναφέρει το πέμπτο στοιχείο στη γή. Γιατί μόνον το δικό του Αίμα ανάβει τη Φωτιά των ψυχών, είναι το αθάνατο Νερό της ζωής, τρέφει τα πνεύματα του Αέρα, ποτίζει τους δαίμονες της άγονης Γης.




Τα τέσσερα στοιχεία: Προέρχονται από τα τέσσερα ριζώματα όλων των όντων του Εμπεδοκλή.
Ο τετραπλός συμβολισμός: Στον μαγικό κύκλο, που διαιρείται από εγγεγραμμένο σταυρό συσχετίζονται βασικές τετράδες (σημείων του ορίζοντα, εποχών, αντικειμένων, Αρχαγγέλων κλπ).
Το πέμπτο στοιχείο: Η Πεμπτουσία, η αριστοτελική πέμπτη ουσία της Φύσης, ο Αιθέρας, το εξαϋλωμένο στοιχείο των Ουρανών. Ο Πλάτων λέει γιά τα στοιχεία πως «...το πρώτο είναι το πυρ, το δεύτερο το ύδωρ, το τρίτο ο αήρ, το τέταρτο η γη και το πέμπτο ο αιθήρ».
Ο Κόσμος των Ιδεών: Ο μύθος της σπηλιάς. Η θεωρία του Πλάτωνα γιά την Αλήθεια.
Ο Πρόμαχος: Ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου (1490), σχέδιο του Leonardo da Vinci. Σύμβολο του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Η επιστήμη: Η σύγχρονη Κοσμολογία θα αποφανθεί κάποτε οριστικά γιά τον «Αιθέρα» και την δομή του Σύμπαντος.