ΜΑΚΡΥΝΟΙ ΚΗΠΟΙ

Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν σαν από μακρυά,
στους ουρανούς σα να μαραίνονταν μακρυνοί κήποι
πέφτουν μ’ αρνητικές κινήσεις, ολοένα πέφτουν.

Και μες στις νύχτες πέφτει η γη η βαρειά,
μακρυά από τ’ άλλα αστέρια, μες στη μοναξιά.

Όλοι εμείς πέφτουμε. Πέφτει και τούτο δω το χέρι.
Δες και τους άλλους: μέσα του την πτώση φέρει

καθένας. Μα ένας υπάρχει, που, την πτώση αυτή,
ατέρμονα ήρεμη στα χέρια του κρατεί.

Ζω κι εγώ μόνος στον δικό μου ουρανό, σε απρόσιτους και μυστικούς κήπους του Βορρά. Έχω θαμμένο αλχημικό χρυσάφι εκεί και διάσπαρτα, σπασμένα αγάλματα των παλαιών Θεών. Φύλακες έχω Γρύπες φτερωτούς, να κρατούν μακρυά τους μονόφθαλμους Αριμασπούς, τις ξεπεσμένες Αμαζόνες και τους κοινούς θνητούς.

Στους μακρυνούς κήπους κρύβομαι σαν κυνηγημένος αποστάτης και προσεύχομαι σαν ενάρετος πιστός. Ψηλαφώ τα κομματιασμένα μάρμαρα και συνομιλώ με τους ήρωες και τους αγίους. Ρωτάω να μάθω γιά την μοναχική φύση του Κακού και παίρνω πάντα διφορούμενες και συμβολικές απαντήσεις.

Ο ουρανός είναι ψεύτικος, η αγάπη πικρή και το τραγούδι δίχως ρυθμό και μελωδία.
Συλλογίζομαι την πτώση και αναζητώ τον έναν, που όπως λέει ο ποιητής, την πτώση αυτή, στα χέρια του κρατεί.

I
LIVE
ALONE
IN MY
HEAVEN,

IN MY
LOVES,

IN
MY
SONG

Το ποίημα: ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ, από Το Βιβλίο των Εικόνων του Rainer Maria Rilke. Μετάφραση του Άρη Δικταίου.
Η εικόνα και οι αγγλικοί στίχοι: Tου P. Craig Russell. Η τελευταία σελίδα από το τρισέλιδο αριστούργημά του, Unto this World (Opus 18). Άσκηση πάνω στο ορχηστρικό τραγούδι του Gustav Mahler.