Ο ΡΟΥΝΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας απόλυτος πόλεμος ιδεολογιών. Στα πεδία των μαχών αναμετρήθηκαν δύο αντίθετες κοσμοθεωρίες σε μιά θρησκευτική σύγκρουση δίχως έλεος, που έκρινε την εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Πραγματική αιτία του ήταν η δημιουργία μιάς μεταφυσικής ασυνέχειας στη νομοτέλεια αιώνων χριστιανογενή ισοπεδωτισμού. Ένα σχίσμα στον σύγχρονο κόσμο ανέτρεψε την συνέπεια του ιστορικού χρόνου επιτρέποντας την επανεμφάνιση του ξεχασμένου πνεύματος της αρχαίας Ευρώπης.

Ο Ελληνορωμαϊκός κόσμος θεμελίωσε τον Δυτικό Πολιτισμό κι ωστόσο διαβρώθηκε και μεταλλάχτηκε πριν προλάβει να εξελιχτεί. Ο υποχθόνιος Χριστιανισμός διέφθειρε και υπονόμευσε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αντιστρέφοντας τις αξίες της κι έπειτα επανέλαβε την ίδια διαδικασία με τους ξανθούς βαρβάρους, που ακόμη προσπαθούσαν να εκπολιτιστούν, θαυμάζοντας και μελετώντας τα ερείπια της αρχαιότητας. Σταδιακά, η αντιστροφή των ηθικών αξιών οδήγησε το πολιτικό σύστημα στην εξουσία της οικονομίας και παγίωσε τις εμποροκρατούμενες κοινωνίες του ωφελιμισμού, της ισότητας και της ομοιομορφίας.

Όμως ο αρχαίος κόσμος διατηρήθηκε σαν λανθάνουσα προδιάθεση μέσα στην ψυχή των λαών, στην Τέχνη και τη Φιλοσοφία. Και στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, ακριβώς τότε που η σήψη της ολοκληρωτικής παρακμής προσέβαλε ακόμη και την ίδια την καρδιά της Τέχνης, εμφανίστηκε στην τελευταία άγρια αναλαμπή του. Κάποιοι αμετανόητοι ρομαντικοί θυμήθηκαν ξανά τον Μάρκο Αυρήλιο και τον Ιουλιανό και πίστεψαν πως το αριστοκρατικό πνεύμα των διανοουμένων και των πολεμιστών μπορούσε να ξαναπάρει την ηγεσία από τα πλούτη των εμπόρων και των χρηματιστών.

Η έξαρση του Ιδεαλισμού οδήγησε σε απελπισμένο αγώνα γιά την αναγέννηση της Ευρώπης. Η επίκληση στην προχριστιανική ηθική ήταν αναπόφευκτη και η δέηση στο αίμα των προγόνων και τη λατρεία της ομορφιάς άνοιξε ένα χάσμα στον σύγχρονο κόσμο. Κι από εκεί ξεπρόβαλλαν οι σιδερόφρακτοι ιππότες των δυνάμεων της ετερότητας, του ήλιου και της φωτιάς και παρατάχτηκαν γιά άλλη μιά φορά ενάντια στην εντροπία, το κενό και τη φθορά.

Μπορεί να είχαν μοντέρνα πυροβόλα, τεθωρακισμένα άρματα μάχης και ατσάλινα κράνη, όμως τα λάβαρα ήταν παλαιά όπως και τα ιδανικά: τιμή και πίστη, τάξη και μορφή, δικαιοσύνη και αρετή. Κι ακόμη φυσιολατρικός πολυθεϊσμός και ορθολογικός αγνωστικισμός και διαφοροποίηση και ιεραρχία ενάντια στον στείρο μονοθεϊσμό, την ομοιογένεια, την απώλεια ενέργειας και την ισότητα.

Παρ’ όλα αυτά, η θρησκεία του χρήματος κατανίκησε τους θεούς της αριστοκρατίας και οι νικητές έδωσαν την δική τους μορφή στο πρόσωπο της μοίρας. Η ασυνέχεια τελικά ξεπεράστηκε και η ιστορία συνέχισε με συνέπεια, τον εύκολο δρόμο της παρακμής.

Ίσως είναι ειρωνία της τύχης πως σήμερα την μεγάλη ήττα θυμίζει ένα αρχαίο σύμβολο ελπίδας και επιτυχίας.
Ξεχωρίζει από τους οκτώ στο Ετ του Χάιμνταλ: ο Σίγκελ ρούνος της Νίκης και της Φωτιάς, του Μπάλντερ, του Ήλιου, ο ρούνος της Αστραπής, που σκίζει το σκοτάδι και φωτίζει τη μαύρη νύχτα της ψυχής.




Η αφίσα: Της ταξιαρχίας των Βαλλόνων εθελοντών Waffen - SS. Οι τελευταίοι Ιππότες της Ευρώπης.