AMERICAN HISTORY

Στις 20 Ιανουαρίου 2025 ο Ντόναλντ Τραμπ ορκίστηκε 47ος Πρόεδρος των ΗΠΑ σηματοδοτώντας μια κρίσιμη καμπή στην αμερικανική και στη παγκόσμια ιστορία.

Έχοντας επίγνωση του διακυβεύματος και γνωρίζοντας από την προηγούμενη θητεία του στην προεδρία το μέγεθος της εχθρότητας και της αποσύνθεσης του πολιτικού συστήματος, ήταν προετοιμασμένος για τα χειρότερα. Και τα έβαλε μόνος του με το αμερικανικό κατεστημένο που υπονομεύει εκ των έσω τον Δυτικό Πολιτισμό: τις φιλελεύθερες και αριστερές ελίτ των μέσων μαζικής ενημέρωσης, της βιομηχανίας ψυχαγωγίας του Χόλιγουντ, των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των πολυεθνικών επιχειρήσεων, και του ομοσπονδιακού κράτους.

Στις 13 Ιουλίου 2024, έχοντας εξαντλήσει τα άλλα μέσα αναγκαστικής συμμόρφωσης και αναγνωρίζοντάς τον ως υπαρξιακή απειλή, οι διαχειριστές του Συστήματος επιχείρησαν την φυσική εξόντωση του Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής ομιλίας του στην Πενσιλβάνια. Είχε προηγηθεί η μεθοδική δολοφονία του χαρακτήρα του με επαναλαμβανόμενες κατηγορίες και παραπομπές στα δικαστήρια, συνεχή κοροϊδία από τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης και μόνιμη σύνδεσή του με τον ανορθολογικό λαϊκισμό. Παράλληλα, χαλκευμένες δημοσκοπήσεις απέκρυβαν το ευδιάκριτο προβάδισμά του και προεξοφλούσαν ξανά την ήττα του. Εκείνη την ημέρα του Ιουλίου όμως μια μεταφυσική βούληση έκανε ορατή την παρουσία της μαζί με τη σφαίρα του επίδοξου δολοφόνου. Αιμόφυρτος αλλά ατρόμητος ο Τραμπ ύψωσε τη γροθιά του επιδεικνύοντας τη δύναμη της θέλησης που τον διακρίνει.

Οι ΗΠΑ βρίσκονταν ήδη στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου από την διαλυτική πολιτική των παγκοσμιοποιητών του Δημοκρατικού Κόμματος όπως αυτή εφαρμοζόταν με υπεροψία και διδακτισμό από τη γραφειοκρατία και το βαθύ κράτος που ήλεγχαν. Ένα αυτοαναφορικό και αυτάρεσκο σύστημα εξουσίας προχωρούσε μεθοδικά στην υπονόμευση της λευκής πλειοψηφίας και των ιδρυτικών αρχών των Ηνωμένων Πολιτειών: Ανοικτά σύνορα και ανεξέλεγκτη μετανάστευση, αυταρχική επιβολή των θεολογικού τύπου επιστημονικοφανών θεωριών για την περιβαλλοντική αλλαγή και τους ιατρικούς εμβολιασμούς, απροκάλυπτη λογοκρισία από την πολιτική ορθότητα και τη κουλτούρα ακύρωσης, αναξιοκρατία με μεροληπτικές πολιτικές ένταξης των μειονοτήτων και ποσοστώσεις στις προσλήψεις, υπερβολές των δικαιωματιστών, καταστροφή της παραδοσιακής οικογένειας και κανονικοποίηση των τραβεστί ταυτοτήτων των φύλων, αποκαθήλωση των συμβόλων και των αγαλμάτων των ιδρυτών και Πατέρων του Έθνους, παραχάραξη της παγκόσμιας ιστορίας και λογοτεχνίας.

Παράλληλα με την πολιτιστική κατάρευση, στο οικονομικό πεδίο ο πληθωρισμός αύξανε την ανασφάλεια και μείωνε την αγοραστική δύναμη των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της λευκής εργατικής τάξης που περιθωριοποιημένη παρακολουθούσε τους πάμπλουτους συστημικούς αχυρανθρώπους να της κουνούν δεικτικά το δάχτυλο επιδιώκοντας την άνευ όρων επιβολή της woke κουλτούρας. Και επιπλέον στο γεωπολιτικό σκηνικό, οι άφρονες Δημοκρατικοί υποστήριζαν τους Ουκρανούς στον πόλεμο με τους Ρώσους, σπρώχνοντας τους τελευταίους προς τη Κίνα, μακρυά από τους φυσικούς - φυλετικά και πολιτισμικά - συγγενείς τους, τους άλλους Ευρωπαίους και τον ευρύτερο δυτικό πολιτισμό.

Αυτή ήταν η ζοφερή κατάσταση που θα έπρεπε να ανατρέψει ο Τραμπ κερδίζοντας τις προεδρικές εκλογές στις 5 Νοεμβρίου 2024. Και ευτυχώς εξασφάλισε την πλειοψηφία των εκλεκτόρων αλλά και αυτή των απλών ψηφοφόρων, και κατάφερε να ελέγχει ταυτόχρονα τη Γερουσία, τη Βουλή των Αντιπροσώπων και το Ανώτατο Δικαστήριο. Ο Τραμπ έχει διανύσει πολύ δρόμο από το καλοκαίρι του 2015 όταν δίχως καμία πρότερη πολιτική εμπειρία ανακοίνωσε την πρώτη του υποψηφιότητα για την προεδρία των ΗΠΑ, και είναι εμφανής η μεταμόρφωσή του από επιχειρηματίας σόουμαν και μιντιακός αστέρας σε εθνικό ηγέτη και μεταρρυθμιστή.

Η Ισχύς δημιουργεί Δίκαιο. Αυτός είναι συμπαντικός νόμος, και αυτοί που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το άγαρμπο και απροκάλυπτο ύφος εξουσίας του Τραμπ είναι οι ίδιοι εκείνοι, που έως χθες θεωρούσαν φυσική τη δική τους, συγκαλυμμένη επιβολή πίσω από τον ξύλινο λόγο των πολιτικών τους φερέφωνων. Ο Τραμπ γνωρίζει πως οι περισσότεροι από τους δισεκατομμυριούχους που έσπευσαν να τον συγχαρούν μετά την εκλογή του, προηγουμένως ήταν ουδέτεροι ή τον απέκλειαν και τον λοιδορούσαν ενεργώντας σαν θιασώτες του Δημοκρατικού Κόμματος. Η αντίπαλός του είχε λάβει τριπλάσιες δωρεές από αυτόν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής κούρσας για τον Λευκό Οίκο. Όμως όπως συμβαίνει πάντοτε με την εξουσία, πολλοί ιθύνοντες μεγάλων εταιρειών και ιδρυμάτων, από ανάγκη ή καιροσκοπισμό, τώρα θα παραταχθούν πίσω του.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η νίκη του Τραμπ θα επηρεάσει επίσης καταλυτικά τις εξελίξεις. Η βρετανική κυβέρνηση, οι κυβερνήσεις του γαλλογερμανικού άξονα, η ανίκανη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, με άλλα λόγια οι ψευδοευρωπαίοι είχαν πάρει δίχως ενδοιασμούς το μέρος των δημοκρατικών ομοϊδεατών τους στην κρίσιμη αμερικανική πολιτική διαπάλη. Όλοι τους ελέγχονται από το ίδιο σκοτεινό κέντρο εξουσίας και κανείς τους δεν εκπροσωπεί τους αληθινούς Ευρωπαίους. Δεν έχουν ουσιαστική εξωτερική πολιτική, δεν έχουν κοινή άμυνα και στρατό, ούτε πραγματικά σύνορα. Δεν καλλιεργούν τα παρόμοια φυλετικά ιδανικά των λαών τους και προωθούν μια πολυπολιτισμική κοινωνία εταιρικής παγκοσμιοποίησης σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού της Ευρώπης. Σύντομα, ο νέος αμερικανός «Σερίφης» θα τους θυμήσει πως αντιμετωπίζονταν οι ανεπιθύμητοι στην άγρια Δύση.

Ο Τραμπ κατηγορήθηκε επανειλημμένα ως φασίστας με μουσολινικά χαρακτηριστικά και με την υποτιμητική και αόριστη έννοια που χρησιμοποιείται ο όρος Φασισμός στο σύγχρονο πολιτικό λεξιλόγιο. Και θα είναι μάλλον κοσμική ειρωνία εαν ο υβριστικός χαρακτηρισμός των εξοργισμένων φιλελεύθερων και αριστερών επικριτών του αποδειχτεί τελικά από κοινωνιολογική ανάλυση, σωστός. Γιατί το κίνημα MAGA με με την ιδεολογική του πλατφόρμα Agenda 47 (και το Project 2025), θα μπορούσε πραγματικά να προσλάβει τέτοιου είδους χαρακτηριστικά κοινωνικής συγκρότησης, ιδεολογίας και πολιτικής κουλτούρας: μαζικότητα και οπαδούς από τις μεσαίες τάξεις, αντίληψη περί εθνικής κοινότητας, συνδυασμό συντήρησης και αντικαθεστωτικής επανάστασης, και βέβαια κεντρικό ρόλο του αρχηγού.      

Η νέα αμερικανική κυβέρνηση – ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, ο αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς, ο διαστημάνθρωπος Έλον Μασκ – επιχειρούν να πυροδοτήσουν έναν σύγχρονο αντιδραστικό μοντερνισμό που στο εσωτερικό των ΗΠΑ θα εξουδετερώσει την διαλυτική πολυπολιτισμικότητα και σε πλανητικό επίπεδο μπορεί να επιβραδύνει την παρακμή της Δύσης. Ο κύριος αντίπαλός τους θα είναι το πολυεθνικό και πανίσχυρο «Φόρουμ του Νταβός», η ομάδα τραπεζιτών, διανοουμένων, επιχειρηματιών, κυβερνητών και δημοσιογράφων που με πολυεπίπεδο τρόπο ελέγχει μεγάλο μέρος της παγκόσμιας τάξης προωθώντας την ομογενοποίηση της ανθρωπότητας.

Είναι βέβαια προφανές πως το ιδεολογικό περιβάλλον στην σύγχρονη Αμερική δεν μπορεί να αναπαράγει στοχαστές του ευρωπαϊκού μεσοπολέμου σαν τον Σπένγκλερ, τον Μαρινέττι, τον Τζεντίλε, τον Γιούνγκερ ή τον Σμιτ. Όμως υπάρχουν συντηρητικοί διανοούμενοι γύρω από τον Τραμπ, που στη χειρότερη περίπτωση θα καταφέρουν να επαναφέρουν τις ΗΠΑ στα κανονικά πλαίσια του Δυτικού Πολιτισμού. Στην ιδανική εξέλιξη των πραγμάτων ίσως προκύψει ένα νιτσεϊκό σκηνικό αρρενωπής βούλησης για κυριαρχία και ανασχηματισμό του κόσμου. Ο καπιταλισμός δεν έχει μόνον αρνητικά πρόσημα. Η προτεραιότητα της πολιτικής απέναντι στην οικονομία μπορεί να προωθήσει τα θετικά, φαουστικά στοιχεία του σε βάρος της υπολογιστικής και αλλοτριωτικής φύσης του. Η πολύτιμη συμπαράταξη του Έλον Μασκ πιστοποιεί πως η λευκή πατριαρχία θα συνδυαστεί δυναμικά με την εξελιγμένη τεχνολογία, την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και, κυρίως, την κατάκτηση του διαστήματος.

Η πολιτική της νέας αμερικανικής διοίκησης πρέπει να εξεταστεί καλοπροαίρετα και δίχως μαξιμαλιστικές απαιτήσεις ιδεολογικής καθαρότητας. Γιατί παρά τις όποιες εύλογες επιφυλάξεις, είναι επιτακτική η ανάγκη αποκατάστασης του εκφυλισμένου ορίζοντα των ιδεών στη Δύση.

Οι λευκοί Αμερικανοί είναι ξαδέρφια μας και χαίρομαι για τον επιτυχημένο αγώνα τους να ξαναπάρουν πίσω τη χώρα των πατέρων τους. Είθε η πρόσφατη νίκη τους να ενθαρρύνει και να ενισχύσει όλες τις πατριωτικές δυνάμεις για την ανάκτηση και της δικής μας ευρωπαϊκής πατρίδας.

                                                                                        

 

                          

                                                                    

 

Ο πίνακας: The Fence Builders (1915) του αμερικανού ζωγράφου N.C.Wyeth (1882 - 1945). Η στήριξη του φράχτη...

Στο Τέλος του Δρόμου: War Flag, 21.09.2023.

Ο νέος Σερίφης: «There is a new sheriff in town…» από τον πρόσφατο λόγο του JD Vance, τον περασμένο Φεβρουάριο στο Μόναχο.

MAGA: Make America Great Again.

Η αμερικανική ελίτ: Ο εμφύλιος ιδεολογικός πόλεμος με τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά μαίνεται όχι μόνο στα μεσαία και φτωχότερα κοινωνικά στρώματα αλλά και στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης. Ο Τραμπ και ο Μασκ είναι βέβαια μέλη της οικονομικής ελίτ, όπως είναι αναμενόμενο στο καθιερωμένο καπιταλιστικό περιβάλλον που κινούνται.

Η εκθηλυμένη Ευρώπη: Θλιβερό το γεγονός πως γυναίκες ηγούνται των μεγάλων ακροδεξιών κομμάτων στη Γερμανία, στη Γαλλία και στην Ιταλία.

Η χώρα μας: Δεν είναι προετοιμασμένη για τον γενναίο νέο κόσμο που έρχεται, καθώς έχει άλυτα δομικά προβλήματα, κακομαθημένη κοινωνία και ανίκανη και ελεγχόμενη, πολιτική και πνευματική ηγεσία. Όπως έγραφε ήδη το 1992 ο μεγάλος διανοητής Παναγιώτης Κονδύλης στο επίμετρο της ελληνικής έκδοσης του έργου του Πλανητική Πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο: «Για να περπατήσει κανείς πρέπει πρώτα-πρώτα να έχει πόδια. Το που, πως και πότε θα πάει, δεν το ξέρει πάντοτε εκ των προτέρων και δεν το καθορίζει πάντοτε ο ίδιος. Συχνότατα η σημερινή ελληνική εθνική πολιτική θυμίζει κάποιον ο οποίος δεν ανησυχεί γιατί δεν έχει πόδια, πιστεύοντας ότι στην κρίσιμη στιγμή θα του φυτρώσουν φτερά.»

Και δεν νομίζω πως ο Κονδύλης αναφερόταν στα φτερά του ποιητή, τα πρωτινά μας τα μεγάλα στο τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα... (Απο τον Δωδεκάλογο του Γύφτου, του Κωστή Παλαμά.)

ANTISEXUAL EVOLUTION

Γήρανση, μαλάκυνση, εκθήλυνση. Η παρακμή της Δύσης είναι άμεση συνέπεια αυτών των τριών, αλληλένδετων, πολιτισμικών ασθενειών. Και οι τρείς αφορούν πρωτίστως τον βιολογικό και ηθικό εκφυλισμό του λευκού άνδρα - που είναι ο βασικός δημιουργός του ανθρώπινου πολιτισμού - και την επακόλουθη κατάλυση της φυσικής δομής της Πατριαρχίας. Και οι τρείς επιδεινώθηκαν ραγδαία στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα λόγω της λειψανδρίας που ακολούθησε τους δύο παγκόσμιους πολέμους, της γιγάντωσης των γυναικείων κινημάτων, και της διάδοσης της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Η σύνδεση της σεξουαλικής με την ταξική διαφοροποίηση εξελίχθηκε μέσα από τις παραδοξολογίες του επιθετικού φεμινισμού και την εξωφρενική ρητορική της νέας Αριστεράς. Ο απότερος στόχος της πολιτισμικής επανάστασης ενάντια στη Δύση ήταν - και παραμένει σε μια μακροπρόθεσμη ιστορική προοπτική - η εγκαθίδρυση μιας νεωτερικής, σοσιαλιστικής μητριαρχίας. Πρώτα με την κατάργηση της πατροπαράδοτης οικογένειας - του ανδρόγυνου που ζεί μαζί με τα παιδιά του χωριστά από τις άλλες οικογένειες - γιατί η πυρηνική οικογένεια είναι το κύτταρο της πατριαρχίας. Και έπειτα με την εξάλειψη του έντονου σεξουαλικού διμορφισμού και την προώθηση μιας ερμαφρόδιτης κοινότητας όπου τα φύλα θα μοιάζουν ψυχικά και σωματικά και τα ξεχωριστά γνωρίσματα θα ατονίσουν. 

Ο ρόλος της αλαζονικής ομοφυλοφιλίας σε αυτή την επαχθή διαδικασία εκθήλυνσης είναι σημαντικός ως ενδιάμεσο στάδιο αποσταθεροποίησης. Και η σύγχρονη νευρωτική έκφανσή της είτε ως κοινωνικοπαθητική διαταραχή είτε ως απλή σεξουαλική απόκλιση, πρέπει να ειδωθεί μέσα σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο υπονομευτικής δράσης ενάντια στη δυτική Παράδοση.

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νάβρω τα παράθυρα. – Όταν ανοίξει

ένα παράθυρο θάναι παρηγοριά. –

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω

 Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.     

Ποιός ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Η ομοφυλοφιλία δεν ήταν ποτέ αποδεκτή στη Δύση πριν την πολιτισμική της κατάρρευση. Αντιμετωπιζόταν άλλοτε ως ποινικό αδίκημα και άλλοτε ως διάγνωση ψυχικής ασθένειας. Στην Αγγλία αποποινικοποιήθηκε το 1967. Στην Αμερική αφαιρέθηκε μόλις το 1973 από το εγχειρίδιο των ψυχικών διαταραχών της επιστήμης της Ψυχιατρικής. Κι όμως, φτάσαμε βήμα βήμα στο τελευταίο σκαλί στον κατήφορο του παραλογισμού. Το άθλιο Διευθυντήριο της ΕΕ προσπαθεί να μετασχηματίσει με κάθε δυνατό μέσο τις φυσικές σταθερές αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους, αμφισβητώντας ότι τα βιολογικά φύλα είναι μόνον δύο και ότι ο γάμος είναι εξ ορισμού φυσική και νομική πράξη μόνο μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Βεβαίως, οι διακριτικοί και ευγενείς ομοφυλόφιλοι δεν απειλούν την κοινωνική συνοχή. Η ατομική ελευθερία στην σεξουαλική συμπεριφορά και η σεξουαλική παρέκκλιση ως προσωπική διασκέδαση, είναι κατανοητές σε ιδιωτικό επίπεδο και αδιάφορες στο μέτρο που δεν επηρεάζουν τον ευρύτερο φυλετικό προσανατολισμό. Και δεν είναι λίγοι οι ομοφυλόφιλοι δημιουργοί στα γράμματα και στις τέχνες, που θαυμάζουμε και εκτιμούμε απεριόριστα το έργο τους. Από τον Oscar Wilde και τον Κωνσταντίνο Καβάφη έως τον P.C.Russell και τον Jeffrey Jones.

Ωστόσο, η νομική κατοχύρωση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων στα πλαίσια του πολιτικού γάμου είναι ασυζητητί αφύσικη. Και στις μέρες μας είναι επίσης αντικοινωνική και επικίνδυνη γιατί η ομοφυλοφιλία οδηγεί από τη φύση της στην μείωση της γεννητικότητας, εμποδίζοντας έτσι τον πολλαπλασιασμό του φυλετικά λευκού πληθυσμού σε μια εποχή που απαιτεί ακριβώς το αντίθετο.

Στην υπαρξιακά κρίσιμη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σήμερα στην Ευρώπη, μια πατριωτική ηγεσία όχι μόνον θα απέτρεπε την επίσημη συμβίωση των ομοφυλόφιλων αλλά επίσης θα επεδίωκε την πατριαρχικά ριζική μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου. Αξιοποιώντας τις βιολογικές ιδιαιτερότητες των φύλων θα νομιμοποιούσε τον γάμο ενός άνδρα με ταυτόχρονα περισσότερες γυναίκες, και θα επανέφερε εκσυγχρονισμένο τον αρχαίο ρωμαϊκό θεσμό του Pater Familias.

 

 

 

 

Ο πίνακας: Personal work, του Jeffrey Jones (circa 1980).

Το ποίημα: Τα Παράθυρα (1903), του Κ. Π. Καβάφη.

Η αύξηση των γεννήσεων: Θα έπρεπε να είναι σήμερα το κύριο μέλημα των Ευρωπαϊκών κοινωνιών. Με μέτρα ενίσχυσης όπως είναι η επαρκής χρηματοδότηση των παιδιών, αλλά και μέτρα αναγκαστικής συμμόρφωσης όπως είναι η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων σε όσους αρνούνται την τεκνοποίηση.

Eνάντια στη φύση: Καθώς η σεξουαλική επιλογή προϋποθέτει έντονη διαφοροποίηση - αρρενωπούς άνδρες και θηλυκές γυναίκες - η μακροπρόθεσμη εξομοίωση των φύλων ίσως να έχει ως τελικό αποτέλεσμα ακόμη και την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα: Είναι ξεκάθαρα εκτελεστικό όργανο της κυρίαρχης στη Δύση Woke Αριστεράς.

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Στον Δυτικό Κόσμο, εδώ και αρκετά χρόνια διαδραματίζονται εξωφρενικά γεγονότα. Η αριστερή πολιτική ορθότητα έχει διαβρώσει ανεπανόρθωτα τον κοινωνικό ιστό εξαρθρώνοντας τα πολιτισμικά πρότυπα της ιστορικής μας κληρονομιάς. Υπό το πρίσμα μιας ανεμπόδιστης και μόνιμης αμφισβήτησης υπονομεύονται όχι μόνο τα δομικά στοιχεία της Δύσης, αλλά η ίδια η υπόσταση των ιστορικών εθνών της και ακόμη τα πλέον στοιχειώδη χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους.                                 

Στην μεγαλύτερη Δημοκρατία της Δύσης, το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα κυριαρχείται από την ριζοσπαστική αριστερά και τις αλλοπρόσαλλες εμμονές της: Απαξίωση των πατέρων και ιδρυτών της χώρας, μίσος κατά της λευκής φυλής και επιβολή των φυλετικών μειονοτήτων, νεοφεμινισμός και εχθρότητα προς τους ετεροφυλόφιλους άρρενες, ακύρωση των φυσικών φύλων και υιοθέτηση διεστραμμένων ταυτοτήτων, μεθοδική αποδυτικοποίηση της αμερικανικής κουλτούρας. Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι περίεργο που η αντιπαράθεση με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει πάρει διαστάσεις εμφυλίου πολέμου. Στα θολά μάτια των woke αριστερών οι συντηρητικοί λευκοί αμερικανοί φαντάζουν εχθρικοί φασίστες και ακροδεξιοί.

Το ίδιο αριστερό κέντρο εξουσίας που κυβερνάει τις Ηνωμένες Πολιτείες μολύνει τον ορίζοντα των ιδεών και στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Ελέγχοντας τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και το εκπαιδευτικό σύστημα, η κοσμοπολίτικη γραφειοκρατία της ΕΕ υποσκάπτει την λευκή φυλετική συνείδηση ενώ ταυτόχρονα αποκόπτει τις νεότερες γενιές από την ιστορική συνέχεια των ένδοξων προγόνων μας. Η ευρωκεντρική θεώρηση του κόσμου αποκαθηλώνεται από τους ίδιους τους εκφυλισμένους Ευρωπαίους που αποσυντίθενται σε μια αυτοκτονική δυστοπία: Μαλάκυνση, γήρανση, εκθήλυνση, εθνομηδενισμός, και μέσω της μαζικής μετανάστευσης, αντικατάσταση των ντόπιων, λευκών και χριστιανικών λαών από μουσουλμανικούς και αλλόφυλους πληθυσμούς.

Στην Ελλάδα η νέα αριστερά επίσης επικρατεί και μεταλλάσσεται. Δεν υπάρχει πλέον μεγάλη δεξιά παράταξη και η Νέα Δημοκρατία είναι σήμερα το κύριο αριστερό κόμμα στη χώρα. Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ συνθέτουν τη συνεπή μεταγραφή στην ελληνική επικράτεια της πολυπολιτισμικής αθλιότητας του Democratic Party των ΗΠΑ. Το πατριωτικό και εθνικοσοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος είναι μόνον μια μακρυνή ανάμνηση σαράντα χρόνων προσαρμογής. Οι Κομμουνιστές θυμίζουν μουσειακό απολίθωμα και τα μικρά δεξιά κόμματα παραμένουν κακόγουστοι πολιτικοί σχηματισμοί δίχως υπόβαθρο και προοπτική. Και ως επιστέγασμα σε όλα αυτά, η πρόσφατη, επιδεικτική επιβράβευση της ομοφυλοφιλίας στο αρχηγικό επίπεδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης προμηνύει τα χειρότερα, ευτράπελα και τραγελαφικά.

Στο τέλος του δρόμου, το μέλλον της Δύσης διαγράφεται ζοφερό. Και όσοι διατηρούμε σώας τας φρένας πρέπει να διαφυλάξουμε τα θεμέλια του πολιτισμού μας ελπίζοντας και αναμένοντας... Μήπως και έρθει ο μέγας άνδρας, ο ήρωας οδηγητής, ο σωτήρας που στο πρόσωπό του θα συγκλίνουν οι εναπομείνασες ηθικές και πνευματικές δυνάμεις της τελευταίας μας εποχής...

 

 

 

Ο πίνακας: GAS, του αμερικανού ζωγράφου Edward Hopper (λάδι σε καμβά, 1940). Σταθμός ανεφοδιασμού. Το τελευταίο φυλάκιο στην άκρη του δρόμου, στα σύνορα ημέρας και νύχτας, στη νοητή γραμμή που διαχωρίζει φύση και πολιτισμό.

Αριστερά και Δεξιά: Είναι προφανές πως οι όροι και οι έννοιες έχουν πλέον αλλάξει. Δεν καθορίζουν οι οικονομικές ανισότητες τη βασική διαφορά των τάξεων αλλά κοινωνιολογικές κατηγορίες ψευδοθρησκευτικού τύπου. Οι οικονομικές ελίτ είναι τόσο διχασμένες όσο και η υπόλοιπη κοινωνία.

Στις ΗΠΑ: Είναι ζωτικής σημασίας η επανεκλογή του Donald Trump παρά τις όποιες ενστάσεις. Υποθέτω πως ο ίδιος έχει πλέον πλήρη επίγνωση του διακυβεύματος και της απειλής που αντιπροσωπεύει το κίνημα της μνησίκακης “left woke”, ώστε να λάβει δραστικά μέτρα.

Λευκοί Άνδρες: War Flag, Ιανουάριος 2021.           

Οδηγίες προς ναυτιλομένους (επίδοξους ψηφοφόρους): Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να κολλάμε στις επιμέρους αρνητικές λεπτομέρειες απέχοντας από πολιτικές επιλογές. Σε όλες τις μελλοντικές εκλογές ελέγχουμε κατά πόσο πληρούνται τουλάχιστον 3 βασικά κριτήρια ιδεολογικής συμβατότητας των υποψήφιων πολιτικών σχηματισμών: α) Ενίσχυση της Πατριαρχίας, της κλασσικής πυρηνικής οικογένειας και των γεννήσεων - ακύρωση του φεμινισμού και της προβολής των ΛΟΑΤΚΙ, β) Ενίσχυση της λευκής, εθνικής και φυλετικής συνείδησης - ακύρωση της μετανάστευσης και της ενσωμάτωσης των ξένων, και γ) Ενίσχυση του ριζοσπαστικού αριστοκρατισμού, της κριτικής σκέψης, της προσωπικής ελευθερίας και της θεμελιώδους εξατομίκευσης - ακύρωση του θεοκρατικού και μαζανθρωπικού ολοκληρωτισμού.                                  

ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ

Η πρώτη μου συνάντηση με τον Νίτσε έγινε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ΄80. Ακόμη έχω στη βιβλιοθήκη μου τη Γέννηση της Τραγωδίας, το πρώτο βιβλίο που έγραψε, το πρώτο που διάβασα, κατάφορτο στα περιθώρια των σελίδων από τις σημειώσεις μου εκείνης της εποχής. Ο ενθουσιασμός μου, φανατισμός του νεοφώτιστου, υπήρξε γνήσιος και ανεξάντλητος. Δεν ισχυρίζομαι ότι τον κατανόησα από την αρχή, όμως η συγγένεια στην ιδιοσυγκρασία με οδήγησε στην σταδιακή εμβάθυνση των οραμάτων του, σφραγίζοντας την προσωπική μου κοσμοθέαση.

Οι βασικές αρχές και οι έννοιες της φιλοσοφίας του Νίτσε εμπλούτισαν το λογοτεχνικό λεξικό μου και διαμόρφωσαν το ιδεολογικό μου οπλοστάσιο: μεταστοιχείωση των αξιών, ελιτισμός, ιεραρχία και αληθινή αριστοκρατία, απέχθεια προς την αντιφυσική ισότητα και ομοιομορφία, επανεύρεση της εξατομίκευσης, καταγγελία των ηθικών συμβάσεων, απόρριψη των θρησκειών, κατάφαση προς τη ζωή και τον επίγειο κόσμο, θέληση για δύναμη, αιώνια επιστροφή, επιδίωξη της σύγκρουσης και της κυριαρχίας, συνεχής αγώνας για αυτο-υπέρβαση, επιθυμία για τον Υπεράνθρωπο.

Για χρόνια έτρεφα την ψευδαίσθηση πως ήμουν κι εγώ ένας από τους ευγενείς μαθητές του Ζαρατούστρα, παρανοώντας τον Ήλιο που συμβολίζει την «δωρήτρια αρετή», αλλά και το φίδι, σύμβολο της γνώσης, που τυλιγόταν γύρω από τον ήλιο. Νόμιζα πως αναγνώριζα πάνω μου, έστω και αμυδρά, τα πέντε σημάδια που χαρακτηρίζουν αυτούς που θα συμβάλλουν στην προετοιμασία για την έλευση του ανώτερου ανθρώπου. Και ως άξιος μαθητής, ανυπομονούσα για τη ρομφαία της κρίσης, το Μεγάλο Μεσημέρι, την αυτοκρατορία που θα διαρκέσει χίλια χρόνια.

Η μεταστοιχειωμένη Αρετή του Νίτσε είναι συνυφασμένη με την προσδοκία του Υπερανθρώπου και την περιφρόνηση προς τον υπάρχοντα ανθρώπινο τύπο. Όμως ο χρόνος περνά και η αποσύνθεση του πολιτισμού μας επιδεινώνεται. Αντί για το βελτιωμένο Υπερείδος, κυριαρχούν όλο και περισσότερο οι γέροι και οι κουρασμένοι, αυτοί «που η ψυχή τους είναι από το είδος των γυναικών και των δούλων».

Και φοβούμαι πως δεν είμαστε εμείς οι εκλεκτοί μαθητές ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους, αλλά απλώς οι κανονικοί άνθρωποι ανάμεσα στους υπανθρώπους.

 

                                                                        

Ο πίνακας: Nietzsche and Madness, 1907-8. Από τον Ιταλό φουτουριστή Luigi Russolo (1885-1947).

 

ΕΩΣΦΟΡΙΚΟΣ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ

«What shall be right: farthest from him is best,

Whom reason hath equalled, force hath made supreme

Above his equals.

…

A mind not to be changed by place or time.

The mind is its own place, and in itself

Can make a Heaven of Hell, a Hell of Heaven.

What matter where, if I be still the same,

…

Here we may reign secure, and, in my choice,

To reign is worth ambition, though in Hell:

Better to reign in Hell than serve in Heaven.»

Εννιά μερόνυχτα πτώσης μακρυά από τον Ουρανό, μέσα στην φλόγινη λίμνη της Αβύσσου, ο ητημένος Εωσφόρος έχοντας πλήρη συναίσθηση της ξεχωριστής φύσης του, παραμένει αμετανόητος και επικός επαναστάτης. Το πρώτο ον που γνώρισε την υπερηφάνεια.

Την υπερηφάνεια που προκαλεί τη διαφοροποίηση. Η διαφοροποίηση όμως οδηγεί στη σύγκρουση, η σύγκρουση στον ισχυρότερο, κι ο ισχυρότερος υπαγορεύει πάντοτε το δίκαιο. Οι κοινωνικές συνθήκες διαμορφώνονται από τους όρους που υπογράφουν οι νικητές των συγκρούσεων. Ο εγωισμός είναι αλληλένδετος με τον πόλεμο κι ο πόλεμος με την αλήθεια του κόσμου τούτου.

«...Και ο πόλεμος σε εκπαιδεύει στην ελευθερία. Γιατί τι είναι η ελευθερία; Είναι το να έχεις τη θέληση να αναλάβεις την ευθύνη για τον εαυτό σου. Το να διατηρείς την απόσταση που μας χωρίζει τον έναν από τον άλλο.

...Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι πολεμιστής. -Πώς μετριέται η ελευθερία, τόσο στα άτομα όσο και στούς λαούς; Με βάση την αντίσταση που πρέπει να υπερνικηθεί, τον κόπο που κοστίζει το να μείνεις στην κορυφή.»

            SAMAEL: Why?

THE MAKER: Because those are the roles I have assigned for you.

SAMAEL: What right have you to assign? To determine our actions?

THE MAKER: I am your Maker. I can unmake you just as easily.

SAMAEL: Yes. I understand. You are more powerful than we are. I accept that logic. For now.

                                                                                           

GABRIEL: Yield, Lucifer. Your strength is broken, your armies routed. You cannot prevail.

LUCIFER: Gabriel, my way may be a dead end, or it may lead up into the light. Either way, I choose it for myself.

                                                                                  

LUCIFER answering to THE MAKER: I am myself. Not a limb or an organ of yours. I separate myself from you. You can kill me, but you cannot claim me back!

«...Το καθήκον μου δεν είναι να πραγματοποιήσω το γενικά ανθρώπινο, αλλά πως να ικανοποιήσω τον εαυτό μου. Εγώ είμαι το είδος μου, είμαι δίχως νόρμα, δίχως νόμο, δίχως μοντέλο και τα τοιαύτα. Πιθανόν να μπορώ να κάνω πολύ λίγα από μένα, αυτά τα λίγα όμως είναι τα πάντα, και είναι καλύτερα απ’ όσα αφήνω να κάνει από μένα η δύναμη των άλλων, η εκγύμναση την οποία υφίσταμαι από τα ήθη, τη θρησκεία, τους νόμους, το κράτος κ.ο.κ.»

Υπάρχει μια αδιόρατη, Εωσφορική ζώνη στον ζωτικό χώρο της διανόησης, όπου αναμειγνύονται και αναμετρώνται ασυνήθιστες προβολές Τάξης και Ιεραρχίας με επίσης ιδιάζουσες εκφράσεις Αυτονόμησης και Αναρχίας. Σε αυτή την στενόχωρη παραμεθόριο για λίγους, συμπλέκονται τα ιδεώδη του αριστοκράτη που πραγματώνει τη Θέληση για Δύναμη στην συγκρότηση της κοινωνίας, και του ατομιστή που θεωρεί τα πάντα δική του ιδιοκτησία, πέρα από κάθε κανόνα συγκροτημένης κοινωνίας.

Ο αναρχικός ατομικισμός δίνει έμφαση στην ιδιαιτερότητα του μεμονωμένου ατόμου που  επιζητεί αποκλειστικά να πραγματοποιήσει τον εαυτό του ενάντια σε κάθε κοινωνικό ολοκληρωτισμό. Ο αριστοκρατικός ατομικισμός βασίζεται στη θέληση δόμησης μιας ιεραρχικής κοινωνίας που θα προάγει τον συνεχή αγώνα για αυτο-υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης. Και οι δύο κοσμοθεωρίες χαρακτηρίζονται από κατάφαση προς τον γήινο κόσμο και άρνηση κάθε υπερβατικού επέκεινα ή προδιαγεγραμμένης ιστορικής πορείας.

Η θεσμοθετημένη ηθική της κοινωνίας των μαζανθρώπων υπονομεύεται ήδη σήμερα από την πρωτογενή ανεξαρτησία του Μοναδικού και τον ατομικιστικό αναρχισμό. Και αύριο... αναμένεται η λυτρωτική αναμόρφωση από το ριζοσπαστικό όραμα του Υπερανθρώπου και τον αριστοκρατικό ατομικισμό.

Ζούμε σε μια μεταβατική εποχή, στην τελευταία περίοδο της παρακμής της Δύσης, όπου μιαρές δυνάμεις προωθούν απροκάλυπτα έναν αρρωστημένο κόσμο άρνησης της ζωής, αντιφυσικού εξισωτισμού και αναγκαστικής ενσωμάτωσης. Παραπλανητικά πολύχρωμη στην επιφάνεια, αλλά ουσιαστικά γκρίζα στον πυρήνα της, αναδύεται μια νέα, ομογενοποιημένη και τραβεστί ανθρωπότητα. Είναι η προβλέψιμη μετεξέλιξη της αλλοτριωμένης ανθρώπινης αγέλης που αποδέχεται την διακριτική χειραγώγηση ως ομαλή και αναπόδραστη προοπτική.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, μόνον αυτοί που αυτοκαθορίζονται ενάντια σε όλους και δεν αναγνωρίζουν κανένα άλλο πέρα από το δικό τους δικαίωμα επιβολής, κατανοούν την κρίσιμη αναγκαιότητα για αδιάλλακτη εξέγερση και ανυπακοή.

                                   

What shall be right: Αποσπάσματα μονολόγου του Σατάν, από τον Χαμένο Παράδεισο του John Milton.

Οι εικόνες: Οι σελίδες 10, 9, 11 και 14, από το τελευταίο τεύχος (All we need of hell, nο.75, Αύγουστος 2006) της εμβληματικής σειράς Lucifer, της Vertigo. Κείμενα του Mike Carey και σχέδια των Peter Gross και Ryan Kelly.

Τι είναι και πως μετριέται η ελευθερία: Από το Λυκόφως των Ειδώλων, του Friedrich Nietzsche. Αριστοκρατικός ατομικισμός.

Το καθήκον μου δεν είναι: Από το Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του, του Max Stirner. Ατομικιστικός αναρχισμός.

Μητέρα των Μαχών: War Flag Μαρτίου 2008.      

Αρχάγγελοι του Πυρός: War Flag Ιανουαρίου 2010.        

Rus’

Με το όνομα Rus’ ονόμαζαν οι Σλάβοι τους Σουηδούς που συνάντησαν κατά την εξάπλωσή τους στη νότια πλευρά του Φιννικού κόλπου. Η λέξη σχηματίστηκε στη γλώσσα τους από την μετατροπή του ονόματος Ruotsi με το οποίο αποκαλούσαν τα φιννικά φύλα τους Σκανδιναβούς. Οι Rus’, οι Ρως των βυζαντινών πηγών, εμφανίζονται τον 9ο αιώνα στον ιστορικό χώρο και είναι Βίκινγκς επικυρίαρχοι των ανατολικών Σλάβων. Αυτοί οι Σλάβοι της Ανατολικής Ευρώπης εγκαταστάθηκαν σταδιακά στη μεγάλη ρωσική πεδιάδα μέχρι τα Ουράλια όρη, και αποτελούν τους κοινούς προγόνους των Μεγαλορώσων (σημερινών Ρώσων), των Λευκορώσων και των Μικρορώσων (σημερινών Ουκρανών).

Στο δεύτερο ήμισυ του 9ου αιώνα, στις εκβολές των ρωσικών ποταμών στη Βαλτική θάλασσα, δημιουργείται το πρώτο πολιτικό μόρφωμα των ανατολικών Σλάβων, υπό την ηγεσία μιας πολεμικής σκανδιναβικής ελίτ με αρχηγό τον θρυλικό Rurik. Πριν το τέλος του ίδιου αιώνα, ο επίσης Σκανδιναβός Helgi εγκαθίσταται στην οχυρωμένη τοποθεσία του Κιέβου, μεταφέροντας από τον Βορρά το κέντρο της εξουσίας και θεμελιώνοντας το πρώτο, ιστορικό ρωσικό κράτος. Λίγο αργότερα, το έτος 988 σηματοδοτεί τον εκχριστιανισμό των Ρώσων και του εκσλαβισμένου πλέον ηγεμόνα τους Βλαδίμηρου από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το κοσμοϊστορικό γεγονός του προσηλυτισμού τους στο χριστιανικό δόγμα λαμβάνει χώρα στο Κιεβικό κράτος.

Δεν χρειάζεται παραπέρα εμβάθυνση στην ιστορία του ρωσικού λαού για κάποιον που διαθέτει στοιχειώδη κριτική ικανότητα, για να κατανοήσει τον θυμό και την επιθετική διάθεση του σύγχρονου Βλαδίμηρου. Ιδίως αν προσθέσουμε στην ιστορική μνήμη των πολλαπλών αντιπαραθέσεων με τους Δυτικούς, τους προφανείς γεωπολιτικούς λόγους, τα απόνερα της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, και τον απόηχο του Πανσλαβισμού και της θεωρίας της Τρίτης Ρώμης ως επίσημου θεματοφύλακα της ορθής πίστης επί γης.

Η εμφύλια σύρραξη ανάμεσα στους Μικρορώσους και στους μεγαλύτερους αδελφούς τους Μεγαλορώσους, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς επηρεάζει ποικιλοτρόπως κι όχι μόνον οικονομικά, την καθεστωτική τάξη του σύγχρονου κόσμου. Άρματα μάχης, αντιαρματικά όπλα και σκληροκόκκαλοι πολεμιστές των αλληλοσπαρασόμενων Ανατολικών Σλάβων, προκαλούν θλιβερές συγκρίσεις με τους δικούς μας πλαδαρούς και εύκαμπτους τραβεστί, που έχουν εδώ και δεκαετίες απολέσει την αρρενωπή σημασία του αυτοσεβασμού, του εγωισμού, της ευθύτητας και της μετωπικής σύγκρουσης. Ο Ρώσος ηγεμόνας, αν μη τι άλλο, είναι εκφραστής της ενεργητικής Πατριαρχίας που στην παρηκμασμένη δική μας Ευρώπη έχει συκοφαντηθεί βάναυσα από τους γέρους, τους αρρώστους, τις γυναίκες, και τους γυναικωτούς που την κυβερνούν.

Γιατί δεν υπάρχει Αρετή δίχως Ανδρεία, η ισχύς δημιουργεί το δίκαιο, κι ο πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς... 

Οι Ρώσοι είναι φυλετικά και πολιτιστικά αναπόσπαστο τμήμα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και μακροπρόθεσμα θα πρέπει ισότιμα να ενσωματωθούν στην μελλοντική, Αυτοκρατορική Ένωση των ευρωπαϊκών εθνών.

Σε τελευταία ανάλυση, Δυτικοί ή Ανατολικοί, οι αδελφοί μας Ευρωπαίοι δεν πρέπει να ξεχνούν πως είναι οι φτερωτές Νίκες των Ελλήνων που στέκονται Αρχάγγελοι φρουροί στο κατώφλι του Παραδείσου.              

 

 

 

 

 

 

Οι πίνακες: Varygi και Threshold of Paradise, του Ρώσου ζωγράφου Viktor Vasnetsov (1848-1926).                           

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Και όχι μόνον.

Η φωτογραφία: Η Ουκρανή καλλονή Villa, από τον Ουκρανό φωτογράφο Sergey Goncharov (Natural Beauties, Eolake Stobblehouse, 2007).

ΝΗΠΕΝΘΕΣ

Υγειονομική τρομοκρατία, υποχρεωτικοί εμβολιασμοί, περιορισμός των θεμελιωδών  ελευθεριών. Επιβολή αυταρχικών μέτρων στο σύνολο του πληθυσμού για την υποτιθέμενη προστασία από έναν ιό με στατιστικά αποδεδειγμένο ελάχιστο ποσοστό θνησιμότητας σε ανθρώπους γέρους και με βαριά υποκείμενα νοσήματα. Η δυστοπία που με την πρόφαση της πανδημίας, εφαρμόζεται σήμερα στη Δύση, οφείλεται σε έναν συνδυασμό πολλών αρνητικών παραγόντων. Όμως υπάρχει κάτι βαθιά σάπιο στα ηθικά θεμέλια του κόσμου μας, πέρα από την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, πέρα από τις απολυταρχικές προθέσεις της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, πέρα από τις εξωφρενικές θεωρίες συνομωσίας.

Ο στυγερός φόβος του θανάτου που διαπερνά τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες έχει τις ρίζες του στην αργόσυρτη αποσύνθεση που συνοδεύει την ντελικάτη γήρανση των μαλθακών ανθρώπων.                  

Ο προηγούμενος αιώνας στιγματίστηκε από δύο παγκόσμιους πολέμους, που ήταν κυρίως ενδοφυλετικοί πόλεμοι της λευκής φυλής. Τρομερές εμφύλιες συγκρούσεις, που μέσα σε λίγα μόνον χρόνια εξόντωσαν εκατομμύρια νέων ανδρών, στον ανθό της ηλικίας τους. Η Ευρώπη όχι μόνον ξεκληρίστικε, αλλά επίσης βρέθηκε στην κατοχή των χαοτικών δυνάμεων που νίκησαν στα πεδία των μαχών. Ένας βδελυρός Δράκος ήπιε το αίμα της, ρούφηξε την ψυχή της, κι έκαψε τον ορίζοντα των ιδεών. Δίχως το ζωογόνο αίμα των χαμένων νεαρών αρρένων και υπό την τοξική επήρεια της ισοπεδωτικής ιδεολογίας των επικυρίαρχων, η Ευρώπη γέρασε και ταυτόχρονα εκθηλύνθηκε, απότομα και δραματικά.

Όσοι ανδρώθηκαν μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο δεν απέφυγαν το χειρότερο σενάριο εκφυλισμού: έναν συνδυασμό φιλειρηνικής αφασίας, πλασματικής αύξησης του προσδόκιμου ζωής και ταυτόχρονης ελαχιστοποίησης των γεννήσεων. Το επαίσχυντο αποτέλεσμα έγινε γρήγορα εμφανές στην δημογραφική επιδείνωση, στην γιγάντωση των φεμινιστικών και ομοφυλοφιλικών κινημάτων, στην επικράτηση της πολιτικής ορθότητας, στην γεροντική μαλάκυνση που διέβρωσε ακόμη και τις νεότερες γενιές. 

Κι έπειτα ήρθε ο κορωνοϊός. Η επέλασή του λειτούργησε ως Νέμεση των γερόντων και των ασθενικών. Κι ο πανικός των γερόντων και των ασθενικών έγινε κατευθείαν καθολικός φόβος που σάρωσε ολόκληρη τη κοινωνία και κατέλυσε τους πυλώνες της ελευθερίας και του ορθολογισμού. Και φανέρωσε ολοκάθαρα τις ολέθριες συνέπειες της μειωμένης γονιμότητας, που τελικά θα μας αφανίσει.

Πόσο άραγε νοσηρή και παρηκμασμένη μπορεί να είναι μια ανθρώπινη κοινότητα, που περιορίζει και τιμωρεί τους νέους και τους υγιείς ώστε να διασώσει όσους αξιολύπητους τεχνητά επιμηκύνουν τη ζωή τους με φάρμακα και μηχανήματα. Φιλάσθενοι κι εκθηλυσμένοι, άρρωστοι στο μυαλό και στο σώμα, και προπαντός γέροι κι εκφυλισμένοι, οδηγούν τυφλά τον πένθιμο χορό του τέλους του Δυτικού Πολιτισμού.

Δεν είναι βέβαια όλοι οι γέροι ίδιοι. Δεν ήταν στο παρελθόν, κι ούτε θα είναι στο μέλλον. Η γερουσία στην αρχαία Σπάρτη εκτελούσε ανώτατες κυβερνητικές και δικαστικές λειτουργίες. Την επάνδρωναν είκοσι οχτώ γέροντες, που έπρεπε να είναι πάνω από τα εξήντα, δεν λογοδοτούσαν σε κανέναν και ασκούσαν το αξίωμά τους εφ’ όρου ζωής. Αφού όμως είχαν ήδη προσφέρει στρατιωτική υπηρεσία σαράντα χρόνων και είχαν όλοι τους ξεχωρίσει στην αμείλικτη διαλογή της πρώτης γραμμής.

Αντίστοιχα, στο περίφημο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας Old Man’s War του John Scalzi, οι θαρραλέοι εβδομηνταπεντάχρονοι έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναγίνουν νέοι, να στρατολογηθούν και να πολεμήσουν σε έναν διαστρικό πόλεμο εναντίον εξωγήινων εχθρών. Γιατί το σύμπαν δεν πρόκειται να κατακτηθεί από έναν στρατό ραμολιμέντων, όπως ειρωνεύεται  ένας από τους εθελοντές.

Σε αντιδιαστολή με το ιστορικό προηγούμενο των Σπαρτιατών ή με το φουτουριστικό ενδεχόμενο των διαστημικών πολεμιστών του Scalzi, οι καλοζωισμένοι υπέργηροι της σύγχρονης Δύσης εκλιπαρούν για λίγα παραπάνω χρόνια ανίας. 

Μια ρωμαλέα κοινωνία οφείλει να περιθάλπτει και να προστατεύει τα αδύναμα μέλη της, τους αρρώστους, τους ανάπηρους, τους ανήμπορους και τους γέρους. Με κανέναν τρόπο δεν πρέπει όμως να οριοθετεί την εξέλιξή της ή να καθοδηγείται από την απόγνωση για την αναπόφευκτη μοίρα των αδυνάτων. Μόνον η νεότητα και η δύναμη, η επιθετική διάθεση για σύγκρουση και η αποφασιστική θέληση για υπέρβαση, γεννούν το Πνεύμα που δημιουργεί τους αληθινούς Πολιτισμούς.

Στις σκοτεινές μέρες μας, όσα γράφω ίσως φαίνονται σε κάποιους παράτερα κι εξωφρενικά. Όμως δεν απευθύνομαι στους ανόητους και τους ανάξιους. Ούτε στους ναρκωμένους και τους ψυχασθενείς.

Είναι πολύ πιθανόν πως ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός τελικά θα αυτοκτονήσει, πίνοντας μέχρι και την τελευταία γουλιά το ανάμεικτο δηλητήριο του δημογραφικού εκφυλισμού και της μαζικής αντικατάστασης των γηγενών από τους αλλογενείς μετανάστες. Ωστόσο, δεν χάνω την ελπίδα κάποιας απρόσμενης ανατροπής στο απώτερο μέλλον. Ίσως στο τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα, εγερθεί στα μύχια του συλλογικού μας ασυνείδητου, το μυθικό αρχέτυπο του Ήρωα Λυτρωτή.

Θα ήθελα τότε να είμαι εκεί, έστω και σαν καταραμένος γέρος. Να προϋπαντήσω την σκληροπυρηνική αριστοκρατία των Δρακοφονιάδων, που θα αναγεννήσει τη Φυλή, τον Ουρανό, τη Γη, και κυρίως, την φοβερή Ψυχή των Πατέρων μας.

 

                                                                               

                                                                             

Η Εικόνα: Saint George and the Dragon. Medal by Arno Breker. The Future is Today.

ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΙΟΙ: War Flag, Απρίλιος 2020.

HEAVY METAL UNBOUND

«Το Heavy Metal είναι συντηρητικό με έναν εντελώς δικό του τρόπο, κρατάει πεισματικά τις παραδόσεις του και εκφράζει μια άλλη, δυσπρόσιτη επαναστατική διάθεση: αυτήν της επανόδου εκπεσμένων ιδανικών που μόνον αυτό βιώνει...»                    

«Η elite του Heavy Metal εκφράζει την ανωτερότητα των ανδρικών συναισθημάτων και η εξευγενισμένη του μορφή αποπνέει λυρικότητα και ρομαντισμό σε μια εποχή που ο κομπλεξισμός των γυναικείων κινημάτων έχει στραμένα τα μάτια στην επαναφορά μητριαρχικών κοινωνικών μορφών...»

«Το Heavy Metal κρύβει μια εσωτερική φυλετική ψυχή που είναι αναπόσπαστο μέρος του κι αυτό σημαίνει πως είναι μια μουσική από λευκούς για λευκούς...»

«Το Heavy Metal σήμερα, είναι η μοναδική πραγματικά Ευρωπαϊκή μουσική που ακούγεται από μεγάλα στρώματα της σύγχρονης νεολαίας. Υπάρχουν κι άλλα μουσικά είδη με λευκό ακροατήριο, όμως δεν μεταφέρουν στη βασική τους μουσική και στιχουργική φόρμα τα μηνύματα που αποτελούν τον θεμελιώδη χαρακτήρα του Metal και του προσδίδουν τον χαρακτηρισμό της αυθεντικά λευκής μουσικής...»

«Το Heavy Metal, ήδη καταφύγιο των τελευταίων ρομαντικών, περνάει την νεολαιίστικη, ευρωπαϊκή μουσική αντίληψη και όχι μόνο, στην δεκαετία του’90. Αφομοιώνοντας την κλασική παράδοση, αποτελεί τον μουσικό και μέχρι κάποιο σημείο, ιδεολογικό σύνδεσμο, χιλιάδων λευκών νεαρών σε όλο τον κόσμο...»

Τον Αύγουστο του 1988 δημοσιεύτηκε ένα ιδιαίτερο άρθρο (Μύθοι και Πραγματικότητα) στο περιοδικό ΜΗ&ΗΜ, που οριοθέτησε το Heavy Metal σαν μουσικό ιδίωμα και σαν φορέα αντιδραστικών ιδεών. Γιορτάζοντας τότε την έπαρση των 22 του χρόνων, ο ΧwΠ αποκάλυψε και υπερασπίστηκε σε λίγες αδρές γραμμές τα δομικά συστατικά του σκληρού ροκ που πολλοί υποψιάζονταν αλλά κανείς δεν τολμούσε απροκάλυπτα να αποδεχτεί.

Τον Ιούνιο του επόμενου έτους, το μανιφέστο συμπληρώθηκε με μια ιστορική αναδρομή (Αναζητώντας το Μύθο), που ξεκινούσε από το Λυκόφως των Θεών, τον Ρίχαρντ Βάγκνερ και τον Νικολό Παγκανίνι, και διέτρεχε τα είκοσι χρόνια ώσμωσης του σκληρού ήχου με την κλασική μουσική για να καταλήξει στην λειτουργία του Heavy Metal ως οικουμενικoύ συνδέσμου των απανταχού λευκών νεαρών.

Εφηβικός εγωισμός και ανδροπρέπεια, ηρωική φαντασία και μυθολογία, φαλλοκρατία και φυλετική συνείδηση... Τα γραπτά κείμενα αποτελούν τεκμήρια της εποχής τους. Σε κάποιους από εμάς θυμίζουν την χαμένη μας νεότητα. Και η νεότητα είναι πάντοτε ιερή.

 

 

 

 

Μύθοι και Πραγματικότητα: METAL HAMMER & HEAVY METAL τεύχος 44, Αύγουστος 1988. Το εντυπωσιακό σκίτσο που συνόδευε το κείμενο, είναι έργο του «καλλιτέχνη» της παρέας εκείνης της περιόδου, Ηλία Γούλα.

Αναζητώντας το Μύθο: MH & HM τεύχος 54, Ιούνιος 1989.        

Η Αθάνατη Φλόγα (του Επικού Heavy Metal): War Flag, Ιούλιος 2019.

                                                                                

FUCK YOU!

Σήμερα, καθώς δημοσιεύω αυτές τις γραμμές, η επιδημία του Covid-19 βαίνει προς την τελευταία της φάση. Είναι λοιπόν η κατάλληλη στιγμή για μια διακριτική καταχώρηση στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Ως απολογιστική αναφορά και ως υπόμνηση για το μέλλον.                 

Κατά την πολύμηνη διάρκεια της επιδημίας και με πρόσχημα την θανατηφόρο επίδραση του ιού στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, το απεχθές σύστημα εξουσίας που διαχειρίζεται την παρακμιακή κοινωνία μας, προσέβαλε βάναυσα την θεμελιώδη αρχή της εξατομίκευσης της ελευθερίας πάνω στην οποία στηρίζεται ο Δυτικός Πολιτισμός. Και εφάρμοσε πρακτικές ανατολικού τύπου δεσποτισμού, δοκιμάζοντας τις δυνατότητες επιτάχυνσης της πολιτισμικής μετάλλαξης που απεργάζεται.

Σε προσωπικό επίπεδο, το σύστημα επανειλημμένα εξευτέλισε τους απαράβατους κανόνες της ατομικής μου ελευθερίας. Μου επέβαλε ωράριο κυκλοφορίας στους δημόσιους χώρους! Μου επέβαλε αίτηση αδείας και δήλωση των συγκεκριμένων λόγων που αιτούμαι την δημόσια έξοδο! Μου επέβαλε χρονικά όρια στις δραστηριότητες, περιορισμό στον αριθμό των ατόμων που συναναστρέφομαι, γεωγραφικά όρια στις μετακινήσεις! Μου επέβαλε παύση εργασιών και υπηρεσιών, ψυχαγωγίας και κοινωνικοποίησης! Μου επέβαλε χρήση πραγματικής προσωπίδας (!) πάνω από τη μάσκα προσποίησης που εδώ και χρόνια ενσυνείδητα διατηρώ...

Με τον καταχρηστικό αυτό τρόπο, το σύστημα διέρηξε τα εύθραυστα όρια της ανοχής μου. Κι εγώ δεν μοιάζω ούτε με τους ευκολόπιστους μαζανθρώπους που εύκολα χειραγωγεί, ούτε με τους εμμονικούς αναρχικούς που επιλεκτικά χρησιμοποιεί. Η ανοχή μου εδράζεται κυρίως στην παγιωμένη πεποίθησή μου πως δεν έχει έρθει ακόμη η εποχή του Σφυριού. Ανοχή πικρόχολη, που ενώ προσωρινά εξαγοράζεται από την ευμάρεια που μπορώ να εξασφαλίζω, συντηρείται όμως και διαρκεί μόνον από την εγγύηση ενός ικανού περιθωρίου ατομικής ελευθερίας έστω και μέσα στους στενόχωρους κανόνες της κοινωνικής μηχανικής.

Η προσωπική μου ελευθερία αποτελεί για μένα ρητή και αδιαπραγμάτευτη αξία με υπέρλογη ισχύ θρησκευτικού δόγματος. Καταλαμβάνει την κεντρική θέση στην αντίληψή μου για τον κόσμο και τη ζωή. Μόνον μέσω αυτής σημασιολογώ το πλήθος και την επιρροή των άλλων εννοιών. Μπροστά της ωχριούν άνθρωποι και ιδεολογίες, θεοί και δαίμονες. Η κοινωνία, το κράτος, ο πολιτισμός, η ανθρωπότητα, το σύμπαν ολόκληρο, είναι απλώς ένα θέατρο για να εξασκώ την υπερβατική ελευθερία μου στα ασταθή πλαίσια ενός ιδιότυπου σολιψισμού.

Θεωρώ ως εκ τούτου, βεβήλωση μεταφυσικών διαστάσεων την υποβολιμαία, μαζική παράκρουση πως το δημόσιο δικαίωμα στην υγεία προηγείται της ατομικής ελευθερίας. Και καταλογίζω απύθμενο θράσος σε όλους όσους επιχείρησαν να καταλύσουν την προσωπική μου συνείδηση ανεξαρτησίας στο όνομα της όποιας δικής τους κοινωνικής ηθικής, πλασματικής αλληλεγγύης ή και αληθινής φιλανθρωπίας.

Βεβαίως, δεν πρόκειται να ξεχάσω κανέναν από τους συντελεστές της αποτρόπαιας ιεροσυλίας. Ούτε τους υποχθόνιους αρχιτέκτονες των πραγματικών δικτύων επιβολής, ούτε τους άθλιους πολιτικούς ενορχηστρωτές του κατεστημένου, ούτε τους ελεεινούς λοιμωξιολόγους, ούτε τα φερέφωνα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ούτε τα εκτελεστικά όργανα της καταστολής, ούτε τους πειθήνιους αποδέκτες των εντολών, ούτε τους υποτιθέμενους αντεξουσιαστές με τη μάσκα πάνω από τη μύτη.

Είμαι απόλυτος, δεν συγχωρώ, και δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Όλοι θα κριθούμε όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

 

 

 

 

Η εικόνα: Το κεντρικό τμήμα από το ζωγραφικό έργο του Joe Petagno για το χαοτικό εξώφυλλο του Another PERFECT DAY, έκτου άλμπουμ των Motörhead, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1983. Η ελληνική έκδοση της Polygram από τη συλλογή μου.

Η Μάσκα και το Σφυρί: War Flag 02.03.2009.