ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ

« Καί εγένετο πόλεμος έν τώ ουρανώ, ό Μιχαήλ καί οί άγγελοι αυτού τού πολεμήσαι μετά τού δράκοντος. Καί ό δράκων επολέμησεν καί οί άγγελοι αυτού, καί ούκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτών έτι έν τώ ουρανώ.»

Ήταν όλοι τους αθάνατοι και ωραίοι. Πολεμιστές με αστραφτερές πανοπλίες και πολύχρωμα φωτοστέφανα, που συγκρούονταν ακατάπαυστα στους έμπυρους κύκλους του διαστήματος.

Σύμφωνα με την Κοσμολογία, πριν από 14 δισεκατομμύρια χρόνια ο Κόσμος γεννήθηκε μέσα σε μιά ανεξήγητη έκρηξη φωτός. Όλη η ύλη και η ενέργεια, που ήταν συγκεντρωμένες σε μιά απειροελάχιστη σφαίρα σε κατάσταση μέγιστης ομοιομορφίας και τάξης, απελευθερώθηκαν και δημιούργησαν τον διαστελλόμενο χωρόχρονο. Στο αρχικό υπέρθερμο και πυκνό σύμπαν, η ενέργεια της φωτεινής ακτινοβολίας υπερτερούσε της σταθερής ενέργειας των σωματιδίων της ύλης. Οι μονάδες φωτός, τα φωτόνια συγκρούονταν συνεχώς με τα υλικά σωματίδια, δεν διαχέονταν και έτσι το πρώτο Σύμπαν παρέμενε αδιαφανές.

Στους ουράνιους θόλους συγκρούονταν οι πολεμιστές της αυγής, σε αιθερικές μάχες δίχως τέλος, δίχως νικητές. Ο πόλεμος ήταν παιχνίδι και οι μάχες χορογραφίες. Οι πληγές έκλειναν με την ίδια ευκολία που άνοιγαν και η ένταση της προσπάθειας πλημμύριζε το σύμπαν. Όμως η χαρά ήταν ουδέτερη, δεν επαρκούσε, δεν ήταν η μέθη της νίκης που συνεπαίρνει. Πώς μπορείς άραγε να γιορτάσεις τη νίκη αν δεν έχεις φοβηθεί την ήττα. Η ήττα πρέπει να οδηγεί σε τιμωρία όπως η νίκη σε ανταμοιβή. Οι ουράνιοι ιππότες έπαιζαν χωρίς φόβο και πάθος και γι’ αυτό δεν απολάμβαναν τα ενδεχόμενα.

Τότε αποφάσισαν πως έπρεπε να μεγιστοποιήσουν την ένταση της μάχης αλλάζοντας τα δεδομένα. Το παιχνίδι συναρπάζει μόνον όταν διαφορετικές προθέσεις και σκοποί αντιμάχονται. Ο ύψιστος σκοπός θα ήταν κυριαρχία στο σύμπαν, η μέγιστη ποινή στέρηση της ελευθερίας. Η ανελευθερία πάντα επιφέρει υλική δέσμευση και αισθητική κατάπτωση, φθορά και μεταμόρφωση σε ασχήμια.
Έτσι τα επίπεδα του παιχνιδιού ανανεώθηκαν, νέες προοπτικές ανοίχθηκαν και οι πίστες αναβαθμίστηκαν.

Οι πρώην σύντροφοι χωρίστηκαν σε δύο παρατάξεις γιά να διεκδικήσουν το νεοσύστατο άπειρο. Αρχάγγελοι των δυνάμεων και παντοδύναμοι Θρόνοι κατέθεσαν αντίθετες προθέσεις, προσδοκώντας λύτρωση και συναρτώντας το μέλλον με την έκβαση του παιχνιδιού. Η δύναμη της θέλησης θα μεταμόρφωνε τις προσδοκίες. Αρχηγοί πρωτοστάτησαν: ο πιστός και προβλέψιμος Μιχαήλ, στεγανά θωρακισμένος μέσα στην χρυσοκάστανη πανοπλία του και ο άπιστος κι απρόβλεπτος Εωσφόρος, απατηλά εύθραυστος στην πορφυροκόκκινη δική του. Οι πανοπλίες έλαμπαν και τα μακριά δόρατα τύφλωναν σαν αστραπές μέσα στις γιόστρες του διαστήματος. Ωραίοι και Δυνατοί σαν τη θύελλα, σαν φοβεροί άνεμοι, θέριζαν στα ουράνια χωράφια μέσα σε χρώματα ερυθρά, κυανά, χρυσά και ιώδη.
Αρχές και Κυριότητες, Δυνάμεις και Εξουσίες έσπαγαν τα κρυστάλλινα οχυρά. Πύκνωναν οι φάλαγγες των ιπποτών και έσμιγαν οι ασπίδες, χτύπαγαν οι περικεφαλαίες και ανέμιζαν οι φοβερές φούντες. Τα φλόγινα σπαθιά στα χέρια των Χερουβείμ και των Σεραφείμ έβαζαν φωτιά στα όρια των πιθανοτήτων.

Και τότε, είδα το σπαθί του Μιχαήλ να πέφτει με δύναμη στο κεφάλι του Σατάν και από το χτύπημα, το πράσινο σμαράγδι να αποσπάται από το κράνος του και να χάνεται στο χάσμα του διαστήματος.
Τελικά, 400 χιλιάδες χρόνια μετά την αρχέγονη έκρηξη, η σταθερή ενέργεια των υλικών σωματιδίων υπερίσχυσε της ενέργειας της φωτεινής ακτινοβολίας. Τα φωτόνια έχαναν ενέργεια κρυώνοντας και έτσι η ύλη κυριάρχησε. Καθώς όμως σχηματίζονταν τα ουδέτερα άτομα, τα φωτόνια απελευθερώθηκαν και άρχισαν να διαχέονται παντού κάνοντας το σύμπαν διαφανές. Το φως αποδεσμεύτηκε από την ύλη.

Μεγαλείο και συντριβή, λάμψη και σκοτεινιά, Φως και Ύλη. Τη στιγμή της διαφάνειας η ωραία στρατιά με τα σιδερένια χέρια πλήρωσε το τίμημα της ήττας και μεταμορφώθηκε στα σιχαμερά όντα της Κόλασης. Είδα τους νικημένους θεούς με τα λαμπερά μάτια να μετατρέπονται μέσα σε κούφια βογγητά σε σκοτεινούς δαίμονες, με ξεδοντιάρικα στόματα γεμάτα αφρούς και κόκκινα σαγόνια. Τέλεια κορμιά σάπιζαν βρωμώντας θειάφι και αποκρουστικά πρόσωπα στην χαλκοπράσινη φωτιά ξερνούσαν μαύρο αίμα. Μεταμορφώνονταν σε όρνια και ακρίδες, δράκους και θηρία με καμπουριαστές μύτες και νύχια γαμψά, στρεβλά κέρατα και φιδίσιες ουρές.
Στην πύρινη άβυσσο γκρεμίστηκαν έτσι οι κρατερές φάλαγγες, σε μαυροκίτρινες φλόγες.


Σε εκείνη την υπέρτατη μάχη θαύμαζα την ομορφιά των συντρόφων, αναποφάσιστος και απορημένος, αδιάφορος γιά το αποτέλεσμα. Αρνήθηκα να λάβω μέρος κι έμεινα να παρακολουθώ σαν ουδέτερος κι ανάξιος παρατηρητής. Καταραμένος έπειτα ανάμεσα στους ανθρώπους είχα άπλετο χρόνο να επαναξιολογήσω τα δεδομένα.

Η ταχύτητα του φωτός οδηγεί πιά το διαστελλόμενο σύμπαν. Το φως προηγείται της ύλης στις αχανείς εκτάσεις του απείρου. Όμως δεν υπάρχει πραγματική χαρά χωρίς επιθυμητό, ανανεωμένο παιχνίδι. Ο Ουριήλ αισιόδοξα μηνύματα μου μεταφέρει, πως ένας νέος κύκλος σύντομα πρόκειται να αρχίσει, ο μετρητής θα μηδενίσει και τους παλιούς συντρόφους μου θα ξαναβρώ.
Πίστευα κι εξακολουθώ να πιστεύω πως το σύμπαν δικαιώνεται μόνον σαν αισθητικό φαινόμενο. Άραγε, αυτή τη φορά με ποιά παράταξη θα συνταχθώ ... ;



Οι εικόνες: Το αριστούργημα του Πίτερ Μπρέγκελ “Η Πτώση των Επαναστατημένων Αγγέλων” (1562). Σε μεγέθυνση ο Αρχάγγελος Μιχαήλ από το κέντρο του πίνακα και δύο σκοτεινοί άγγελοι. Ο ένας σαλπίζει γιά τελευταία φορά στον ουρανό καθώς ολοκληρώνεται η μεταμόρφωσή του.
Το εισαγωγικό απόσπασμα: Από την Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Η σκηνή της μάχης: Σταθερός κανόνας οι ανυπέρβλητες περιγραφές της Ιλιάδας. Ο Χαμένος Παράδεισος επίσης.
Τα φωτόνια: Οι ελάχιστες ποσότητες φωτός.
Τα αρχικά φωτόνια: Σήμερα έχουν μετατραπεί σε ακτινοβολία συχνότητας μικροκυμάτων και δεν είναι πιά ορατό φως. Αρχέγονη, διάχυτη ακτινοβολία μικροκυμάτων που ανιχνεύτηκε το 1965.
Ουριήλ: Άγγελος, ο φύλακας της σφαίρας του Ήλιου.
Το πράσινο σμαράγδι: Σύμφωνα με μία εκδοχή, το αληθινό Γκράαλ.