ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΜΟΥ ΩΡΑ

Μαύρο σύννεφο με καλύπτει σαν πηχτό σκοτάδι. Το πρόσωπό μου είναι ωχρό και διάφανο. Κεραυνοί εκτοξεύονται από τα μάτια μου. Δηλητήριο στάζει από τις άκρες των δαχτύλων μου. Αθέατα ξίφη κόβουν τον αιθέρα και τεμαχίζουν το διάστημα γύρω μου. Μαύρα φτερά ξεπροβάλλουν από τις πλάτες μου και καθώς πάλλονται, ανοίγουν γύρω μου πύρινη δίνη. Νοιώθω πως μπορώ να συντρίψω τη γη και να εξαρθρώσω τον ουρανό, να σβήσω τα αστέρια και να βάλω φωτιά στο φεγγάρι.

Στην πιό σκοτεινή μου ώρα δεν υπάρχουν δεσμοί, δεν ανήκω πουθενά, είμαι μόνος μου στο χρόνο και ο εγωισμός μου οριοθετεί τις διαστάσεις του χώρου. Αβάσταχτη οδύνη με πνίγει και με κυριεύει απέραντο θράσος. Με γλείφουν οι φλόγες της κόλασης. Είμαι καρφωμένος στον άξονα του κόσμου. Αν εκραγώ θα διαλύσω το σύμπαν.

Στην πιό σκοτεινή μου ώρα, την τυφλή οργή ακολουθεί μελαγχολία. Απόγνωση γιά την ματαιότητα των πραγμάτων και την πρόσκαιρη ανθρώπινη φύση. Θλίψη γιά τις φευγαλέες εντυπώσεις και το τέλος των ψευδαισθήσεων.
Η μελαγχολία πηγάζει από την ευγένεια των απαισιόδοξων στοχασμών. Οι λεπτοί κόκκοι της κλεψύδρας κάποτε θα τελειώσουν, το καμπανάκι θα χτυπήσει και η ζυγαριά θα μετρήσει με ακρίβεια το οφειλόμενο υπόλοιπο.

Πατέρα, συγχώρεσέ με γιά την οδύνη και το θράσος, γιά την κατάχρηση και την ασέβεια. Συγχώρεσέ με γιά την ύβρη.
Στην πιό σκοτεινή μου ώρα, ίσως να θυμηθώ και να γνωρίσω την αλήθεια . . .



Η γκραβούρα: Melencolia I. Διάσημο και συμβολικό έργο του Ντύρερ. Αριστούργημα της τέχνης στο πέρασμα από τον θεοκρατικό Μεσαίωνα στην ανθρωποκεντρική Αναγέννηση.