Όπως όλα τα χρηστικά αντικείμενα, τα αυτοκίνητα αξιολογούνται στις μέρες μας με γνώμονα την άνεση και την αξιοπιστία, την οικονομία και την ασφάλεια, την αντιρυπαντική τεχνολογία και την κοινωνική καταξίωση. Όλα βαρετά κριτήρια γιά πρακτικούς καταναλωτές, που δεν ταιριάζουν στις ουτοπιστικές κλίμακες των παρωχημένων μας πεποιθήσεων.
Συνήθως τα πράγματα που μας περιβάλλουν, χαρακτηρίζουν την ποιότητα των επιλογών μας και αποκαλύπτουν ιδιαίτερα στοιχεία του χαρακτήρα μας. Στον υπερθετικό βαθμό, τα ιδιωτικά αυτοκίνητα σαν καθημερινά μέσα μετακίνησης είναι ένα είδος μηχανικής προέκτασης προσωπικότητας. Σε αυτό το πλαίσιο, γιά μένα η αυτοκίνηση προσφέρει δύο ειδών συγκινήσεις: Η πρώτη - που σχετίζεται με τις βασικές ζωικές ορμές - είναι η έντονη αίσθηση της απότομης επιτάχυνσης. Η δεύτερη - που άπτεται της έννοιας του ωραίου - είναι η χαρά της αισθητικής αξιολόγησης μιάς έντεχνης κατασκευής.
Γνωρίζω πως απέναντι στα παλαιότερα πράγματα παίρνουμε ευκολώτερα αισθητική στάση επειδή με το πέρασμα του χρόνου έχει εξασθενήσει η χρησιμότητά τους στις σύγχρονες ανάγκες μας. Όμως ο θαυμασμός μου γιά τα ωραία αυτοκίνητα προ του 1960 έχει μεταφυσικές αιτίες. Διακρίνω σε ορισμένα μοντέλα τόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που σίγουρα απηχούν την πρόσληψη υλικής μορφής, φασματικών προτύπων. Βλέπω μέσα στά σφυρηλατημένα σίδερα, βούληση και χαρακτήρα και την άγρια ευαισθησία των μηχανών. Όχι πιά αυτοκίνητα αλλά οχήματα ελευθερίας, καλλιτεχνικές δημιουργίες και βιομηχανικά γλυπτά από μέταλλο.
Θαυμάζω υπέρμετρα την λευκή Mercedes-Benz SSK του 1929, την μακρόστενη 8-λιτρη Bentley του 1930, την κόκκινη Aston Martin LM 18 του 1935. Λατρεύω την BMW 328 του 1937 και την Mercedes Targa Florio του 1924. Με συναρπάζουν η Jaguar XK120 και η πρώτη Porsche 356 του 1948. Πάνω απ’ όλα, ζηλεύω τα καταπληκτικά μπλε αυτοκίνητα του Ettore Bugatti της δεκαετίας του 20. Η αεροδυναμική Type 57 Αtlantic του 1936 σχεδόν μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Σχήματα και χρώματα συνδυάζονται μοναδικά ξυπνώντας μνήμες ξεχασμένων διαδρομών. Αν και χαμένος στην γκρίζα άσφαλτο του χρόνου, εξακολουθώ φαντασιακά να ιππεύω το αγωνιστικό μου μονοθέσιο, ζητώντας λύτρωση στη φυγή.
Αλίμονο! Μεταμορφώνομαι τότε σε φουτουριστικό Κένταυρο, αλχημικά ενωμένος στο σώμα με το δέρμα του καθίσματος και τα σίδερα της μηχανής.
Δίχως πνεύμα και ψυχή, προσμένω κατάργηση των ορίων λίγο πριν το τέλος της εποχής ...
Αισθητική: Η φιλοσοφική Καλολογία. Η συστηματική διερεύνηση της ποιότητας που ονομάζομε Ομορφιά.
Η φωτογραφία: Bugatti Type 35 (1924-1930).
Αγωνιστικό Μονοθέσιο: Το σιδερένιο μου άλογο AUTO UNION Type C (1936-7)
Διαβάζω πολλά χρόνια την Ιλιάδα: από μικρός ξεφυλλίζοντας τις εντυπωσιακές εικόνες παιδικών εκδόσεων, αργότερα σαν μαθητής μελετώντας τις συμβατικές αναλύσεις του σχολείου, σήμερα ως διανοούμενος και ώριμος αναγνώστης ισορροπώντας ανάμεσα στη νόηση και το συναίσθημα. Πάντοτε με συναρπάζει με αμείωτη ένταση. Τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώνω στις σελίδες της την προσωπική μου ηθική και αναβαπτίζω στην ομηρική θεώρηση του κόσμου τα απαρχαιωμένα μου πρότυπα. 
