ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Οι μεγάλοι φιλόσοφοι του παρελθόντος πίστευαν πως η σημαντικότερη αποστολή της πολιτικής ήταν η βελτίωση του ανθρώπου. Δίδασκαν πως η κατάκτηση της ανθρώπινης τελειότητας θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνον μέσω της επιβολής ενός απόλυτου προτύπου αρετής ενάντια στη σχετικότητα των πραγματικών συνθηκών. Ο ιδανικός πολιτισμός θα έπρεπε να αποτιμά την ποιότητα πάνω από την ποσότητα, την ευγένεια πάνω από τη δύναμη, τη δόξα πάνω από τη μακροζωία και την τιμή πάνω από τον πλούτο.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί το πολίτευμα της δημοκρατίας - δηλαδή της κυριαρχίας του λαού - δεν ικανοποιούσε τις απαιτήσεις τους: προσάρμοζε μάλλον τους νόμους και τις ιδέες στις αλλαγές των περιστάσεων αντί να επιβάλλει τα πρότυπα και τα ιδεώδη στις περιστάσεις.
Όμως ακόμη κι εμείς, οι θαυμαστές της ηρωικής αριστοκρατίας, δεν υποτιμούμε την ποιότητα της κλασσικής, πολιτικής δημοκρατίας των Αθηνών.

Στην αρχή του Πελοποννησιακού Πολέμου ο πληθυσμός της Αττικής ήταν περίπου 350 χιλ άνθρωποι. Από αυτούς οι μισοί ήταν Αθηναίοι, 35 χιλ ήταν μέτοικοι και 140 χιλ ήταν δούλοι. Οι ενήλικοι Αθηναίοι άντρες, δηλαδή οι πραγματικοί πολίτες δεν ξεπερνούσαν τους 30 χιλιάδες.
Οι ελεύθεροι αυτοί άντρες αγαπούσαν την απλότητα και τη συμμετρία, πίστευαν στη λογική, λάτρευαν την ομορφιά, διέθεταν πολιτική παιδεία, κατείχαν την τέχνη του λόγου και διέπονταν από πνεύμα φυλετικής ανωτερότητας. Οι ίδιοι πολεμούσαν ο ένας δίπλα στον άλλο υπομένοντας όπως λέει ο Περικλής τα πλήγματα του εχθρού με θάρρος κι αυτά των θεών με υπομονή.
Πολίτες - οπλίτες συνδύαζαν με μοναδικό τρόπο τον ορθό λόγο με την αιχμή της λόγχης και μόνον αυτοί, ένα ποσοστό μικρότερο από το ένα δέκατο του συνολικού πληθυσμού, αποφάσιζαν γιά τα κοινά και την τύχη όλων.

Οι αναλογίες δεν έχουν αλλάξει στον σύγχρονο κόσμο όσο κι αν επιτηδευμένα προσχήματα διαστρέφουν την πραγματικότητα. Ούτε οι γεννημένοι δούλοι έγιναν ποτέ αληθινά ελεύθεροι, ούτε οι μετανάστες απέκτησαν καθαρή καταγωγή, ούτε και οι γυναίκες έγιναν βέβαια άντρες. Αντιθέτως, οι ελεύθεροι υποδουλώθηκαν, οι γηγενείς έγιναν ξένοι και οι άντρες ξέπεσαν στην θηλυπρέπεια.
Η αλόγιστη, γενική επέκταση της ιδιότητας του πολίτη είχε ως φυσική συνέπεια την υπονόμευση των αρίστων, την αλλοίωση των εννοιών και τελικά την οριστική διάλυση του πολιτεύματος. Η αρχαία πολιτική δημοκρατία δεν έχει πιά καμμιά ουσιαστική σχέση με την σύγχρονη, μαζική και αντιπροσωπευτική δημοκρατία των αμόρφωτων και των δειλών.

Η Ελλάδα όπως άλλωστε και η υπόλοιπη Ευρώπη είναι σήμερα ένας άγονος τόπος δίχως αίμα και τιμή. Κατοικεί εδώ το φάντασμα ενός κάποτε μεγάλου λαού σέρνοντας χρυσές αλυσίδες κατανάλωσης και καλοπέρασης. Είναι απροκάλυπτη πιά η ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας, του κρατικού μηχανισμού, των υπηρεσιών εκπαίδευσης και περίθαλψης, της αστυνομίας και του στρατού. Η ανεπάρκεια της παιδείας, η μαλθακότητα και η ανώφελη ευαισθησία της παρακμής συντηρούν την ξεπεσμένη δημοκρατία των χοντρών, των κλεφτών και των ηλιθίων.
Τυφλοί, ανάπηροι κι εκφυλισμένοι ακολουθούν υπνωτικά ο ένας τον άλλο προς το βάραθρο του χαμού.

Ο πίνακας: The Parable of the Blind (1568) του Pieter Bruegel.
Δύο ψηφιακά χρόνια: Η Σημαία κυματίζει πάνω στο τείχος της τελευταίας φρουράς.

ARGONATH

« Σε μεγάλα βάθρα θεμελειωμένα στα βαθιά νερά στέκονταν δυο μεγάλοι πέτρινοι βασιλιάδες: κι ακόμα, μόλο που τα μάτια τους δε διακρίνονταν και τα μέτωπά τους ήταν όλο ραγισματιές, κοίταζαν συνοφρυωμένοι το Βοριά. Το αριστερό χέρι του καθενός ήταν σηκωμένο με την παλάμη προς τα έξω σε μια κίνηση προειδοποίησης, στο δεξί χέρι τους κρατούσαν ένα πελέκι, στα κεφάλια τους είχαν σπασμένα κράνη και κορόνες. Κι ήταν ακόμα όλο μεγαλοπρέπεια και δύναμη, οι σιωπηλοί φρουροί ενός από καιρούς χαμένου βασιλειου. »

Μέχρι να κλείσει ο τελευταίος κύκλος οι γκρίζες, λαξεμένες μορφές των γιών του Έλεντιλ θα προστατεύουν το χαμένο Βασίλειο των Μύθων.
Όταν το Νούμενορ καταποντίστηκε, εννέα καράβια μετέφεραν τους Ντουνεντάιν που σώθηκαν, τον άρχοντα Έλεντιλ τον Υψηλό και τους γιούς του Ανάριον και Ισίλντουρ στις ακτές της Μέσης-γης. O Έλεντιλ ίδρυσε το βόρειο Βασίλειο της Άρνορ και οι γιοί του τη Γκόντορ στο νότο. Πολέμησαν ενωμένοι με τα Υψηλά Ξωτικά του Γκιλ-γκάλαντ ενάντια στον Μαύρο Άρχοντα και τον νίκησαν, αλλά μόνον ο Ισίλντουρ επέζησε. Αυτός έκοψε από το χέρι του Σάουρον το κυρίαρχο Δαχτυλίδι όμως αρνήθηκε να το παραδώσει στον Έλροντ ή να το καταστρέψει - όπως ήταν το σωστό - με αποτέλεσμα τα δεινά που ακολούθησαν στον πόλεμο του Δαχτυλιδιού.

Ο Ανάριον και ο Ισίλντουρ έγιναν με τα χρόνια πέτρινοι φρουροί.
Οι Στήλες των Βασιλέων λαξεύτηκαν το έτος 1340 της Τρίτης Εποχής για να οριοθετήσουν τα βόρεια σύνορα της Γκόντορ. Αναμεσά τους κατεβαίνει ο μεγάλος ποταμός Άντουϊν και χύνεται πίσω τους στην λίμνη Νεν Χιθόελ, που την κλείνουν ολόγυρα απόκρημνοι γκρίζοι λόφοι με δασωμένες πλαγιές και γυμνές κορυφές.
Εκεί, στα βάθη της οβάλ λίμνης κρύβεται πιά ολόκληρη η Μέση-γη, το Βάλινορ, η Ερέσσεα και το Νούμενορ των προγόνων. Στο κέντρο της ο Άραγκορν, τριακοστός ένατος κατευθείαν απόγονος του Ισίλντουρ, ονειρεύεται δίπλα στον Άξονα του Κόσμου.

Η γη του Άμαν και το Αβαλλόνε χάθηκαν από τους κύκλους της ύλης και η χώρα του Άστρου, η Αταλάντη βυθίστηκε στη σκοτεινή θάλασσα. Κι ο κόσμος πιά έχει κυρτώσει και μικρύνει και ζούμε στο λυκόφως του φθινοπώρου. Κι εμείς, οι απόγονοι των Εντάιν στον σύγχρονο κόσμο, παραμένουμε οι τελευταίοι ζηλωτές του σπαθιού, της τέχνης, της φαντασίας.
Οι Πύλες του Άργκοναθ ορίζουν το τελευταίο όριο της υποχώρησής μας. Πίσω τους περιπολούμε στο σκοτάδι και φρουρούμε τη φλόγα της εποχής του Ήλιου. Ηττημένοι και αδύναμοι μα αμετανόητοι επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά την ίδια προσευχή για θέληση, καρδιά και πνεύμα ...

Η θέληση ισχυρότερη, η καρδιά γενναιότερη,
Το πνεύμα πιο περήφανο, όσο σβήνει η δύναμή μας.

Το κείμενο της εισαγωγής: Του ΤΖ. Ρ. Ρ. ΤΟΛΚΙΝ (1892-1973). Από το πρώτο βιβλίο του Άρχοντα, Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού, σε μετάφραση της Ευγενίας Χατζηθανάση - Κόλλια.
Η εικόνα: Σχέδιο του Alan Lee γιά τα κινηματογραφικά σκηνικά του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Η Μυθολογία: Ο Τόλκιν φιλοδοξούσε από την αρχή να δημιουργήσει μιά νέα Μυθολογία γιά τους Άγγλους. Η επιτυχία του ήταν πέρα από κάθε προσδοκία καθώς τελικά δημιούργησε μιά νέα Μυθολογία γιά όλους τους Ευρωπαίους.
Ο Βασιλιάς που αναμένει: Ο Ελέσαρ, ο γιός του Άραθορν του Οίκου του Βάλαντιλ, γιού του Ισίλντουρ, κληρονόμου του Έλεντιλ.
Η προσευχή: Ο Ηρωικός Κώδικας των Αγγλο-Σαξόνων. Οι περίφημοι στίχοι από το επικό, μεσαιωνικό ποίημα Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΛΝΤΟΝ. Έχει διασωθεί απόσπασμα, που περιγράφει τη μάχη κοντά στο Έσσεξ, το έτος 991, ανάμεσα στους Άγγλους του Μπέορτνοθ και τους Βίκινγκς του Άνλαφ.
Επίλογος, προς τιμήν του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα, που επαναμυθοποίησε τον Κόσμο.