Το κεφάλι του Ζίκο σε κίτρινο φόντο ατενίζει το μέλλον στα Πρωταθλήματα του Κόσμου, στα ανοιχτά Τέρματα της Γης. Ο Ζίκο, ήρωας της μπάλας και σύμβολο μιας εποχής, προσωποποιεί ατέρμονα όνειρα νεότητος και χαράς.
Κι εγώ αναβαπτίζομαι κάθε τέσσερα χρόνια κάτω από τη σημαία του σε μια περιοδική ιεροτελεστία εξαγνισμού. Κατά τη διάρκειά της απορρίπτω την αυστηρή λογική και μεταμορφώνομαι σε παθιασμένο οπαδό. Διαγράφω τον πραγματικό χρόνο και δίχως αναστολές αναζητώ νέα ταυτότητα στο συλλογικό ασυνείδητο μιας κατά φαντασίαν κοινότητας.
Το Μουντιάλ είναι απλώς η αφορμή και οι σημαίες και τα εμβλήματα υπογραμμίζουν μια ιδιόμορφη τελετή ενηλικίωσης. Η αίσθηση της απώλειας από ένα άδικα χαμένο παιχνίδι πριν από εικοσιοκτώ χρόνια επανέρχεται με κάθε νέα ήττα και με πονάει σαν πρόσφατη πληγή. Το τραύμα είναι βαθύ και παράλογο και η αλυσίδα των αναμνήσεων με κρατάει φυλακισμένο στο παρελθόν. Η ηττημένη Βραζιλία των δεκαέξι χρόνων μου - ο Ζίκο, ο Σώκρατες, ο Έντερ, ο Φαλκάο - αυτή είναι η αληθινή, δική μου Εθνική.
Άδειασαν τα γήπεδα και η παράσταση τελείωσε. Ο πόλεμος στο γήπεδο είναι εφηβική γιορτή. Κι αν νικήσαμε κι αν χάσαμε, το τελευταίο λάκτισμα διαδέχεται πάντα η μελαγχολία. Και η ζωή συνεχίζεται στον κόσμο της προγραμματισμένης κοινοτοπίας δίχως παράταση μέχρι να περάσουν ακόμη τέσσερα χρόνια... και να συναντηθούμε στο Μαρακανά...!
Η Σημαία: Προσωπογραφία του Artur Antunes Coimbra. Λευκή Βραζιλία, 1982.
Ο τελευταίος αγώνας: Ολλανδία - Βραζιλία 2-1. Σήμερα τέλειωσε για μας το Μουντιάλ.
Τα αντικείμενα αναφοράς: Τα 640 αυτοκόλλητα του ιππότη της Panini. Οι 22 μικροί παίχτες στο παροπλισμένο, επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι μου. Η μοναδική φανέλα της Βραζιλίας του 1982 με το κύπελο Rimet στο σήμα - πιστό αντίγραφο από την TOFFS (The Old Fashioned Football Shirt Co.).
Το εξαιρετικό λεύκωμα THE TREASURES OF THE WORLD CUP των Keir Radnedge και Mark Bushell (2006).
