Το σκουλαρίκι ήταν χρυσό, ψεύτικο αλλά εντυπωσιακό. Έμοιαζε με τεχνούργημα των Αζτέκων, με επινώτιο των κουρσάρων της Καραϊβικής, ίσως και με τα κρεμαστά περπενδούλια της αυτοκράτειρας Θεοδώρας στο περίφημο, βυζαντινό ψηφιδωτό της Ραβέννας. Κουμπωτό στο αυτί, συναπαρτιζόταν από τρία ξεχωριστά κομμάτια με συνολικό μήκος περίπου ένα δάχτυλο. Σχεδόν ακουμπούσε στον ώμο μου και λαμποκοπούσε σαν αληθινό κόσμημα.
Το σκουλαρίκι αποτελούσε για κάμποσα χρόνια αναπόσπαστο μέρος του «πολεμικού» μου εξοπλισμού στα φανταστικά πεδία μάχης μιάς παρατεταμένης εφηβείας. Από τα αμφιθέατρα του Πολυτεχνείου στην υπόγεια Βικτώρια το χειμώνα κι από εκεί στα ροκάδικα στέκια της Ίου τα καλοκαίρια. Ο ρόλος του ήταν συγκεκριμένος αν και υπαινικτικός: σηματοδοτούσε την αντισυμβατική αισθητική μου και πρόδιδε την ανατρεπτική μου διάθεση.
Η κοπέλα μου με κοιτούσε περίεργα κι ο πατέρας μου μου απαγόρευε να τον πλησιάζω σε ανοιχτούς χώρους κοινωνικής συναναστροφής. Τα μακρυά μαλλιά, τα μαύρα δερμάτινα, τα σκισμένα τζιν, τα καρφιά και οι αλυσίδες, όλα ήταν για τον κοινωνικό περίγυρο ανάρμοστα και απρεπή, αλλά κανένα τόσο εξωφρενικό και προκλητικό όσο εκείνο το σκουλαρίκι.
Το ξαναβρήκα πρόσφατα ψάχνοντας σε μια κούτα, μαζί με κονκάρδες, διακοσμητικά καρφιά, ραφτά σήματα κι άλλα τοτεμικά σύμβολα της βαρυμεταλλικής δεκαετίας του ’80. Φορτισμένο αντικείμενο έχει διαφυλάξει μέσα του κάτι από το πνεύμα της εποχής.
Τα χρόνια πέρασαν, τη χαίτη αντικατέστησε η φαλάκρα και τη βαρβαρική εμφάνιση ο καθωσπρεπισμός ενός τυπικού σαρανταπεντάρη. Σήμερα, εξακολουθώ τα καλοκαίρια να φορώ έναν μικρό, πειρατικό κρίκο, μακρινό συγγενή εκείνου του σκουλαρικιού.
Κι όταν κάποιες «συνειδητοποιημένες» φίλες της τελευταίας περιόδου, με πειράζουν γιατί δεν βλέπουν «αυθεντική» τρύπα στο αυτί, χαμογελώ συγκαταβατικά δίχως να τις ειρωνευτώ. Δείχνω ευπροσήγορος και καταδεχτικός κι ακούω τις ανούσιες απόψεις τους με προσποιητό ενδιαφέρον. Καθώς οι μύχιες σκέψεις μου πλανώνται ανάμεσα στα πόδια τους, αναρωτιέμαι καμμιά φορά αν πρέπει να τους αναφέρω για το χρυσό μου σκουλαρίκι, το κίβδηλο, το αυθεντικό...
Όμως γρήγορα αλλάζω γνώμη... Οι ιδιωτικοί μας μύθοι είναι συχνά δυσνόητοι και αινιγματικοί, ιδίως αν δεν έχεις ζήσει την εποχή τους. Και δεν μπορείς να τους μοιραστείς με άμοιρους και αδαείς.
Άλλωστε τα πράγματα που μας αφορούν πολύ προσωπικά δεν πρέπει να μας δεσμεύουν στο παρελθόν. Αντιθέτως, οφείλουν να μας θυμίζουν πως πάντα υπάρχει διέξοδος στο μέλλον.
Η φωτογραφία: David Coverdale. Αρχηγός, τραγουδιστής και στιχουργός των Whitesnake. Το μεγάλο μου ίνδαλμα εκείνης της εποχής. Εμβληματική μορφή της δεκαετίας του ’80. Αρχετυπικός φαλλοκράτης και μέγας ηθικοδιδάσκαλος στις ερωτικές σχέσεις των δύο φύλων.
