H θεά ήταν όμορφη αλλά ανέραστη και σκληρή. Κι ο Πατέρας των Ουρανών της είχε δώσει την άδεια να παραμένει παντοτινή παρθένα. Σεληνιακή θεότητα της φύσης, προστάτευε τον ζωικό και φυτικό κόσμο και κυνηγούσε κάπρους στον Ταϋγετο με το χρυσό της τόξο.
Στη Σπάρτη την λάτρευαν ως Ορθία και Λυγοδέσμα επειδή είχαν βρεί το ξόανό της όρθιο, ζωσμένο μέσα σε λυγαριές. Οι νεαροί άντρες σκληραγωγούνταν με μαστίγωμα μπροστά στον βωμό της, που έπρεπε να ραντίζεται με το αίμα τους. Κι αν τα χτυπήματα δεν ήταν αρκετά δυνατά, το ξόανό της βάραινε από δυσαρέσκεια στα χέρια της ιέρειας που το κρατούσε κι επέβλεπε την τελετή.
Με κόμη θερισμένη ως τον αυχένα,
σαν του Δωριέα Απόλλωνα, τα μέλη
στη στενή κλίνη εκράτει παγωμένα
μες σε βαριά αξεδιάλυτη νεφέλη...
σαν του Δωριέα Απόλλωνα, τα μέλη
στη στενή κλίνη εκράτει παγωμένα
μες σε βαριά αξεδιάλυτη νεφέλη...
Άδειασ’ η Αρτέμιδα όλα της τα βέλη.
Και λίγο ακόμα αν ήτανε παρθένα,
την ηδονή κλειδώνανε, σφιγμένα,
σαν κρύα κερήθρα, τα παρθένα σκέλη...
Καθώς στου στίβου μέσα τον αγώνα,
’πίθων’ ο νιός απάνω της το γόνα
μύρα αλειμμένος, όπως για την πάλη...
Και λίγο ακόμα αν ήτανε παρθένα,
την ηδονή κλειδώνανε, σφιγμένα,
σαν κρύα κερήθρα, τα παρθένα σκέλη...
Καθώς στου στίβου μέσα τον αγώνα,
’πίθων’ ο νιός απάνω της το γόνα
μύρα αλειμμένος, όπως για την πάλη...
Κι αν έσπαε των χεριών της τ’ αντιστύλια,
μ’ άργειαν πολύ μ’ όμοια κραυγή τα χείλια
να σμίξουν, κι απ’ τους ίδρωτες η αγκάλη!...
μ’ άργειαν πολύ μ’ όμοια κραυγή τα χείλια
να σμίξουν, κι απ’ τους ίδρωτες η αγκάλη!...
Οι κλασικοί μελετητές της μυθολογίας πιθανολογούν πως το μαστίγωμα ήταν κατάλοιπο ανθρωποθυσιών της προϊστορικής λατρείας της μεγάλης θεάς, αλλά εγώ έχω τη δική μου άποψη. Πιστεύω πως στην πολεμόχαρη και ανδροκρατούμενη κοινωνία των Σπαρτιατών, οι έφηβοι καλούνταν στις τελετές ενηλικίωσης να επιβεβαιώσουν με αίμα και πόνο το δικαίωμα επιβολής της πατριαρχικής ηθικής. Οι αιματηρές σπονδές σκληρότητας και αντοχής προσέφεραν απτές αποδείξεις ανωτερότητας μπροστά στη δίδυμη αδερφή του Θεού.
Προς τιμήν των σκληροτράχηλων προγόνων μας θαυμάστε τη σκηνή του πίνακα και μελετήστε τους στίχους του σονέτου, που διάλεξα με προφανή σκοπό την αποκαθήλωση της Θεάς. Μπροστά στα μάτια μας την αποκαλύπτει ο ζωγράφος ολόγυμνη και ποθητή κι έπειτα ο ποιητής την αφοπλίζει και ξεκλειδώνει τα παρθένα σκέλη της προκαλώντας σκέψεις ανόσιες και πονηρές.
Άς προσέχετε πάντως, όσοι μακάρια φαντασιώνεστε το μέλι της κερήθρας και σπάτε νοητά τ’ αντιστύλια των χεριών. Κάποτε στη ρεματιά του Κιθαιρώνα, η θεά μεταμόρφωσε σε ελάφι τον γιό του Αρισταίου, τον φημισμένο κυνηγό Ακταίωνα, στέλνοντας τα ίδια τα σκυλιά του να τον κατασπαράξουν για να εκδικηθεί. Κι εκείνος, αθώος και δίχως προσδοκίες, απλώς τυχαία την αντίκρυσε να λούζεται γυμνή...
Ο Ζωγράφος: Donato Giancola. Ο πίνακας με τίτλο ARTEMIS (oil on panel).
Ο Ποιητής: Άγγελος Σικελιανός. Το σονέτο με τίτλο ΔΩΡΙΚΟ από την πρώτη σειρά των Λυρικών.
8 σχόλια:
Συμπέρασμα: Μακρυά από ορκισμένες παρθένες! Μακρυά! Ευτυχώς υπάρχουν και σκέλη ξεκλείδωτα...
υπάρχουν πολλά αρχέτυπα της θηλυκής αρχής όπως η γυναίκα πολεμίστρια (Αθηνά-Άρτεμις) η γυναίκα μητέρα (Δήμητρα) ,η γυναίκα εταίρα(Αφροδίτη) , για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει το "Μεταφυσική του Φύλου" γραμμένη απο τον Julius Evola εκδ.Οξύ
Με την ιερή αίσθηση του πάθους και παθιασμένοι με την αίσθηση του ιερού...βαδίσουμε!
στο ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσσο οι ιερείς ονομάζονταν Μεγάβυζοι ή Μεγαλόβυζοι...
Καταρχήν, νομίζω ότι ορκισμένες παρθένες παραμένουν μόνο οι γυναίκες που κανένας άντρας δεν έχει καταφέρει να τις κάνουν να "αισθανθούν". Δεν πιστεύω στην εκ πεποιθήσεως άρνηση. Επομένως, όσοι προτρέπουν τη "φυγή" μάλλον δεν είναι "αρκετοί" να τις καλύψουν. Αυτός δε που θα καταφέρει να ξεκλειδώσει τα σκέλη, είμαι σίγουρη ότι θα αποθεωθεί!
Επίσης, κάθε γυναίκα έχει τον τρόπο να μεταμορφώσει έναν άντρα.
Και κάθε γυναίκα το καταφέρνει αργά ή γρήγορα.
Από το αρσενικό εξαρτάται μονάχα το αν θα προκαλέσει μεταμόρφωση σε ελάφι ή σε πρίγκηπα.
Είχε άνδρες ιερείς η Αρτεμις;
Εγώ νόμιζα οτι λατρευόταν αποκλειστικα απο γυναίκες
Ας με συγχωρέσει για την ιεροσυλία η μεγάλη θεά. Χρωστούσα την διακριτική της αποκαθήλωση ως μεταχρονολογημένο φόρο τιμής στον 27κτινο ηλιακό τροχό της Σπάρτης και στους νεαρούς Λακεδαιμονίους που μαστιγώνονταν μπροστά στο βωμό της...
Ο μύθος του Ακταίωνα είναι κατ'αρχήν άλλη μια υπενθύμιση της παλαιάς τάξης των πραγμάτων, πριν από όλα αυτά τα εξεζητημένα βοηθήματα του πολιτισμού που τοποθέτησαν τον άνθρωπο στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, τότε που η κοινότητα δεν ήταν παρά μια μικροσκοπική, επισφαλής γωνίτσα μέσα σε απέραντες και άγνωστες εκτάσεις και όταν κυνηγοί και θηράματα αντάλλασσαν συχνά ρόλους.Το επίθετο 'αγρότερος', με το οποίο η θεά ήταν τόσο δημοφιλής, δεν είναι παρά ποιητική απόδοση του άγριος. Ο 'αγρός', τον οποίο η θεά εφορεύει, είναι η εξοχή, η οποιαδήποτε στερούμενη (ή απαλλαγμένη) ανθρώπινης παρουσίας έκταση και χρησιμοποιείται συνήθως σε αντιδιαστολή με τον όρο 'πόλη'. Η παλαιά θεά σιγά-σιγά έχασε το περισσότερο από το επί γης βασίλειό της, όμως στα μυαλά και τις ιστορίες των ανθρώπων συνεχίζει να είναι το μεγάλο 'εκεί έξω'. Σε ένα άλλο επίπεδο λοιπόν, ο μύθος αφηγείται την ιστορία όλων μας, που κυνηγώντας τους σκοπούς μας κάποτε φτάσαμε μέχρι την καρδιά του αχαρτογράφητου, το σημείο χωρίς επιστροφή. Εκεί όπου αρκεί μια απλή ματιά στην άγρια, ωμή αλήθεια των πραγμάτων
και ποτέ δε θα είμαστε πια οι ίδιοι.
Δημοσίευση σχολίου