ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΟΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΚΑΔΙΑ

«Πήγα στο δάσος επειδή επιθυμούσα να ζήσω συνειδητά, να αντιμετωπίσω μονάχα τα ουσιώδη της ζωής και να δω αν θα μπορούσα να μάθω όσα είχε να μου διδάξει, έτσι ώστε όταν θα ερχόταν η ώρα μου να πεθάνω, να μην ανακάλυπτα ξαφνικά ότι δεν είχα ζήσει ποτέ.»
 

Βαδίζω σκεπτικός στο χορταριασμένο μονοπάτι. Ψάχνω ανάμεσα στους μακρόβιους πλατάνους το άβατο του Πάνα. Βρέχει ασταμάτητα καθώς κινούμαι δίπλα στο κρυστάλλινο ποτάμι. Παρατηρώ το είδωλό μου στο ταραγμένο νερό κι αναρωτιέμαι αν έζησα ποτέ αληθινά, αν έστω για μια φορά πλησίασα τα όρια των δυνατοτήτων μου. Κρατώ την ανάσα μου μήπως ακούσω την απάντηση μέσα από το βαρύ θρόισμα των φύλλων.

Εύγλωττη και φορτισμένη σιωπή. Ομίχλη και κρύο. Μολυβένιος ουρανός που αγγίζει τη γη. Η πανοπλία μου σιγά-σιγά διαλύεται, η ηλικία αρχίζει να με βαραίνει, η παράλογη υπεροψία μου καταρρέει. Πέρασε η εποχή που τίποτε στον κόσμο δεν έμοιαζε αδύνατο κι όμως ακόμη δεν συμφιλιώθηκα με την μετρημένη και προβλέψιμη ζωή μου. Χαίρε! δηκτική και αδιάφορη μοίρα. Οι άθυμοι και κατηφείς μεσήλικες σε χαιρετούν.

 

Ο αδερφός μου διαβάζει Το τελευταίο καλοκαίρι του Κλίνκσορ και με προτρέπει ν’ αδειάσουμε τις κούπες μέχρι τον πάτο! Ζηλεύω τον ενθουσιασμό του μα γνέφω απλώς συγκαταβατικά. Θυμάμαι μια πρόταση από το βιβλίο, που κάποτε είχα με το μολύβι μου υπογραμμίσει... για εκείνον που τα πάντα είχε γευτεί κι αγέρωχος έφτυσε μέσα στο κρασί κι έσπασε την κούπα του στο πάτωμα.

«Η αληθινή σοδειά της ζωής μου είναι τόσο άπιαστη και απερίγραπτη όσο τα χρώματα της αυγής και του σούρουπου. Είναι λίγη αστρόσκονη που κατάφερα κι έπιασα, ένα κομμάτι του ουράνιου τόξου που μπόρεσα και γράπωσα.»

Είναι πικρή η αίσθηση της ανεπάρκειας κι απελπισμένη η ανάγκη μου να ζήσω την μοναδικότητα κάποιας εξαίσιας στιγμής. Αχ! να μπορούσα να κατακτήσω τον χρόνο που δεν χάνεται αλλά μεγενθύνεται, τον τόπο που η αλήθεια φανερώνεται με σαφήνεια και επάρκεια...

Πριν το σκοτάδι με κυριεύσει άφησα πίσω μου το δάσος και το ποτάμι. Έφυγα ανικανοποίητος όπως ήρθα. Τον Πάνα δεν τον είδα πουθενά.

 

 

Οι δανεισμένες φράσεις: Από το κλασικό βιβλίο της αμερικανικής λογοτεχνίας Walden ή Η ζωή στο δάσος (1854), του Henry D. Thoreau.

Το τελευταίο καλοκαίρι του Κλίνκσορ: Διήγημα του Έρμαν Έσσε (γραμμένο μεταξύ 1919-1920), που πραγματεύεται την πτώση των αξιών του Δυτικού Πολιτισμού.

Η φωτογραφία: Από την πρόσφατη περιήγησή μου στα δάση της Αρκαδίας με αδερφούς και φίλους. Αφορμή, η γιορτή του Χειμώνα στο χωριό Αλωνίσταινα, το πρώτο Σαββατοκύριακο του Δεκεμβρίου.

Η μεταφυσική απορία: ET IN ARCADIA EGO. Στιγμές περισυλλογής στο Ασκληπιείο της αρχαίας Γόρτυνας, δίπλα στον ποταμό Λούσιο.
Ο Πλούταρχος κάποτε «...ἤκουσεν, ὅτι ὁ μέγας Πὰν τέθνηκεν».