Το υποβρύχιο ήταν το πιο ξεχωριστό
παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων. Λειτουργούσε με μπαταρίες που έδιναν κίνηση
στην πολύστροφη προπέλα της πρύμνης και διέθετε εμπρόσθια πτερύγια πορείας και
περισκόπιο στην κορυφή. Το θαύμαζα αγκυροβολημένο μέσα στο όμορφο κουτί του
δίχως να ξεχνώ πως είχε τη δυνατότητα να κινείται επί και υπό την επιφάνεια της
θάλασσας, σαν αληθινό.
Προς μεγάλη μου απογοήτευση το έχασα
κάποια ηλιόλουστη μέρα ενός μεγάλου καλοκαιριού, την πρώτη κιόλας φορά που το
βύθισα στο νερό. Παρασυρμένος από πρωτόγνωρο ενθουσιασμό, υπερεκτίμησα τη
«ναυτοσύνη» μου και άφησα το μικρό υποβρύχιο να καταδυθεί στο παρθενικό του
ταξίδι, ακυβέρνητο στο βυθό.
Η αλήθεια είναι πως δεν θυμούμαι πιά
ούτε το σχήμα του, ούτε το χρώμα, ούτε το υλικό κατασκευής. Διατηρώ μόνον την
αίσθηση της απώλειας και την εικόνα της γαλάζιας απεραντότητας προς την
κατεύθυνση του χαμού. Στη μνήμη μου το υποβρύχιο έχει εξαϋλωθεί. Έχοντας
διασχίσει τον ιδεατό ορίζοντα των αμετάβλητων προτύπων, συγκεντρώνει στην νέα
του σύσταση τον παγωμένο χρόνο: τις εικόνες και τους ήχους εκείνης της
συγκεκριμένης στιγμής.
Ποιός ξέρει άραγε αν στα βάθη της
θάλασσας ο παιδικός μου Ναυτίλος ακόμη ταξιδεύει ή αν παραχωμένος στην άμμο του
πυθμένα έχει μετατραπεί σε καταφύγιο κοραλλιών. Ίσως μετά από τόσα χρόνια,
παρασυρμένος από τα ωκεάνια ρεύματα να έχει ήδη φτάσει στην ανεξερεύνητη Τάφρο
των Μαριανών!
Μάταια αγοράζω σήμερα συλλεκτικά
υποκατάστατα, ρέπλικες ή αυθεντικά πρωτότυπα σε ακριβές τιμές. Γιατί έχω
βάσιμες υποψίες πως δεν είναι το υποβρύχιο που αναζητώ αλλά ο φωτεινός κόσμος που
κάποτε ανοιγόταν γύρω του… τα αγαπημένα πρόσωπα και η χαμένη αθωότητα μιας
ξέγνοιαστης εποχής...
Οι φωτογραφίες: Schuco Elektro-«Submarino» 5552 (1963-1975).
Ο χρόνος μετάβασης: 1973-1977.
Οι τελετές θύμησης: Στο Μυστικό Δωμάτιο.
