Στο αδυσώπητο πέρασμα των χρόνων,
ελάχιστα συμβάντα της γκρίζας καθημερινότητας καταφέρνουν να χαραχτούν
ανεξίτηλα στη μνήμη μας υπερβαίνοντας την κανονιστική λειτουργία της
εγκεφαλικής βιοχημείας. Ένα τέτοιο, σπάνιο περιστατικό έλαβε χώρα στα μέσα της
ανέμελης δεκαετίας του ’70 με πρωταγωνιστή τον αδερφό της μητέρας μου.
Ο θείος μας επισκέφτηκε απρόσμενα
στο εξοχικό σπίτι των καλοκαιρινών διακοπών, κάποιο ράθυμο απομεσήμερο του
Αυγούστου. Ο ίδιος δεν είχε ακόμη τότε δικά του παιδιά και η σχέση του μ’ εμένα
και τον μικρότερο αδερφό μου - τα μοναδικά του ανήψια - ήταν αληθινά ιδανική.
Εμφανίστηκε όπως πάντα χαρούμενος και γελαστός, φορτωμένος με ένα γεμάτο σακίδιο,
που με ταχυδακτυλουργική επιδεξιότητα άδειασε ξαφνικά μπροστά στα έκπληκτα μάτια
μας.
Θυμούμαι ακόμη και σήμερα με απέραντη
νοσταλγία εκείνη την μαγική αίσθηση που ένιωσα στη θέα του
δελεαστικού περιεχομένου της προσφοράς του: Ζαγκόρ, Μπλεκ, Όμπραξ, Σεραφίνο,
Ποπαϋ, Τιραμόλα, Λάκυ, Δίκαιος, Αγόρι, Μίκυ Μάους, Λούκυ Λούκ, Τομ Μπέρρυ, Πινόκιο, Φάντομ, Ταρζάν... Ο αγαπημένος
θείος έχοντας πρόθεση να μας μυήσει στον θαυμαστό κόσμο των χάρτινων ηρώων, είχε
προμηθευτεί τεύχη από σχεδόν κάθε έκδοση που κυκλοφορούσε εκείνη την περίοδο
στα περίπτερα των Αθηνών.
Ω! Τι μοναδική πανδαισία εικόνων
ήταν αυτή! Τα πολύχρωμα εξώφυλλα με προσκαλούσαν επιτακτικά να εξερευνήσω, να
συγκρίνω και να επιλέξω τις ιστορίες και τους πρωταγωνιστές, που στο
καθρέφτισμά τους θα αντιπαρέβαλα την προσωπική μου ιδιοσυγκρασία με το συλλογικό
πνεύμα της εποχής. Είχα μόλις λάβει ως δώρο ένα βασικό κλειδί απελευθέρωσης των
ζωογόνων δυνάμεων της φαντασίας, που πολύ αργότερα θα συνειδητοποιούσα την
σημασία του.
Αναζήτηση του απωθημένου εαυτού, μνήμη
και τέχνη. Τα ελληνικά κόμικς εκείνης της περιόδου θα μείνουν άρρηκτα
συνδεδεμένα με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας αλλά και με την ενεργοποίηση του υποσυνείδητου
μηχανισμού που εν καιρώ επιτρέπει στον δεκτικό θεατή την κατανόηση της μεγάλης
ζωγραφικής. Γιατί είναι γνωστό πως η μνήμη βρίσκεται στην αφετηρία της επίπονης
διαδικασίας που οδηγεί στην αυτογνωσία, αλλά μόνον η τέχνη μπορεί να μας σώσει στο
τέλος του δρόμου...
Η εικόνα: Ο ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ (Κλασικά Ντίσνεϋ 18, Οκτώβριος 1973, εξώφυλλο
του Giovan Battista Carpi,
κεντρική ιστορία Paperin De Paperac
με σχέδια του Luciano Bottaro).
Η ναυαρχίδα της συλλογής μου!
Ελληνικά κόμικς: Μεταφρασμένα αμερικανικά, γαλλικά, βελγικά,
ισπανικά, αγγλικά και κυρίως ιταλικά κόμικς. Περίοδος μετάβασης 1971-1981. Επανέκαμψα στη διακριτική γοητεία
τους το καλοκαίρι του 1988 με την πρωτοποριακή κυκλοφορία του ΚΟΜΙΞ. Η παρούσα ανάρτηση
δεν συμπίπτει τυχαία με την ανέλπιστη επανέκδοσή του!
Ο θείος μου: Ο Μεγάλος ΓΕΠ. Εξαιτίας
του ανακάλυψα σε μικρή ηλικία όχι μόνον τα κόμικς αλλά και την Επιστημονική
Φαντασία και κυρίως ένα ισχυρό πρότυπο συμπεριφοράς...
