ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ

Τα χέρια είναι παράλυτα, και τα σφυριά παρμένα
και δε σφυροκοπά κανείς τ' άρματα και τ' αλέτρια,
κ' η φούχτα κάποιου ζυμωτή λίγο σιτάρι αν κλείση,
δε βρίσκει την πυρή ψυχή ψωμί για να το κάμη.

 

Αλίμονο! «Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μεσ’ στη Χώρα»! Και παντού κυριαρχεί το ευτελές λεξιλόγιο των λογαριασμών και της λογιστικής: χρέος, έλλειμα, κέρδος, έσοδα, δάνεια, τόκοι, φόροι, δόσεις, επενδύσεις, πληθωρισμός... Οι έμποροι της οικονομοκρατίας που μετρούν τις ιδέες σε αγοραστική δύναμη,  συμπράττουν με τους προοδευτικούς της καλοζωίας που συγχέουν την γνήσια ποιότητα ζωής με τις ταπεινές απολαύσεις της κατανάλωσης.

 

Όμως, η αδυναμία πρόσβασης στην υλική αφθονία δεν συνιστά αναγκαστική έκπτωση των αξιών και τα θεμελιώδη προβλήματα του κακομαθημένου λαού μας δεν είναι η φτώχια και η ανεργία, όπως μεθοδικά διαδίδουν τα χειραγωγούμενα κέντρα παραπληροφόρησης. Στο σκοτεινό χαλκείο του χαλασμού της πατρίδας, προηγούνται η υπονόμευση της Φυλής και η φαυλότητα της Παιδείας.

Ακόμη και η απλούστερη ανάλυση της θλιβερής υπάρχουσας κατάστασης, φανερώνει ξεκάθαρα τις δύο επαχθείς πρωταιτίες της ατιμωτικής μας κατάντιας:

Η υπογεννητικότητα μαστίζει την παρακμιακή κοινωνία των αφρόνων γερόντων μας, που αφού πρώτα υποθήκευσαν με τις κοντόφθαλμες επιλογές τους το μέλλον των επόμενων γενεών, ανησυχούν τώρα για την πενιχρή σύνταξη και το άδοξο, προσωπικό τους τέλος. Όμως η χώρα χρειάζεται πολυάριθμο και ποιοτικό, νεαρό γηγενή πληθυσμό, που να επανδρώσει τη διοίκηση και τον πολιτισμό, το στρατό και την παραγωγή. Αλλιώς, θα ευοδωθούν τα δόλια σχέδια των αριστερών και δεξιών «κοσμοπολιτών», που επιδιώκουν να συμπληρώσουν με ταλαίπωρους μετανάστες το δημογραφικό κενό της λειψανδρίας μας.

Ταυτόχρονα, η υποβαθμισμένη παιδεία υποσκάπτει την ποιότητα του πολιτεύματος και τα θεμέλια του πολιτισμού μας, αναπαράγοντας αναιδείς και αμόρφωτους σκλάβους του μεροκάματου και της γραφειοκρατίας. Κι όχι μόνον υποτιμά τους σημαντικότερους τομείς της Ηγεσίας, της Τέχνης και της Άμυνας, που πρέπει να οικοδομούνται πάνω στη βάση των ευγενών ανθρωπιστικών σπουδών, αλλά αποτυγχάνει ακόμη και στην τεχνική εκπαίδευση του υπηρετικού τομέα, που από τη φύση του οφείλει να συνδέει την εξειδίκευση με την απόδοση στην εργασία.

Επειδή ακριβώς οι ελεύθεροι πολίτες της Σχόλης και της Δόξας, και γεννιούνται αλλά και γίνονται, στην χειμαζόμενη πατρίδα μας δεν απομένουν άλλα περιθώρια υποχώρησης. Το κάποτε σπουδαιότερο έθνος της ανθρωπότητας, μπορεί και πρέπει σήμερα να επιβιώσει. Δεν θα αποδεχθούμε την διεφθαρμένη ηθική των δούλων και των συμβιβασμένων. Νηφάλιοι, θα περιμένουμε υπομονετικά το «μυστικό κι αξήγητο» πέρασμα του ποιητή. Γιατί θα ρθή κάποιος καιρός...

 

... και κάποια αυγή θα φέξη,
και θα φυσήξη μιά πνοή μεγαλοδύναμη·   άκου!
Απο ποιό στόμα ή απο ποιό χάος θα χυθή; Δεν ξέρω.
Μπορεί απο την ανατολή, μπορεί κι απο τη δύση,
ποιός ξέρει μην απ' το βορία, μην απ' τα μεσημέρια·
τάχα θα βγή απ' τα τάρταρα, για θα ριχτή απο τ' άστρα;
Δεν ξέρω·  ξέρω πως θα ρθή, και με το πέρασμά της,
μέγα και θείο και μυστικό κι αξήγητο, θα σκύψουν
οι κορφές όλες, οι φωτιές θα ξαναδώσουν όλες.

 

 

Οι στίχοι: Από τον Πρόλογο του επικού ποιήματος του Κωστή Παλαμά, «Η Φλογέρα του Βασιλιά» (30 Οχτώβρη 1902, πρώτη έκδοση 1910).                                            

Η φωτογραφία: Το πατρογονικό σπίτι του Παλαμά στο Μεσολόγγι, από προσωπική γωνία θέασης.

Σχόλη και Δόξα: THE ANTI-LIFE EQUATION