«Κινούμενοι στο
χώρο του βρετανικού heavy metal
κατακτούν κάθε μέρα και περισσότερο έδαφος και δεν αποκλείεται μέσα στο ’80 να
βρεθούν ανάμεσα στα πρώτα συγκροτήματα του είδους. Το γκρούπ αποτελείται από
πέντε άτομα με επικεφαλής τον μπασίστα Steve Harris και δημιουργήθηκε σαν μια αντίδραση ενάντια στο συνεχώς
αυξανόμενο κίνημα των πάνκ, πριν λίγα χρόνια. Ένας μικρός δίσκος σε δική τους
παραγωγή πρόκειται να κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες βασισμένος σε στοιχεία από
τα τραγούδια τους «Prowler»,
«Invasion» και «Iron Maiden». Η σκηνική παρουσία
τους είναι επίσης καλή και νομίζω ότι θα έπρεπε να ενδιαφερθεί γι’ αυτούς μια
μεγάλη εταιρεία δίσκων.»
Έχω την εντύπωση πως ήταν κάποια Κυριακή του Δεκεμβρίου του 1980. Η πρώτη χρονιά του Λυκείου προχωρούσε ακάθεκτη, μαζί με τις χαρές και τα προβλήματα της εφηβείας μας. Ο Κ ήταν συνομήλικος, κολλητός φίλος, ροκάς και Μοτορχεντάς. Με προσκάλεσε στο σπίτι του, ν’ ακούσουμε μαζί έναν δίσκο που πρόσφατα είχε αποκτήσει, το παρθενικό άλμπουμ κάποιων νεαρών Βρετανών, που ονομάζονταν Iron Maiden... Είχαμε διαβάσει πρώτη φορά γι’ αυτούς, σ’ ένα αφιέρωμα του Ποπ και Ροκ λίγους μήνες πριν, πως ήταν αξιόλογη μπάντα και γέννημα της αντίδρασης του hard rock ενάντια στο κίνημα του πανκ.
Εκείνη την εποχή άκουγα Deep Purple, Rainbow, Ted Nugent, Led Zeppelin. Ήμουν ήδη εκλεκτικός και περιχαράκωνα με φανατισμό τα συγκροτήματα που ξεχώριζα. Περιεργάστηκα με συγκατάβαση τη ζωγραφιά του εξωφύλλου και τις φωτογραφίες της μπάντας στο οπισθόφυλλο αναμένοντας το πρώτο τραγούδι που θα επέλεγε ο Κ για να εξάψει το ενδιαφέρον μου. Κι ενώ η άσχημη καρικατούρα του Eddie με προϊδέαζε για τα χειρότερα, η ιδιαίτερη μελωδία του Phantom Of The Opera με συνεπήρε ολοκληρωτικά. Τα ηχεία απελευθέρωσαν νέα ηχοχρώματα στο μουσικό τοπίο, ο βαρύς μεταλλικός ήχος ακούστηκε αιχμηρός, αγνός, νεανικός. Κάτι καινούργιο είχε γεννηθεί και ήμασταν εκεί από την αρχή.
Tears for remembrance, and tears for joy,
Tears for somebody and this lonely boy.
Out in the madness, the all seeing eye,
Flickers above us, to light up the sky.
Unchain the colors before my eyes,
Yesterday's sorrows, tomorrow's white lies.
Scan the horizon, the clouds take me higher,
I shall return from out of fire.
Η ανάμνηση
είναι δυνατή σαν η συνάντηση να έγινε μόλις χθες. Ο φίλος μου ο Κ πέθανε λίγα
χρόνια αργότερα, νέος ακόμη κι ωραίος σαν τους καταραμένους ήρωες του
ναρκωμένου Rock που
τόσο αγαπούσε. Κι εγώ, πενηντάρης πλέον, αντικρίζω με θλίψη από το μέλλον το δικό
μου δύστροπο, νεανικό βλέμμα, που αναζητούσε τότε τους θεούς στο νεφελώδη ουρανό
της μουσικής και των ιδεών. O χρόνος είναι ύπουλος κι απατηλός. Κοιμήθηκα έφηβος ήρωας εκείνο
το βράδυ και ξύπνησα απαθής μεσήλικας σήμερα το πρωί.
Tears for remembrance... Οι στίχοι των Iron Maiden ακούγονται παράξενοι και προφητικοί στη γκρίζα πραγματικότητα που με καταθλίβει. Ποιός ξέρει... Αν υπάρχουν ακόμη χρώματα, ίσως τα ψέματα του τραγουδιού να μην μας καθορίζουν απόλυτα και οριστικά. Ίσως κάποιο καλοκαίρι στο τέλος του κύκλου, να επιστρέψουμε όλοι μαζί, μέσα από τη φωτιά. Αληθινοί, χαρούμενοι και έφηβοι ξανά...
Το κείμενο στα εισαγωγικά:
Σύντομη παρουσίαση των Iron Maiden από τον Geoff Barton,
στο τεύχος 26 του περιοδικού Ποπ & Ροκ (Απρίλιος 1980). Το συγκεκριμένο
τεύχος περιλάμβανε δεκασέλιδο αφιέρωμα στο Hard Rock / Heavy Metal,
με ιδιαίτερη αναφορά στο NWOBHM.
Οι στίχοι: Remember Tomorrow (Harris - Di’ Anno). Από το εξαιρετικό, πρώτο
άλμπουμ των Iron Maiden
(1980).
Οι φωτογραφίες:
-Το εξώφυλλο του τεύχους 26, από
τo αρχείο
μου. Το πρώτο τεύχος του Ποπ & Ροκ με συλλογικό heavy metal εξώφυλλο.
-Το έπιπλο ράδιο-πικάπ Grundig, που άκουσα τους
πρώτους δίσκους στο πατρικό μου σπίτι. Πανομοιότυπο μ’ εκείνο στο σπίτι του
κακότυχου φίλου μου.
-Το εξώφυλλο της ελληνικής
έκδοσης του πρώτου LP των Iron Maiden,
που ακόμη έχω στη συλλογή μου (EMI GREECE,
1980). Εικονογράφηση του Derek Riggs.
-Χεβυμεταλλάς των πρώτων χρόνων
της δεκαετίας του ’80.
