THE MIDNIGHT SUN

Όσοι στις προηγούμενες ζωές τους υπηρέτησαν στις ανίκητες λεγεώνες της Ελληνορωμαικής Αυτοκρατορίας, αυτές που κάποτε επέβαλαν στο χάος της βάρβαρης οικουμένης τον μοναδικό αληθινό Πολιτισμό, γνωρίζουν βιωματικά τη θρησκεία του υπερβατικού φωτός. Και θυμούνται με κατάνυξη την προσευχή στο άδυτο του ιερού σπηλαίου, μπροστά στην κόγχη όπου ο Ταυροκτόνος θεός ανάμεσα στους δίδυμους δαδοφόρους, με το μαχαίρι ανανέωνε τον κόσμο και τη ζωή.

Οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι μάχονταν για την διατήρηση της ανθρώπινης τάξης πάνω στη γη, ως αντανάκλαση των ιπποτών Φραβάρτι, ακόλουθων του Μίθρα που προστάτευαν τον άρειο ουρανό. Και λάτρευαν έναν απόλυτα ανθρωπόμορφο θεό, με αρρενωπά χαρακτηριστικά ήρωα και λυτρωτή. Η απεικόνιση της πίστης τους στο ηλιακό πρόσωπο του Μίθρα, όπως κάθε τι ωραίο στον κόσμο των ανθρώπων, είχε ελληνικές καταβολές.

Όταν οι Πέρσες υποτάχτηκαν στις σάρισες των Ελλήνων, έγινε σε όλους γνωστό πως στις χώρες του Ζωροάστρη ο Δίας λατρευόταν ως Άχουρα Μάζντα. Η μυθολογία και η αισθητική του Ελληνικού Πολιτισμού σφράγισαν τον Μαζδαϊσμό, εξωραϊζοντας τα βάναυσα και τερατώδη είδωλά του. Οι Έλληνες γλύπτες εξιδανίκευσαν τη μορφή των ανατολικών θεοτήτων, εξαλείφοντας τα απωθητικά χαρακτηριστικά τους σύμφωνα με το γενικευμένο δόγμα του ελληνικού ανθρωπομορφισμού. Στο τέλος μιας αναπότρεπτης μετάλλαξης, ακόμη και οι Φραβάρτι έμοιαζαν με τις έφιππες φτερωτές Νίκες, τις ίδιες που αργότερα θα στρατεύονταν στις αγγελικές Λεγεώνες του επίσης εξελληνισμένου χριστιανισμού.

Ο ηλιακός θεός ενσαρκώθηκε για μια ακόμη φορά, ανάμεσα στους κατεξοχήν εχθρούς των Ελλήνων και των Ρωμαίων. Οι υπερόπτες Έλληνες, που οι θεοσεβούμενοι Πέρσες αποκαλούσαν λαό του Αριμάν, δρώντας ως καταλύτες της ειρωνείας του πεπρωμένου, εξανθρώπισαν τον πρωτοάρειο Μίθρα μέσα στο απολλώνιο φως. Οι πρώτοι καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν για πρότυπο το καθολικά αναγνωρίσιμο πρόσωπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εμφανίζοντας οικεία στα μάτια των πιστών του ρωμαϊκού κόσμου την αρχικά ξένη θρησκεία. Ο Αλέξανδρος άλλωστε ήταν γιός του Δία, πολεμιστής βασιλιάς και γεφυροποιός ανάμεσα σε ανθρώπους και θεούς.
 

Mithras, God of the Morning, our trumpets waken the Wall!

“Rome is above the Nations, but Τhou art over all!”

Now as the names are answered, and the guards are marched away,

Mithras, also a soldier, give us strength for the day! 

Mithras, God of the Noontide, the heather swims in the heat,

Our helmets scorch our foreheads, our sandals burn our feet.

Now in the ungirt hour – now ere we blink and drowse,

Mithras, also a soldier, keep us true to our vows!

Mithras, God of the Sunset, low on the Western main,

Thou descending immortal, immortal to rise again!

Now when the watch is ended, now when the wine is drawn,

Mithras, also a soldier, keep us pure till the dawn!

Mithras, God of the Midnight, here where the great Bull dies,

Look on Thy children in darkness. Oh, take our sacrifice!

Many roads Thou hast fashioned – all of them lead to the Light!

Mithras, also a soldier, teach us to die aright!

 

 

Ο Μίθρας των πολεμιστών και των ανδρών νικήθηκε τελικά από τον Χριστό των καταπιεσμένων και των γυναικών, ξεχάστηκε αλλά και συσσωματώθηκε στον χριστιανισμό. Ωστόσο, η ιστορία συνεχίζεται και η εντροπία δεν έχει ακόμη καταλύσει το σύμπαν. Για όσους εξακολουθούν να οραματίζονται μια νέα πανευρωπαϊκή θρησκεία, ο Μίθρας παραμένει συστατικό στοιχείο της μεταφυσικής του Ανίκητου Ήλιου.

Κι εγώ στην τωρινή μου ταπεινή ζωή, ποτέ δεν ξέχασα την προσευχή των φρουρών στο τείχος της πρώτης γραμμής. Κι αν μέσα στο βαθύ σκοτάδι έχασα προσωρινά το μονοπάτι προς το φως της αυγής, διατηρώ άσβεστη μέσα μου τη φλόγα του Μεσονύκτιου Ήλιου, της εσωτερικής μάχης και της αέναης επιστροφής!

Μίθρα, Θεέ του Μεσονυκτίου, εδώ που ο μέγας Ταύρος θα χαθεί,

Φρόντισε τα παιδιά Σου στο σκοτάδι. Ω! τη θυσία μας κάνε δεκτή!

Πολλούς δρόμους Εσύ άνοιξες – κι όλοι τους οδηγούν προς το Φως!

Μίθρα, στρατιώτης κι Εσύ, δίδαξέ μας πως πεθαίνεις ορθός!

                                     

                                             

 

Το ποίημα: A Song to Mithras - Hymn of the XXX Legion: circa A.D. 350 - "On the Great Wall" – Από το βιβλίο του Rudyard Kipling, Puck of Pook's Hill.

Το μεταφρασμένο τετράστιχο του ύμνου: Δική μου απόδοση της τελευταίας στροφής.

Ο ταυροκτόνος Μίθρας: Το πρότυπο έργο όλων των γλυπτών αυτού του καλλιτεχνικού τύπου, αποδίδεται σε άγνωστο γλύπτη της ελληνιστικής Περγάμου, ο οποίος το εμπνεύστηκε από το κλασικό θέμα των φτερωτών Νικών που θυσιάζουν ταύρο στη θεά Αθηνά.

Ο Ανίκητος Ήλιος: Όπως έχω ξαναγράψει, εμείς οι άθεοι αισθητιστές τιμούμε μόνον τον υπεράνθρωπο, τις ηλιακές παραδόσεις, τα σύμβολα και την ωραιότητα των μορφών, όχι την υποτιθέμενη ουσία ανύπαρκτων θεών.

Οι φωτογραφίες:

- Μαρμάρινο άγαλμα του ταυροκτόνου Μίθρα (2^nd century AD, found in Rome).

Από παλαιότερη επίσκεψή μου στο Βρετανικό Μουσείο.

- Το κάτω τμήμα της επιτύμβιας στήλης του Titus Calidius Severus, εκατόνταρχου της Λεγεώνας XV Apollinaris, που πέθανε 58 χρονών μετά από 34 χρόνια θητείας στο Ρωμαϊκό Στρατό (Roman tombstone from Carnuntum, 1^st century AD). Η Λεγεώνα Απολλωνία στάθμευε για πολλά χρόνια στο Καρνούντουμ της Παννονίας. Έχοντας πολεμήσει κατά διαστήματα στις ανατολικές επαρχίες, θεωρείται βασικός φορέας μεταλαμπάδευσης του Μιθραϊσμού στα ρωμαϊκά οχυρά κατά μήκος του Δούναβη.

Από παλαιότερη επίσκεψή μου στο Kunsthistorisches Museum της Βιέννης.