Το καλοκαίρι του 2006 μετακόμισα στο σπίτι που ζω σήμερα,
πιεσμένος από την μόνιμη ανάγκη των συλλεκτών για ζωτικό χώρο. Η δύσκολη διαδικασία
της μεταφοράς ολοκληρώθηκε δίχως απώλειες και εγκαταστάθηκα ευχαριστημένος στην καινούργια μου κατοικία,
παραβλέποντας τον κοσμογονικό μύθο της απαραίτητης θυσίας που ιεροποιεί την
θεμελίωση κάθε νέας τοποθεσίας. Ανύποπτος, νόμιζα περιττό και παρωχημένο το παραδοσιακό
τίμημα που καταξιώνει την επανίδρυση ενός χώρου στους κύκλους της ζωής.
Δυστυχώς όμως, στην αρχή του χειμώνα που ακολούθησε, μια καταρρακτώδης βροχή έφερε την καταστροφή. Ατυχείς συγκυρίες είχαν καθυστερήσει για μήνες την επανατοποθέτηση πολλών πραγμάτων, μεταξύ των οποίων και της δισκοθήκης μου που προσωρινά παρέμενε τακτοποιημένη στα χαρτόκουτα της μετακόμισης, στο υπόγειο. Καθώς τα έργα διευθέτησης του περιβάλλοντος χώρου δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί, το νερό της βροχής πέρασε μέσα από τα κουφώματα, στο εσωτερικό του υπογείου. Οι κούτες βράχηκαν και η υγρασία διέβρωσε ύπουλα τα χαρτόνια των δίσκων που δεν προστατεύονταν από πλαστικά καλύμματα.
Η συμφορά υπήρξε συγκλονιστική. Εξώφυλλα που για δεκαετίες διατηρούσα ευλαβικά σχεδόν άθικτα, σαν την πρώτη μέρα της αγοράς τους, μετατράπηκαν σε μια αποκρουστική χαρτόμαζα. Εκδικητικοί Τρίτωνες μου επέβαλαν με κατακλυσμό, το πρόστιμο της ξεχασμένης τελετής θεμελίωσης.
From the depths of the ocean
Came the spawn of the deep
From the wrath of Poseidon
Tritons rose from the sea
Για χρόνια μετά την πλημμύρα, επανειλημμένα προσπάθησα να προσεγγίσω
τις κατεστραμένες κούτες στην αποθήκη, ώστε να ξεχωρίσω τους ανέπαφους δίσκους από
εκείνους με τα κολλημένα εξώφυλλα. Πάντοτε, η απογοήτευση που μου προκαλούσε το
ανυπόφορο θέαμα, με απέτρεπε από κάθε περαιτέρω ενέργεια αποκατάστασης.
Στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο η υλική καταστροφή που με συνέθλιβε όσο η σκληρή συνειδητοποίηση πως κάπου ανάμεσα στη φαντασιακή αύρα της heavy metal δισκοθήκης μου είχα εγκαταλείψει ένα σημαντικό κομμάτι της εφηβείας μου. Με το ξεκαθάρισμα, θα έπρεπε πλέον να το ανασυστήσω όχι ως ζωντανή ιστορία, αλλά ως απλή συλλογή αναμνηστικών αντικειμένων μιας άλλης εποχής.
Πρόσφατα, ξεπέρασα επιτέλους τον φόβο της απώλειας του περασμένου νοήματος και αποδέχτηκα την σκληρή τιμωρία των φθοροποιών δυνάμεων της εντροπίας. Ξεκίνησα λοιπόν να καταγράφω, να διαχωρίζω και να επαναταξινομώ τα εναπομείναντα βινύλια τριών δεκαετιών ρομαντικών ψευδαισθήσεων.
Στο τέλος της ημέρας, στο κάτω κάτω της γραφής, οι πολύτιμες συλλογές μας μπορεί να μην αντιστρέφουν τον χρόνο, αλλά ακόμη και φθαρμένες παραμένουν σύμβολα ιδεολογικής δραστηριότητας και τεκμήρια πολιτιστικού ελιτισμού. Αποκαλύπτουν τη μεταφυσική σχέση μεταξύ πραγμάτων και ιδεών. Και μας υπενθυμίζουν πώς και γιατί γίναμε αυτοί που είμαστε σήμερα.
Η κοσμική ειρωνία: Από τα πρώτα άλμπουμ της συλλογής των 80’s που ανέσυρα, το The Deluge, ανέπαφο και γυαλιστερό.
The Deluge (1986): Πέμπτο LP των αμερικανών Manilla Road. Ατμοσφαιρική και γνήσια, αν και δίχως ιδιαίτερες αξιώσεις, σκληρή μουσική.
Η εικόνα: Το εξώφυλλο του LP, έργο του Eric Larnoy.
Οι στίχοι: Του Mark W. Shelton. Πρώτη στροφή του The Drowned Lands.
Η αφιέρωση στο οπισθόφυλλο: This album is dedicated to Jackes de Molay.
Ο χαιρετισμός: MAY THE LORDS OF LIGHT BE WITH YOU!
Δυστυχώς όμως, στην αρχή του χειμώνα που ακολούθησε, μια καταρρακτώδης βροχή έφερε την καταστροφή. Ατυχείς συγκυρίες είχαν καθυστερήσει για μήνες την επανατοποθέτηση πολλών πραγμάτων, μεταξύ των οποίων και της δισκοθήκης μου που προσωρινά παρέμενε τακτοποιημένη στα χαρτόκουτα της μετακόμισης, στο υπόγειο. Καθώς τα έργα διευθέτησης του περιβάλλοντος χώρου δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί, το νερό της βροχής πέρασε μέσα από τα κουφώματα, στο εσωτερικό του υπογείου. Οι κούτες βράχηκαν και η υγρασία διέβρωσε ύπουλα τα χαρτόνια των δίσκων που δεν προστατεύονταν από πλαστικά καλύμματα.
Η συμφορά υπήρξε συγκλονιστική. Εξώφυλλα που για δεκαετίες διατηρούσα ευλαβικά σχεδόν άθικτα, σαν την πρώτη μέρα της αγοράς τους, μετατράπηκαν σε μια αποκρουστική χαρτόμαζα. Εκδικητικοί Τρίτωνες μου επέβαλαν με κατακλυσμό, το πρόστιμο της ξεχασμένης τελετής θεμελίωσης.
From the depths of the ocean
Came the spawn of the deep
From the wrath of Poseidon
Tritons rose from the sea
Στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο η υλική καταστροφή που με συνέθλιβε όσο η σκληρή συνειδητοποίηση πως κάπου ανάμεσα στη φαντασιακή αύρα της heavy metal δισκοθήκης μου είχα εγκαταλείψει ένα σημαντικό κομμάτι της εφηβείας μου. Με το ξεκαθάρισμα, θα έπρεπε πλέον να το ανασυστήσω όχι ως ζωντανή ιστορία, αλλά ως απλή συλλογή αναμνηστικών αντικειμένων μιας άλλης εποχής.
Πρόσφατα, ξεπέρασα επιτέλους τον φόβο της απώλειας του περασμένου νοήματος και αποδέχτηκα την σκληρή τιμωρία των φθοροποιών δυνάμεων της εντροπίας. Ξεκίνησα λοιπόν να καταγράφω, να διαχωρίζω και να επαναταξινομώ τα εναπομείναντα βινύλια τριών δεκαετιών ρομαντικών ψευδαισθήσεων.
Στο τέλος της ημέρας, στο κάτω κάτω της γραφής, οι πολύτιμες συλλογές μας μπορεί να μην αντιστρέφουν τον χρόνο, αλλά ακόμη και φθαρμένες παραμένουν σύμβολα ιδεολογικής δραστηριότητας και τεκμήρια πολιτιστικού ελιτισμού. Αποκαλύπτουν τη μεταφυσική σχέση μεταξύ πραγμάτων και ιδεών. Και μας υπενθυμίζουν πώς και γιατί γίναμε αυτοί που είμαστε σήμερα.
Η κοσμική ειρωνία: Από τα πρώτα άλμπουμ της συλλογής των 80’s που ανέσυρα, το The Deluge, ανέπαφο και γυαλιστερό.
The Deluge (1986): Πέμπτο LP των αμερικανών Manilla Road. Ατμοσφαιρική και γνήσια, αν και δίχως ιδιαίτερες αξιώσεις, σκληρή μουσική.
Η εικόνα: Το εξώφυλλο του LP, έργο του Eric Larnoy.
Οι στίχοι: Του Mark W. Shelton. Πρώτη στροφή του The Drowned Lands.
Η αφιέρωση στο οπισθόφυλλο: This album is dedicated to Jackes de Molay.
Ο χαιρετισμός: MAY THE LORDS OF LIGHT BE WITH YOU!
