ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΙΟΙ

Αγαπώ τους γονείς μου, τους θείους μου, τους γέροντες φίλους και συγγενείς μου. Στο όνομα της αγάπης και πειθόμενος στις επιταγές ενός σουρεαλιστικού κοινωνικού σεναρίου, έπαψα πλέον να τους πλησιάζω και να τους συναντώ. Προσπαθώντας να τους προφυλάξω από την επέλαση του νέου φονικού ιού, ενεργοποίησα στην καθημερινότητα το μεταφορικό σχήμα λόγου για το χάσμα των γενεών.

Όλοι μας πράξαμε παρόμοια, εφαρμόζοντας έναν αναγκαίο, συμπονετικό μα εξωφρενικό αποκλεισμό. Κι έτσι, απομονωμένοι με ένα αθέατο τείχος από τα παιδιά και τα εγγόνια τους, οι αγαπημένοι μας γέροντες ξορκίζουν με χάπια και προσευχές την τελευταία τους εποχή.

Οι πιο κυνικοί από αυτούς, σίγουρα συλλογίζονται τους αδήριτους νόμους της φυσικής επιλογής. Οι ευφυέστεροι, ίσως αναγνωρίζουν τα μοιραία σφάλματα της μεταπολεμικής τάξης, που ως νέοι, οι ίδιοι αστόχαστα αποδέχτηκαν και υποστήριξαν.

Οι επιπόλαιοι γέροντες της Δύσης εφάρμοσαν την βολική κοσμοθεωρία της μαζικής κατανάλωσης και της τεχνητής επιμήκυνσης της ζωής. Επιδίωξαν την αέναη ευφορία με γυαλιστερά στολίδια και ανώδυνα φάρμακα. Αποκήρυξαν την άγρια μέθη του πολέμου και ενστερνίστηκαν τα ήπια ναρκωτικά της ειρήνης. Και κυρίως εγκλημάτισαν απέναντι στην ιστορία, γιατί στο όνομα της προσωπικής τους ευζωίας θυσίασαν την κρίσιμη γονιμότητα της φυλής τους.

Οι άφρονες γέροντες της Δύσης αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και μας κληροδότησαν μια φυλετική και πολιτισμική δυστοπία: μια προβληματική κοινωνία εκθήλυνσης και μαλάκυνσης, ισοπεδωτικής δημοκρατίας και οικονομικής ολιγαρχίας, ανάπηρης πνευματικότητας και βδελυρής τέχνης. Η δική μας γενιά όχι μόνον συντήρησε αυτήν την μεταμοντέρνα αθλιότητα αλλά και επιδείνωσε την δημογραφική γήρανση.

Ο κόσμος μας, ο γερασμένος κόσμος της Ευρώπης, έφτασε σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής. Η ανθρωπότητα υπόκειται όπως όλα τα έμβια όντα στους απλούς κανόνες της φυσιολογίας. Ο αόρατος ιικός εχθρός μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης στην παρακμή του Δυτικού Πολιτισμού. Μπορεί όμως επίσης να φανερώσει τις καταστροφικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης, που έχει υπονομεύσει την ασφάλεια του ανθρώπινου είδους μετατρέποντας τον πλανήτη μας σε ενιαίο και ευάλωτο οικοσύστημα.
 

Οι εφησυχασμένοι γέροντες της Δύσης απέτυχαν. Εναπόκειται πλέον στους συνειδητοποιημένους και δυνατούς νέους, η διαπίστωση της θλιβερής πραγματικότητας, η κρίσιμη επαναφορά της πληθυσμιακής ανάπτυξης, η ανασύνταξη και η επανίδρυση ή το τέλος του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.

Όπως μας υπενθυμίζει ένας Ιταλός οξυδερκής στοχαστής: «...οι γέροντες είναι λιγότερο διατεθειμένοι απ’ όσο οι νέοι να εγκαταλείψουν την πίστη σ’ αυτά που τους βολεύουν και να παραδεχτούν οδυνηρές αλήθειες ·  γιατί οι νέοι έχουν περισσότερη δύναμη ν’ αντέξουν την επίγνωσή τους ή να χαθούν εξαιτίας της.»

Ο πίνακας: Τhe Sacred Grove, του Ελβετού, Ρομαντικού και Συμβολιστή ζωγράφου Arnold Böcklin (1827-1901). «Melancholy, a mood of death and mythological symbolism…»

Ο επίλογος: Από τις Σκέψεις - Pensieri LIV - του Ιταλού ποιητή και λογοτέχνη Giacomo Leopardi (1798-1837).

Ιογενή παράπλευρα θέματα: Ο περιορισμός της ατομικής ελευθερίας, η διαπλοκή επιστήμης και πολιτικής, οι αντιθετικές επιστημονικές εκτιμήσεις, η γήρανση και ο δείκτης θνησιμότητας των πληθυσμών, οι ανθρώπινες σχέσεις σε συνθήκες εγκλεισμού, η μισθωτή εργασία ως εθελοδουλεία, η παραβίαση του ιδιωτικού χώρου μέσω της τηλε-εργασίας, η αλληλεγγύη των εθνών και η αυτάρκεια της Ευρώπης, ο πλανήτης Γη ως ενιαίο οικοσύστημα.