ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ

«Δεν φοβάμαι τον κίνδυνο, την αιχμαλωσία, τις πληγές ή ακόμη και το θάνατο – αν είναι γραφτό να πεθάνω – μα φοβάμαι πως όταν τελειώσει αυτός ο πόλεμος δεν θα ξαναγυρίσουμε ποτέ στους παλιούς καλούς καιρούς. Και στους καιρούς αυτούς αισθάνομαι πως ανήκω.»

Οι παλιοί καιροί για τον αμερικανικό Νότο τέλειωσαν, όταν μετά από τέσσερα αιματηρά χρόνια πολεμικών συγκρούσεων, επικράτησε η συντριπτική υπεροπλία του Βορρά. Στις 9 Απριλίου 1865, ο στρατηγός Ρόμπερτ Λη υπέγραψε την πράξη παράδοσης των στρατευμάτων. Στις 10 Μαίου συνελήφθη ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Τζέφερσον Ντέιβις. Στις 23 Ιουνίου, ο Ινδιάνος ταξίαρχος Σταντ Γουέιτι κατέθεσε τελευταίος τα όπλα.

Τα δεκατρία λευκά αστέρια των ευγενών του αγροτικού και αριστοκρατικού Νότου χάθηκαν πίσω από το γκρίζο παραπέτασμα της μισαλλοδοξίας των άπληστων εμπόρων και βιομηχάνων της Νέας Αγγλίας. Κι ο βρωμερός καπνός των υψικαμίνων μίανε ανεπανόρθωτα τον ειδυλλιακό «παλιό καλό καιρό»: τις ρόδινες ανταύγειες στα γαλήνια σύννεφα, τα σκουροπράσινα χρώματα στην οργωμένη γη, τη μυρωδιά του χώματος και των φυλλωμάτων μετά τη βροχή, το μισόφωτο του δειλινού της ξεχασμένης Αρκαδίας...

Οι νικητές Γιάνκηδες, πάνω στα ερείπια της ανέμελης Dixieland ισχυροποίησαν τα δεσμά της προτεσταντικής ηθικής που μεθοδικά θα εφάρμοζαν αργότερα και στον υπόλοιπο κόσμο. Δεσμά σφυρηλατημένα με το όνειδος της καθολικής εργασίας, την πλεονεξία του χρήματος, το ψυχρό συμφέρον της συναλλαγής και τον στυγνό υπολογισμό της δοσοληψίας.

Οι θλιβεροί Πουριτανοί απεχθάνονταν το προνόμιο του άφθονου ελεύθερου χρόνου, ένα ανεκτίμητο δικαίωμα που χαίρονταν οι αλαζόνες αριστοκράτες του Νότου. Και με τον επικερδή χρόνο της εθελοδουλείας, τελικά κατατρόπωσαν τον «ανώφελο» χρόνο, τον χρόνο για προσωπική καλλιέργεια και ψυχαγωγία, τον χρόνο για όπλα και βιβλία, τον ελεύθερο χρόνο για τη χαρά της ζωής.
Με την πτώση του αμερικανικού Νότου, έσβησε από τον χάρτη μια ακόμη Χώρα του Καλοκαιριού, και μαζί της οι ιδιόρρυθμοι φεουδάρχες της, τελευταίοι εναπομείναντες ενός ρομαντικού και ετεροχρονισμένου μεσαίωνα.
 

Με μουσική δυνατή καταφθάνω, με τις κορνέτες μου και τα τύμπανά μου,

Δεν παίζω εμβατήρια για αναγνωρισμένους νικητές μόνο, παίζω εμβατήρια για ηττημένους και σκοτωμένους.
 
Έχεις ακούσει πως είναι καλό να κερδίζεις τη μάχη;

Λέω ακόμα πως είναι καλό να πέφτεις στη μάχη, οι αγώνες χάνονται με το ίδιο πνεύμα που κερδίζονται.
 
Τυμπανίζω και χτυπώ για τους νεκρούς,

Φυσώ στα επιστόμια πιο δυνατά και πιο εύθυμα για εκείνους.

        

Ζήτω σε εκείνους που απέτυχαν!

Και σε εκείνους που τα πολεμικά πλοία τους βυθίστηκαν στη θάλασσα!

Και σε εκείνους τους ίδιους που βυθίστηκαν στη θάλασσα!
 
Και σε όλους τους στρατηγούς που έχασαν μάχες, και όλους τους νικημένους ήρωες!

Και τους αναρίθμητους άγνωστους ήρωες που ισούνται με τους σπουδαιότερους γνωστούς ήρωες!

 

Τα κανόνια σίγησαν, όμως οι κορνέτες και τα τύμπανα των ηττημένων ηχούν ακόμη στην επηρμένη φαντασία όσων εξακολουθούν να γοητεύονται από τα σπασμένα σπαθιά και τα μελαγχολικά ερείπια, από τη Δόξα και το Χρόνο.

Οι ξεροκέφαλοι του Νότου πολέμησαν με πάθος ενάντια στη ασταμάτητη λαίλαπα του σύγχρονου κόσμου. Πολέμησαν ακόμη και πεινασμένοι, ξυπόλητοι και κουρελήδες, και νικήθηκαν διατηρώντας την πίστη και την τιμή τους, όπως κι άλλοι πολλοί, αξέχαστοι αμετανόητοι πριν και μετά από αυτούς.

Τιμούμε τους αμετανόητους, τους θυμόμαστε κι αναβιώνουμε τα έντονα χρώματα και τις αντιδραστικές ιδέες και τα φορτισμένα σύμβολά τους. Γιατί οι απειθείς ξεροκέφαλοι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του Μύθου και της Παράδοσης του Πολιτισμού μας. 
Γιατί ο αδιέξοδος κι ανέφικτος ιδεαλισμός τους είναι ο δυνατός άνεμος, που πριν από κάθε μεγάλη μάχη εναντίον των ανθρωποφάγων Λαιστρυγόνων, τραντάζει τα κοντάρια και ξεδιπλώνει τις τρομερές και ένδοξες Σημαίες των Προγόνων.








Η φωτογραφία: Σημαιοφόροι των Νοτίων, Toy Soldiers από τη συλλογή μου. King & Country, Preiser Η0, Plasty, Elastolin 7 cm & 4 cm, Britains Eyes Wright, Britains Swoppets & Deetail.
Ο Νότος ζεί: Στη τέχνη, στη φαντασία! Από τον Tom Sawyer και τον Huckleberry Finn έως τους Lynyrd Skynyrd και τους Dukes of Hazzard!

Το Μυθιστόρημα αναφοράς: Gone with the Wind! (1936) της Margaret Mitchell. Το σπουδαίο βιβλίο δεν συγκρίνεται με την ομώνυμη αξιόλογη ταινία του 1939. Γιατί το βιβλίο υπερασπίζεται τα χαμένα ιδανικά του Νότου, ενώ η ταινία επικεντρώνεται στον έρωτα των προσώπων και αποφεύγει την ιδεολογία.
Οφείλω έναν ελάχιστο φόρο Τιμής στους ήρωες δανδήδες του «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», στον αμφιλεγόμενο Ρετ Μπάτλερ και - προπαντός - στον τζέντλεμαν Άσλεϊ Γουίλκς!
Η φράση εντός εισαγωγικών του προλόγου, είναι παράγραφος από ένα γράμμα του μετώπου, του Άσλεϊ Γουίλκς.
Ο Ελεύθερος Χρόνος: Κύριο χαρακτηριστικό των ελεύθερων ανθρώπων.Στον αμερικανικό Νότο, βασιζόταν στον πλούτο των φυτειών του βάμβακος και στο ιδιόμορφο καθεστώς της δουλοκτησίας.
Οι στίχοι: Το 18^ο τμήμα του οραματικού ποιήματος «Το Τραγούδι του Εαυτού μου» (Song of Myself, 1855), του Αμερικανού ποιητή Ουώλτ Ουίτμαν (1819-1892). Μετάφραση της Ζωής Ν. Νικολοπούλου. Μπορεί ο Ουίτμαν να υπήρξε υποστηρικτής των Βορείων, αλλά η σπουδαία ποίηση ανήκει πάντοτε στους αναγνώστες.
«With music strong I come, with my cornets and my drums,
I play not marches for accepted victors only, I play marches for conquer'd and slain persons.
Have you heard that it was good to gain the day?
I also say it is good to fall, battles are lost in the same spirit in which they are won.
I beat and pound for the dead,

I blow through my embouchures my loudest and gayest for them.
Vivas to those who have fail'd!
And to those whose war-vessels sank in the sea!
And to those themselves who sank in the sea!
And to all generals that lost engagements, and all overcome heroes!
And the numberless unknown heroes equal to the greatest heroes known!»
The Anti-life Equation: WAR FLAG (Νοέμβριος 2012).