«Η ώρα του σπιτιού, η ώρα της μνήμης είναι αυτή η σύντομη εποχή, τα Χριστούγεννα, ένας κύκλος αγάπης. Μέσα στη νύχτα του χειμώνα δεν είναι μόνο οι μάγοι που οδοιπορούν και οι ποιμένες που αγραυλούν, δεν είναι μόνο ο λαός της ειδυλλιακής Παλαιστίνης που απογράφεται, κατά την προσταγή του Αυγούστου. Η απογραφή ξαναγίνεται την κάθε χρονιά, να μετρηθούμε, να ιδούμε πόσοι βρισκόμαστε τώρα, πόσοι μας λείπουν. Οδοιπορούμε σιμά στους Μάγους, ξαγρυπνούμε ανάμεσα στους ποιμένες. Αναζητούμε τη φωτιά που εθέρμανε τα παιδικά μας χρόνια, τ’ άστρα που μεσουράνησαν και βασίλεψαν μέσα στους ουρανούς των ονείρων.»
Το παιδί είναι ο αληθινός πατέρας μας και η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία.
Και τα Χριστούγεννα κάθε καινούργιου έτους παραμένουν ο αρχαίος καιρός της θύμησης και της νοσταλγίας, της λαχτάρας και της μελαγχολίας. Για τον αληθινό πατέρα, για την πραγματική πατρίδα, για τα ανόθευτα χρόνια της αθωότητας.
Τα Χριστούγεννα είναι ιερή εποχή επαναβάπτισης και επιστροφής. Γιατί έστω για λίγο, ξανά κάθε χρονιά, ανοίγουν «οι ουρανοί των ονείρων» μέσα στη σκοτεινή νύχτα της ενήλικης ψυχής. Κι ανάβει η μαγική φωτιά, «που εθέρμανε τα παιδικά μας χρόνια», και φώτισε το μονοπάτι κάθε κατοπινής επιλογής.
Η φωτογραφία: Από τη συλλογή μου. Το εξώφυλλο του τεύχους 158 του περιοδικού ΡΑΔΙΟΠΡΟΓΡΑΜΜΑ (Εβδομαδιαία έκδοσις Ε.Ι.Ρ. / 26 Δεκεμ – 1 Ιαν. 1966).
Το κείμενο: Του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου. Από το χρονογράφημα Η Ώρα του Σπιτιού, που δημοσιεύτηκε στο παραπάνω τεύχος.
