Ο Ευγενής Άγριος... Ο εξιδανικευμένος άνθρωπος της φύσης που παραμένει αγνός και αθώος, μακρυά από την ηθική διαφθορά του πολιτισμού, ποτέ δεν αποτελούσε δικό μας πρότυπο. Σίγουρα όχι με την έννοια του αρχέγονου και ευγενικού αγρίου του Ρουσσώ, του άκακου που τον διακρίνει η έμφυτη καλοσύνη.
Ο Τάκιτος πλησίαζε εγγύτερα στην πατρίδα των ιδανικών αγρίων με τις αναπόφευκτες φυλετικές συγκρίσεις. Στο μνημειώδες έργο του Περί της καταγωγής και της χώρας των Γερμανών, εγκωμίαζε τα ήθη των παραδοσιακών εχθρών της Ρώμης επικρίνοντας την κατάπτωση της εποχής του. Και οι αρχαίοι Γερμανοί αποτελούσαν καλό παράδειγμα πρωτογονισμού, καθώς απέκλιναν διακριτικά από τον κανόνα της ηρωικής αριστοκρατίας όπου τα πολεμικά χαρακτηριστικά πρέπει να συνδυάζουν τις στρατιωτικές αρετές με την πολιτισμική ανωτερότητα.
Η νοσταλγία για τον χαμένο παράδεισο, δηλαδή για τις απολεσθείσες μυθικές δυνάμεις, αποτελεί το σημείο εκκίνησης κάθε ιδεολογικής αναζήτησης για την βελτίωση της ανθρωπότητας. Δεν θαυμάζουμε τον άγριο που ζούσε σε αρμονία με το φυσικό του περιβάλλον, αλλά αυτόν που το δάμαζε εγκαθιδρύοντας την έμβια υπεροχή του ανθρώπινου είδους.
Ο ανώτερος λευκός της ζούγκλας, ο άγριος λόρδος Ταρζάν του Μπάροουζ είχε αναμφισβήτητα τη δική του γοητεία. Όμως στα είκοσί μου χρόνια, ο Ευγενής Βάρβαρος ήταν ήδη η δική μου εκδοχή του ευγενούς αγρίου. Υπό την απόλυτη επήρεια του Savage Sword, ο Κόναν του Χάουαρντ πρόβαλε ως ο φυσικός προάγγελος του νιτσεϊκού Υπερανθρώπου. Στο προσωπικό μου φαντασιακό, ο Ευγενής Βάρβαρος καταγόταν κατευθείαν από το ψυχικό αρχέτυπο του ηλιακού Ήρωα του Γιούνγκ. Και δεν είχα καν ακόμη μελετήσει τις εκλεκτικές συγγένειες και τον ορισμό της ηρωικής υπόστασης ως θεότητας ή ως βασιλέα στο βασικό έργο του Κάρλαϋλ.
Στην δεκαετία του ΄80, η νεανική αντικουλτούρα του Heavy Metal αποτελούσε την πιο διαδεδομένη συνιστώσα του πολιτικού ρομαντισμού. Όταν οι Virgin Steele, ένα από τα επικά συγκροτήματα του είδους, κυκλοφόρησαν το Noble Savage επιβεβαιώνοντας το πνεύμα των καιρών, τους υποδέχτηκα έχοντας ήδη έτοιμο τον πρόλογο στην έκθεση των ιδεών.
«Το σπαθί στριφογυρίζει στον αέρα και τα κομμένα κεφάλια κατρακυλάνε ολόγυρα. Το αίμα πιτσιλίζει το χώμα και τις πέτρες. Ο Ευγενής Βάρβαρος σκουπίζει την κόκινη κόψη και συνεχίζει να προχωρά. Κλωτσά τα σφαγμένα κουφάρια και προκαλεί ανείπωτες κραυγές πόνου και απόγνωσης.
Η συνάντηση με τον Άγγελο του Φωτός πλησιάζει. Ο Πολεμιστής τινάζει τη χαίτη του και καθαρίζει το πρόσωπό του από το ξεραμένο αίμα, ψηλαφίζει τις ουλές και αναμετρά τις χιλιάδες των χρόνων που πέρασαν, τους αδερφούς του που χάθηκαν, τους στρατούς που οδήγησε. Επικαλείται το πνεύμα των νεκρών συμπολεμιστών του μέσα από τους αιώνες γιατί ο Άγγελος του Ανίερου Φωτός έχει αμέτρητες ψυχές, ατέλειωτους μαύρους δαίμονες που κρύβονται μέσα του και κλείνουν τις πληγές του.
Η λάμψη του ξίφους προκαθορίζει την έκβαση και μοχθηρό αίμα λερώνει τη γη.
Η πορεία τελείωσε.
Το νέο βασίλειο έρχεται.»
Noble Savage: Το τρίτο άλμπουμ των Virgin
Steele (Cobra Records, Ιούλιος 1985). Το εμβληματικό εξώφυλλο, από την
γερμανική έκδοση που έχω στη συλλογή μου.
Ηρωική Αριστοκρατία: WAR FLAG, Ιούλιος 2011.
Savage King: Breath thru me / I’m a savage, I’m a king / I fought deceivers / I conquered evil. Στίχοι από το βασικό θέμα του Noble Savage (David DeFeis, vocals, keyboards and sword).
Το κείμενο: Σκληροπυρηνική δισκοκριτική του νεαρού Warlord στο μηνιαίο Ποπ + Ροκ (τεύχος Νο 120, Μάϊος 1988, σελίδες 98-99). Στοχευμένη παρέμβαση στο διανοουμενίστικο ύφος του πιο σοβαρού, μουσικού περιοδικού της εποχής. Στα όρια του σουρεαλιστικού παραληρήματος αλλά με συνειδητή συμπερίληψη της γενικής αίσθησης από τους τίτλους και τους στίχους του DeFeis.
