1/2/11

ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΣ ΙΩΑNΝΙΤΗΣ

Ο προορισμός μου αυτή τη φορά ήταν το παλαιό οχυρό των Ιωαννιτών στις όχθες του ποταμού Μολδάβα, στο Μικρό Μέρος της Πράγας. Το οχυρωμένο μοναστήρι που ήλεγχε κάποτε την μεσαιωνική Γέφυρα της Ιουδήθ αποτελούσε έναν ακόμα κρίκο στην σειρά των επισκέψεών μου σε πύργους, μουσεία και ναούς, σε τόπους όπου συγκεντρώνω κομμάτι-κομμάτι τα διάσπαρτα στοιχεία της σκοτεινής μας καταγωγής.


Οι φορτισμένες τοποθεσίες και τα τεχνουργήματα του παρελθόντος ενεργοποιούν απωθημένες αναμνήσεις από την εποχή της πτώσης που ακολούθησε τη Μητέρα των Μαχών. Υπομένω αγόγγυστα τη μοίρα, όμως ακόμη βασανίζομαι τις άναστρες νύχτες από τους εφιάλτες της απρόσμενης ήττας που ανέτρεψε την ισορροπία των κόσμων και μας καταδικάσε στα φοβερά δεσμά του χρόνου και του χώρου.

Οι πιο τυχεροί από εμάς, ενσαρκωμένοι σε σώματα θνητών, διατηρούμε ψήγματα μνήμης και ενοχής. Αν και διαιρεμένοι σε τόπους διαφορετικούς κι ανόμοιες εποχές, φέρουμε ακέραιο το ιερό καθήκον της ανασυγκρότησης της στρατιάς. Προετοιμάζοντας την έξοδο από την ύλη συλλέγουμε κωδικοποιημένες πληροφορίες και ταυτόχρονα διαδίδουμε το προσκλητήριο της επιστράτευσης στους πιο άτυχους συντρόφους... στους σιωπηλούς φυλακισμένους στα αγάλματα και στους πίνακες, στα βιτρό, στους τάπητες και στις προτομές.

Στο παραποτάμιο οχυρό των Ιωαννιτών, στη σιδερένια εξώπορτα συνάντησα έναν από εκείνους, τους στοιχειωμένους αδερφούς. Εκεί, μπροστά στα απαίδευτα μάτια των ανυποψίαστων τουριστών κοινωνήσαμε την έμπυρη ουσία μέσα στη σιωπή.

«Έτσι η Μοίρα το έταξε. Άφθαρτα, δίχως τέλος,
μες των Καιρών συνταιριαστά τη μήτρα να κυλούνε,
το πύρινο στοιχείο μας κ’ η δύναμη δίπλα η θεία.
»

Από κοινού ανανεώσαμε τους όρκους του Ιερού Σπαθιού προσδοκώντας το πλήρωμα του χρόνου, όταν ξανά θα συναντηθούμε στο φλεγόμενο κάστρο του μαύρου Ήλιου.





Η φωτογραφία: Από το τελευταίο ταξίδι μου στην Πράγα. Σχέδιο της εξωτερικής πόρτας ανάμεσα στους δύο πύργους του προστώου του μεσαιωνικού μοναστηριού των Ιωαννιτών ιπποτών, που οδηγεί στην αυλή της Εκκλησίας της Αλυσοδεμένης Παναγίας. Στην αυλή ανάμεσα στους πύργους και την σημερινή εκκλησία βρισκόταν κάποτε το κλίτος της παλαιότερης ρομανικής εκκλησίας που κατασκευάστηκε τον 12ο αιώνα και δόθηκε σαν δώρο στους ιππότες από τον Πρεμυσλίδη βασιλιά Βλαδίσλαο Β΄.
Οι στίχοι στο τέλος: Από το πρώτο βιβλίο του Χριστιανικού Έπους ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ σε μετάφραση Χρ. Γαλατόπουλου.
PARADISE LOST του John Milton (1608-1674).
« …; since by fate the strength of Gods
And this empyreal substance cannot fail;
»

8 σχόλια:

LEON ST είπε...

Αδερφέ Ιππότη,
Αν και το αίμα μου πηγάζει από το Βόσπορο.
Αν και τους Ευρωπαίους βασιλιάδες και ιππότες, οι Βυζαντινοί τους θεωρούσαν υπανθρώπους.
Εν τούτοις το κάλεσμα της Πολεμικής Σημαίας δεν με αφήνει αδιάφορο.
Υ.Γ. Ελπίζω στην Πράγα να συνάντησες το Γκόλεμ. Οι ραββίνοι δεν έμαθαν το μάθημά τους και μπαίνουν σε χωράφια που δεν γνωρίζουν καλά...

aerostatik είπε...

αλήθεια, με το γκόλεμ τι έγινε ?

SUN W KNIGHT είπε...

LEON ST,
ο μοναδικός λαός που θα μπορούσε δικαιολογημένα να θεωρεί υπανθρώπους άλλες ανθρώπινες κοινότητες είναι οι Αρχαίοι Έλληνες, κι αυτό για προφανείς λόγους.
Δίχως να υποτιμώ τη συνεισφορά τους στην εξέλιξη του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, αντιμετωπίζω με βαθύτατο σκεπτικισμό τους Βυζαντινούς προγόνους μας...
Όπως ίσως γνωρίζεις, το Γκόλεμ επανεμφανίζεται κάθε 33 χρόνια και σπάνια απομακρύνεται από το γκέτο του λαού του. Δεν ήταν η χρονιά του...

aerostatik,
το Γκόλεμ απωθεί τους Σταυροφόρους αλλά θέλγει τους Καβαλιστές. Ειδικά εσένα θα σε συμπαθούσε...

LEON ST είπε...

Αδερφέ Ιππότη,

Συμφωνώ απόλυτα με το πρώτο σου σχόλιο, όμως είμαι πεπεισμένος ότι οι Βυζαντινοί στους οποίους αναφέρομαι (όχι όλοι) είχαν το ίδιο Αίμα με τους προγόνους τους (μας). Η διαφορετική θρησκεία και τα σύμβολα ήταν επιδερμικά φτιασίδια, στα οποία οι Βυζαντινοί μου (Λέων ΣΤ, Βελισσάριος, Ηράκλειος, Θεοφανώ, Θεοδώρα, Κομνηνοί κτλ) δεν έδιναν προφανώς και μεγάλη σημασία.
Άλλωστε η υπεροψία τους ήταν μνημειώδης αλλά και δικαιολογημένη.

καλλίμαχος είπε...

Κομνηνοί... πάθη, αρρώστιες, μηχανορραφίες, θρησκοληψία, εσωστρέφεια και στρατιωτική ανεπάρκεια μιας περιόδου που άρχισε πριν από τις λιποταξίες του Ματζικέρτ και τελείωσε μετά την πανωλεθρία του Μυριοκέφαλου, εδραιώνοντας τους Τούρκους στην Μικρά Ασία και ετοιμάζοντας το έδαφος για την απόλυτη παρακμή των αιώνων που ακολούθησαν.

LEON ST είπε...

Καλλίμαχε,
Δεν θα διαφωνίσω αλλά όλα όσα λες ήταν συμπτώματα λογικά και επόμενα, όταν ο κόσμος τους συνέπιπτε με ολόκληρο τον γνωστό και πολιτισμένο κόσμο. Η ήττα του Ματζικέρτ ήταν αποτέλεσμα ανθρώπινων, πολύ ανθρώπινων συναισθημάτων που ξεχείλιζαν εκείνη την περίοδο. Μην ξεχνάς ότι μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου η κατάσταση ήταν πάνω κάτω η ίδια.

Ανώνυμος είπε...

Τί περιλάμβαναν οι όρκοι του ιερού σπαθιού και γιατί φέρουν έναν τέτοιο τίτλο?

Καλημέρα Ιππότη του Ήλιου

GUARDIAN LORD

Ανώνυμος είπε...

Αδερφέ, το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω όλο αυτόν τον καιρό... ίσως από τα καλύτερά σου... προσδίδει νέες διαστάσεις και ερμηνείες στη δική μας πραγματικότητα...

Battle Angel