ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΣ ΙΩΑNΝΙΤΗΣ

Ο προορισμός μου αυτή τη φορά ήταν το παλαιό οχυρό των Ιωαννιτών στις όχθες του ποταμού Μολδάβα, στο Μικρό Μέρος της Πράγας. Το οχυρωμένο μοναστήρι που ήλεγχε κάποτε την μεσαιωνική Γέφυρα της Ιουδήθ αποτελούσε έναν ακόμα κρίκο στην σειρά των επισκέψεών μου σε πύργους, μουσεία και ναούς, σε τόπους όπου συγκεντρώνω κομμάτι-κομμάτι τα διάσπαρτα στοιχεία της σκοτεινής μας καταγωγής.

Οι φορτισμένες τοποθεσίες και τα τεχνουργήματα του παρελθόντος ενεργοποιούν απωθημένες αναμνήσεις από την εποχή της πτώσης που ακολούθησε τη Μητέρα των Μαχών. Υπομένω αγόγγυστα τη μοίρα, όμως ακόμη βασανίζομαι τις άναστρες νύχτες από τους εφιάλτες της απρόσμενης ήττας που ανέτρεψε την ισορροπία των κόσμων και μας καταδικάσε στα φοβερά δεσμά του χρόνου και του χώρου.

Οι πιο τυχεροί από εμάς, ενσαρκωμένοι σε σώματα θνητών, διατηρούμε ψήγματα μνήμης και ενοχής. Αν και διαιρεμένοι σε τόπους διαφορετικούς κι ανόμοιες εποχές, φέρουμε ακέραιο το ιερό καθήκον της ανασυγκρότησης της στρατιάς. Προετοιμάζοντας την έξοδο από την ύλη συλλέγουμε κωδικοποιημένες πληροφορίες και ταυτόχρονα διαδίδουμε το προσκλητήριο της επιστράτευσης στους πιο άτυχους συντρόφους... στους σιωπηλούς φυλακισμένους στα αγάλματα και στους πίνακες, στα βιτρό, στους τάπητες και στις προτομές.

Στο παραποτάμιο οχυρό των Ιωαννιτών, στη σιδερένια εξώπορτα συνάντησα έναν από εκείνους, τους στοιχειωμένους αδερφούς. Εκεί, μπροστά στα απαίδευτα μάτια των ανυποψίαστων τουριστών κοινωνήσαμε την έμπυρη ουσία μέσα στη σιωπή.

«Έτσι η Μοίρα το έταξε. Άφθαρτα, δίχως τέλος,
μες των Καιρών συνταιριαστά τη μήτρα να κυλούνε,
το πύρινο στοιχείο μας κ’ η δύναμη δίπλα η θεία.»

Από κοινού ανανεώσαμε τους όρκους του Ιερού Σπαθιού προσδοκώντας το πλήρωμα του χρόνου, όταν ξανά θα συναντηθούμε στο φλεγόμενο κάστρο του μαύρου Ήλιου.

Η φωτογραφία: Από το τελευταίο ταξίδι μου στην Πράγα. Σχέδιο της εξωτερικής πόρτας ανάμεσα στους δύο πύργους του προστώου του μεσαιωνικού μοναστηριού των Ιωαννιτών ιπποτών, που οδηγεί στην αυλή της Εκκλησίας της Αλυσοδεμένης Παναγίας. Στην αυλή ανάμεσα στους πύργους και την σημερινή εκκλησία βρισκόταν κάποτε το κλίτος της παλαιότερης ρομανικής εκκλησίας που κατασκευάστηκε τον 12ο αιώνα και δόθηκε σαν δώρο στους ιππότες από τον Πρεμυσλίδη βασιλιά Βλαδίσλαο Β΄.
Οι στίχοι στο τέλος: Από το πρώτο βιβλίο του Χριστιανικού Έπους ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ σε μετάφραση Χρ. Γαλατόπουλου.

PARADISE LOST του John Milton (1608-1674).
« …; since by fate the strength of Gods
And this empyreal substance cannot fail; »