Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ SIGRUN

Την αγάπησα από την πρώτη στιγμή.

Αίμα έτρεχε από τις πληγές μου, η ζωή έφευγε από μέσα μου κι όμως εγώ τη θαύμαζα. Θαύμαζα το ωχρό πρόσωπo, τα κορακίσια μαλλιά, τον αλαβάστρινο λαιμό. Σκυμμένη πάνω μου, με κοιτούσε σιωπηλά και μιά πρωτόγνωρη θλίψη με πλημμύριζε. Έρωτας κεραυνοβόλος, που πονούσε. Με φίλησε με φωτιά στο στόμα, μου δάγκωσε τα χείλη, έκαιγε... και την

αγάπησα.

Η αναπνοή μου έβγαινε κοφτά και προσπαθούσα να σηκωθώ. Αβάσταχτη κούραση με καθήλωνε. Ομίχλη στο μυαλό, παγωνιά στην ψυχή, πόνος στο κορμί. Έβρεχε ασταμάτητα. Μπροστά μαύρο δάσος και μαύρα βουνά, πίσω αγριεμένη θάλασσα και βραχώδης ακτή. Μόνος μου, κανένας άλλος, ασπίδα τσακισμένη, σπασμένο σπαθί.

Έσφιξα το μικρό σφυρί στο λαιμό μου και προσευχήθηκα στον κοκκινομάλλη Θεό.

Την είδα καλύτερα καθώς ανασηκώθηκε. Γυναίκα - Κύκνος με θώρακα, με τις φτερούγες στο κράνος. Κρατούσε δόρυ με ματωμένη αιχμή. Πισωπάτησε και μου έγνεψε γελώντας να την ακολουθήσω, να καβαλικέψω μαζί της το άγριο άλογό της.

Αίμα συνέχιζε να τρέχει από τις πληγές μου κι εγώ την ποθούσα. Όσο περισσότερο αίμα τόσο μεγαλύτερος πόθος. Πόθος γιά τη γυναίκα... και μιά παράξενη υπόσχεση στα μάτια της... υπόσχεση χαράς μάχης αιώνιας στον ουρανό ...
Σύρθηκα να την πλησιάσω, να απαντήσω στο κάλεσμα.

Και τότε, άστραψε κάτι μέσα στα σύννεφα, σάλπισε απόμακρο κέρας.
Η αγαπημένη, με κοίταξε με απελπισμένα μάτια κι έπειτα κάλπασε μακριά, πάνω από τα κύματα.

Από τότε μεγάλη αγωνία με βασανίζει. Σκοτεινή υποψία με κατατρέχει... πως βιάστηκε να με κερδίσει. Πώς το αίμα που γυάλιζε στο δόρυ της ήταν δικό μου αίμα.

Το πρόσωπο της με στοιχειώνει. Εκείνο το ωχρό πρόσωπο, τα κορακίσια μαλλιά, ο αλαβάστρινος λαιμός. Φοβάμαι μήπως δεν την ξαναδώ. Φοβάμαι μήπως δεν άξιζα, μήπως πεθάνω απόλεμος, γέρος και μαλθακός σε μαλακό κρεβάτι.

Γιατί τότε δίκαια, οι 540 θύρες της Μεγάλης Σάλας θα μείνουν κλειστές γιά μένα. Και ποτέ δίπλα στον μονόφθαλμο Πατέρα δεν θα λάβω μέρος στην τελική μεγάλη μάχη...

Αγία Βαλκυρία μου ... μη με ξεχνάς καθώς καλπάζεις ...

SIGRUN HOGNADOTTIR: Μία από τις επώνυμες Βαλκυρίες. Αναφέρεται στο δεύτερο μέρος της ιστορίας των Βόλσουνγκ.
Οι Ρούνοι : ΓΟΥΙΝ της χαράς , ΘΟΡΝ του αγκαθιού, ΣΙΓΚΕΛ του Ήλιου.

Ο Πίνακας : Wildride του Frank Frazetta.
Τι κρίμα ! : που δεν πιστεύω στις ερμηνείες των ρουνικών διατάξεων.
Το 12o κείμενο: Πρόλαβα ... ένα γιά κάθε μήνα.

Το νόημα : Beauty without the beloved is like a sword through the heart (ROSSETTI)