SAIL AWAY ON SHIPS OF WONDER

Ο Frank Frazetta και ο Ronnie James Dio, με διαφορά λίγων ημερών ο ένας από τον άλλον, αποδήμησαν πρόσφατα στον Κύριο του Φωτός. Πέθαναν δυστυχώς γέροι και άρρωστοι σε μαλακά κρεβάτια και δεν θα τους δεχτούν στις πύλες της Βαλχάλλα. Όμως με το έργο τους στη Μέση-γη πλήρωσαν τουλάχιστον το αντίτιμο για τα πλοία, που από τα Γκρίζα Λιμάνια θα τους μεταφέρουν στον ονειρικό κόσμο του Λυκόφωτος.

Ο Frazetta ζωγράφιζε ρίχνοντας πάγο στη φωτιά και δόξαζε τον σκυθρωπό Κιμμέριο και τους Πολέμαρχους του Άρη. Κι ο Dio τραγουδούσε με δύναμη και πάθος για τους δράκους και τις πριγκίπισσες των βασικών μας μύθων.
Μπορεί τα ανθρώπινα πρόσωπα να γέρασαν όμως οι επικές εικόνες και τα λυρικά τραγούδια είναι παντοτινά. Κι αυτά μας ενέπνευσαν και μας συγκίνησαν, μας παρηγόρησαν και μας έδειξαν το φως μέσα στο σκοτάδι.

We believed we’d catch the rainbow
Ride the wind to the sun
Sail away on ships of wonder

Κι αν τα χρόνια πέρασαν και δεν καταφέραμε να αδράξουμε το ουράνιο τόξο, κι αν ο ηλιακός άνεμος και τα πλοία των θαυμάτων έμειναν υποσχέσεις στα τραγούδια, εμείς πάντως ποτέ δεν αποκαθηλώσαμε τα είδωλα. Αντιθέτως, μετατρέψαμε σε οχυρό το εικονοστάσιο και μέσα του φρουρούμε τη μαγική φωτιά.

Οι ήρωες της εφηβείας μας δεν θα χαθούν ποτέ. Γιατί εμείς αντίθετα στο χρόνο θα παραμείνουμε έφηβοι. Έφηβοι και χεβυμεταλλάδες.




Ronnie James Dio: Ronald James Padanova (1942 - 2010). Ένας από τους πιό σημαντικούς τραγουδιστές στην ιστορία του Heavy Metal.
Frank Frazetta: Frank Frazzetta (1928 - 2010). Ο σπουδαιότερος ζωγράφος Fantasy του εικοστού αιώνα.
Οι στίχοι: Του R. J. Dio, από το τραγούδι Catch the Rainbow (1975).
Η εικόνα: Το εξώφυλλο του άλμπουμ RAINBOW RISING (1976). Έργο του Aμερικανού ζωγράφου Ken Kelly, παλιού μαθητή και προστατευόμενου του Frazetta.

ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ

Οι νεοέλληνες είναι σήμερα αντιμέτωποι με τις συνθήκες ιστορικής καταστροφής που οι ίδιοι διαμόρφωσαν για τη χώρα. Αποχαυνωμένοι από μιά ανήθικη και παρατεταμένη ευημερία θα αντιμετωπίσουν σύντομα τους εφιάλτες τους. Η δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει το ευνουχισμένο κράτος τους δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Το διεθνές σύστημα των τοκογλύφων, αυτό που γιγαντώθηκε μετά την επικράτησή του στον τελευταίο, μεγάλο πόλεμο θα φροντίσει για την τιμωρία τους.

Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός του κράτους και η χρεοκοπία ήταν αποτέλεσμα της καθολικής και χρόνιας διαφθοράς της κοινωνίας. Οι νεοέλληνες επιθυμούσαν να καταναλώνουν όλο και περισσότερο δουλεύοντας όλο και λιγότερο ενώ απαιτούσαν από το πελατειακό τους κράτος προσλήψεις, παροχές, εγγυήσεις, ανοχή και προστασία. Το δημοσιοϋπαλληλικό όνειρο των μαλθακών έγινε σταδιακά η επίσημη πολιτική επιβίωσης του έθνους.

Ο λαός εξαχρειώθηκε και παραμένει στην έσχατη κατάντια. Οι επιχειρηματίες αντλούν τα κέρδη τους από το κράτος, οι υπάλληλοι λαδώνονται στις εφορίες και τις πολεοδομίες, οι αγρότες τεμπελιάζουν στα καφενεία περιμένοντας τις επιδοτήσεις, οι φοιτητές κάνουν διδακτορικά γιά να αυξήσουν τα μόρια πρόσληψης στο δημόσιο, οι γιατροί πουλάνε ακριβά φάρμακα στους ετοιμοθάνατους, οι στρατιωτικοί αντιλαμβάνονται τον στρατό σαν ένα σίγουρο επάγγελμα με σταθερό μισθό, οι δάσκαλοι διδάσκουν το χάος και την ισοπέδωση και οι ανίκανοι πολιτικοί υπόσχονται απρόσκοπτη διανομή δανεικών χρημάτων σε όλους. Ο αλόγιστος δανεισμός και το μαύρο χρήμα, η διαφθορά και η ατιμωρησία, η αναξιοκρατία, οι αρπαχτές, τα ρουσφέτια, οι μίζες, η ασυδοσία, τα παραφορτωμένα καρότσια με αγαθά στα υπερκαταστήματα, όλα περιγράφουν μιά διαβρωμένη κοινωνία.

Η κορυφή του προβλήματος είναι βεβαίως το συλλογικό πολιτισμικό ιδεώδες: ο ευδαιμονισμός χωρίς όρια και χωρίς τίμημα. Η ρίζα όμως του προβλήματος βρίσκεται στο παιδαγωγικό σύστημα που δεν διαχωρίζει τους ικανούς από τους άχρηστους και δεν προετοιμάζει τους δεύτερους για τις υποδεέστερες θέσεις που τους αναλογούν.
Το στρεβλό πρότυπο απασχόλησης είναι ξεκάθαρο και αναμενόμενο από όλους πριν καν τελειώσουν την βασική εκπαίδευση: οι λίγοι άξιοι και νοήμονες κάπως θα βρουν τον δρόμο τους δουλεύοντας σκληρά, οι πολλοί μέτριοι και πονηροί θα βολευτούν μέσω της κομματοκρατίας στο δημόσιο και οι απόκληροι μαζί με τους πολυάριθμους μετανάστες θα κάνουν τις καθημερινές, απωθητικές και κατώτερες εργασίες.

Δεν τρέφω κανένα σεβασμό γιά τους σύγχρονους Έλληνες. Οι πλουσιότεροι χαρακτηρίζονται από ιδιοτέλεια, επιτήδευση και πλεονεξία ενώ οι φτωχότεροι από βαναυσότητα και κουτοπονηριά. Όλοι τους είναι αμαθείς, άξεστοι, ανεύθυνοι και φυγόπονοι. Όλοι τους πιστεύουν πως αξίζουν το καλύτερο, πως δικαιούνται τα πάντα, πως το δίκιο είναι πάντα με το μέρος τους. Η αναρχική κοινωνία τους δεν στηρίζεται σε αξίες και ιδανικά αλλά στην διευκόλυνση και τον συμβιβασμό.

Δεν αξίζει στους σύγχρονους Έλληνες ούτε οίκτος, ούτε κατανόηση, ούτε συμπάθεια. Η θεά Αθηνά τους έχει από καιρό αποκληρώσει και το βλέμμα της Μέδουσας θα τους πετρώσει πριν αναζητήσουν την προέλευση των φιδιών. Ανιστόρητοι και ανυποψίαστοι, μάταια θα απορούν γιατί τους αρνήθηκε τη σωτηρία ο ήρωας των προγόνων τους, Περσέας.

Όσο για μένα... εγώ θα συνεχίσω να επιβιώνω στο παρελθόν. Με λίγους συντρόφους, ψεύτικα σπαθιά και ετοιμόρροπους πύργους θα συνεχίσω να αντιστέκομαι στο αποκρουστικό παρόν. Θα περιμένω την επιστροφή των αληθινών Ελλήνων, αυτών που οριστικά θα αποκαταστήσουν τον χαμένο σύνδεσμο με το μέλλον.


Ο πίνακας: Μέδουσα (1597) του Michelangelo Merisi da Caravaggio. Η αποκομμένη κεφαλή είναι ζωγραφισμένη πάνω στην ασπίδα της Θεάς.