ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΥEA

Η παρακάτω σκηνή διαδραματίζεται μπροστά από ένα στρατολογικό γραφείο πριν από περίπου είκοσι χρόνια. Σύμφωνα με την διαδικασία και για να γίνω αρχικά υποψήφιος κι έπειτα δόκιμος έφεδρος αξιωματικός (ΥΕΑ και ΔΕΑ), θα έπρεπε εκτός από κάποιες στοιχειώδεις γραπτές εξετάσεις και αθλήματα, να περάσω επίσης από συνέντευξη ψυχολόγου.

Ο ψυχολόγος με ρωτάει με σοβαρότητα γιατί θέλω να γίνω Δόκιμος. Κι εγώ του απαντώ χωρίς δεύτερη σκέψη ότι πιστεύω πως είναι τιμή να είσαι Έλληνας Αξιωματικός.
Ο ψυχολόγος με ακούει με περιέργεια και επανέρχεται με γελαστό ύφος: έλα τώρα... δεν χρειάζεται να υποδύεσαι... πες μου την αληθινή αιτία... Κι εγώ του απαντώ μπερδεμένος και με κάποιο δισταγμό πως την αλήθεια λέω... θα αισθανόμουν υπερήφανος σαν Αξιωματικός στον Ελληνικό Στρατό.
Ο ψυχολόγος προσπαθεί μάλλον να ανιχνεύσει κάποια ψυχική διαταραχή και επιμένει κοιτάζοντάς με ειρωνικά: λοιπόν... είσαι μορφωμένο παιδί... θα μου πεις έναν σοβαρό λόγο για να προχωρήσουμε τη συνέντευξη...

Αντιλαμβάνομαι έγκαιρα πως ο ηλίθιος που έχω απέναντί μου μπορεί και να με απορρίψει λόγω ακαταλληλότητος χαρακτήρα. Και τότε φορώ το προσωπείο μου και επιτέλους του λέω χαμογελώντας αυτά που θέλει να ακούσει: δηλαδή πως αποτιμώ θετικά ότι το μεσημέρι θα φεύγω από το στρατόπεδο, πως θα πληρώνομαι κάποια χρήματα, πως θα μπορώ να κυκλοφορώ με πολιτική ενδυμασία κλπ...
Ο κρετίνος ψυχολόγος νεύει συγκαταβατικά, σχεδόν με ανακούφιση, και τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους.

Αργότερα, στη σχολή των ΥΕΑ σαν Βητάς, υπαρχηγός κι εκπαιδευτής, θα διαβάζω καθημερινά στους αμίλητους Αλφάδες, σε στάση προσοχής πριν την σκληρή, σωματική άσκηση, αποσπάσματα από το Σπαρτιατικό Δίκαιο:
«...Ήταν ουσιώδες μέρος του συστήματος του Λυκούργου ότι οι Σπαρτιάτες δεν αφιέρωναν το χρόνο τους σε χρηματιστικές δραστηριότητες, αλλά σε στρατιωτικά καθήκοντα. Οι αγροτικές δουλειές και η παραγωγή αγαθών γίνονταν από τους είλωτες και τους περιοίκους και απαγορευόταν στους Σπαρτιάτες να ασχολούνται μ’ αυτά...»

Οι περισσότεροι από τους απρόθυμους ακροατές μου - συμμαθητές, απόφοιτοι Πολυτεχνείων που πρoτίμησαν την σχολή Δοκίμων για ωφελιμιστικούς λόγους - θα με θυμούνται σαν εξωγήινο από τον πλανήτη Άρη.
Κι εγώ όμως εκείνη την περίοδο θα συνειδητοποιήσω οριστικά πως στο μέλλον θα πρέπει να υπομείνω μια ζωή ανάμεσα σε είλωτες και περιοίκους.




Ο πίνακας: Προσωπογραφία του Στρατηγού Βοναπάρτη (1797), του Jacques-Louis David (1748-1825).
Το Σπαρτιατικό Δίκαιο: Συνοπτική έκθεση του δικαίου της Σπάρτης, του Βρετανού καθηγητή D.M. MacDowell. Το βιβλίο, που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας.
Η μάσκα του υποκριτή: Δυστυχώς, έγινε με τα χρόνια από εργαλείο επιβίωσης, όργανο αλλοτρίωσης και δεύτερος εαυτός μου. Είλωτας ή περίοικος κι αυτός...