ΠΥΡΑ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ

Ο ήρωας βασανιζόταν από αβάσταχτους πόνους, έσκιζε τις σάρκες του και σφάδαζε σαν πληγωμένο ζώο. Οι δικοί του άνθρωποι και ο γιός του Ύλλος τον μετέφεραν στην κορυφή της Οίτης κι εκεί στοίβαξαν ξύλα αγριελιάς και βελανιδιάς σ’ έναν μεγάλο σωρό. Όταν ο ετοιμοθάνατος ζήτησε να τον λυτρώσουν με μιά μεγάλη φωτιά, ο Ύλλος αρνήθηκε, δέχτηκε όμως ένας περαστικός κι άναψε τον σωρό.

Με αυτό τον τρόπο, εξαιτίας της ζήλιας μιας γυναίκας και του μίσους ενός τέρατος, υπέκυψε μέσα σε φοβερά βάσανα ο σπουδαιότερος ήρωας της φυλής μας. Ο μεγάλος πόνος ήταν η τελευταία του δοκιμασία πριν την αιώνια ζωή. Καθώς δυνάμωνε η φλόγα κι άστραφτε και βροντούσε, η εξαγνιστική δύναμη του πυρός απελευθέρωσε το θεϊκό πνεύμα από την θνητή σάρκα και μέσα σ’ ένα σύννεφο ο ημίθεος ανελήφθη στον ουρανό και δίπλα στον Πατέρα του στάθηκε πιά σαν «ήρως και θεός».
Επαληθεύτηκε έτσι για άλλη μια φορά το καθολικό δόγμα του Ευαγγελίου των Μαχών πως η οδύνη προηγείται πάντα της Βασιλείας των Ουρανών.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς νύχτωνε και φυσούσε κι εγώ συνεπαρμένος ακόμη από την φορτισμένη ατμόσφαιρα του μύθου, ψηλάφιζα τις γκρίζες πέτρες που οριοθετούν το sanctum sanctorum των πολεμιστών στον ελλαδικό χώρο.
Στο μαγικό βουνό, εκεί κοντά στη μεγάλη καταβόθρα που οδηγεί στον Άδη, άθεος πάντα και ορθολογιστής, προσευχήθηκα στον Σωτήρα για δύναμη, τραχύτητα και αντοχή. Κι έπειτα έσφιξα τα δόντια και πήρα τον δρόμο της επιστροφής...

Οι φωτογραφίες: Από το πρόσφατο προσκύνημά μου στον ιερό τόπο της Αναλήψεως του Σωτήρος, κοντά στο χωριό Παύλιανη. Στην τοποθεσία διατηρούνται ελάχιστα τμήματα από δωρικό ναό του 3ου αιώνα π.Χ.
Η γυναίκα, το τέρας, ο περαστικός: Η Δηιάνειρα, ο Κένταυρος Νέσσος, ο Φιλοκτήτης. Η ιστορία με τον χιτώνα και το μολυσμένο αίμα είναι ευρύτατα διαδεδομένη και γνωστή. Ο Φιλοκτήτης, σαν δώρο για την πράξη του, πήρε το τόξο και τα βέλη του ήρωα.
Η λατρεία του Ηρακλή: Στρατιωτική λατρεία του Ρωμαϊκού Κόσμου κατά την περίοδο των τεσσάρων πρώτων αιώνων μ.Χ. Ο Έλληνας θεάνθρωπος λατρευόταν επίσημα στη Ρώμη με κέντρο τον Μέγιστο Βωμό από τα τέλη ήδη του τέταρτου αιώνα π.Χ. Στο πρόσωπό του ενσαρκωνόταν η πίστη στον αγώνα τόσο στον πραγματικό κόσμο όσο και στον κόσμο των ιδεών, στο κοσμικό και στο μετακοσμικό επίπεδο. Οι κοινοί άνθρωποι επικαλούνταν τον Ηρακλή σαν πρότυπο και προστάτη και οι αυτοκράτορες - όπως ο Ιουλιανός - ενθάρρυναν την λατρεία του σαν αντίδοτο στην θρησκευτική παρακμή. Ο Ηρακλής ήταν πρότυπο αρετής και σταθερότητας για τους στωικούς και βέβαια συμβόλιζε τις ανθρώπινες δυνατότητες εξομοίωσης προς τους θεούς.