28/5/11

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ

Τα τελευταία σαράντα χρόνια καθοδηγεί τη χώρα ένα ιδιόμορφο, κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο ανίκανης, κεντροδεξιάς εξουσίας και νοσηρής, αριστερής διανόησης. Η συνδυαστική τους συνύπαρξη μας έχει φέρει σήμερα στο περιθώριο της Ευρώπης και στην άκρη του γκρεμού. 

Καθώς η κρίση του συστήματος βαθαίνει, οι έντονες αντιθέσεις της νεοελληνικής κοινωνίας οξύνονται σε υπερθετικό βαθμό. Η οικονομική ύφεση οδηγεί μαζικά τους ανυπεράσπιστους εργαζόμενους του καθημερινού μόχθου στην ανεργία ενώ οι εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι της διεφθαρμένης κομματοκρατίας υπερασπίζονται μέχρις εσχάτων την μονιμότητα και τους εξασφαλισμένους μισθούς τους. Ταυτόχρονα, αμέτρητοι τριτοκοσμικοί μετανάστες υποκαθιστώντας το ντόπιο και διορισμένο πλέον στο Δημόσιο, προλεταριάτο, περιφέρονται ανεξέλεγκτοι στους βρώμικους δρόμους της πρωτεύουσας.


Μέσα σε αυτό το ετοιμόρροπο πλαίσιο ακούω με αποστροφή όλο και συχνότερα ενορχηστρωμένες φωνές, που διαχωρίζουν την θέση της Ελλάδας από την Ευρώπη και διαδίδουν πως τάχα εμείς, οι ανάδελφοι της καθ’ ημάς Ανατολής, δεν έχουμε καμμία ουσιαστική σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Είναι βέβαια αδιανόητο για οποιονδήποτε κάτοχο της βασικής έστω παιδείας, να αντιμετωπίζεται η σύγχρονη Ελλάδα χωριστά από τον υπόλοιπο Δυτικό Κόσμο, με αφορμή οικονομικά προβλήματα κακοδιαχείρισης και χρέους.
Η Αρχαία Ελλάδα υπήρξε το λίκνο του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και η πιο πολιτισμένη κοινωνία στην ιστορία της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα. Το Βυζάντιο υπήρξε για χίλια χρόνια η ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το νεότερο έθνος μας είναι στενά συνδεδεμένο με όλες τις εξελίξεις των τελευταίων δύο αιώνων πολιτικής διαμόρφωσης της ηπείρου. Η Ευρώπη δεν υπάρχει δίχως την Ελλάδα.

Οι άνθρωποι που προπαγανδίζουν αυτές τις ανιστόρητες ανοησίες, είναι στην καλύτερη περίπτωση επιτήδειοι απατεώνες, που προσπαθούν να διαφυλάξουν άνομα προνόμια. Στην χειρότερη περίπτωση, είναι επικίνδυνοι εχθροί της πατρίδας που επενδύουν στην απομόνωση της χώρας από τους φυσικούς της συγγενείς. Όλοι αυτοί όπως και οι ομοϊδεάτες τους στα γερμανικά έθνη, είτε βρίσκονται στα ανώτερα κλιμάκια της διοίκησης είτε στα κατώτερα λαϊκά στρώματα, πρέπει να αντιμετωπιστούν με αποφασιστικότητα και αδιαλλαξία.
Μην ξεγελιέστε από τους χαμηλούς τόνους μας. Πρέπει πλέον να σκεφτόμαστε με σοβαρότητα, τον πολιτισμένο τρόπο με τον οποίο θα απομακρύνουμε από τη γη των πατέρων μας τους ανθέλληνες μαζί με τους φίλους τους, ανεπιθύμητους αλλοδαπούς.  Είναι υποχρέωσή μας να διευκολύνουμε την έξοδο από την Ευρωπαϊκή επικράτεια, όσων από τους "συμπολίτες" μας αισθάνονται Νότιοι και Ανατολίτες, Ασιάτες ή Αφρικανοί.

Γιατί εμείς, οι Έλληνες Ευρωπαίοι, αν και υπομένουμε με στωικότητα σήμερα τον εθνικό μας διασυρμό, δεν σκοπεύουμε να εγκαταλείψουμε τη χώρα...




Η εικόνα: Σχέδιο (1886) του Sir Lawrence Alma-Tadema (1836-1912), βασισμένο στον παλαιότερο πίνακά του The Pyrrhic Dance (1869).

13/5/11

Η ΠΗΓΗ

Τα χρόνια πέρασαν και ξεχάστηκε το Βασίλειο του Καλοκαιριού. Τα πάντα σκέπαζε ο υπνωτικός μανδύας του χειμώνα και οι φωτεινές ημέρες, οι σημαίες και οι μεγάλες πόλεις με τους πύργους και τα καμπαναριά ανήκαν πλέον στο παρελθόν. Κι εγώ μάταια αναζητούσα θεούς και δαίμονες στα παραμεθόρια ιερά της άγονης γης.

Μάνιαζε η καταιγίδα, έβρεχε και βροντούσε όταν κάποτε έφτασα μόνος στο τελευταίο φυλάκιο της Φρουράς. Μπήκα αθόρυβα στο εγκαταλελειμένο παρεκκλήσι και στάθηκα μπροστά στην Άγια Τράπεζα. Έβγαλα το φτερωτό κράνος, κάρφωσα το σπαθί στον πέτρινο βωμό και γονάτισα θλιμένος να προσευχηθώ.


ΓΙΑΤΙ με τα ιερά της δύσης,
Με τ’ άμφια τ’άγια της αυγής,
Τη δυστυχία μου να στολίσεις,
- Όλη τη δυστυχία της γης;

- Δάκρυα κ’αίματα αν θα χύσεις,
Στην Πύλη την Ωραία θα βγεις,
Όσους πιστούς, να κοινωνήσεις
Στο άναμα της φωτοπηγής...

Έστρεψα με προσμονή το βλέμμα προς το τζαμωτό παράθυρο που χώριζε το άδυτο από τον προθάλαμο προσδοκώντας ευνοϊκό σημάδι υποδοχής. Για ώρα περίμενα αμήχανος παρατηρώντας τους διασταυρούμενους, μολυβένιους αρμούς του θαμπού υαλοπίνακα, που σχημάτιζαν περίπλοκα σχέδια, ακατανόητα δίχως την συμβολή του φωτός.

Και τότε άστραψε ξαφνικά και η στιγμιαία λάμψη πίσω από το ζωγραφισμένο γυαλί μου αποκάλυψε την πρωταρχική σύσταση του μείγματος των στοιχείων. Φανερώθηκαν τα τέσσερα σπαθιά των φρουρών του κόσμου τούτου, οι τρείς πύλες προς τους άγιους τόπους της εσωτερικής αναζήτησης και η πολύχρωμη γέφυρα προς την εξώτατη σφαίρα, τον ουρανό που άλλοι αποκαλούν Αιθέρα κι άλλοι Φως.

Λυτρωμένος από την αποκάλυψη της αστραπής μετάλαβα των ζωοποιών μυστηρίων του Πατρός και ασπάστηκα τη λαβή του καρφωμένου ξίφους. Το ιερό όπλο είναι το κλειδί που ανοίγει την Πύλη του Ηλιοστασίου, ορατό τμήμα της τριμερούς αλληλοκάλυψης όπου ο Ουράνιος και ο Εσωτερικός κόσμος εφάπτονται με το Φυσικό σύμπαν.

Έφυγα από το παρεκκλήσι με την παρήγορη διαβεβαίωση πως ο Ηλιακός Πρόμαχος θα με περιμένει ένοπλος στη μεγάλη Σάλα των Μαχών. Δεν πήρα αψήφιστα τα λόγια της Αποστολής... όσους πιστούς να κοινωνήσω στο άναμα της Φωτοπηγής...




Η φωτογραφία: Βικτωριανό βιτρό γοτθικής αναβίωσης (19ος αιώνας), από το προσωπικό μου άδυτο.
Το ποίημα: ΜΕΤΑΛΗΨΗ, του Μιλτιάδη Μαλακάση (1869-1943) από τα ΑΝΤΙΦΩΝΑ.