Η ΠΗΓΗ

Τα χρόνια πέρασαν και ξεχάστηκε το Βασίλειο του Καλοκαιριού. Τα πάντα σκέπαζε ο υπνωτικός μανδύας του χειμώνα και οι φωτεινές ημέρες, οι σημαίες και οι μεγάλες πόλεις με τους πύργους και τα καμπαναριά ανήκαν πλέον στο παρελθόν. Κι εγώ μάταια αναζητούσα θεούς και δαίμονες στα παραμεθόρια ιερά της άγονης γης.

Μάνιαζε η καταιγίδα, έβρεχε και βροντούσε όταν κάποτε έφτασα μόνος στο τελευταίο φυλάκιο της Φρουράς. Μπήκα αθόρυβα στο εγκαταλελειμένο παρεκκλήσι και στάθηκα μπροστά στην Άγια Τράπεζα. Έβγαλα το φτερωτό κράνος, κάρφωσα το σπαθί στον πέτρινο βωμό και γονάτισα θλιμένος να προσευχηθώ.

ΓΙΑΤΙ με τα ιερά της δύσης,

Με τ’ άμφια τ’άγια της αυγής,

Τη δυστυχία μου να στολίσεις,

- Όλη τη δυστυχία της γης;

- Δάκρυα κ’αίματα αν θα χύσεις,

Στην Πύλη την Ωραία θα βγεις,

Όσους πιστούς, να κοινωνήσεις

Στο άναμα της φωτοπηγής...

Έστρεψα με προσμονή το βλέμμα προς το τζαμωτό παράθυρο που χώριζε το άδυτο από τον προθάλαμο προσδοκώντας ευνοϊκό σημάδι υποδοχής. Για ώρα περίμενα αμήχανος παρατηρώντας τους διασταυρούμενους, μολυβένιους αρμούς του θαμπού υαλοπίνακα, που σχημάτιζαν περίπλοκα σχέδια, ακατανόητα δίχως την συμβολή του φωτός.

Και τότε άστραψε ξαφνικά και η στιγμιαία λάμψη πίσω από το ζωγραφισμένο γυαλί μου αποκάλυψε την πρωταρχική σύσταση του μείγματος των στοιχείων. Φανερώθηκαν τα τέσσερα σπαθιά των φρουρών του κόσμου τούτου, οι τρείς πύλες προς τους άγιους τόπους της εσωτερικής αναζήτησης και η πολύχρωμη γέφυρα προς την εξώτατη σφαίρα, τον ουρανό που άλλοι αποκαλούν Αιθέρα κι άλλοι Φως.

Λυτρωμένος από την αποκάλυψη της αστραπής μετάλαβα των ζωοποιών μυστηρίων του Πατρός και ασπάστηκα τη λαβή του καρφωμένου ξίφους. Το ιερό όπλο είναι το κλειδί που ανοίγει την Πύλη του Ηλιοστασίου, ορατό τμήμα της τριμερούς αλληλοκάλυψης όπου ο Ουράνιος και ο Εσωτερικός κόσμος εφάπτονται με το Φυσικό σύμπαν.

Έφυγα από το παρεκκλήσι με την παρήγορη διαβεβαίωση πως ο Ηλιακός Πρόμαχος θα με περιμένει ένοπλος στη μεγάλη Σάλα των Μαχών. Δεν πήρα αψήφιστα τα λόγια της Αποστολής... όσους πιστούς να κοινωνήσω στο άναμα της Φωτοπηγής...

Η φωτογραφία: Βικτωριανό βιτρό γοτθικής αναβίωσης (19ος αιώνας), από το προσωπικό μου άδυτο.

Το ποίημα: ΜΕΤΑΛΗΨΗ, του Μιλτιάδη Μαλακάση (1869-1943) από τα ΑΝΤΙΦΩΝΑ.