SPECIAL OLYMPICS: ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Αυτές τις μέρες γίνεται στη χώρα μας ένα είδος παρωδίας Ολυμπιακών Αγώνων που αποκαλούνται “Special Olympics”. Διανοητικά καθυστερημένοι άνθρωποι από όλη τη γη αναγκάζονται από τον συγγενικό τους περίγυρο να λάβουν μέρος σε αγωνίσματα που διακωμωδούν το Ολυμπιακό Πνεύμα. Το ανήθικο κατεστημένο του σύγχρονου κόσμου, σε ένα κρεσέντο αθλιότητας εκμεταλλεύεται ακόμη και τα αξιολύπητα παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Η σύγχρονη παρεξήγηση των αγώνων ξεκινά από την λανθασμένη ερμηνεία τους και την μεταγενέστερη ταύτισή τους με την ευημερία των ειρηνικών περιόδων. Ξεχνούν εσκεμμένα οι σύγχρονοι πως οι αρχαίοι Έλληνες αποστρέφονταν αλλά ταυτόχρονα απολάμβαναν τον πόλεμο. Οι Έλληνες γνώριζαν πως ο πόλεμος είναι η μοναδική αλήθεια της ζωής κι ο πατέρας του κόσμου των ανθρώπων. Δεν είναι τυχαία η ηρωική προέλευση των αγώνων: οι πρώτοι Ολυμπιακοί καθιερώθηκαν από τον Ηρακλή σε ανάμνηση της εξόντωσης του Αυγεία και της νίκης του ενάντια στους Ηλείους.

Οι αγώνες της αρχαιότητας συνδέονταν στενά με το μαχητικό πνεύμα των Ελλήνων. Εξοικείωση με τα όπλα, έφοδος και σύγκρουση, ταχύτητα και αντοχή. Το κορυφαίο αγώνισμα και η επιτομή του αντρισμού ήταν το πένταθλο: ακοντισμός, δισκοβολία, άλμα, αγώνας δρόμου και πάλη. Η φάλαγγα των οπλιτών θεμελίωνε την υψηλή της καταγωγή μέσα στα στάδια των αθλητικών αναμετρήσεων.

Ο εκφυλισμός των αγώνων από τη ρωμαϊκή συμμετοχή έως την σύγχρονη αναβίωση, υπήρξε μακροχρόνιος και «προοδευτικός». Τέλειωσε κάποτε η εκλεκτική εποχή της κυριαρχίας του ενός, Έλληνα άντρα, νικητή. Και στη θέση της ήρθε μια νέα, «πανανθρώπινη» τάξη πραγμάτων: βαρβάροι και γυναίκες, βαθμολογία κατάταξης και βραβεία για όλους, εμπορικές διαφημίσεις και αναβολικά και στο τέλος ανάπηροι και διανοητικά καθυστερημένοι.

Είναι ευεξήγητο υπό το φως των κατοπινών εξελίξεων, το γιατί οι πρώτοι παραολυμπιακοί οργανώθηκαν μεταπολεμικά, μετά την οριστική επικράτηση του νεωτερικού κόσμου. Η πολιτιστική κληρονομιά της ισοπέδωσης διαβρώνει εύκολα τους καλοπροαίρετους και τους αφελείς με ανοησίες για δήθεν σεβασμό στη «διαφορετικότητα» και τις «ξεχωριστές ικανοτήτες» όλων των ανθρώπων.

Οι επικρίσεις μου δεν αφορούν βέβαια στους ίδιους τους ανάπηρους αθλητές. Οι διανοητικά καθυστερημένοι είναι θύματα κοινωνικής εκμετάλλευσης ενώ οι σωματικά ανάπηροι είναι τραγικοί αγωνιστές, που μόνον με την δύναμη της θέλησης εναντιώνονται στην άδικη μοίρα. Καταδικάζω όμως με απέχθεια το σάπιο σύστημα της εμπορευματοποίησης, της υποκριτικής συμπόνοιας και της βαθιάς παρακμής που με θρασύτητα προβάλλει ως πρότυπο ότι από τη φύση του είναι ατελές και αξιολύπητο, αλλόκοτο και ασθενές.

Οι πραγματικοί Αγώνες πρέπει να δοξάζουν την ιδέα του κάλλους, τα πρότυπα του καθαρού και του αδιάφθορου, το υγιές και το δυνατό. Ανώτερος σκοπός είναι η κατάκτηση της αυτοκυριαρχίας και η αφοσίωση στην υπέρβαση των ορίων. Και οι θεατές των αγώνων πρέπει να νοιώθουν ψυχική ανάταση, να ταυτίζονται με τους ήρωες, να λατρεύουν τον Υπεράνθρωπο.

Το έπαθλο των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν το στεφάνι ελιάς που ο Ηρακλής είχε φέρει από τους Υπερβόρειους. Εκεί, στον απότατο Βορρά, στα άλση των Ηλυσίων, συνεχίζουν να συναγωνίζονται διεκδικώντας τη νίκη, οι μακάριοι που έπεσαν πολεμώντας στα πεδία της τιμής.

Οι Αγώνες ως ενοποιητική γιορτή της κοινότητας, συνδέονται άμεσα με το ηρωικό ιδεώδες. Ο Αθλητισμός πρέπει να είναι γιορτή προετοιμασίας των επιλέκτων, αυτών που τελικά θα καλεστούν να αποδείξουν την αξία τους στον μόνον αυθεντικό στίβο: το πεδίο της μάχης.

Η φωτογραφία: Όψη του καλλιτεχνικού εργαστηρίου του γερμανού γλύπτη Arno Breker. Ο Breker υπήρξε ο απόλυτος εκφραστής του ηρωϊκού ιδεώδους στην τέχνη του 20ου αιώνα. Σχεδόν όλα τα γλυπτά του καταστράφηκαν από τον στρατό των Συμμάχων με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι αγώνες της ντροπής: Οι πρώτοι αναπηρικοί αγώνες Ολυμπιακού χαρακτήρα οργανώθηκαν το 1960, στην Ρώμη και οι πρώτοι Special Olympics το 1968, στο Σικάγο. Εξαιρώ για προφανείς λόγους στρατιωτικής ηθικής τους πρώτους αγώνες αναπήρων, βετεράνων πολέμου, που έγιναν το 1948 στην Αγγλία.