THE DIVINE ROSE OF INTELLECTUAL FLAME

«One winter evening an old knight in rusted chain-armour rode slowly along the woody southern slope of Ben Bulben, watching the sun go down in crimson clouds over the sea. His horse was tired, as after a long journey, and he had upon his helmet the crest of no neighbouring lord or king, but a small rose made of rubies that glimmered every moment to a deeper crimson. His white hair fell in thin curls upon his shoulders, and its disorder added to the melancholy of his face, which was the face of one of those who have come but seldom into the world, and always for its trouble, the dreamers who must do what they dream, the doers who must dream what they do.»
 

 

Οι ποιητές γνωρίζουν την αλήθεια. Τούτος ο κόσμος είναι θλιβερός. Καθορίζεται από την ανάγκη, τον χρόνο, τη φθορά. Στο μεσαιωνικό βασίλειο που δεσπότης είναι ο θάνατος, μόνο η μελαγχολία ταιριάζει στους ονειροπόλους ιππότες. Γιατί τίποτα ουσιαστικό δεν ξεχωρίζει τους άθλιους ληστές που κρύβονται στα δάση από τους ελεεινούς χωρικούς που βόσκουν τα γουρούνια. Όλοι τους είναι ένοχοι και δεσμώτες, που μάταια αναζητούν τα χρυσά λύτρα της εξαγοράς της ποινής. Και μόνον τα μικρά παιδιά είναι αθώα, κι εκείνοι οι λίγοι, που υποτιμητικά από τους πονηρούς, αποκαλούνται απλοϊκοί. Η Επίγεια Ιπποσύνη, μόνο αυτούς στον κόσμο των αγροίκων, οφείλει να προστατεύει και να υπηρετεί.

«After gazing a while towards the sun, he let the reins fall upon the neck of his horse, and, stretching out both arms towards the west, he said, 'O Divine Rose of Intellectual Flame, let the gates of thy peace be opened to me at last!'»

Ο Ήλιος είναι ο υπέρτατος Θεός της διανόησης, της ηθικής, της αισθητικής. Και προς Αυτόν απευθύνεται η μυστική προσευχή όσων ανυπόμονα ποθούν τη λύτρωση της τελευταίας μάχης. Γιατί τότε έρχεται η ευλογημένη ώρα, που οι ιππότες με τις σκουριασμένες πανοπλίες διαβαίνουν τις πύλες της διάπυρης σφαίρας. Διασχίζουν πρώτα τον Τέταρτο Ουρανό, των διανοουμένων, έπειτα τον Πέμπτο, των ιερών πολεμιστών, και τέλος τον Ένατο, των αγγελικών ταγμάτων. Στον Εμπυραίο, στην φωτεινή καρδιά του παραδείσου, λαμβάνουν τη θέση τους στην Ουράνια Ιπποσύνη, στην έσχατη Φρουρά των Αθανάτων που υπερασπίζεται το Θεϊκό Ρόδο της Πνευματικής Φλόγας.

 

 

Ο πίνακας: John Everett Millais, A Dream of the Past: Sir Isumbras at the Ford (1857).   

Εντός εισαγωγικών: Aποσπάσματα του διηγήματος του William Butler Yeats, Out of the Rose (της συλλογής The Secret Rose, 1897). Αφορμή για υπερβατικές σκέψεις και άχαρους προβληματισμούς.

Η υπόθεση του διηγήματος: Ένας γηραιός Ιωαννίτης, μύστης του εσώτερου ιπποτικού τάγματος του Πορφυρού Ρόδου, συναντά τυχαία μια ομάδα χωρικών που κυνηγούν κλέφτες γουρουνιών. Αποφασίζει να τους βοηθήσει και προσφέρει αμοιβή για κάθε νεκρό ληστή που θα εξολοθρεύσουν. Ο ιππότης πληγώνεται θανάσιμα υπερασπιζόμενος τους χωρικούς αλλά εκείνοι δεν ξεχνούν την αμοιβή που τους έταξε και στέλνουν τον «αγαθό» του χωριού τους να την εισπράξει. Ο ετοιμοθάνατος ιππότης συμπαθεί τον απλοϊκό νεαρό και του διηγείται πριν ξεψυχήσει, την προσωπική του ιστορία της Αποκάλυψης του Ρόδου. Ο «αγαθός» που ακούει μα τίποτα δεν κατανοεί, επιβεβαιώνει τελικά με τον τρόπο του, την ανεπηρέαστη από τον ιπποτικό ιδεαλισμό, πεζή συνέχεια της υλική τάξης του κόσμου.

Η ελληνική έκδοση: Το Μυστικό Ρόδο, Εκδόσεις Κλέος. Ιδανική επιλογή συγγραφέα και βιβλίου, της πρώτης εκδοτικής προσπάθειας των νεορομαντικών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.