ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΙΙ

Στην επαρχία που μεγάλωσα, όλα τα μαθητικά μου χρόνια στοιχιζόμουν στο μέσον της πρώτης γραμμής. Σημαιοφόρος στο Δημοτικό, σημαιοφόρος στο Γυμνάσιο, σημαιοφόρος στο Λύκειο. Δεν υπήρχε εθνική εορτή που να μην παρελαύνω στον κεντρικό δρόμο της μικρής μας πόλης, ως μόνιμος σημαιοφόρος στα δρώμενα των τελετών.
 

Στην έκτη τάξη του Δημοτικού κουβαλούσα το κοντάρι σαν ενοχλητικό βάρος. Δεν έβλεπα τη ώρα να τελειώσουν οι εκδηλώσεις για να επιστρέψω στο σπίτι, στα στρατιωτάκια και το ποδοσφαιράκι μου.
Στην τρίτη τάξη του Γυμνασίου, η περιφορά της σημαίας αποτελούσε ακόμη ανιαρή υποχρέωση, όμως μπορούσα πλέον να κατανοήσω πως ήταν ένας δοκιμασμένος τρόπος αναγνώρισης των μαθησιακών μου επιδόσεων.
Στην τρίτη τάξη του Λυκείου, είχα εμπεδώσει την αριστεία και ήδη ανίχνευα εκλεκτικούς συσχετισμούς της σημαίας με τον φαντασιακό μιλιταρισμό, το νόημα της ανδροπρέπειας και τη μεταφυσική της στρατιάς των αθανάτων.
 

Τα χρόνια πέρασαν και η αναγκαστική συμμόρφωση με τις θλιβερές επιταγές της παρακμιακής κοινωνίας μας, διάβρωσε και ξεθώριασε μέσα μου τον σημαιοφόρο.
Πρόσφατα μόνον, περνώντας τυχαία μπροστά από το μνημείο των ηρώων που κάποτε ασυναίσθητα σαν μαθητής τιμούσα, ένιωσα ένα γνώριμο σκίρτημα από φανταστικό κοντάρι.
Σταμάτησα και πλησίασα τον Άγνωστο Στρατιώτη, ανταποκρινόμενος στο αναπάντεχο κάλεσμα που αφύπνισε ναρκωμένες μνήμες. Παρατήρησα με λύπη το σπασμένο δεξί χέρι του αγάλματος και συλλογίστηκα πόσο ζοφερό προδιαγράφεται το μέλλον μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για τους ένδοξους νεκρούς και δικαιολογεί τους ιερόσυλους αναρχικούς.

Προπαντός, θυμήθηκα πως κατά τη διάρκεια εκείνων των βαρετών παρελάσεων του παρελθόντος, εκτεθειμένος ηθοποιός στο ετερόκλητο πλήθος των θεατών που ατένιζαν τον σημαιοφόρο με συμπάθεια ή αντιπάθεια, με ζήλεια ή θαυμασμό,  συνειδητοποίησα σταδιακά την οριστική μου αποξένωση από τους ανυποψίαστους κομπάρσους και τον μαζικό τους πολιτισμό.

Η φωτογραφία: Ηρώο επαρχιακής πόλης, βεβηλωμένο από βανδάλους, που συμβολικά έσπασαν το χέρι του αγάλματος με το όπλο της τιμής. Έργο του 1932, του σημαντικού νεοέλληνα γλύπτη Γ. Δημητριάδη (1880-1941).

Οι μαθητικές παρελάσεις: Επιβάλλεται η κατάργησή τους ώσπου να αλλάξουν οι συνθήκες της ντροπής που σήμερα επικρατούν. Οι μαθητικές παρελάσεις έχουν νόημα μόνον εφόσον συνδέονται άμεσα με τον στρατό και προβάλλουν τη νεανική ελίτ που πρόκειται σύντομα να στρατευτεί και να πολεμήσει. Η ασύντακτη πεζοπορία νηπίων, παιδιών με "ειδικές ανάγκες" και μαλθακών μαθητών είναι απλώς παρέλαση τσίρκου, παρωδία παρέλασης, αντάξια πάντως του λαού που την χειροκροτεί...
Η σημαία: Αποτελεί κορυφαίο ενοποιητικό σύμβολο στον βαθμό που εκφράζει την διαχρονική θέληση ενός έθνους για δύναμη και υπεροχή.
Σημαιοφόρος Ι: ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ (WAR FLAG, Σεπτέμβριος 2008)