Στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα γιγαντώνεται το αρρωστημένο κοινωνικό φαινόμενο της αποκαλούμενης «πολιτικής ορθότητας». Πρόκειται για ένα ιδεοληπτικό κίνημα προβληματικών κοινωνικών ομάδων, με απότερο σκοπό την αποδόμηση των παραδοσιακών αρχών του Δυτικού Πολιτισμού. Το κεντρικό τους ζήτημα δεν αφορά τόσο στην αποφυγή των προσβολών προς τις μειονότητες όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, όσο κυρίως στην κατάργηση της αδέσμευτης σκέψης και της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών. Οι διαταραγμένοι εκφραστές της «πολιτικής ορθότητας» χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα μια μνησίκακη ρητορική μίσους με πρόσχημα την καταπολέμηση της υποτιθέμενης μισαλλοδοξίας αυτών που θεωρούν αντιπάλους στα σκοτεινά τους σχέδια. Μακροπρόθεσμα, επιδιώκουν τον μετασχηματισμό των καθιερωμένων αξιών και την εγκαινίαση μιας νέας, ανορθολογικής τάξης πραγμάτων.
Κύριο στόχο της «πολιτικής ορθότητας» αποτελούν οι λευκοί άνδρες. Οι θιασώτες της, τους καταλογίζουν ρατσισμό, σεξισμό, απολυταρχισμό, αυταρχισμό, σωβινισμό, χειραγώγηση και ιμπεριαλισμό. Τους χρεώνουν την ταξική και φυλετική ανισότητα, την εκμετάλλευση των αδυνάμων και την καταπίεση των γυναικών, την φτώχια, την δουλεία, την πολιτική και πολιτιστική αποικιοκρατία. Με λίγα λόγια, επιχειρούν μια επιλεκτική ανάγνωση της παγκόσμιας ιστορίας, θεωρώντας πως οι λευκοί άνδρες είναι υπεύθυνοι για όλα τα «κακά» της ανθρώπινης εξελικτικής πορείας. Και έχουν εν μέρει δίκιο, γιατί το σύνολο του Πολιτισμού με τα θετικά και τα αρνητικά του επακόλουθα, είναι στην πραγματικότητα αποκλειστικό προϊόν μιας λευκής αντρικής ελίτ.
Λέγεται πως στην αρχή του χρόνου υπήρχε η Μεγάλη Μητέρα Γη, η Μητριαρχία και η λατρεία της Σελήνης που ήταν το ουράνιο σύμβολο της τριπλής Θεάς. Και είναι πολύ πιθανό πως όντως στο απότατο παρελθόν υπήρξε κάποιο μη πατριαρχικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης. Οι χιμπατζίδες που σε σχέση με το γονιδίωμα είναι οι συγγενέστεροι στον άνθρωπο ανθρωποειδείς πίθηκοι, πέρα από το κύριο είδος τους που κυριαρχείται από τα αρσενικά όπως συμβαίνει σε όλα τα Πρωτεύοντα θηλαστικά, περιλαμβάνουν και τους πανίσκους, που ξεχωρίζουν για την μητριαρχική κοινωνία τους. Ίσως στις πρώιμες κοινωνίες με τροφοσυλλεκτική οικονομία, οι γυναίκες είχαν καθοριστική θέση, καθώς ανίχνευαν την καταγωγή των παιδιών μόνον από την πλευρά της μητέρας και η σημασία της συνουσίας για την τεκνοποίηση δεν ήταν ακόμη γνωστή. Ο άνδρας έδειχνε υποδεέστερος, κυρίαρχη ήταν η γενάρχισσα και η μητρική της θεότητα ως πηγή της γονιμότητας. Η έννοια της πατρότητας ήταν άγνωστη. Δεν υπήρχε ακόμη συνείδηση της ατομικότητας, τα πρώτα, αδέξια γλυπτά δεν είχαν πρόσωπο και επικεντρώνονταν στην σεξουαλική ανατομία των γυναικών.
Ο ουσιαστικός ανθρώπινος Πολιτισμός γεννήθηκε στη νεολιθική εποχή με την εξέλιξη των όπλων και την ικανότητα του ατομικού κυνηγιού από τους άνδρες. Με την επικράτηση της Πατριαρχίας και την διαφοροποίηση του ατόμου από την κοινότητα, αρχίζει η επιλεκτική ιεραρχία και η υποβάθμιση της θέσης της γυναίκας. Βεβαίως, υπάρχουν οργανικές αιτίες για την ανδρική κυριαρχία που ανάγονται στις έμφυτες βιολογικές ιδιότητες του κάθε φύλου. Στον άγριο κόσμο της συνεχούς μάχης για επιβίωση, είχε καθοριστική σημασία η επιλογή των ικανότερων γιών από τον πατέρα όπως και η παθητική φύση της μητρότητας και η δυσκινησία των γυναικών στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του θηλασμού.
Στην ιστορική αρχή της ευρωπαϊκής πατριαρχίας βρίσκονται όπως παντού και πάντοτε, οι αρχαίοι Έλληνες. Οι ελληνικές εισβολές της δεύτερης π.Χ. χιλιετίας έφεραν στη νοτιαανατολική Ευρώπη μια ανδρική στρατιωτική αριστοκρατία που σταδιακά επιβλήθηκε στην προϋπάρχουσα μητρογραμμική παράδοση. Κι έτσι ξεκίνησε ο ανώτερος Δυτικός Πολιτισμός: η οντολογική διευθέτηση σύμφωνα με τις επιταγές της λογικής, οι θεσμοί, η πολιτική και οικονομική οργάνωση της κοινωνίας, η τέχνη, η επιστήμη, η τεχνολογία, η φιλοσοφία και η ανθρωποκεντρική θρησκεία. Όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας στους τομείς της γνωσιολογίας, της αισθητικής και της ηθικής, πραγματοποιήθηκαν κυρίως από λευκούς άνδρες κατά την διάρκεια των τελευταίων τριών χιλιάδων χρόνων της ευρωπαϊκής ιστορίας.
Οι λευκοί αυτοί άνδρες σήμερα βάλλονται από έναν ριζοσπαστικό θεωρητικό προσανατολισμό που προσπαθεί να χειραφετηθεί ενάντια στην προφανή βιολογία και να αλλάξει όχι μόνον το μέλλον αλλά και την ίδια τη φύση και την ιστορία. Διαταραγμένοι κοινωνιολόγοι, ανθρωπολόγοι και ψυχαναλυτές ονειρεύονται μια τερατολογική μορφή ουτοπίας όπου θα αμβλυνθούν οι σεξουαλικές διαφορές και τα φύλα θα μοιάζουν μεταξύ τους ακόμη και από την άποψη της συγκριτικής ανατομίας. Και μαζί τους παρατάσσονται φεμινίστριες, ομοφυλόφυλοι και λεσβίες που θεωρούν ότι ο λευκός άνδρας είναι από την ίδια του τη φύση απειλή, αριστεροί και αναρχικοί που συγχέουν την πατριαρχία με την ταξική καταπίεση, βλαμμένοι που ονειρεύονται μια πολυφυλετική κοινωνία με ερμαφρόδιτες καταβολές, δίχως διακριτά γνωρίσματα των φύλων και των φυλών.
Η «πολιτική ορθότητα» προωθείται στη νομοθεσία, στα σχολικά και πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα θέματα εταιρικής κουλτούρας των πολυεθνικών. Και η σύγχυση στον ορισμό των φύλων διευρύνεται από τις ασυναρτησίες περί «κοινωνικής κατασκευής τους» και τον ρόλο της ομοφυλοφιλίας ως ενδιάμεσου καταλύτη στον σταδιακό μετασχηματισμό προς την γύνανδρη κοινωνία. Ισοπεδωτισμός, «πολυπολιτισμικότητα», εκθήλυνση, λατρεία των αρρώστων και των αδυνάμων. Ο κλασσικός ανδρισμός στη σύγχρονη Δύση συκοφαντείται και δαιμονοποιείται από τους ανισόρροπους και τους παραμορφωμένους. Η διαστρέβλωση της αληθινής ζωής και η ηθική και πνευματική κατάπτωση προετοιμάζουν το νέο Κατεστημένο.
Οι λευκοί άνδρες ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν μια πρωτόγνωρη κρίση εκφυλισμού της ταυτότητάς τους. Η διάσπαση της οικογενειακής δομής δημιούργησε μονογονεικές οικογένειες με μητριαρχικά χαρακτηριστικά. Η επακόλουθη απουσία του πατέρα υπονόμευσε την ικανότητα των παιδιών να αναγνωρίζουν την ταυτότητα του φύλου τους κατανοώντας τα ξεχωριστά γνωρίσματα του ανδρικού αρχετύπου στον τρόπο σκέψης, στην συμπεριφορά, στην πραγματικότητα και στη φαντασία. Επιπλέον, ατόνισαν μέχρι εξαφάνισης οι μυητικές τελετουργίες - δοκιμασίες που βοηθούσαν ψυχολογικά κάποτε τα αγόρια να εξελιχτούν σε ώριμους άνδρες, προσφέροντας καθοδήγηση και πρότυπα στο εκπαιδευτικό σύστημα, στους αθλητικούς ομίλους, στις εφηβικές «συμμορίες», στην στρατιωτική θητεία.
Υπάρχει άραγε ελπίδα ανατροπής της τυραννίας του νέου, διεστραμμένου Κατεστημένου;
Οι λευκοί άνδρες πρέπει να καταδυθούν και να αναβαπτιστούν στην πηγή της αρχέγονης φύσης τους και να επαναφέρουν την ηθική κατεύθυνση της Πατριαρχίας στην σύγχρονη θεώρηση του κόσμου. Το οφείλουν στους προγόνους τους, στον εαυτό τους, στους γιούς και στις κόρες τους. Για να ανατρέψουν τη χειμωνιάτικη νύχτα της ζοφερής «πολιτικής ορθότητας», με το ανοιξιάτικο πρωινό που φέρνει μαζί του ο ερχομός του Πατέρα στο περίφημο έργο του Στρίντμπεργκ.
Γιατί η Πατριαρχία δεν είναι απλώς μια βαθιά ριζωμένη πολιτική και οικονομική δομή εξουσίας, είναι η ίδια η μήτρα του ανθρώπινου Πολιτισμού. Η κατάρρευσή της οδηγεί στην πολιτιστική και φυλετική αυτοκτονία της Δύσης και αναπόφευκτα στην οπισθοδρόμηση και της υπόλοιπης ανθρωπότητας. Δεν είναι τυχαία η ομοιότητα που παρουσιάζει η άθλια μεταμοντέρνα γλυπτική με τα πρωτόγονα ειδώλια της μητριαρχίας. Και η μοντέρνα τέχνη δεν είναι το μοναδικό σύμπτωμα της παρακμής. Ολόκληρη η διανοητική μας παράδοση απειλείται από τα εξωφρενικά ενδεχόμενα μιας άφυλης και ισοπεδωτικής κοινωνίας που θα ανακόψει την εξελικτική μας πορεία σε κυρίαρχους του σύμπαντος.
Έχει ίσως μεταφυσικές προεκτάσεις το γεγονός πως η φυσική επέκταση του είδους μας έφτασε στο ζενίθ της το 1969, την ίδια εποχή που επιταχυνόταν η μεταμοντέρνα ιδεολογική επέλαση. Εκείνη τη χρονιά, τρείς λευκοί άνδρες αστροναύτες κατέκτησαν τη Σελήνη και απομάγευσαν οριστικά το αρχετυπικό έμβλημα της Μεγάλης Θεάς...
Το γλυπτό: FATHERHOOD (LLADRÓ porcelain, 2004). Έργο του γλύπτη José Luis Santes. Από τη συλλογή μου.
Ο Πατέρας: WAR FLAG, Ιανουάριος 2015. Στην Όγδοη Σκηνή της Πρώτης Πράξης της εμβληματικής Τραγωδίας του Στρίντμπεργκ, λέει η κόρη του Βέρθα, στον Λοχαγό Αδόλφο Λάσσεν: «…Εκεί μέσα είναι όλα τόσο σκυθρωπά, απαίσια, σαν χειμωνιάτικη νύχτα – όταν όμως έρχεσαι εσύ, πατέρα, είναι σαν να ανοίγει διάπλατα το παράθυρο ένα ανοιξιάτικο πρωινό.»
