Σήμερα, καθώς δημοσιεύω αυτές τις γραμμές, η επιδημία του Covid-19 βαίνει προς την τελευταία της φάση. Είναι λοιπόν η κατάλληλη στιγμή για μια διακριτική καταχώρηση στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Ως απολογιστική αναφορά και ως υπόμνηση για το μέλλον.
Κατά την πολύμηνη διάρκεια της επιδημίας και με πρόσχημα την θανατηφόρο επίδραση του ιού στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, το απεχθές σύστημα εξουσίας που διαχειρίζεται την παρακμιακή κοινωνία μας, προσέβαλε βάναυσα την θεμελιώδη αρχή της εξατομίκευσης της ελευθερίας πάνω στην οποία στηρίζεται ο Δυτικός Πολιτισμός. Και εφάρμοσε πρακτικές ανατολικού τύπου δεσποτισμού, δοκιμάζοντας τις δυνατότητες επιτάχυνσης της πολιτισμικής μετάλλαξης που απεργάζεται.
Σε προσωπικό επίπεδο, το σύστημα επανειλημμένα εξευτέλισε τους απαράβατους κανόνες της ατομικής μου ελευθερίας. Μου επέβαλε ωράριο κυκλοφορίας στους δημόσιους χώρους! Μου επέβαλε αίτηση αδείας και δήλωση των συγκεκριμένων λόγων που αιτούμαι την δημόσια έξοδο! Μου επέβαλε χρονικά όρια στις δραστηριότητες, περιορισμό στον αριθμό των ατόμων που συναναστρέφομαι, γεωγραφικά όρια στις μετακινήσεις! Μου επέβαλε παύση εργασιών και υπηρεσιών, ψυχαγωγίας και κοινωνικοποίησης! Μου επέβαλε χρήση πραγματικής προσωπίδας (!) πάνω από τη μάσκα προσποίησης που εδώ και χρόνια ενσυνείδητα διατηρώ...
Με τον καταχρηστικό αυτό τρόπο, το σύστημα διέρηξε τα εύθραυστα όρια της ανοχής μου. Κι εγώ δεν μοιάζω ούτε με τους ευκολόπιστους μαζανθρώπους που εύκολα χειραγωγεί, ούτε με τους εμμονικούς αναρχικούς που επιλεκτικά χρησιμοποιεί. Η ανοχή μου εδράζεται κυρίως στην παγιωμένη πεποίθησή μου πως δεν έχει έρθει ακόμη η εποχή του Σφυριού. Ανοχή πικρόχολη, που ενώ προσωρινά εξαγοράζεται από την ευμάρεια που μπορώ να εξασφαλίζω, συντηρείται όμως και διαρκεί μόνον από την εγγύηση ενός ικανού περιθωρίου ατομικής ελευθερίας έστω και μέσα στους στενόχωρους κανόνες της κοινωνικής μηχανικής.
Η προσωπική μου ελευθερία αποτελεί για μένα ρητή και αδιαπραγμάτευτη αξία με υπέρλογη ισχύ θρησκευτικού δόγματος. Καταλαμβάνει την κεντρική θέση στην αντίληψή μου για τον κόσμο και τη ζωή. Μόνον μέσω αυτής σημασιολογώ το πλήθος και την επιρροή των άλλων εννοιών. Μπροστά της ωχριούν άνθρωποι και ιδεολογίες, θεοί και δαίμονες. Η κοινωνία, το κράτος, ο πολιτισμός, η ανθρωπότητα, το σύμπαν ολόκληρο, είναι απλώς ένα θέατρο για να εξασκώ την υπερβατική ελευθερία μου στα ασταθή πλαίσια ενός ιδιότυπου σολιψισμού.
Θεωρώ ως εκ τούτου, βεβήλωση μεταφυσικών διαστάσεων την υποβολιμαία, μαζική παράκρουση πως το δημόσιο δικαίωμα στην υγεία προηγείται της ατομικής ελευθερίας. Και καταλογίζω απύθμενο θράσος σε όλους όσους επιχείρησαν να καταλύσουν την προσωπική μου συνείδηση ανεξαρτησίας στο όνομα της όποιας δικής τους κοινωνικής ηθικής, πλασματικής αλληλεγγύης ή και αληθινής φιλανθρωπίας.
Βεβαίως, δεν πρόκειται να ξεχάσω κανέναν από τους συντελεστές της αποτρόπαιας ιεροσυλίας. Ούτε τους υποχθόνιους αρχιτέκτονες των πραγματικών δικτύων επιβολής, ούτε τους άθλιους πολιτικούς ενορχηστρωτές του κατεστημένου, ούτε τους ελεεινούς λοιμωξιολόγους, ούτε τα φερέφωνα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ούτε τα εκτελεστικά όργανα της καταστολής, ούτε τους πειθήνιους αποδέκτες των εντολών, ούτε τους υποτιθέμενους αντεξουσιαστές με τη μάσκα πάνω από τη μύτη.
Είμαι απόλυτος, δεν συγχωρώ, και δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Όλοι θα κριθούμε όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Η εικόνα: Το κεντρικό τμήμα από το ζωγραφικό έργο του Joe Petagno για το χαοτικό εξώφυλλο του Another PERFECT DAY, έκτου άλμπουμ των Motörhead, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1983. Η ελληνική έκδοση της Polygram από τη συλλογή μου.
Η Μάσκα και το Σφυρί: War Flag 02.03.2009.
