War Flag: Νοεμβρίου 2022

«What shall be right: farthest from him is best,

Whom reason hath equalled, force hath made supreme

Above his equals.

…

A mind not to be changed by place or time.

The mind is its own place, and in itself

Can make a Heaven of Hell, a Hell of Heaven.

What matter where, if I be still the same,

…

Here we may reign secure, and, in my choice,

To reign is worth ambition, though in Hell:

Better to reign in Hell than serve in Heaven.»

Εννιά μερόνυχτα πτώσης μακρυά από τον Ουρανό, μέσα στην φλόγινη λίμνη της Αβύσσου, ο ητημένος Εωσφόρος έχοντας πλήρη συναίσθηση της ξεχωριστής φύσης του, παραμένει αμετανόητος και επικός επαναστάτης. Το πρώτο ον που γνώρισε την υπερηφάνεια.

Την υπερηφάνεια που προκαλεί τη διαφοροποίηση. Η διαφοροποίηση όμως οδηγεί στη σύγκρουση, η σύγκρουση στον ισχυρότερο, κι ο ισχυρότερος υπαγορεύει πάντοτε το δίκαιο. Οι κοινωνικές συνθήκες διαμορφώνονται από τους όρους που υπογράφουν οι νικητές των συγκρούσεων. Ο εγωισμός είναι αλληλένδετος με τον πόλεμο κι ο πόλεμος με την αλήθεια του κόσμου τούτου.

«...Και ο πόλεμος σε εκπαιδεύει στην ελευθερία. Γιατί τι είναι η ελευθερία; Είναι το να έχεις τη θέληση να αναλάβεις την ευθύνη για τον εαυτό σου. Το να διατηρείς την απόσταση που μας χωρίζει τον έναν από τον άλλο.

...Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι πολεμιστής. -Πώς μετριέται η ελευθερία, τόσο στα άτομα όσο και στούς λαούς; Με βάση την αντίσταση που πρέπει να υπερνικηθεί, τον κόπο που κοστίζει το να μείνεις στην κορυφή.»

SAMAEL: Why?

THE MAKER: Because those are the roles I have assigned for you.

SAMAEL: What right have you to assign? To determine our actions?

THE MAKER: I am your Maker. I can unmake you just as easily.

SAMAEL: Yes. I understand. You are more powerful than we are. I accept that logic. For now.

GABRIEL: Yield, Lucifer. Your strength is broken, your armies routed. You cannot prevail.

LUCIFER: Gabriel, my way may be a dead end, or it may lead up into the light. Either way, I choose it for myself.

LUCIFER answering to THE MAKER: I am myself. Not a limb or an organ of yours. I separate myself from you. You can kill me, but you cannot claim me back!

«...Το καθήκον μου δεν είναι να πραγματοποιήσω το γενικά ανθρώπινο, αλλά πως να ικανοποιήσω τον εαυτό μου. Εγώ είμαι το είδος μου, είμαι δίχως νόρμα, δίχως νόμο, δίχως μοντέλο και τα τοιαύτα. Πιθανόν να μπορώ να κάνω πολύ λίγα από μένα, αυτά τα λίγα όμως είναι τα πάντα, και είναι καλύτερα απ’ όσα αφήνω να κάνει από μένα η δύναμη των άλλων, η εκγύμναση την οποία υφίσταμαι από τα ήθη, τη θρησκεία, τους νόμους, το κράτος κ.ο.κ.»

Υπάρχει μια αδιόρατη, Εωσφορική ζώνη στον ζωτικό χώρο της διανόησης, όπου αναμειγνύονται και αναμετρώνται ασυνήθιστες προβολές Τάξης και Ιεραρχίας με επίσης ιδιάζουσες εκφράσεις Αυτονόμησης και Αναρχίας. Σε αυτή την στενόχωρη παραμεθόριο για λίγους, συμπλέκονται τα ιδεώδη του αριστοκράτη που πραγματώνει τη Θέληση για Δύναμη στην συγκρότηση της κοινωνίας, και του ατομιστή που θεωρεί τα πάντα δική του ιδιοκτησία, πέρα από κάθε κανόνα συγκροτημένης κοινωνίας.

Ο αναρχικός ατομικισμός δίνει έμφαση στην ιδιαιτερότητα του μεμονωμένου ατόμου που επιζητεί αποκλειστικά να πραγματοποιήσει τον εαυτό του ενάντια σε κάθε κοινωνικό ολοκληρωτισμό. Ο αριστοκρατικός ατομικισμός βασίζεται στη θέληση δόμησης μιας ιεραρχικής κοινωνίας που θα προάγει τον συνεχή αγώνα για αυτο-υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης. Και οι δύο κοσμοθεωρίες χαρακτηρίζονται από κατάφαση προς τον γήινο κόσμο και άρνηση κάθε υπερβατικού επέκεινα ή προδιαγεγραμμένης ιστορικής πορείας.

Η θεσμοθετημένη ηθική της κοινωνίας των μαζανθρώπων υπονομεύεται ήδη σήμερα από την πρωτογενή ανεξαρτησία του Μοναδικού και τον ατομικιστικό αναρχισμό. Και αύριο... αναμένεται η λυτρωτική αναμόρφωση από το ριζοσπαστικό όραμα του Υπερανθρώπου και τον αριστοκρατικό ατομικισμό.

Ζούμε σε μια μεταβατική εποχή, στην τελευταία περίοδο της παρακμής της Δύσης, όπου μιαρές δυνάμεις προωθούν απροκάλυπτα έναν αρρωστημένο κόσμο άρνησης της ζωής, αντιφυσικού εξισωτισμού και αναγκαστικής ενσωμάτωσης. Παραπλανητικά πολύχρωμη στην επιφάνεια, αλλά ουσιαστικά γκρίζα στον πυρήνα της, αναδύεται μια νέα, ομογενοποιημένη και τραβεστί ανθρωπότητα. Είναι η προβλέψιμη μετεξέλιξη της αλλοτριωμένης ανθρώπινης αγέλης που αποδέχεται την διακριτική χειραγώγηση ως ομαλή και αναπόδραστη προοπτική.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, μόνον αυτοί που αυτοκαθορίζονται ενάντια σε όλους και δεν αναγνωρίζουν κανένα άλλο πέρα από το δικό τους δικαίωμα επιβολής, κατανοούν την κρίσιμη αναγκαιότητα για αδιάλλακτη εξέγερση και ανυπακοή.

What shall be right: Αποσπάσματα μονολόγου του Σατάν, από τον Χαμένο Παράδεισο του John Milton.

Οι εικόνες: Οι σελίδες 10, 9, 11 και 14, από το τελευταίο τεύχος (All we need of hell, nο.75, Αύγουστος 2006) της εμβληματικής σειράς Lucifer, της Vertigo. Κείμενα του Mike Carey και σχέδια των Peter Gross και Ryan Kelly.