Στις 20 Ιανουαρίου 2025 ο Ντόναλντ Τραμπ ορκίστηκε 47ος Πρόεδρος των ΗΠΑ σηματοδοτώντας μια κρίσιμη καμπή στην αμερικανική και στη παγκόσμια ιστορία.
Έχοντας επίγνωση του διακυβεύματος και γνωρίζοντας από την προηγούμενη θητεία του στην προεδρία το μέγεθος της εχθρότητας και της αποσύνθεσης του πολιτικού συστήματος, ήταν προετοιμασμένος για τα χειρότερα. Και τα έβαλε μόνος του με το αμερικανικό κατεστημένο που υπονομεύει εκ των έσω τον Δυτικό Πολιτισμό: τις φιλελεύθερες και αριστερές ελίτ των μέσων μαζικής ενημέρωσης, της βιομηχανίας ψυχαγωγίας του Χόλιγουντ, των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των πολυεθνικών επιχειρήσεων, και του ομοσπονδιακού κράτους.
Στις 13 Ιουλίου 2024, έχοντας εξαντλήσει τα άλλα μέσα αναγκαστικής συμμόρφωσης και αναγνωρίζοντάς τον ως υπαρξιακή απειλή, οι διαχειριστές του Συστήματος επιχείρησαν την φυσική εξόντωση του Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής ομιλίας του στην Πενσιλβάνια. Είχε προηγηθεί η μεθοδική δολοφονία του χαρακτήρα του με επαναλαμβανόμενες κατηγορίες και παραπομπές στα δικαστήρια, συνεχή κοροϊδία από τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης και μόνιμη σύνδεσή του με τον ανορθολογικό λαϊκισμό. Παράλληλα, χαλκευμένες δημοσκοπήσεις απέκρυβαν το ευδιάκριτο προβάδισμά του και προεξοφλούσαν ξανά την ήττα του. Εκείνη την ημέρα του Ιουλίου όμως μια μεταφυσική βούληση έκανε ορατή την παρουσία της μαζί με τη σφαίρα του επίδοξου δολοφόνου. Αιμόφυρτος αλλά ατρόμητος ο Τραμπ ύψωσε τη γροθιά του επιδεικνύοντας τη δύναμη της θέλησης που τον διακρίνει.
Οι ΗΠΑ βρίσκονταν ήδη στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου από την διαλυτική πολιτική των παγκοσμιοποιητών του Δημοκρατικού Κόμματος όπως αυτή εφαρμοζόταν με υπεροψία και διδακτισμό από τη γραφειοκρατία και το βαθύ κράτος που ήλεγχαν. Ένα αυτοαναφορικό και αυτάρεσκο σύστημα εξουσίας προχωρούσε μεθοδικά στην υπονόμευση της λευκής πλειοψηφίας και των ιδρυτικών αρχών των Ηνωμένων Πολιτειών: Ανοικτά σύνορα και ανεξέλεγκτη μετανάστευση, αυταρχική επιβολή των θεολογικού τύπου επιστημονικοφανών θεωριών για την περιβαλλοντική αλλαγή και τους ιατρικούς εμβολιασμούς, απροκάλυπτη λογοκρισία από την πολιτική ορθότητα και τη κουλτούρα ακύρωσης, αναξιοκρατία με μεροληπτικές πολιτικές ένταξης των μειονοτήτων και ποσοστώσεις στις προσλήψεις, υπερβολές των δικαιωματιστών, καταστροφή της παραδοσιακής οικογένειας και κανονικοποίηση των τραβεστί ταυτοτήτων των φύλων, αποκαθήλωση των συμβόλων και των αγαλμάτων των ιδρυτών και Πατέρων του Έθνους, παραχάραξη της παγκόσμιας ιστορίας και λογοτεχνίας.
Παράλληλα με την πολιτιστική κατάρευση, στο οικονομικό πεδίο ο πληθωρισμός αύξανε την ανασφάλεια και μείωνε την αγοραστική δύναμη των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της λευκής εργατικής τάξης που περιθωριοποιημένη παρακολουθούσε τους πάμπλουτους συστημικούς αχυρανθρώπους να της κουνούν δεικτικά το δάχτυλο επιδιώκοντας την άνευ όρων επιβολή της woke κουλτούρας. Και επιπλέον στο γεωπολιτικό σκηνικό, οι άφρονες Δημοκρατικοί υποστήριζαν τους Ουκρανούς στον πόλεμο με τους Ρώσους, σπρώχνοντας τους τελευταίους προς τη Κίνα, μακρυά από τους φυσικούς - φυλετικά και πολιτισμικά - συγγενείς τους, τους άλλους Ευρωπαίους και τον ευρύτερο δυτικό πολιτισμό.
Αυτή ήταν η ζοφερή κατάσταση που θα έπρεπε να ανατρέψει ο Τραμπ κερδίζοντας τις προεδρικές εκλογές στις 5 Νοεμβρίου 2024. Και ευτυχώς εξασφάλισε την πλειοψηφία των εκλεκτόρων αλλά και αυτή των απλών ψηφοφόρων, και κατάφερε να ελέγχει ταυτόχρονα το Κογκρέσο, τη Γερουσία και το Ανώτατο Δικαστήριο. Ο Τραμπ έχει διανύσει πολύ δρόμο από το καλοκαίρι του 2015 όταν ανακοίνωσε την πρώτη του υποψηφιότητα για την προεδρία των ΗΠΑ δίχως καμία πρότερη πολιτική εμπειρία, και είναι εμφανής η μεταμόρφωσή του από επιχειρηματίας σόουμαν και μιντιακός αστέρας σε εθνικό ηγέτη και μεταρρυθμιστή.
Η Ισχύς δημιουργεί Δίκαιο. Αυτός είναι συμπαντικός νόμος, και αυτοί που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το άγαρμπο και απροκάλυπτο ύφος εξουσίας του Τραμπ είναι οι ίδιοι εκείνοι, που έως χθες θεωρούσαν φυσική τη δική τους, συγκαλυμμένη επιβολή πίσω από τον ξύλινο λόγο των πολιτικών τους φερέφωνων. Ο Τραμπ γνωρίζει πως οι περισσότεροι από τους δισεκατομμυριούχους της ελίτ των μεγάλων εταιρειών που έσπευσαν να τον συγχαρούν μετά την εκλογή του, προηγουμένως ήταν ουδέτεροι ή τον απέκλειαν και τον λοιδορούσαν ενεργώντας σαν θιασώτες του Δημοκρατικού Κόμματος. Η αντίπαλός του είχε λάβει τριπλάσιες δωρεές από αυτόν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής κούρσας για τον Λευκό Οίκο.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η νίκη του Τραμπ θα επηρεάσει επίσης καταλυτικά τις εξελίξεις. Η βρετανική κυβέρνηση, οι κυβερνήσεις του γαλλογερμανικού άξονα, η ανίκανη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, με άλλα λόγια οι ψευδοευρωπαίοι είχαν πάρει δίχως ενδοιασμούς το μέρος των δημοκρατικών ομοϊδεατών τους στην κρίσιμη αμερικανική πολιτική διαπάλη. Όλοι τους ελέγχονται από το ίδιο σκοτεινό κέντρο εξουσίας και κανείς τους δεν εκπροσωπεί τους αληθινούς Ευρωπαίους. Δεν έχουν ουσιαστική εξωτερική πολιτική, δεν έχουν κοινή άμυνα και στρατό, ούτε πραγματικά σύνορα. Δεν καλλιεργούν τα παρόμοια φυλετικά ιδανικά των λαών τους και προωθούν μια πολυπολιτισμική κοινωνία εταιρικής παγκοσμιοποίησης σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού της Ευρώπης. Σύντομα, ο νέος αμερικανός «Σερίφης» θα τους θυμήσει πως αντιμετωπίζονταν οι ανεπιθύμητοι στην άγρια Δύση.
Ο Τραμπ κατηγορήθηκε επανειλημμένα ως φασίστας με μουσολινικά χαρακτηριστικά και με την υποτιμητική και αόριστη έννοια που χρησιμοποιείται ο όρος Φασισμός στο σύγχρονο πολιτικό λεξιλόγιο. Και θα είναι μάλλον κοσμική ειρωνία εαν ο υβριστικός χαρακτηρισμός των εξοργισμένων φιλελεύθερων και αριστερών επικριτών του αποδειχτεί τελικά από κοινωνιολογική ανάλυση, σωστός. Γιατί το κίνημα MAGA με με την ιδεολογική του πλατφόρμα Agenda 47 (και το Project 2025), θα μπορούσε πραγματικά να προσλάβει τέτοιου είδους χαρακτηριστικά κοινωνικής συγκρότησης, ιδεολογίας και πολιτικής κουλτούρας: μαζικότητα και οπαδούς από τις μεσαίες τάξεις, αντίληψη περί εθνικής κοινότητας, συνδυασμό συντήρησης και αντικαθεστωτικής επανάστασης, και βέβαια κεντρικό ρόλο του αρχηγού.
Η νέα αμερικανική κυβέρνηση – ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, ο αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς, ο διαστημάνθρωπος Έλον Μασκ – επιχειρούν να πυροδοτήσουν έναν σύγχρονο αντιδραστικό μοντερνισμό που στο εσωτερικό των ΗΠΑ θα εξουδετερώσει την διαλυτική πολυπολιτισμικότητα και σε πλανητικό επίπεδο μπορεί να επιβραδύνει την παρακμή της Δύσης. Ο κύριος αντίπαλός τους θα είναι το πολυεθνικό και πανίσχυρο «Φόρουμ του Νταβός», η ομάδα τραπεζιτών, διανοουμένων, επιχειρηματιών, κυβερνητών και δημοσιογράφων που με πολυεπίπεδο τρόπο ελέγχει μεγάλο μέρος της παγκόσμιας τάξης προωθώντας την ομογενοποίηση της ανθρωπότητας.
Είναι βέβαια προφανές πως το ιδεολογικό περιβάλλον στην σύγχρονη Αμερική δεν μπορεί να αναπαράγει στοχαστές του ευρωπαϊκού μεσοπολέμου σαν τον Σπένγκλερ, τον Μαρινέττι, τον Τζεντίλε, τον Γιούνγκερ ή τον Σμιτ. Όμως υπάρχουν συντηρητικοί διανοούμενοι γύρω από τον Τραμπ, που στη χειρότερη περίπτωση θα καταφέρουν να επαναφέρουν τις ΗΠΑ στα κανονικά πλαίσια του Δυτικού Πολιτισμού. Στην ιδανική εξέλιξη των πραγμάτων ίσως προκύψει ένα νιτσεϊκό σκηνικό αρρενωπής βούλησης για κυριαρχία και ανασχηματισμό του κόσμου. Ο καπιταλισμός δεν έχει μόνον αρνητικά πρόσημα. Η προτεραιότητα της πολιτικής απέναντι στην οικονομία μπορεί να προωθήσει τα θετικά, φαουστικά στοιχεία του σε βάρος της υπολογιστικής και αλλοτριωτικής φύσης του. Η πολύτιμη συμπαράταξη του Έλον Μασκ πιστοποιεί πως η λευκή πατριαρχία θα συνδυαστεί δυναμικά με την εξελιγμένη τεχνολογία, την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και, κυρίως, την κατάκτηση του διαστήματος.
Η πολιτική της νέας αμερικανικής διοίκησης πρέπει να εξεταστεί καλοπροαίρετα και δίχως μαξιμαλιστικές απαιτήσεις ιδεολογικής καθαρότητας. Γιατί παρά τις όποιες εύλογες επιφυλάξεις, είναι επιτακτική η ανάγκη αποκατάστασης του εκφυλισμένου ορίζοντα των ιδεών στη Δύση.
Οι λευκοί Αμερικανοί είναι ξαδέρφια μας και χαίρομαι για τον επιτυχημένο αγώνα τους να ξαναπάρουν πίσω τη χώρα των πατέρων τους. Είθε η πρόσφατη νίκη τους να ενθαρρύνει και να ενισχύσει όλες τις πατριωτικές δυνάμεις για την ανάκτηση και της δικής μας ευρωπαϊκής πατρίδας.
Ο πίνακας: The Fence Builders (1915) του αμερικανού ζωγράφου N.C.Wyeth (1882 - 1945). Η στήριξη του φράχτη...
Στο Τέλος του Δρόμου: War Flag, 21.09.2023.
Ο νέος Σερίφης: «There is a new sheriff in town…» από τον πρόσφατο λόγο του JD Vance, τον περασμένο Φεβρουάριο στο Μόναχο.
MAGA: Make
America Great Again.
Η αμερικανική ελίτ: Ο εμφύλιος ιδεολογικός πόλεμος με τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά μαίνεται όχι μόνο στα μεσαία και φτωχότερα κοινωνικά στρώματα αλλά και στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης. Ο Τραμπ και ο Μασκ είναι βέβαια μέλη της οικονομικής ελίτ, όπως είναι αναμενόμενο στο καθιερωμένο καπιταλιστικό περιβάλλον που κινούνται.
Η εκθηλυμένη Ευρώπη: Θλιβερό το γεγονός πως γυναίκες ηγούνται των μεγάλων ακροδεξιών κομμάτων στη Γερμανία, στη Γαλλία και στην Ιταλία.
Η χώρα μας: Δεν είναι προετοιμασμένη για τον γενναίο νέο κόσμο που έρχεται, καθώς έχει άλυτα δομικά προβλήματα, κακομαθημένη κοινωνία και ανίκανη και ελεγχόμενη, πολιτική και πνευματική ηγεσία. Όπως έγραφε ήδη το 1992 ο μεγάλος διανοητής Παναγιώτης Κονδύλης στο επίμετρο της ελληνικής έκδοσης του έργου του Πλανητική Πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο: «Για να περπατήσει κανείς πρέπει πρώτα-πρώτα να έχει πόδια. Το που, πως και πότε θα πάει, δεν το ξέρει πάντοτε εκ των προτέρων και δεν το καθορίζει πάντοτε ο ίδιος. Συχνότατα η σημερινή ελληνική εθνική πολιτική θυμίζει κάποιον ο οποίος δεν ανησυχεί γιατί δεν έχει πόδια, πιστεύοντας ότι στην κρίσιμη στιγμή θα του φυτρώσουν φτερά.»
Και δεν νομίζω πως ο Κονδύλης αναφερόταν στα φτερά του ποιητή, τα πρωτινά μας τα μεγάλα στο τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα... (Απο τον Δωδεκάλογο του Γύφτου, του Κωστή Παλαμά.)
