ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΑ

Είδα για πρώτη φορά την επιβλητική μαρμάρινη Κόρη σε ψηφιακή φωτογραφία, σε διαφήμιση της αρχαιολογικής έκθεσης για τη θέση της γυναίκας στον Κυκλαδικό πολιτισμό. Εντυπωσιάστηκα από το ασυνήθιστο μέγεθος και με την πρώτη ευκαιρία επισκέφτηκα το Μουσείο με σκοπό να την εξετάσω από κοντά. Δυόμισι μέτρα ύψος, άκαμπτος κορμός, απλανές βλέμμα, κάθετη μύτη, αγέλαστο στόμα, θεληματικό πηγούνι, μικρό στήθος. Ιερατική και ασεξουαλική μορφή. Θα μπορούσε εύκολα να λατρεύεται σε κάποιον άγνωστο ναό των Αμαζόνων ως ηγεμονικό σύμβολο της Μητριαρχίας.

Η Μητριαρχία είναι μια υποθετική, προϊστορική κοινωνική δομή αρχέγονου κομμουνισμού, αταξική, δίχως ακόμη κατανομή της εργασίας ανάμεσα στα φύλα, δίχως ατομική ιδιοκτησία και δίχως σχέσεις εξουσίας. Καθώς δεν είχε ακόμη γίνει γνωστή η αιτιακή σχέση της συνουσίας με την γονιμοποίηση, οι γυναίκες λατρεύονταν ως πηγή της ανθρώπινης γονιμότητας και ως φορείς της συνέχειας της ζωής. Τα παιδιά γνώριζαν ποιά ήταν η μητέρα τους όχι όμως και ποιός ήταν ο πατέρας τους. Και οι άνδρες δεν είχαν ακόμη αναπτύξει την συνείδηση του ξεχωριστού εγώ, που διαχωρίζει το άτομο από την κοινότητα και θέτει τα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού. Βεβαίως, αυτό το μητρογραμμικό καθεστώς αφορούσε πρώιμες κοινωνίες που δεν άφησαν γραπτά μνημεία. Μπορεί όντως να υπήρξε πριν την αρχή του πολιτισμού ή μπορεί να είναι απλώς ένα διανοητικό μοντέλο προκατασκευασμένων αντιλήψεων.

 

Η έννοια της Μητριαρχίας συνδέεται στον πυρήνα της με τον τρόπο συμπεριφοράς της μητέρας προς τα παιδιά της: η μητέρα φροντίζει πάντοτε το ίδιο όλα της τα παιδιά, καλά και κακά, έξυπνα και ηλίθια, ικανά και ανίκανα, ωραία και άσχημα, υγιή και άρρωστα. Γι’ αυτό συνάδει καταρχήν με βασικές διακηρύξεις του Διαφωτισμού τόσο στην φιλελεύθερη όσο και στην μαρξιστική τους εκδοχή. Και εξελίσσεται έπειτα μέσω των Γάλλων χαοτικών διανοητών της δεκαετίας του 1960, για να καταλήξει στον σύγχρονο, μεταλλαγμένο, σοσιαλιστικό και ταυτόχρονα νεοφιλελεύθερο, θηλυπρεπή καπιταλισμό.

Το άρρωστο ιδεολογικό τοπίο της μεταμοντέρνας Δύσης επιδεινώθηκε με την επιβολή των «αφυπνισμένων» και του δογματικού τρίπτυχου της διαφορετικότητας, ισότητας και συμπερίληψης. Δηλαδή την υποχρεωτική αποδοχή και ενσωμάτωση της ποικιλομορφίας με την ανάμειξη κάθε είδους διαφορετικών φυλετικών, θρησκευτικών, εθνικών, σεξουαλικών, πολιτισμικών ομάδων.

Όλα όσα συμβαίνουν, επιβεβαιώνουν την επιστροφή της Μεγάλης Μητέρας που αγαπά ισότιμα όλα της τα παιδιά. Οι αφοσιωμένοι πιστοί της προετοιμάζουν με φανατικό ζήλο την αποδόμηση και τη διάλυση του δικού μας Πολιτισμού, που όλως αντιθέτως προωθεί τη διάκριση, την αξιολόγηση και την αριστοκρατία. Που βασίζεται στην εξατομίκευση, την ιεραρχία, τον ανταγωνισμό αλλά και την επιλεκτική συνεργασία στο οργανικό πλαίσιο μιας φυλετικής κοινότητας.

Η Μεγάλη Μητέρα όχι μόνον επέστρεψε αλλά και παραφρόνησε. Στις μέρες μας το φεμινιστικό κίνημα αποθρασύνεται ραγδαία και οι μεταμοντέρνες φεμινίστριες χρήζουν ψυχιατρικής περίθαλψης. Ο ψυχοπαθολογικός φεμινισμός φαντασιώνεται ένα μητρογραμμικό παρελθόν για να διεκδικήσει ένα αποκρουστικό, διεμφυλικό, ερμαφρόδιτο και άφυλο μέλλον. Όχι μόνον αναβαθμίζει συνεχώς τους παράλογους στόχους που επιδιώκει, αλλά επίσης αναθεωρεί κατά το δοκούν ακόμη και τον ορισμό της Πατριαρχίας. Από την αρχική απαίτηση για την κατάργηση των διακρίσεων που θεσμοθετούσαν την υποδεέστερη κοινωνική θέση των γυναικών, οι φεμινίστριες πέρασαν στη συνέχεια στην καταγγελία της υποτιθέμενης εξαναγκαστικής εκμετάλλευσης συνολικά της γυναικείας φύσης. Και έπειτα τα έβαλαν με την κανονική ετεροφυλοφιλία και τα προφανή δίπολα της ταυτότητας φύλου, αμφισβητώντας τις τεκμηριωμένες διαφορές που οφείλονται στη βιολογία του ανθρώπινου είδους. Για να καταλήξουν στην σημερινή υποδαύλιση της σύγκρουσης των φύλων, την υποτίμηση των ανδρών, και την επιδίωξη της αντιστροφής της κυριαρχίας και της επιβολής της πρωτοκαθεδρίας των γυναικών.

Αναρωτιέμαι σαρκαστικά μήπως έφτασε η ώρα να εμπνευστούμε ξανά από την αρχαία Ελλάδα, το ιερό λίκνο του Δυτικού Πολιτισμού. Όπου και οι δύο κορυφαίοι φιλόσοφοι, Πλάτωνας και Αριστοτέλης, παρά τις θεμελιώδεις διαφορές τους για τον Κόσμο των Ιδεών και τον Φυσικό Κόσμο, συμφωνούσαν πως οι γυναίκες ήταν ατελείς, ανολοκλήρωτοι άνθρωποι. Κι ο Σωκράτης ευγνωμονούσε τη μοίρα γιατί δεν γεννήθηκε ζώο, βάρβαρος ή γυναίκα...

Σήμερα έχει ανοίξει ένα πολύτιμο παράθυρο ευκαιρίας καθώς οι Αμερικανοί με την κυβέρνηση Τραμπ καθαρίζουν τη χώρα τους απο τη σήψη της πολιτικής ορθότητας. Στον ελάχιστο χρόνο που μας απομένει πριν την ολική κατάρρευση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού πρέπει να πάρουμε συγκεκριμένα μέτρα που θα συνετίσουν τις λευκές γυναίκες για να επιστρέψουν στους πατροπαράδοτους κοινωνικούς και φυλετικούς ρόλους τους. Στη γερασμένη μας ήπειρο, είναι πλέον επιβεβλημένη η θέσπιση αποτελεσματικών κανόνων ώστε στο άμεσο μέλλον όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες να γεννούν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά.

Η λευκή Κόρη του Μουσείου, παρά τη μεταφυσική μητριαρχική δύναμη που αποπνέει, απέχει πολύ από την μινιμαλιστική και αφαιρετκή αναπαράσταση του γυναικείου φύλου που συναντάμε στην αφηρημένη μορφολογία της πρωτόγονης γλυπτικής. Η τεχνοτροπία της παραπέμπει στον 6ο π.Χ. αιώνα, την εποχή των μεταρρυθμίσεων που οδήγησαν στον Χρυσό Αιώνα και στην Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Και είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η κλασική Αθήνα του ανώτατου πνευματικού πολιτισμού και της αριστοκρατίας των διανοουμένων πολεμιστών, εφάρμοζε στην πράξη τη σκληρότερη Πατριαρχία.

 

                          

                               

                                                                                   

 

Η φωτογραφία: Μαρμάρινο άγαλμα κολοσσικής κόρης από το νεκροταφείο της αρχαίας Θήρας. Από την επίσκεψή μου τον περασμένο Φεβρουάριο (09.02.2025) στην αρχαιολογική έκθεση «ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΣΣΕΣ. ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ».

Η Έκθεση: Εξαιρετική παρουσίαση της γυναικείας ιστορίας των Κυκλάδων. Στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Με ξεκάθαρη στόχευση στην προβολή της ιστορικής διάστασης της γυναικείας ταυτότητας.

Λευκοί Άνδρες: War Flag, 10.01.2021.